Τους περπάτησα τους δρόμους....

Τους περπάτησα τους δρόμους με τις ακανόνιστες πλάκες.Τις μέτρησα και τις ξαναμέτρησα και ποτέ δεν ήταν σωστές. Ισως έφταιγε το γκρίζο-μαύρο τους χρώμα και έχανα τον λογαριασμό.
Ολα ήταν βαμένα στις αποχρώσεις του γκρίζου εκείνες τις μέρες.Σταθμοί και τραίνα (ακόμα και τα περιστέρια που τάιζα γκρίζα ήταν).Παράθυρα που έβλεπαν σε άδειες αυλές γεμάτες κάδους ανακύκλωσης και ξεραμένα λουλούδια.Αχαρα δωμάτια, χαλασμένες βρύσες, ρυπαρές κουζίνες,ερειπωμένοι σταθμοί,χερσα ακαλλιέργητη γή.
Γκρίζοι οι άνθρωποι....

Τους περπάτησα τους δρόμους της βροχής με τις κίτρινες λάμπες. Πάλι έχανα τον λογαριασμο τους μέσα στην ομίχλη που τους άλλαζε θέση και χρώμα. Ισως να έφταιγαν κι εκείνα τα κίτρινα δάκρυα της ταπείνωσης και της εγκαρτέρησης.
Κίτρινες κι οι ορχιδέες μέσα σε ανώνυμα παράθυρα, γευόταν εναν κίτρινο, ξεθωριασμένο, σακάτη ήλιο, κάτω από φτηνά δαντελένια, κίτρινα από την πολυκαιρία κουρτινάκια.
Κίτρινα από το τσιγάρο τα τσακισμένα από το σύνδρομο Raynaud ακροδαχτυλα μου. Κίτρινοι οι άνθρωποι...

Τους περπάτησα τους δρόμους της ατέρμονης διαδρομής των ποταμών. Τον σκούρο καστανοπράσινο ποταμό Amstel με τους γκρίζους από το πετρέλαιο των καραβιών άσπρους κύκνους. Τον ήρεμο Main με τις μεγάλες γέφυρες μέσα από διαδρομές τραίνων σε σκοτεινά τουνελ , τον μυστηριώδη μακρύ Donau μια Χριστουγεννιάτικη μέρα που το χιόνι πάγωνε μαζί με τα κίτρινα δάκρυα, τον Elbe με τα γεράνια ανθισμένα στα μικρά Καφέ μια Μαγιάτικη Κυριακή που έγραφα γράμματα χωρις παραλήπτη πάνω σ'ενα τραπέζι με καρώ τραπεζομάντηλο. Χρώματα του ουρανου και της γης,χρώματα εποχών, χρώματα ζωής!
Αχρωμοι οι άνθρωποι...

Τους περπάτησα τους δρόμους της αναζήτησης μιας γαλήνης που δεν έμμελε να αναγεννηθεί μέσα στους σκοτεινούς καιρούς μου.
Και να'μαι πάλι εδώ.
Πιο ξένη κι από τους ξένους. Αγγίζω τα πράγματα που κάποτε μου ανήκαν κι΄όλα μου φωνάζουν φύγε.Σέρνω άσκοπα την υπαρξη μου μέσα σ'ενα σπίτι που δεν είναι πια δικό μου. Απορώ γιατί ακόμα μένω. Δεν ανήκω εδώ!
Αλλά που άραγε? Που έχω να πάω αλήθεια και να θεωρήσω πως μου ανήκει?

Το πένθος μου άρχισε πριν 10 μέρες...
Ισως δεν έκλαψα όσο έπρεπε, οσο οι άλλοι θα ήθελαν να δουν. Ισως είπα όσα δεν έπρεπε, όσα οι άλλοι δεν ήθελαν να ακούσουν.
Γκρίζες οι αναμνήσεις μου, ξεθωριάζουν μέσα στην δίνη των γεγονότων. Κάποια ξεχασμένα κίτρινα δάκρυα κρύβονται μέσα στο σκοτάδι κι ο ύπνος δεν φέρνει την λύτρωση.
Σε μια ασπρόμαυρη σκακιέρα προσπαθώ να βρώ την θέση μου ανάμεσα σε μαύρα πιόνια που εχθρικά με κοιτάζουν.Οι βασιλιάδες πήραν τις βασίλισσες σε ασφαλείς τόπους για να μην τις αγγίξει η ανθρώπινη κακία κι οι ιππότες κρύφτηκαν στα ερειπωμένα κάστρα τους, κλαίγοντας στην ανάμνηση των δράκων που πέθαναν.Μόνο τα μαύρα ανθρωπάκια κινούνται σ αυτόν τον μικρόκοσμο των ζοφερών καιρών της απληστίας.
Αχρωμα τα αισθήματα μου!
Κι όμως κάτι είναι έτοιμο να εκραγεί μέσα μου.
Πρέπει να φύγω πριν την έκρηξη....

