Παρασκευή, Φεβρουαρίου 23, 2007

Σ' αγαπω...μ'αγαπας.."το αντιο'

...φωνή ηκούσθη έν Ραμά..Κατά Ματθαίο,κεφ.3,παρ.18...

...Μαζεψα τις αντοχες μου και ανεβηκα στην αποθηκη.Μεχρι να ανακαλυψω ενα ξεχασμενο φτυαρι ,ηρθε και ο Βαγγελης.Δεν με αφησαν τα παιδια να κατεβω απο το αυτοκινητο .Εφεραν αυτα στο βαλιτσακι την συνεπιβατιδα μας απο το ιατρειο.

Ατελειωτος ο δρομος για το Σειχ-Σου.Κανενας μας δεν μιλαγε.
Καψα και σκονη η ανηφορα για τον λοφο μεσα στο κατακαλοκαιρο.
Ιδρωτας και δακρυα η πεζοπορεια ,αποφευγοντας να κοιταζουμε ο ενας τον αλλον.
Το χωμα ξερο και το φτυαρι χτυπουσε πετρα.
Συνειδητοποιησα οτι εβριζα οταν πηρα το φτυαρι απο τα χερια του Βαγγελη και προσπαθησα να χαρακωσω την ανυδρη γη.
-Μη μάμα,ηρεμησε.Τα χερακια της μ'αγκαλιαζαν αλλα τα ματακια της εκλαιγαν!!
Εκανα την στεναχωρια μου οργη και αρχισα να σκαβω με χερια και νυχια.
Τα παιδια εφεραν τα μπουκαλια με το νερο που ειχαμε και καναμε λιγο το χωμα, λασπη...
Κι οταν εγινε εκεινη η"γουβιτσα"κατω απο το πευκο,αποκαμα ξανα,καθισμενη στο σκαμενο χωμα κοιταξα την Μαρια και καταλαβε:εγω θα το ανοιξω μάμα....
Ανοιξε το φερμουαρ και εβγαλε ενα πακετακι τυλιγμενο σε μαυρο πλαστικο!!
Το πηρα απο τα χερια της κι εσκισα με τα δοντια την ακρη της κορυφης του.(δεν ειχα νυχια για να το κανω,χαθηκαν στο χωμα ανοιγοντας το "καινουριο σπιτικο της")Αλλα ακομα ως σημερα τρωω τα νυχια μου μεχρι που να βγαλουν αιμα,σαν να θελω να θυμαμαι εκεινες τις στιγμες)
Ενα ασπρο κεφαλακι ξεπροβαλε μεσα απο το πλαστικο.Απνοο,με κλειστα τα χαντρενια ματακια που τραγουδουσαν:σ'αγαπω ,μ'αγαπας!Τιποτα δεν ακουγοταν τωρα.Κανενα τραγουδι.
Ακουσα τον εαυτο μου να βογγαει,ενα μακροσυρτο"αχχχχ"ενοιωσα την Μαρια να κλαιει ακουμπισμενη στην πλατη μου κι'ειδα τον Βαγγελη να σκουπιζει αφωνα δακρυα αγκαλια με το φτυαρι.
Φιλησα το κεφαλακι,το ξαναφιλησα το ακουμπησα στο μαγουλο μου,η νεκρικη ακαμψια ειχε επελθει πια,ενα κρυο ξεπνοο"βαμβακακι"ηταν.Χωρις ζωη,χωρις ψυχη.
Το τυλιξα μ'ενα ασπρο πανακι που ειχα μαζι μου και το εβαλα στην"γουβιτσα"που της ετοιμασαμε.
Εγω το εθαψα ,οπως εγω το πηρα στην ζωη οταν γεννηθηκε.
Κατω απο ενα πευκο στο Σειχ-σου.Παρεα με τα πουλια να τραγουδανε μαζι για αγαπη....

Δυο μερες αργοτερα πηγαμε με την Μαριω.Βαλαμε μια φωτογραφια της στο πευκο και ριξαμε σπορους απο "ατλαζακια".


Η βασίλισσα Λούλα

Δυο μερες μετα πηγα μονη.Ανακαλυψα οτι σε ενα μετρο αποσταση "εχει παρεα",αλλη μια ψυχη ηταν διπλα της.Απο το μεγεθος του"σκαμματος"καταλαβα οτι επροκειτο για σκυλο.Καποιος θα εκλαψε και γι'αυτον!!!Αφησα απο ενα σημειωμα αγαπης κατω απο μια πετρα στα δυο κοντινα"οικοπεδα"του εγραψα να τη προσεχει.Ισω να "ταξειδευουν μαζι!!!ποιος ξερει??
Πεντε-εξη μερες μετα,σε μια κριση μοναξιας πηρα τον δρομο για τον λοφο μετα τα μεσανυχτα.Με τον φακο βρηκα τον δρομο μεσα στην ερημια . Δεν μ'ενοιαζε τιποτα εκεινη την ωρα.Ουτε αν θα παθαινα κατι.Να κλαψω ηθελα.Οχι τον θανατο...
Τον αποχωρισμο και την εγκαταλειψη....Γυρισα με τα ποδια απο το δασος ως την παραλια εχοντας το κινητο να χτυπαει απο την Μαρια και τον ταξιτζη που ηταν"ανθρωπος"και ζητησε τα στοιχεια μου και το νουμερο μου πριν μ'αφησει χαμενη στο πουθενα...

Δεν ξαναπηγα...
Θα παω μολις αρχισουν τα φυτα να βλασταριζουν για να δω αν φυτρωσαν τα"ατλαζακια"κι ισως γιατι" πρεπει" να το κανω τωρα που ξεριζωσα πολλα ζιζανια μοναξιας απο μεσα μου μετα απο αυτην την εξομολογηση.Η φυγη της"αγαπημενης"μου,ισως ηταν αυτο που οριοθετησε "τις ανθρωπινες φυγες στην ζωη μου"και δεν μπορουσα να το καταλαβω και να το αποδεχτω.

Συν!!!-ονοματε...σου το οφειλω...Εσυ το κατορθωσες αυτο να βγει παραεξω.Με την επιμονη σου την στηριζομενη σε ανθρωπινα αγγιγματα ψυχης!!!

