H μπαλάντα του κυρ -Μέντιου

Στο προηγούμενο πόστ σας αφιέρωσα(κατά τα δικά μου μέτρα και σταθμά)ένα τραγούδι που πολλές φορές με έκανε να δακρύσω.Είναι μελοποιημένοι κάποιοι στίχοι του εξαίσιου ποιητή Κώστα Βάρναλη που γεννήθηκε το 1894 στον Πύργο της Βουλγαρίας και πέθανε το 1974 στην Ελλάδα όντας Έλληνας.Το 1919 προσχώρησε στα ιδεατά του Μαρξισμού και στον διαλεκτικό υλισμό.
Ο μεγάλος μας λογοτέχνης Μενέλαος Λουντέμης ορθώς σχολίασε πως"η ποίηση του Βάρναλη δεν μυρίζει γάλα,αλλά πάντα μπαρούτι"!!!
Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τα βάσανα,τα αχ και τα γιατί του γαιδαράκου κυρ-Μέντιου.
Διαβάστε και αισθανθείτε την πίκρα και τα συναισθήματα μέσα από τις εξομολογήσεις ενός...γαϊδάρου.
Και τι νομίζετε?Πως τα ζώα δεν έχουν ψυχή?
Δεν θα σχολιάσω τους υπαινιγμούς του ποιητή για συνταυτίσεις ζώου-ανθρώπων.Τα αφήνω στην δική σας κρίση κατά το δοκούν και τις αναζητήσεις τις προσωπικές σας.Απλά δώστε σημασία στην λέξη"αφεντικό"...

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώσει
όλ' η Χώρα κι' οι καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!
-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάει τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσεις, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".
Κώστας Βάρναλης(για περισσότερες πληροφορίες wikipedia)

Επαναστάσεις ...1967

25η Μαρτίου

Το 1821 βέβαια δεν το έζησα οπότε πως θα μπορούσα να έχω αναμνήσεις,γνώμη και άποψη?
Το 1967 όμως το βίωσα μέσα από τα 13 χρόνια της ζωής που περπατούσα.

