Σελίδα 123....

...παράγραφοι 5-6-7.

Αχ ,αυτή η σελίδα 123!
Πρώτα η Φαραώνα μου την ζήτησε.
Την μετέφερα για όλους τους συνοδοιπόρους μου και επισκέπτες στο καμαράκι των Ανώνυμων Μελαγχολικών.Είναι από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία.Είναι από τις λέξεις που με ταξιδεύουν μέσα από τα νοήματα που πασχίζω να οριοθετήσω μέσα στην απλή και σύντομη ζωή μου.Είναι φως,είναι έκσταση,είναι ανθρώπινη αναζήτηση και αγάπη που την θέλω,να την πάρω και να την δώσω...την απαιτώ από τον συνάνθρωπο μου κι ας την απαιτήσει κι εκείνος από εμένα!

Κι έπειτα ήρθε ο Μελωμένος μαζί με τις νεράιδες του για να με χορέψουν ξανά στα πισωγυρίσματα του νου που αργοπεθαίνουν με το πέρασμα του χρόνου,να με πάρουν αγκαλιά και να με ταξιδέψουμε πίσω,πολύ πίσω στον χρόνο,πίσω στις αναζητήσεις της εφηβείας μου.
Πέρασαν ολάκεροι καιροί από τότε,Νεραιδοπαρμένε μου, αλλά ο χρόνος μένει στάσιμος όταν η ψυχή εξακολουθεί να ζει στην απεραντωσύνη της νιότης μέσα από γλυκόπικρες αναμνήσεις,σταθμούς γεγονότων,θυσίες και ενοχές.
Γιατί πάντα η 123 σελίδα στα δικά μου βιβλία βγάζει ανθρώπινη πίκρα???

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ:Ιδανικοί αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα,παίρνουν
τα παλιά φυλαγμένα γράμματα τους,
διαβάζουν ήσυχα κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βηματά τους.

Ηταν η ζωή τους,λένε,τραγωδία
Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων
τα δάκρυα,ο ιδρώς,η νοσταλγία
των ουρανών,η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο,κοιτάνε
τα δέντρα,τα παιδιά,πέρα την φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Πέμπτος,έκτος και έβδομος στίχος στην 123 σελίδα από τα άπαντα του ποιητή,που συντρόφεψε και συντροφεύει ακόμα τις αναζητήσεις μου για τα νοήματα και την ουσία της ζωής που μας έμελλε να διαβαίνουμε.

Με την σειρά μου θα ζητήσω να μοιραστούν μαζί μας συναισθήματα της σελίδας 123 απο αγαπημένα τους βιβλία
1)Μαριαλένα
2)Φωτεινή
3)Νυχτολούλουδο
4)Χάρις
Και η Εschbornitisa

Kronberg: Opel zoo

Η ιστορία ξεκίνησε ως εξής μια ηλιόλουστη κρύα Παρασκευή.
Δύο μεγαλούτσικες κυρίες που Θεού θέλοντος,ελπίζουν να γίνουν και γιαγιάδες πριν πάθουν Αλτζχάιμερ, συνόδεψαν την κατά πολύ νεώτερη φίλη και φιλοξενούμενη τους στον χώρο του Georg von Opel.
Ευρώ 9 κατά κεφαλήν, διότι οι 3 εμείς(Χάριτες) δεν δικαιούμαστε οικογενειακό πακέτο έκπτωσης άνευ παιδιών.
Ολα καλά λοιπόν, και κρίμα που δεν ετοιμάσαμε το καλαθάκι με τα φαγητά μας για να γευματίσουμε στις ξύλινες τραπεζαρίες που είναι προσεκτικά τοποθετημένες μέσα σε πράσινα κιόσκια και δίπλα σε παιδικές χαρές φτιαγμένες με περίσσια μέριμνα και προσοχή.
Ομως!..όμως κοιτάξτε τι μπορεί να κάνει ένα πακετάκι με καρότα που κοστίζει μόνο 1,50 Ας κάνουμε μαζί λοιπόν μια βόλτα στο πάρκο.

Κοιτάξτε ομορφιά,θαυμάστε στυλ!
Είναι είδος υπό εξαφάνιση αυτό το άσπρο συννεφάκι.Το κυνηγήσαμε ανελέητα και αναίσχυντα για αυτό το όμορφο άσπρο τομάρι που φοράει. Μόνο δυστυχία και θάνατο του έφερε...