Μ-Λ!!!Ειμαι ευτυχισμενη που σε γνωρισα,ψαχνοντας για την CRF ,και τιμη μου που με εκανες φιλη σου και εγινες ο μεντορας μου,σε πολλες δυσκολες στιγμες!

Για ολους εμας θα πω :ο,τι τιποτα δεν με εμποδισε μεσα σε 20 μερες να βαλω στην ζωη μου εναν βεριταμπλ αλανιαρη κεραμυδογατο,μαυρο σαν την νυχτα,με δυο σμαραγδενια ματια σαν πρασινα αστερια,αντικομφορμιστη και τζαναμπετη.Ασχετα αν γατοτρωγονται με την Κανελλα,βαλαμε παλι ρυθμους στην ζωη μας.


Η πριγκίπησσα Κανέλλα

Η περιεργεια εφαγε την γατα!ετσι νομιζετε?
Αυτουνου του εφαγε το ενα ποδι!!!
Αλλα ο τριποδαρος ειναι χαρμα οφθαλμων και ψυχικης αγαλλιασης!!!
Κανει και σιατσου!!!
Λεω ψεμματα Μ-Λ??????


Ο χαρισματικός τριπόδαρος Μάκης-Πούμα

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

Σ'αγαπω...μ'αγαπας.."Το ταξειδι"

...ξυπνησα απο το φως που εμπαινε απο το ανοιχτο παντζουρι και τον αβολο υπνο που εκανα καθισμενη στο πατωμα.'Κεινη δεν ηταν στο κρεβατι.Σερνοταν,στα σανιδια με σκοπο να φτασει στο μπαλκονι οπου ειχα την λεκανη αναγκης.Η αξιοπρεπεια δεν της αφηνε περιθωρια να μου λερωσει το σπιτι.Την πηρα αγκαλια-ενα σακουλακι με κοκκαλα-κι αρχισαν τα δακρυα να νοτιζουν την θαμπη της γουνα.

Στις 8 ημουν στο ιατρειο κλαιγοντας σε ολη την διαδρομη."δεν με νοιαζει ποσες εξετασεις και θεραπειες θα της κανεις.Δωσε της λιγη ζωη ακομα"ειπα.
-Παναγιωτα.Ωσαν γιατρος σου ειπα οτι θα κανω ο,τι μπορω απο την πρωτη μερα που την εφερες.Ωσαν ανθρωπος σου προτεινα την ευθανασια,Το "ταξειδι"εχεi αρχισει ηδη,συντομα θα φτασει στο τελος-.
Εφυγα ενω την ειχε ακομα στην αγκαλια του,βγηκα στον δρομο,καταπινωντας σκονη και δακρυα.
Σερνοταν οι ωρες αργα και μαζι τους κι εγω περιμενοντας καποιο ευχαριστο νεο..
Η Βασιλικη εκανε το τηλεφωνημα.Λογια με υπονοουμενα,ιατρικοι οροι,αναλυση για την CRF,για τις τοξινες,για την λευχαιμια,το aids της γαλης,κτλπ,κανα μισαωρο στο τηλ μεχρι να δηλωσει ο Δημητρης:Παναγιωτα μου,μονη λυση πλεον, η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ.!!!!Τυραννιεται το κακομοιρο....
-Ποναει τωρα?ρωτησα..
-Οχι τωρα-ειπε-την εχω στον ορρο και στα παυσιπονα
-Δωσε μου τοτε χρονο,να συμφιλιωθω με την ιδεα,του ο,τι πρεπει εγω να αποφασισω την θανατικη της καταδικη.
-Παρε με στο κινητο-μου ειπε-οποια ωρα θελεις...

Δεν ειχα δακρυα πια.Πηγα στην κουζινα κι' εκανα μια γερη δοση απο βοτκα.Καθισα,ηπια μια γενναια γουλια και κοιταξα την φωτογραφια της(μωρο)κολλημενη με σελοτειπ στο ψυγειο διαβρωμενη απο τους υδρατμους του μαγειρεματος..Ο ουρανος των ματιων της τραγουδαγε παλι...Σ'αγαπω...μ'αγαπας"
Πηρα το Μαρουλακι μου τηλ.και του ειπα μεσα-εξω την αποφαση μου,αρχισε να κλαιει..
-Ερχομαι σπιτι,τωρα:ειπε.
-Θελω να μεινω μονη,τωρα:ειπα.
Η βοτκα κατεκλυζε με γεωμετρικη προοδο τον εγκεφαλο και τα σωθικα μου,οταν σχηματισα τον αριθμο του Δημητρη.
-Ναι..Παναγιωτα???
-Αυριο στις 12.Θα ερθω απο το πρωι να την χαρω λιγο ακομα..
-Ναιιιι...μην...τι να πω...καληνυχτα και μην νοιωθεις ενοχες..εκανες το δυνατον καλυτερο...Θα ησυχασει παναγιωτα...καληνυχτα!!!!
-Καληνυχτα Δημητρη..
Στην προταση του να με απαλλαξει απο την εμπειρια ενος προδιαγραμμενου θανατου-κοινως ευθανασια-και να την αναλαβει αυτος και η Βασιλικη,απλα και ηρεμα του ειπα:Στο χερι μου ηρθε σαν γεννηθηκε!Μεσα απο τα χερια μου θα φυγει.
Γεμισα το ποτηρι ξανα με βοτκα,πηρα την Κανελλα στα γονατα μου και βουλιαξα στις αναμνησεις των 14 χρονων.
Θυμηθηκα ολες τις καλες-κακες στιγμες,γεγονοτα που περασαμε αγκαλια.Βραδυα αξημερωτα,ποτισμενα απο το πικροβοτανο της μοναξιας,που ειχαν την νεκρικη μυρουδια των σαπισμενων φυλλων.Πρωινα ηλιολουστα ,που η χαρα της ζωης επαιρνε χρωματα απο το ουρανιο τοξο και σχημα απο τους αγεννητους αγγελους.
Εγω μιλωντας της κι εκεινη απαντωντας μεσα απο διαφορετικες νοτες και χροιες νιαουρισματων.Ειχαμε φτασει στο σημειο να αλληλοκαταλαβαινομαστε μεσα απο την γλωσσα του σωματος!
Θυμηθηκα την πρωτη γεννα της,πριν 10 χρονια,οταν εκανα 60km,εχοντας να διασχισω και ολη την πολη για να φτασω σπιτι,καβαλωντας πεζοδρομια,και κοβοντας αποσταση απο μονοδρομους.Με περιμενε η αυτοκρατειρα μου,μεσα στο καλαθι της με υπομονη και λαχταρα.Εισεπραξε τις αγκαλιες της παρηγοριας και της αγαπης και ξεκινησε να δημιουργησει ΖΩΗ ,μονο οταν σιγουρευτηκε πως ημουνα διπλα της.
Το πρωτο ηταν ενα υπεροχο,τροφαντο ασπρο βαμβακακι.Εζησε πολυ λιγο.Τα αλλα δυο γεννηθηκαν πεθαμενα ,σε ημιτελη μορφη.
Τα'μασε κατω απο το γραφειο της Μαριως και τα εγλυφε νεκρα,λες και μπορουσε να τα αναστησει.Με το ζορι της τα πηραμε..
Μεχρι το απογεμα η"ομορφια μου"ειχε πεσει σε κατασταση,περιπου"κωμα"Εκαιγε ολοκληρη.Ανεπνεε γρηγορα και ειχε ταχυκαρδια.Εμφανης ηταν η λοιμωξη,απο το αιμα που λιγο -λιγο ετρεχε,αλλα τα 3+μισο χρονια ιατρικης που σπουδασα στην νιοτη μου(ουδεποτε πηρα πτυχιο)-δεν με καθιστουσαν ικανη για γνωματευση. Ασχετα αν στην Ελλαδα η σχολη που ειχα περασει ηταν.....η κτηνιατρικη!!!!Ποτε δεν εκανα εγγραφη.....
Ειρωνεια !!!!!!