Εγώ το χωριατόπαιδο που σεργιάνιζα τους μαχαλάδες και κυλιόμουν στην λάσπη για να κυνηγάω τα πληγωμένα σκυλιά για να τα πάω στην Μαρίκα να τα γιάνει,εγώ η επαναστάτρια με τα γόνατα που πάντα έτρεχαν αίματα από τον πετροπόλεμο με τα αγόρια, εγώ που άλειφα τις γάτες με πετρέλαιο για να σκοτωθούν οι ψύλλοι, όταν η Μαρίκα προσπαθούσε με τον ίδιο τρόπο να εξοντώσει τις ψείρες μου και με κούρευε γουλί,εγώ λοιπόν βρέθηκα ξαφνικά στην πόλη, σ'ένα σχολείο πίτα στην γκλαμουριά!
Μαράζωσα και βούλιαξα στην δυστυχία μου,αλλά παράτησα το χέρι της μάνας μου και προχώρησα αποφασιστικά στην αυλή δίχως να γυρίσω να την κοιτάξω, όταν πρότεινε σ'ενα ευτραφές κοριτσάκι να με κατατοπίσει επί των πραγμάτων κι εκείνο με δυσφορία συμφώνησε,μόνο από ευγένεια,χωρίς ίχνος παιδικής αγάπης (αργότερα έμαθα πως ήταν η καλύτερη μαθήτρια αλλά το σηκωμένο χέρι στην παρέλαση,της το έφαγα. Οχι που θα της την χάριζα την απαξίωση που μου έδειξε η πρωτευουσιάνα. Για όλα τα χρόνια αργότερα σήκωνα το γαντοφορεμένο χέρι στις παρελάσεις).
Κάθισα στο τελευταίο θρανίο μόνη.Δυο άλλα άδεια υπήρχαν πιο μπροστά.
Και ξάφνου εμφανίστηκε το άλλο "χωριατόπαιδο" εξ Αθηνών!
Αιθέριο πλάσμα! Μαύρο μαλλί μέχρι την μέση,κορμί θανατηφόρο,ποδιά ραμμένη σε Τσεκλένη κι ενα πράσινο χρώμα ματιών που σε ταξίδευε στην θάλασσα των Σαργάσσων!
Αγνόησε την καθηγήτρια που της πρότεινε μια θέση περιωπής, ψέλλισε κάτι και ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
Γεια -είπε- Μ.Ο.με λένε.
Π.Β.,μουρμούρισα και λούφαξα στην γωνιά μου...
...στην πορεία ανακάλυψα πως το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών που φοιτούσαμε μαζί σ'αυτό το κολέγιο ήταν παιδιά των επιφανών στελεχών της κυβέρνησης του 1967.Η Μ.Ο. ανήκε στο "τεχνικό μέρος της ιστορίας".Ο πατέρας της ήταν επόπτης δημοσίων έργων στην Β. Ελλάδα.
Οπως κολλήσαμε μαζί,κολλήσανε και οι γονείς μας, κάναμε πολλές επαναστάσεις και πήραμε μαζί την πρώτη δεκαήμερη αποβολή που γράφτηκε στα πρακτικά του κολεγίου.
Η μάνα μου και η μάνα της έκαναν σύσκεψη εκτάκτου ανάγκης και μας κλείδωσαν, μη επιτρέποντας να ειδωθούμε εκτός σχολείου προς συμμόρφωση. Μάταια!!!
Κάναμε απεργία πείνας... και σε 3 μέρες ξαναείμασταν μαζί.
Με την Μ.Ο. ζήσαμε πολλά της εφηβείας γεγονότα.
Μέσα στην μικρή κοινωνία της τότε Θεσσαλονίκης είμασταν πάντα οι επίτιμες καλεσμένες στα πάρτι των γόνων των κυβερνούντων χουντικών.
Για τα παιδιά είμασταν οι θεές που αποτόλμησαν να πάνε ενάντια στο σύστημα και έφαγαν την 10ημερη αποβολή. Για τους γονείς τους,η Μ.Ο. ήταν η κόρη του διευθυντή των δημοσίων έργων κι εγώ ήμουν ο δεύτερος καλύτερος βαθμός του κολεγίου.
Πέρασα πολλές φορές την παραλιακή μέχρι το σπίτι μου σε μαύρα αυτοκίνητα με συνοδεία μοτοσικλετιστών αστυνομικών όταν μας έστελναν στο σπίτι μετά τα πάρτυ προς ασφάλεια μας.
Η μάνα μου η Τασία πάντα ξινιζόταν όταν με έφερναν υπό συνοδεία, μέσα από τα δόντια μουρμούριζε και έφτυνε ένα κομματιασμένο "ευχαριστώ" αλλά τότε δεν ήξερα το γιατί...
Τότε ήμουν παιδί ακόμα,θύμα, ακόμα ψώνιο...

...και τα χρόνια πέρασαν!
Το σχολείο τελείωσε. Η Μ.Ο. έφυγε στην Ελβετία.Πέρασε ένα πολύ άσχημο πρόβλημα υγείας.Μάθαινα τα νέα από την μητέρα της.Δεν ήθελε να έχει επαφές με κανένα μας από την παλιά παρέα (τόσο πολύ πληγώθηκε αυτό το ατίθασο αιθέριο πλάσμα από ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί).
Η πρώην γαντοφορεμένη παραστάτρια έστρωσε τον κώλο της στο διάβασμα γιατί είχε λόξα με την ιατρική.
Δεν πέρασε! Ενώ ήταν σίγουρη πως τα είχε καταφέρει.
Εκανε άλλη μια επανάσταση και την κοπάνησε στην Ιταλία.
Οταν πια τα βόλεψε όλα και βρήκε την άκρη να επιβιώσει,πολύ πολύ αργότερα ο δάσκαλος (πατέρας της) της ομολόγησε πως το αγαπημένο παιδί των χουντικών πάρτι δεν ήταν δυνατόν να περάσει στο πανεπιστήμιο με μια μάνα φακελωμένη μέχρι τα μπούνια, γενεών πολλών κομουνίστρια. Εμ!! γι'αυτό ξινιζόταν τότε η Τασία!
Αργότερα έμαθε πως μπορούσε να έχει ένα "θρανίο" στην κτηνιατρική. Δεν το πήρε! Είχε πια σταματήσει να πιστεύει πως είναι "θύμα" αλλά ακόμα μάλλον μεγάλο ψώνιο ήταν!