...χρειάστηκα 35 ώρες για να γυρίσω.Μέσα στα άγρια μεσάνυχτα βρήκα μια πτήση για τις 6 το πρωί. Κι΄αλλες 24 για να αφήσω το τελαυταίο νεκροφίλημα στο παγωμένο μαγουλο του. Ηταν όπως τον άφησα τον Αυγουστο όταν κατέβηκα πάλι σ'ενα ταξείδι αστραπή για τον γάμο της ανηψιας και βαφτισημιάς μου.
Μια ήρεμη γερασμένη αρχοντική φατσούλα ήταν που είχε συμφιλιωθεί πια με τον θάνατο στα 90 του χρόνια σε πλήρη νοητική διαύγεια. Κοιμήθηκε ήρεμα τον αιώνιο ύπνο.

Δεν λυπάμαι που έφυγε. Απεναντίας χαίρομαι που τα κατάφερε να το επισπεύσει πριν χάσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του και γίνει βάρος στους εναπομείναντες.

Ντρέπομαι που θα παραδεχτώ σ'αυτην την ηλικία οτι αισθάνομαι ορφανή!!!!

Ισως φταίνε οι πορφυρές μου αναμνήσεις από αυτον.Ισως φταιει πως ποτέ δεν υπήρξε η ανάγκη μεταξύ μας να ζητήσουμε συγγνώμη ο ενας από τον άλλον. Ισως φταιει πως ήμουν ο "συνενοχος" του σε πολλά γεγονότα της πολυτάραχης ζωής του.Ισως φταιει πως η αγάπη μεταξύ μας ήταν ξερή αλλά αληθινή σαν το φως ενός ακροστιγμιαίου κεραυνού,χωρίς θεατρινισμους και προσωπεία κουρελιάδηδων κλόουν και φτηνές παραστάσεις. Ποιός ξέρει?
Κινούμαι σε ενα παράλογο θέατρο όπου ο καθένας αναζητά την θέση του σαν πρωταγωνιστής σ'ενα υποτιθέμενο ατελεύτητο δράμα.
Οι επιθέσεις εναντίον μου φριχτές και απάνθρωπες έως εγκληματικές.Σκύβω το κεφάλικαι δεν αναρωτιέμαι πια το γιατί.Τον δρόμο της μοναξιάς μου άρχισα να τον οριοθετώ-σταθερά-εδώ και καιρό.

Μαύρη η παραμονή μου εδώ!
Μαύροι και οι άνθρωποι γύρω μου!

Χωρίς λόγια

...ξεμάκρυνε από την αγέλη τρέχοντας. Κάθησε στα ριζά του βράχου ασθμαίνοντας, ξεροκαταπίνοντας το παγωμένο σάλιο του. Έξυσε με τα νύχια του το χώμα με μια ανήμπορη λύσσα μέχρι που τα μάτωσε. Ξάπλωσε πάνω στην μαλακιά κοιλιά του και άφησε το βλέμμα του να τυλίξει με αγωνία την χέρσα πεδιάδα που απλώνονταν μπροστά του. Μια γκρίζα διάφανη σιωπή τον τύλιξε. Ανατρίχιασε, καθώς οι οι πρώτες νιφάδες κρυστάλλωσαν πάνω στο άσπρο του τρίχωμα. Ανασηκώθηκε στα πόδια του και κοίταξε με τα θολά μαύρα του μάτια τα πέπλα του ουρανού να παίζουν κρυφτό με το αρρωστημένο χλωμό φεγγάρι.
Τίναξε το χιόνι από πάνω του κι όρθωσε το κεφάλι του προς την μαύρη συμπαντική άβυσσο. Η ηχώ των βράχων πολλαπλασίασε το παραπονεμένο φριχτό αλύχτισμα.
Το φεγγάρι κρύφτηκε, σαν όρμησε τρέχοντας προς την σκοτεινή πεδιάδα.
Το κυνήγι είχε πια τελειώσει.Ο λύκος του χιονιού γύριζε ξανά στα δάση του νότου.

Το χιόνι έπεφτε πυκνό καλύπτοντας πίσω τα χνάρια του...