Σαββατο ηταν.Ποιον να βρεις?Θυμηθηκα την Χρυσα.Γνωστη απλα, τοτε.
Της τηλεφωνησα.Φυγε για Σινδο μου ειπε,κι ερχομαι(εκει ειχε την εδρα της).
Πηρα αγκαλια την μισολιποθυμη πριγκηπισσα και πατησα γκαζι.
Στην εθνικη οδο ,τσαλακωσα τα χιλιομετρα εως να γινουν ενα και το αυτο με την τσαλακωμενη καρδια μου,την γεματη απο αγαπη για"εκεινη".Την εχανα...
Παιρνοντας την παρακαμτηριο για την Σινδο ειδα απεναντι μου φωτα ν'αναβοσβηνουν και κορνες να ουρλιαζουν....Ειχα μπει στο αντιθετο ρευμα...Ακομα δεν ξερω πως τα καταφερα και το εκανα!!!
Λουστηκα τον κρυο ιδρωτα του θανατου και ειδα καρε-καρε την ορφανια του παιδιου μου μεσα απο την οθονη της ασφαλτου, να καθρεφτιζει το ειδωλο της πανω σε μια μαζα απο λαμαρινες. .Πατησα φρενο,κι επικαλεστηκα τον Πατερα και τον Υιο ολων μας.
Τ'αυτοκινητα περνουσαν διπλα μου χωρις να με ακουμπανε,μεχρι που εμεινα στην ακρη του δρομου μονη.Ουτε πουλι πεταμενο δεν ακουγοταν.Σιωπη παντου.Λες και το Συμπαν πατησε φρενο και παγωσε τον χρονο και τις λειτουργιες του.Εκανα στροφη 180 μοιρων και γυρισα στη ροη του ρευματος,κι επιτελους εφτασα στην Χρυσα.

Η Χρυσα εκανε τα μαγικα της κολπα,τις ενεσεις τις εκανα κι εγω,...και το "βαμβακακι"γεννησε και ενα εμβρυακο υποκαταστατο μετα απο 2 μερες.Και μετα περασαν ολα,και η λοιμωξη εγινε αναμνηση...
(την Κανελλα την εκανε μετα απο 2 χρονια)

Ειχε ξημερωσει οταν ακουσα το κλειδι να γυριζει στην πορτα..Δεν αντεξε να περιμενει αλλο η Μάρω μου .Ηρθε ετοιμη,με πληρη συνειδηση για εκπληρωσει αυτη το"χρεος"Ηθελε να με απαλλαξει απο"αυτο" που θα με εκανε "ενα κουρελι ξανα"...ετσι το τοποθετουσε...

-Μάμα μου,τι κανεις τετοια ωρα και δεν κοιμασαι?
-Θυμαμαι!της απαντησα και χαμογελασα.
Καταπιε την πικρα της και εκανε καφε και για τις δυο μας.
Δεν της ελεγα ψεμματα...Οι θυμησες μού ειχαν κλεψει την αναγκη του υπνου.Καταλαγιασαν την θυελλα των δακρυων και αφησαν το μυαλο και την καρδια μου να εναρμονιστουν και να προσυπογραψουν την θανατικη ποινη της επαυριον.

Οταν χτυπησε το τηλεφωνο-πρωι,πρωι-ανατριχιασα μεσα στο κατακαλοκαιρο,
Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο το κορμι μου,ντυθηκα την ρομπα της συντροφισσας μου,μαζεψα τα μαλλια μου-οπως κανουν οι παλιες Σιτσιλιανες σε ωρα πενθους-και εως να παω στο δωματιο της Μαριας,ηξερα τι συνεβαινε,Ενα μονοτονο ρεκβιεμ,υμνος για το"ταξειδι" τραγουδουσαν οι οδηγοι των ψυχων μεσα στ'αυτια μου.
-Σταματηστε,ουρλιαξε το μυαλο μου...
-Ο Δημητρης ειναι ...Φωναξε η φωνη μου...
Το Μαρουλακι εκλαιγε με λυγμους οταν μου εδωσε το τηλ. Ο Δημητρης ηταν....