Λένε τα "βιβλία" πως είναι σαρκοφάγο και επιθετικό ζώο. Μπααααα....Μ'ενα καρότο ξεγελιέται και χαϊδεύεται σαν γατί!

Να και το...ξαδελφάκι του! Η Silver fox που στόλισε πολλούς ποδόγυρους Τσάρων της Αγίας Ρωσίας. Αποδεκατισμένη κι αυτή η κούκλα από Καναδούς, Ρώσους και Ιάπωνες μαζί με τις άλλες συμπεθέρες της, τις Ερμίνες και τις Ζιμπελίνες. Ακόμα και όταν τέθηκαν "υπό ανθρώπινη προστασία" δεν γλύτωσαν το λεπίδι. Ολα τα λεφτά...και οι πανέμορφες ουρές τους έγιναν το διαβατήριο για τον αφανισμό τους!


Είχα καλό δάσκαλο! Ο πιτσιρικάς μου έδωσε μαθήματα περί ταΐσματος.
Λλλά τα παιδιά δεν μπορεί κανείς να τα συναγωνιστεί...


Συμβαίνει και στα καλύτερα πάρκα!....
Οι ανήλικοι να προσπεράσουν την εικόνα παρακαλώ!

14 Φεβρουαρίου...λιγες ώρες μετα!

1977 ..Φλεβαρης..

...φεύγοντας απο την Padova κείνο το μεσημέρι, έφτασα στο Menstre χάρη στον Roberto και τα χρήματα που μου δάνεισε η σινιόρα Μαργαρίτα -η μάνα του-για να πάρω το τραίνο για την πατρίδα. Οι απεργίες λυμαίνονταν την χώρα τότε.Δύσκολοι καιροί για τα φοιτητάκια.
Voglio stare qui con noi:είπε
Devo andare:είπα....
Το τραίνο ήταν έτοιμο να φύγει όταν άφησε τα χέρια μου και έβγαλε δυο τριαντάφυλλα από την εσωτερική τσέπη του παλτό του.Στο διπλανό κάθισμα τα άφησε και το μόνο που είπε ήταν:Ριξτα στο πρώτο τρεχούμενο νερό που θα δεις όταν θα μπεις στην πατρίδα σου. Una rosa ritorna di me.L'altra stai con te,come la mia anima.....
Οταν πέρασα τα σύνορα ήταν νύχτα ακόμα,Ανοιξα το παράθυρο...έβρεχε...περίμενα ώρα να ακούσω την βουή από τα νερά του Αξιού(βαρδαρ)Πέταξα τα rosa και κουλουριάστηκα στο κάθισμα,μέχρι που ανακάλυψα πως δεν ήταν η βροχή αλλά τα δάκρυα που μούσκευαν το πρόσωπο μου...
....είδα την Τασία(η μάνα μου)να με περιμένει στο παγκάκι στο σταθμό.Γύρω στις 5 το πρωί ηταν..
Την αγκάλιασα και ξαναεκλαψα.....πικρά,πολύ πικρά,,,
Είχε ξημερώσει πια 14 του Φλεβάρη....
L'ultima parola che ha cantanto all'mio cuore era......
io ti amo, davero...ti amo, si ti amo.....

(Οπως δημοσιεύτηκε ένα χρόνο πριν στους Ανώνυμους Μελαγχολικούς)

Frankfurt :Senckenbergermuseum

Οι κάτοικοι της γης πριν απο πολλά εκατομμύρια χρόνια....υπό μορφής σκελετού.

Σήμερα,συμμαζεύτηκα επιτέλους, νωρίς στο σπίτι για να ετοιμάσω τις βαλίτσες της επιστροφής μου.Συμμάζεψε και η αδελφή μου τις φώτο μου και σκέφτηκα να ανεβάσω λίγες-σαν πρώτη δόση-από τις περιπλανήσεις μου.
Στην είσοδο του μουσείου εχει απαγορευτικό σκύλων.Λογικό είναι!Εχει τόσα κόκκαλα εκεί μέσα που θα μπορούσαν να χορτάσουν μία αγέλη!







Κούκλος ο Edmonto-σαύρος-σαύρα-το ίδιο είναι.Το φιλί του πάντως το πήρε μέσα απο το τζάμι...