Χριστούγεννα 2009 Regensburg
Χιονισμένος Δούναβης


Πρωτοχρονιά 2010 Laaber
Κάτω από το ερειπωμένο κάστρο της Δωροθέας τα λουκάνικα ψήνονται πάντα καλύτερα!


Σήμερα...
Αφήνοντας πίσω τον Βορρά...

Οταν οι αγγελοι χαμογελάνε...

Χάθηκα ε?????
Και θα ξαναχαθώ για αρκετό καιρό μεχρι νά σταματήσω τις επαγγελματικές μου μετακινήσεις, όταν θα αποφασισω που θα μεινω τελικά (αν και, μάλλον θα κατασταλάξω δίπλα σε καποιες πανέμορφες λίμνες) και μόλις θα εχω τον προσωπικό μου υπολογιστή.
Αλλά αυτά δεν είναι επι του παρόντος.
Αυτά είναι σελίδες ενός οδοιπορικού τεσσάρων μηνών που θα σας τα γράψω κάποια στιγμή και, πιστεψτε με, θα διασκεδάσετε με τις απίστευτες περιπέτειες της Παν.

Στο τώρα λοιπόν!
Ηρθα την Πέμπτη το απόγευμα στην Φρανγκφουρτη με το τραίνο απο το Leipzig (θα σας πω άλλη φορα για τις επαγγελματικές διαδρομές μου ανάμεσα σε Ολλανδια και πρώην Ανατολική Γερμανία.
Με ενα εισιτήριο βγαλμένο την τελευταία στιγμή, με μια βαλίτσα που πέταξα το περιεχομενο της στο πάτωμα του δωματίου για να την παρω άδεια μαζί μου και μια απλωστρα με πλυμένα ρουχα στο χωλ του διαμερίσματος να μου χαμογελάνε.
Το τραμ καθυστέρησε, ο οδηγός δεν ειχε ρέστα απο 10ευρω, η Μονίκ άργησε να ερθει να μου φέρει τα χρήματα απο την τράπεζα...και το τραίνο ηταν στην γραμμή!
-Το εχασα, σκέφτηκα και άρχισα να ξανατρώω τα ήδη φαγωμένα νύχια μου.
Δεν το έχασα τελικά!
Μέτρησα τις 4 ωρες ώρες λεπτο με δευτερόλεπτο μέχρι να συναντήσω την αγαπημένη μου...καi κοιμήθηκα μέχρι το Hanau.
Στις 4 και μισή έκλαιγε στην αγκαλιά μου.
-Βρε, σταμάτα να κλαις! Δεν πέθανα, απλά έφυγα. Εμένα έκραζες στην Ελλάδα πως δεν έκοψα τον ομφαλιο λώρο.
Δεν είπε τίποτα, μόνο που πηρε το χρώμα του βατόμουρου απο την προσπσθεια της να μην κλαψει άλλο.

Κι έπειτα βρέθηκα ανάμεσα στα ατομα της οικογενειας μου.
Σε οσους αγαπώ και με αγαπάνε.
Κι ετσι ξεκινήσαμε τον πρώτο γάμο!
Της όμορφης ανηψιας μου, της Αναστασίας.
Τρια κορίτσια είναι ολο μας το βιός! Δυο της αδελφης μου και ενα δικό μου. Η αγαπημένη μου.
Και το ντύσαμε στα άσπρα το κορίτσι μας και το παραδώσαμε στον αγαπημένο της και το αγκαλιάσαμε και μας αγκαλιασε και χαρήκαμε με την χαρά της και κλαψαμε εμείς οι γηραιές κυρίες, που και γαμώ τα συναισθήματα μας, άσχετα αν το παιζουμε ευρωπαιες-ναχαμε να λέγαμε- δεν παυουμε να είμαστε οι κλασσικες Ελληνίδες μαναδες...που με μια πεισματικη εγωιστική άρνηση.....υποκρινόμαστε πως κόψαμε τον ομφάλιο λώρο!

Κι έτσι το ασπροντυμένο κορίτσι μας, κατάφερε και ένωσε την μικρή μας οικογένεια ξανα και μας έκανε να αισθανόμαστε σαν να μην είχαμε χωρίσει ποτέ στο παρελθόν!



Το νέο μου ανηψούδι Tobias Jungclaus







Οταν οι αγγελοι χαμογέλασαν, αναπνέαμε τον ίδιο αέρα με την αγαπημένη μου
Οταν οι άγγελοι χαμογέλασαν, η ανηψια μου εδινε τους όρκους αγάπης και αφοσίωσης, απαστράπτουσα μέσα στο λευκό της φόρεμα.
Οταν οι αγγελοι χαμογέλασαν, είπα για άλλη μια φορά πως ...αξίζει να ζούμε για αυτές τις λίγες αλλά υπέροχες μοναδικές στιγμές!