Δεν μπηκε σε ευγενικες διαδικασιες.Με ξερει πως ειμαι κοντρα στην τσαπατσουλια της αναγκαιοτητας και στις αχρηστες λεξεις..
Τον ευγνωμωνω γι'αυτο.
-Εφυγε ησυχα,Γιωτα ,μου ειπε,γυρω στις 7 το πρωι.Οταν πηγα να κανω την παυσιπονη πρωινη ενεση την βρηκα να "κοιμαται"(οταν ειχαν ζωα προς νοσηλεια καποιος εμενε τα βραδια εκει..Η Βασιλικη ηταν ,αλλα δεν αντεχε να μου το πει.Πολυ αργοτερα συζητησαμε τις λεπτομερειες).
-Σε απαλλαξε Παναγιωτα απ'την πικρη εμπειρια της διαδικασιας..
- Προτιμησε να κοιμηθει μονη της,ισως για να μην σε κανει να στεναχωρηθεις αλλο..
-Θα ερθω να την παρω Δημητρη,μουρμουρισα...κι εκλεισα το τηλεφωνο...
Ειδα την Μαρια να με κοιταει...
Τα δακρυα σκοτεινιαζαν τα ματια της γαζελας μου..
Την αγκαλιασα και μ'αγκαλιασε,και...
"φωνή ηκούσθη έν Ραμά,θρήνος καί κλαυθμός.......η Ραχήλ έκλαιε ...και δεν ήθελε παρηγορηθή...."
Το "ταξειδι" ειχε τελειωσει....

...συνεχιζεται....



συνεχιζεται....

Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2007

Παιχνιδάκια...

Και επειδή είναι Απόκριες και διασκεδάζουμε, αφήνουμε τις αναμνήσεις για μετά και μπαίνουμε σε ένα παιχνίδι που μου πρότεινε μια πολύ καλή μου φίλη, (εδώ την έχω και με τα φτιάχνει τα ακατανόμαστα 6 η ώρα το πρωί!!!)

Από μένα, να πέντε πράγματα που σίγουρα(!) θα θέλατε να μάθετε - αποκλειστικά από εδώ:
  1. Τις Απόκριες μ' αρέσει να κολλάω μουστάκι και να το παίζω μάγκας!
  2. Προτιμώ τα βρακιά της γιαγιάς μου κάτω από το γόνατο και να έχουν ξεχειλωμένα λάστιχα, από τα στρινγκ!!!
  3. Το όνειρό μου είναι μια βραδυά με τον Ζαχαράτο! (Μη με ρωτάτε για το μετά...)
  4. Τώρα που μεγάλωσα θέλω να υιοθετήσω έναν ρινόκερο οικόσητο, γιατί μου είπαν ότι το γάλα του είναι κατά της
    γήρανσης!
  5. Θέλω η Amstel να δώσει σε μπύρα το όνομά μου μετά από τόση κατανάλωση που τους έχω κάνει!!!

Όσοι πιστοί προσέλθετε και ελπίζω να το διασκεδάσουμε!



Καλή συνέχεια...

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15, 2007

Σ'αγαπω...μ'αγαπας..Η ανοιξη μυριζε θανατο....