30 nights without...

Xoris olous kai osa agapo




Liga metra parakato einai to spiti opou meno.

Den tha grapso polla dioti to g.....o to daneiko lap top einai propolemiko,kolaei,svinei apo mono tou kai...oti thimatai xairatai.
Kapos etsi leitourgo ki ego tora pia, exo tetoio fortoma ergasiakis pressas,spanio eleythero xrono, pou gia na koimitho to vrady,oti thimamai prepei na einai xaroumeno.
Oi katastash mexri ton Septemvri tha einai poly strimokoli. Ektos an arxiso na pairno mathimata di' allilografias sto tsifteteli kai to paikso xanoymisa giati oi trellares oi Ollandezes me travologane na tous matho ton xopo tis koilias asxeta an skouzo kai tsirizo" Vreeeeeeeeeee Ellinida eimai oxi tourkala, pou na ksero ego apo tetoious idypatheis xorous? Ante na vgalo akri...
Ase pou me priksane kathe fora pou feygoun sta 3 stayrota filia.
Kai to xeirotero...akoune ta pio ilithia tragoudia apo kati atalanta asteroudia ton skyladikon.

An vgalate akri me ta griklis mou tha sas grapso ki alla eytrapela otan tha exo pali eleythero xrono.
Mexri tote sas stelno agkalies kai filia.....

Με μια αγκαλιά λουλουδια...

Αν αναρωτιέστε τι κάνουν οι ορχιδέες μέσα στο ρύζι, θα σας πω πως είναι διακοσμητικά πιάτων σε Βιετναμέζικο εστιατόριο.
Οσο για την πάπια με τα λαχανικά και την καυτερή σάλτσα που συνόδευαν, ομολογώ πως είχε θεεική γεύση!
Καλό μήνα σας εύχομαι με μια ακαλιά λουλούδια από την Γερμανία.

Adieu mon pays

...Plus encor que la vie,
la morte nous tient souvent par des liens subtils...
Baudelaire.

...ακόμα περισσότερο κι από την ζωή
ο θάνατος συχνά μας κρατάει με ευαίσθητα (λεπτά) δεσμά...

Και θέλοντας να κόψω αυτά τα δεσμά των καθημερινών θανάτων μιας ζωής που σιγά-σιγά έπιανε πάτο στο τέλμα, προτίμησα μια φυγή σ' εναν τόπο όπου πηγαίνω για πρώτη φορά.
Και μπορώ να πω μέσα από βαθιές ανάσες , πως νοιώθω ήδη καλύτερα αγναντεύοντας το "άγνωστο" και αποχαιρετώντας το γνώριμο.

Φιλοι μου, άγνωστοι και γνωστοί, εχθροί μου και αδιάφοροι περαστικοί, παλιοί μου ξεχασμένοι εραστές, σας αποχαιρετώ!
Στις 3:30 δεν θα αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, ούτε και θα βλέπουμε τον ίδιο ουρανό.

Πρώτος σταθμός εδώ



Eschborn
14 Km έξω από την Φραγκφούρτη.

Τι κοστίζει ενα καλό κεράτωμα?

-Το προτιμάτε διακλαδιζόμενο ωσάν τα κέρατα του ταράνδου?
-Τότε σας κοστίζει την ψυχική σας ηρεμία, διότι είστε ακόμα με τον-την κερατωμένο - αλλά και με τον-την που έκανε εισβολή στην εφησυχασμένη ζωή σας σαν να ήταν ο Τζένγκις -Χαν.
Και δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο!
Ενα καλό πήδημα σας έριξε που το είχατε ανάγκη λόγω του ότι ο/η παρταινέρ σας βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια μετά από τόσα χρόνια, και μουρμούριζε προσευχές ορθόδοξα και ανάσκελα όταν εσείς "είχατε κέφια".
Κι ίσως έφταιγαν και κομματάκι, τα παραπανίσια κιλά που πήρατε οπότε το Κάμα -Σούτρα έγινε ανάμνηση και όνειρο θερινής νυκτός.
Κι εκεί επάνω στην απελπισία της ανοργασμικής σας ζωής ανακαλύψατε πρώτα την μαλακία ..και μετά το κεράτωμα!