..το 2006 ηρθε θεαματικα ευτυχισμενο κατα μεγαλο μερος και ποσοστο μεσα στην απλη ζωη μας.
Γεναρης.Φλεβαρης .Μαρτης...τα επαγγελματικα και ιδιωτικα μου δεδομενα ανθορροουν,αισθανομαι την ευτυχια να κανει διαδρομες αλε-ρετουρ μεσα στο αιμα που κυλα στις φλεβες μου ....μεχρι εκεινη την αποφραδα Μ.Εβδομαδα στα τελη Απριλιου.Εκει αρχισαν οι αντιστροφες μετρησεις.Η δουλεια μου παρουσιαζει καμψη,δοκιμαζομαι μεσα απο φιλιες και μια αμφιλεγομενη σχεση που πρεπει να επιστρεψει εκει οπου ανηκει... και τελικα αποφασιζω να"ξαναμεινω μονη"Ξεστρωνω το διπλο κρεβατι.Κλεινω το δωματιο που αποπνεει ακομα την μυρωδια του πρωην αγαπημενου μου,μετακομιζω στο φοιτητικο κρεβατι της Μαριως και αρχιζω την συμβιωση με την "λαμπρη"μοναξια μου,βαζοντας σκοπο να ευνουχισω και τα συναισθηματα μου. Συν του ο,τι κατι ψιθυριζουν για τις καταληψεις στα πανεπιστημεια και σκεφτομαι"αντιο πτυχιο για φετος κορη μου"....
Μοναδικη παρηγορια,οπως παντα :η αγκαλια με την"ομορφια μου"...Την αυτοκρατειρα μου!!!
Γερασε πια.(μαζι γερασαμε)Ειναι σχεδον τυφλη,και της δινω βιταμινες για τα αρθριτικα της.Ειναι ανορεχτη,αποζητα την θαλπωρη της αγκαλιας μου μονο.Ουτε την Κανελλα δεν αντεχει πια.Απλα της επιτρεπει να κοιμαται διπλα της....
...Και περασε το Πασχα και ξυπνωντας ενα ηλιολουστο πρωινο ,την βρηκα πεσμενη μεσα στο πιατο με το νερο της...
...Τα λουλουδια του απεναντι κηπου εστελναν τα αρωματα τους απο το ανοιχτο παραθυρο,αλλα εγω οσμιζομουν μονο την μυρωδια του θανατου.
Και την ξερω αυτη την πικρη μυρωδια,την μυρισα κι αλλες φορες στο παρελθον..
...Μαης ηταν.Πηρα τηλ την Μαριω.Δεν αντεχα να την παω μονη στον γιατρο.Καπου μεσα μου ,ηξερα....Και δεν ηθελα να το ξερω....
Δεν ηθελα να το σκεφτομαι...
Ο Δημητρης και η Βασιλικη την εβαλαν στον ορρο και μπανταρισαν το ξυρισμενο ποδαρακι της.Εμεινα ως αργα το βραδυ εκει.Διπλα στο κλουβακι που ειχε γινει τωρα το κρεβατι της.Οταν εφυγα πηρα μια μονο εικονα μαζι μου.Εκεινα τα ουρανια ματια να με κοιτανε,χωρις παραπονο,χωρις καυμο.Ενα μηνυμα στελνανε μονο:Σ'αγαπαω και μ'αγαπας ...
Τρεις μερες εμεινε εκει.Κι εγω εκει ,εκει καθε μερα.Τα αποτελεσματα ειχαν βγει απο τις εξετασεις.Χρονια νεφρικη ανεπαρκεια(crf).Οι ελπιδες λιγοστες.Μιλησε ο Δημητρης για καποια παραταση ζωης.
1 με 2 χρονια?ρωτησα?Κοιταξε αλλου και κουνησε φευγαλεα το χερι του.Επνιξα την πικρα μου και ειπα:θα το παλεψουμε.
Παρασκευη μεσημερι την εφερα σπιτι.Ενεσεις πρωι βραδυ.Καλοπετ με την συριγγα,χαπια.Νερο με την συριγγα, αλλα το "βαμβακακι μου"ελυωνε μερα με την μερα.Την καλουσε πια "Το ταξειδι".Λιγος ηταν ο καιρος που θα εμενε μαζι μου. Η αναβολη δεν παρθηκε τελικα.
Μπηκε ο ιουνης κι εκεινο εμεινε 1,700kg.Ηρθε το Μαρουλι και την πηγε μονη της στο ιατρειο.Δεν με ηθελε μαζι της.(Την αποσυντονιζα,ελεγε).Την ξαναβαλανε στον ορρο και την θεραπεια.
Το βραδυ με πηρε ο Δ.τηλ.....Ο δρομος πια ειναι χωρις γυρισμο-αυτο μου ειπε...Τι θα κανεις Παναγιωτα?
¨Ο.τι δυναμαι"απαντησα.Κανε εσυ αυτο που μπορεις.
Ξανα σπιτι.3 ενεσεις την ημερα σ'εκεινο το λιποσαρκο κορμακι που ειχε μεινει 1,5kg.Μαγειρεμα και ζυγισμα, ειδικη διαιτα για την CRF.Και αγκαλια...Αγορασα μια ρομπα με μεγαλη τσεπη και την εβαλα εκει.Οπως οταν ξεκινησαμε,οπως οταν αγαπηθηκαμε.οπως μεγαλωσαμε μαζι....Παρατησα το μαγαζι μου, τους φιλους τους γνωστους,απερριψα προτασεις για διακοπες,και κλειστηκα σπιτι μεσα σε μια ρομπα μαζι της....Εγινα η σκια της, ενω η Κανελλα ζουσε στις σκιες μας.
Ωσπου ενα βραδυ μου τηλεφωνησαν να παω στο μαγαζι.Ειχα ελεγχο απο το ΙΚΑ.
Και ο ιουλης τελειωνε......
Κι εγω πηγα.Και τα ρυθμισα τα της δουλειας μου και βρηκα καποιους φιλους και αποξεχαστηκα μεχρι τις 2 μετα τα μεσανυχτα,κατω απο τους ηχους καποιας κιθαρας της παρεας......
Και ικανοποιημενη απο τα, της βραδυας εβαλα το κλειδι και ανοιξα την πορτα του σπιτιου μου....
Βρηκα την Κανελλα να κλαιει στο χωλ...εκεινη με οδηγησε στο μπαλκονι.
Κι εκει την ειδα...Ενα ματσο κοκαλα με λιγη μαδημενη σαρκα μπρουμητα στο τσιμεντο με τα τεσσερα ποδια ανοιχτα.Μια σιγανη αναπνοουλα εδειχνε μονο οτι ηταν ζωντανη ακομα.Αναθεματισα τον εαυτο μου που αργησα,και την πηρα στα χερια μου.Ενα τιποτα ειχε μεινει εκεινο το ζωντανο που εφτασε να ζυγιζει κοντα 8 κιλα.Την εβαλα στο χαμηλο κρεβατι της Μαριως,πεταξα τα παπουτσια μου,ξεκουμπωσα το παντελονι μου και καθησα στο πατωμα με το κεφαλι μου στο κρεβατι,σε αποσταση αναπνοης μ'αυτην.Μεσα απο τα δακρυα ειδα οτι ενα υγρο ετρεχε απο το στομα της.Σηκωθηκα,αναψα το φωςκι ειδα οτι ηταν παχυρευστο σαν πυο(αργοτερα θα μαθαινα οτι ηταν οι τοξινες που την δηλητηριαζαν μιας και δεν λειτουργουσαν οι νεφροι)
Την σκουπισα και της εδωσα νερο με την συριγγα.Τα υπεμενε ολα με στωικοτητα και αξιοπρεπεια....Ως το τελος...
Με κοιτουσε,αλλα οι γαλαζιες χαντρες ηταν θολες τωρα,η αγαπη ομως που εξεπεμπαν ειχε σταματησει ακομα και τους θορυβους απο τον δρομο να ακουγονται.
Σ'ΑΓΑΠΩ ...ΚΑΙ Μ"ΑΓΑΠΑΣ!!μονο αυτο το τραγουδι ακουγοταν εκεινο το ξημερωμα....Εβαλα το χερι μου στην πρωην μεταξενια γουνα της,την χαιδεψα και ηρθε ο Μορφεας και για τις δυο μας, να στεγνωσει τα δακρυα και να απαλυνει τον πονο μας ως τις 6 το πρωι...
...ξημερωνε 3 Αυγουστου....

..συνεχιζεται...

Image Hosted by ImageShack.us

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007

Σ'αγαπω...μ'αγαπας!!!!

Δεν θα σας γραψω για την Ανοιξη που εμελλε να ερθει οταν ειχα κεφια....οχι ακομα...
Σημερα θα ξαναθυμηθω την¨αγαπημενη μου"..Που΄χε τα ματια με τα ουρανια χρωματα και την διαισθηση των μακρυνων προγονων της που ζουνε ακομα μεσα στους παναρχαιους θρυλους του Σιαμ της Κινας και της Μπουρμα και επισης, μεσα στην κλειστη κοινωνια των Θιβετιανων ιερεων....