-Προτιμάτε το κέρατο της αγελάδας και του ταύρου?
Εδώ χάσατε επεισόδια! Μια βραδιά και με το ζόρι γιατί η ομάδα θα διαλυθεί μέσα από τα γαλακτοφόρα βυζιά της άκακης κερατωμένης αγελάδας.
-Της κατσίκας μήπως τα κέρατα?
-Θα σας αφήσει στην πρώτη ανηφόρα , για να βρει καινούρια χορταράκια.
Και πάμε στα κέρατα της σαβάνας και της στέπας.
-Ζέβρες, αντιλόπες, ελάφια του χιονιού, βίσονες και όλα τα κερασφόρα συναφή και προς εξαφάνιση είδη.
Κερατώνουν το ένα το άλλο για να διαιωνίσουν το είδος τους.
Προσωπικά, προτιμώ τους λύκους που είναι μονογαμικά ζώα!!!

Α, ρε μάνα! Λύκο έπρεπε να με γεννήσεις.!
Είδες τι έπαθα τώρα?
Μπερδεύτηκα με τα κέρατα και θυμήθηκα τους λύκους
Δεν πάω καλά!

Και πάμε παρακάτω...
-Υπάρχει το κέρας της Αμάλθειας
-Τα κέρατα της αρχαίας Βαβυλώνας των οπαδών του Βααλ
-Το κέρας που φυσούσαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, προ των πυλών εν όψη εχθρού
-Το κέρατο που έπιναν κρασί οι Βίκινγκς
-Το κέρατο μου το τράγιο (Μ. Λουντέμης στο "ένα παιδί μετράει τα άστρα")
-Το, και γαμώ το κέρατο μου (Παν, σε στιγμές αγανάκτησης)

Αλλά εδώ υπάρχει ένα παρά φύση κέρατο.
Κάποιος/α έκανε την υπέρβαση!
Κι έγινε το "έλα να δεις".
Κι εγώ προσπαθώ να κάνω τον διαιτητή όλη μέρα.
Κι έλα μου ντε , που δεν τα κατάφερα ακόμα!

-Απορώ, γιατί ενώ είμαστε ανίκανοι να κρατήσουμε αυτό που έχουμε, σκούζουμε σαν τις γκαστρωμένες γελάδες, αντί να κάτσουμε να συζητήσουμε το πρόβλημα με τον/την σύντροφο μας.
-Απορώ, γιατί θέλουμε να κρατήσουμε κάποιον που τον αποκαλούμε "μαλάκα" ενώ κάναμε παιδιά μαζί του.
-Απορώ, πως θα ξανακοιμηθούμε με αυτόν τον άνθρωπο που τον ξεφτιλίζουμε, αντί να πιάσουμε το χέρι του και να ρωτήσουμε "τι έγινε"?
Γιατί έγινε? Πως έφτασε και έγινε?
-Απορώ , γιατί δεν τον/ την αγκαλιάσαμε , να κλάψουμε στον ώμο του και να τα βάλουμε κάτω για να βρούμε το χρυσό νήμα της επανασύνδεσης,
-Απορώ, γιατί αγαπάμε τόσο πολύ τον άκρατο εγωισμό μας και τον ηλίθιο εαυτό μας, ώστε να προσπαθούμε να κρατήσουμε κάποιον/α μόνο από βίτσιο και καπρίτσιο.
-Απορώ , που ακόμα δεν κατάλαβαν τα ανεγκέφαλα ανθρώπινα όντα πως "και κανείς κανενός".
-Απορώ τελικά.
Ακόμα......

Και για να γελάσουμε λίγο

Για την Γιωργίτσα που δεν απορεί με τίποτα!!!!!
Για το μόνο που απορεί είναι με ποιαν την κεράτωσε ο "σύζυγος" μετά 25 χρόνια γάμου.
Αλλά δεν έχει τον τρόπο για να το μάθει.
Τουλάχιστον νοιώθω ολοκληρωμένη γυναίκα, που σαν ανακάλυψα το κέρατο που φύτρωσε στο κούτελο μου, έμασα τα υπολείμματα της αξιοπρέπειας μου και....έφυγα



-Ετσι θα σκέφτεσαι φιλενάδα Γ.Μ.!
Η δικιά σας είναι η καλύτερη!
Πρώτη επιλογή η γκόμενα!
Δυο μέτρα γυναίκα!
Εχει γούστο τουλάχιστον ο σύντροφος σου.

Τι να πω εγώ που ήταν μπάζο ...το κεράτωμα μου!
Και μην μου στεναχωριέσαι.
Δεν αξίζει τίποτα ένα κέρατο εκ του μακρόθεν.
Θα έπρεπε να κόψω φλέβες δηλαδή που το είχα μέσα στο σπίτι μου?

Ζω ακόμα μετά από 20 χρόνια.............