Σοφιας,πιστεως,αγαπης και ελπιδας....

Η Σονια γιορταζε....
Στην μικρη μας παρεα η Νινα εσερνε ραθυμα την κοιλια της και ωρμουσε σε οποια ποδια εβλεπε να κινουνται
Αθλιος χαρακτηρας η Νινα.Μια καλλονη Σιαμαια πριγκηπισσα γεματη κακοριζικια.Το εντελως αντιθετο απο τον προηγουμενο γατο της Σονιας-τον Νινο-που πληρωσε τον ερωτικο του οιστρο με την ζωη του.Ενας "γρηγορος οδηγος"ηταν ο δραστης.

4 και κατι το πρωι αποφασισαμε να παμε στα σπιτια μας,μετα απο μεγαλη κρασοκατανυξη.Μεχρι κι εκεινη η κρετοπιτα τραγουδουσε στο στομαχι μου....
Πηγα να παρω την τσαντα μου απο την κρεββατοκαμαρα και αναβωντας το φως ειδα την Νινα να με κοιταει με υφος 100 δημιων,διπλα της το ασπρο σεντονι ειχε αιματα.Ενα ααααααααα αχνοψιθυρησα κι εμφανιστηκε η Σονια.-γενναει,ηρθε η ωρα της.-ειπε.Η Νινα καπνος,εξαφανιστηκε.Και 'κει πανω στο ασπρο σεντονι κατι αλλο ασπρο, επαλλε.Απλωσα το χερι και το επιασα.Τοσο δα ηταν.Μιση παλαμη....Σαν ενα κομματακι απο βαμβακι...
Κουρνιασε στα δαχτυλα μου,εκανε εισβολη στην καρδια μου και....μπηκε στην ζωη μου ....Η μαλλον στην ζωη μας.Η Μαριω μου την βαφτισε Λουλα οταν την εφερα σπιτι μεσα σ'ενα χαρτοκουτο μετα απο 1 μηνα.Εκλαιγε σ'ολη την διαδρομη,εκλαιγε κρυμενο κατω απο το κρεβατι της Μαριως ολο το βραδυ και σπαραζε η ψυχη μου..
Την αλλη μερα μπηκε στην λεκανη που της ετοιμασα,ανακουφιστηκα εκατσε στην αμμο κι επιασε παλι το μοιρολοι....Τι στο καλο της ελειπε? Η Νινα που ξαποστειλε(Δεν μαθαμε ποτε πως?απλα ελειπαν ανα ενα,τα πρωινα)τα 2 γατια-το αλλο το φυγαδευσαμε αρον-αρον στον αδελφο της Σονιας.
Πηγα και το πηρα απο την λεκανη και με κοιταξε μ'εκεινα τα χαντρενια γαλανα ματακια...και τσουπ,μπηκε στη τσεπη της ρομπας μου...Ενα ασπρο μπαλακι ηταν ακομα,σαν μια χουφτα απο καθαρο χιονι,,,
,,,κι εκει μεγαλωσε,μεχρι που δεν χωραγε αλλο πια!!!!ελυωσε απο το καθημερινο φορεμα η ρομπα αλλα το"βαμβακακι" ειχε μεγαλωσει ...και μεγαλωνε...

Γκλαμοροζα και πανεμορφη η αυτοκρατειρα μου.Ματια που εσταζαν τα χρωματα της θαλασσας,Υπερηφανη,πεντακαθαρη,απομακρη και συγχρονως συναισθηματικη...μα πανω απ'ολα ενορατικη.Ενοιωθε την ψυχικη ποιοτητα των ανθρωπων που εμπαιναν στο σπιτι,ειχε αλαθητο ενστικτο.Το διαπιστωσα στην πορεια μεσα απο ανθρωπους που τους απευφεγε συστηματικα.Αποδειχτηκαν αχρηστοι και επιβλαβεις.Δεν εβγαζε νυχια δεν εμπηγε δοντια.Απλα αφηνε ενα μακροσυρτο νιαρουρητο και εξαφανιζοταν...

Ταξειδιαρα πρωτη.Στο αυτοκινητο καθοταν στο πισω τζαμι σαν τα ζωακια που πουλαν οι πλανοδιοι,αλλα αυτη ηταν ενα αιλουροειδες 7+μισο κιλα γεματο χαρη και ναζι.
Σε ταξειδια στο εξωτερικο την πηρα μαζι μου.Στην αγκαλια μου καθοταν μεσα στο αεροπλανο,δεν ηθελε στο βαλιτσακι.Σκαρφαλωμενη στον ωμο μου να ξεροκαταπινει απο την υψηλη πιεση,χωρις να πανικοβαλεται,χωρις να αγριευει.Ενα μικρο παραπονο εβγαζε με κοφτες φωνουλες μεχρι να της βρεξω το στομα με την χαρτοπετσετα. Και στο περιπτερο οταν πηγαινα για τσιγαρα,στον ωμο την ειχα σα να ηταν παπαγαλος...Κι εγω ωσαν αλλος Ροβισωνας,της εκανα την βραδυνη της βολτα μεχρι αυτη να γατζωθει κατω απο τον ωμο μου(ηταν το σημαδι πως ηθελε να γυρισει στο σπιτι πια).

Κι οταν περασαν τα χρονια κι'επεσα στα μαυρα φεγγαρια των καιρων της εσωτερικης μου αναζητησης,κι ενος ερωτα που εζησε μεσα στην θυελλα,επεζησε στον Περσικο και στην Γιουγκοσλαυια,και πριν τον εκτελεσουν για τα"κακως κοινωνικα κειμενα, τον αφησα να μαραινεται εκει,στην μακρινη Κυπρο,παιρνοντας τον δρομο της ΜΕΓΑΛΗΣ ΦΥΓΗΣ για την μοναξια μου.Με το τηλ βγαλμενο απο την μπριζα,κι ισα που να κανω τα καθημερινα επαγγελματικα μου,ηταν σε υπερδιεγερση ολη την ημερα η αυτοκρατειρα μου,ετρεχε σαν το σκυλι απο πισω μου.Εγλυψε πολλα δακρυα εκεινες τις αθλιες νυχτες, πασχιζονταςνα με κανει να βρω τον δρομο για το κρεβατι.Αναρωτιεμαι ακομα πως με αναγνωριζε μεσα απο τις αναθυμιασεις του αλκοολ και του τσιγαρου που ποτιζαν το σωμα μου και ερρεαν μεσα στις φλεβες μου. Ουρλιαζε στο μπαλκονι της κουζινας οταν εφευγα και εκανε μαου-μαου οταν ακουγε το αυτοκινητο μου να ερχεται(ΞΕΧΩΡΙΖΕ ΤΟΝ ΗΧΟ)κι αυτο μου το ειπε η απεναντι γετονισσα-φιλη.(φοβοταν?ενοιωθε την αυτοκαταστροφη μου????)

Κι οταν πια καταφερα να μασω την στραπατσαρισμενη ζωη μου και κολλησα τα κοματια μου,σταθηκα στα ποδια μου κι αφησα το παρελθον να γινει μια γλυκοπικρη θολη αναμνηση.Τοτε θυμηθηκα πως η Λουλα επρεπε να ξαναδει τον αγαπημενο της Ροκυ.
Πολλαπλες οι συνευρεσεις με τον Ροκυ αλλα στα 7 χρονια της δεν ειδα ζωντανες βαμβακενιες μπαλιτσες.
Εκεινη την χρονια ειδα και αυτο το θαυμα.Πανω στο κρεβατι μου μεσα στα χερια μου,με την Μαριω να μετραμε ανασες!!!!(την μια την εχω εδω,στα ποδια μου τωρα,(μεγαλωσε κι αυτη)η αλλη πηγε σε πολυ καλα χερια).
Κι ολα ειχαν παρει τον δρομο τους,κι ολοι ειμασταν ευτυχισμενοι μεχρι τον Μαιο του 2006....

...συνεχιζεται....

Image Hosted by ImageShack.us

Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007

αισθησεις και αισθηματα....-1-

...'κεινον τον παγωμενο χειμωνα που περασα τα σκοταδια της φυλακης μου για να ξαναυπαρξω σ'αυτον τον αγνωστο γλυκοπικρο κοσμο δεν ειχα και πολλα πραγματα να κανω.Τεμπελιαζα στα δαντελοφτιαγμενα-απο την Μαρικα-μαξιλαροσεντονα κι οταν σκυλοβαριομουν την μοναξια,αρχιζα τις αριες,ωσαν αλλη Καλλας μεχρι να μετακομισω στα στρουμπουλα μπρατσα της Τασιας η στα τραχια,απο τις δουλειες χερια της Διαλεχτης.Κουσουρι το'χε να με κουναει πανω-κατω περα-δωθε αυτη η γυναικα, ωσπου με ζαβλακωνε και με εριχνε ξανα για υπνο.
Μια θολη εικονα ηταν τα συμβαντα που συνταυτιζονταν με το Φως.Σκιες μεσα στις σκιες και δεν εβγαζα ακρη,Παρατησα την προσπαθεια και συνταξιδεψα με τα αυτια και την μυτη μου.Εγιναν η καλυτερη παρεα μου.Η συντροφια στην γηινη μοναξια μου....
Ακουγα καλα εκεινες τις χιονισμενες μερες κι αρχισα να οσφριζομαι ακομα καλυτερα.
Οι ηχοι του σπιτιου ηταν πια γνωριμοι.
Η Τασια να πηγαινοερχεται,να γλυκομουρμουραει και να !!!!οταν ελεγε.Ηρθα στο καλο μου,ηρθα στο μικρο μου,ηξερα οτι μετα ειχε τραγουδια και μυρωδια απο πρασινο σαπουνι ,και βυθισμα σε κατι ζεστο που μου θυμιζε κατι, απο 'κεινα τα παλια σκοταδια της φυλακης μου αλλα ποτε δεν μπορεσα να του δωσω ονομα.Ηθελα ομως παντα να βυθιζομαι σ'αυτοΜια γλυκεια τυρρανια ηταν...αφορητα γλυκεια,γεματη απο συγκεχυμενες αναμνησεις....
Η Διαλεχτη με την στεντορεια φωνη της να μαλλωνει τους παραγιους γιατι αργησαν να φερουν το γαλα.
Η Φροσω παντα να παρακαλαει να την βαλουν στο σπιτι.
Κι αλλοι ηχοι,κι αλλοι...εχωνα με απογνωση το δαχτυλο μου στο στομα και πασχιζα να τους δωσω ονοματα,
Κι αλλο,κι αλλο,αλλο κατι καινουριο...στριφογυριζα στα σεντονια μου,παλευα να βρω ονομα,δεν μπορουσα ....δεν μπορουσα....και μ'επαιρνε το παραπονο και η στεναχωρια...και ναααααα το κλαμααααααααα...Αλαφιασμενη ερχοταν η Τασια..Αχ!!!τι επαθε?...Τιποτα-της ελεγε η Διαλεχτη-Ψαχνει να βρει την θεση της στο"εδω"που την εφερες.Η Τασια την κοιταζε με ολανοιχτα τα πρασινα ματια της...Ηταν ψιλα γραμματα γι αυτην τα νοηματα των λεξεων της Διαλεχτης.

Η Τασια γεννησε τον ιδιο καιρο με τις προβατινες του μπαρμπα-Παρασχου.
Γεννουσαν κι αυτες ξαπλωμενες πανω στο αχυρο το ανακατωμενο με κοπρια και λασπη.Κατι ασημομαυρες λερωμενες μπαλες με καταμαυρα αθωα ματια,δημιουργουσαν ΖΩΗ.
Πολλα γιδοπροβατα ειχε ο μπαρμπας.Σκαρφαλωμενα ηταν τα μαντρια στην βουνοπλαγια ,λιγα μετρα απο το κονακι του.
Απο'κει ερχοταν οι γνωριμοι ηχοι που ειχα συντροφια στα σκοταδια της φυλακης μου.
Τωρα ομως ακουγα και τα αγκομαχητα τον τσομπανηδων μεσα στην λαιλαπα του χιονιου.
Και να ...η φωνη του μπαρμπα γεματη αγωνια:Αντε ωρε ζαγαρια...ξεδιπλωστε τα ποδια,...σιγα σιγα να βγει το κεφαλι...θα το χασουμε το ζωντανο...αφηστε το σ'εμενα....τραβατε στην ακρη ωρε αχρηστοι....Δεν ξερω τι εκανε ο μπαρμπας,ηταν κι εκεινος ο αερας που οσο και να εστηνα αυτι δεν μπορουσα να ακουσω οσα ηθελα....αλλα ΑΚΟΥΣΑ, ενα μακροσυρτο,γεματο ανακουφιση Μπεεεεεεεε..που συναγωνιζονταν το ουρλιαχτο του ανεμου και μετα.....ενα Μεεεεεε!!!!Κι εκεινο ηρθε,ηθελε δεν ηθελε εδω στον "βορηα που τ'αρνακια παγωνει"...Ενταξει λεβεντες μου,παμε και παραπισω να δουμε τι γινεται με τις πρωταρες...
Με ψιλοεπερνε ο υπνος οταν μου εφερε ο ανεμος αυτες τις λεξεις στο αυτι.
Αργα ηταν....νυχτα πια...Μαυρη και χωρις αστρα....και το χιονι εξακολουθουσε να πεφτει.....
Η Τασια κοιμοταν διπλα μου στο διπλο της κρεβατι,καιξαφνου μυρισα!!!!! η Διαλεχτη εβαλε τον καβουρμα και τα κοψιδια στη σχαρα για τον Παρασχο και τους παραγιους.Κι εφυγε ο υπνος.....
Η πορτα ανοιξε και μαζι με τον μπαρμπα μπηκε χιονι και ανεμος...και κατι αλλο....μια αισθηση απωλειας,κατι που με εκανε να θελω να ουρλιαξω.Πιπιλισα το δαχτυλο μου για να παρηγορηθω αλλα ,γιατρεια δεν βρηκα...Εβαλα τις στριγγλιες ξυπνησα την Τασια,ηρθε η Διαλεχτη -Της ειπε θα το παρω εγω,κοιμησου-και με μετακομοισε στην μυρωδατη ζεστη της κουζινα (Πολυ αργοτερα εμαθα πως η Τασια ειχε αναιμια και βρογχοκηλη-ετσι ελεγαν τοτε τα κολπα της θυροξινης,γι αυτο την φυγαδεψε στα χειμαδια ο δασκαλος...Καθαρο αερα -ελεγε ο γιατρος)...
Αχχχχ.τι ευτυχια ηταν εκεινη!!!!Οι ηχοι και οι μυρωδιες απο την Διαλεχτη,οι παραγιοι που με σηκωσαν απο την βαριεστημαρα μου,Αυτο ειναι-σκεφτηκα-εδω θα μεινω,δεν παω πουθενα.
Ηρθε και ο μπαρμπας,αφου πλυθηκε,κι εβγαλε τα κοψιδια απο την φωτια.:τρωτε ωρε ,ειπε..τα χασαμε τα πρωταρουδια τωρα,τι να κανουμε?Φταιει κι αυτος ο παλιοκαιρος, μια πρωταρα και τεσσερα κακοτυχα ηταν..
-Κατσε Διαλεχτη να ξεκουραστεις θα φερω εγω κρασι απ'το κατωι-
Γυρισε απο την αποθηκη της αυλης και τιναξε το χιονι απο πανω του..
-Για να δω κι αυτο το ζαγαρ'ειπε...
-Μεγαλωνει σαν τις αμναδες κι αυτο....
Με σηκωσε απο το ξυλοκρεβατο μου παρ'ολες τις αντιρρησεις της Διαλέχτης.
Με ξεφασκιωσε ,και με μυρισε απο το κεφαλι μεχρι τα νυχια,,,
-Περιεργο τουτο το ζαγαρ'ωρε Διαλεχτη ειπε:Τι εκανε τελικα ο κυρ-δασκαλος?προβατο η λυκο?
Μ'εβαλε στο τριχωτο του στηθος ...ακουσα την Διαλεχτη να φωναζει:βαλε το μωρο στο κρεβατι του....
ακουσα τον μπαρμπα να μου λεει:Εισαι σαν τις προβατινες μου εσυ,αντεχεις σε ολους τους βορηαδες....
Εκλεισα τα ματια και μυρισα το αρωμα της απωλειας...Το αρωμα της φυγης απο το "φως"στο οποιο ηρθα.
Στην αγκαλια του κοιμηθηκα...και ειδα το ονειρο...Εφευγε....για ενα αλλο Φως εφευγε,περνωντας απο το σκοταδι...Καποιος του απλωνε το χερι,φωτιες τριγυρω,και πολυ μακρια η¨πορτα".Ο μπαρμπας προχωρησε..αφοβος ηταν παντα.Επιασε το χερι του"υπεροχου"και ντυθηκε τα γαλαζια χρωματα του.Γυρισε και με κοιταξε.-Δεν θα χαθουμε μου ειπε,η θα ερθεις,η θα ερθω.Παντα μετα το σκοταδι υπαρχει το Φως......

"πεθανε ησυχα μετα απο χρονια,γυρω στα 90.Οπως καθε βραδυ,τιμαρεψε τα γιδοπροβατα του,σφαλησε τα μαντρια και τραβηξε για το κονακι του.πλυθηκε,εφαγε τα πεντανοστιμα μαγειρεματα της Διαλεχτης,ηπιε το κρασι του και πηγε για υπνο.
Κοιμηθηκε για παντα.Τον βρηκε η Διαλεχτη"κοιμισμενο"το επομενο πρωι..
Αλλα αυτα εγιναν πολλα χρονια αργοτερα..

Κι'αρχισαν πια οι μυρωδιες να δινουν ονοματα στους ηχους μου.......
Αλλα πρωτα επρεπε να ερθει η Ανοιξη....
...και ηρθε!!

-Συνεχίζεται...