Και οι επαναστάσεις συνεχίστηκαν κι έφτασε το σήμερα και το χθεσινό ψώνιο αναρωτιέται τι τελικά έγινε?
Αφού ακόμα τα ίδια συμβαίνουν μετά από 40 χρόνια.
Αλήθεια γιατί γιορτάζουμε την 25 Μαρτίου? Για πια επανάσταση μιλάμε? Κατά του αφέντη της Τουρκιάς? Πετάξαμε δηλαδή το πασουμάκι με τις πούλιες και βάλαμε παπούτσι από τον τόπο μας (κι ας είναι μπαλωμένο) να ρίχνει την κλωτσιά στα αχαμνά μας! Παρηγορηθήκαμε και εφησυχάσαμε με τους ομογενείς αφεντάδες μας!
Μαζόχες είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες?
Σε χουντικά καθεστώτα ζούμε πάντα.Τα θέλει ο κώλος μας...
Κατέληξα να πιστεύω πια, πως δεν είμαστε "θύματα" είμαστε "ψώνια".
Οχι απλά "ψώνια"...
ΨΩΝΑΡΕΣ!!!!


Ο Βάρναλης έγραψε...
Ο Ξυλούρης τραγούδησε...
Εγω αηδίασα με τα όσα είδα...
Τα σχόλια δικά σας...
Η επαναστάσεις όλων μας...

Αλληλουια...

Αδελφές μου,δεσμευμένες και μη.
Μητέρες,σύζυγοι,εργαζόμενες και μη.Καταπιεσμένες,καταπιέστριες,επιτυχημένες και αποτυχημένες.
Καλές,κακές,όμορφες και άσχημες,στρίγκλες και αρνάκια.
Βοσκοπούλες,και ανώτερα διοικητικά στελέχη.
Επώνυμες και ανώνυμες,trendy και λαικούρες,κατιναριώ και γκλαμορόζες.
Χτενισμένες και αχτένιστες,μακιγιαρισμένες και με την τσίμπλα στο μάτι.
Ντυμένες και γυμνές,με μεταξένια νυχτικά και βαμβακερά βρακιά απο την λαική.
Πιανίστριες και τσιφτετελούδες,ιντελεκτουάλε και τηλεορασοπληκτες.
Με περσικές αριστοκράτισσες γάτες και βεριταμπλ κεραμιδόγατους.
Με Ferrari ή με αγροτικό Datsun σας χαιρετώ!

Ελπίζω να το κάψατε σήμερα το πελεκούδι λόγω εορτής.
Εγω βρε κορίτσια την πάτησα!!
Κακή πληροφόρηση!Ας πρόσεχα!
Στο μπαλκόνι την έβγαλα μέχρι τις 10 και μισή αλλά δεν έβρεξε...τίποτα!



It's Raining Men
Hi - Hi! We're your Weather Girls - Ah-huh -
And have we got news for you - You better listen!
Get ready, all you lonely girls
and leave those umbrellas at home. - Alright! -

Humidity is rising - Barometer's getting low
According to all sources, the street's the place to go
Cause tonight for the first time
Just about half-past ten
For the first time in history
It's gonna start raining men.

It's Raining Men! Hallelujah! - It's Raining Men! Amen!
I'm gonna go out to run and let myself get
Absolutely soaking wet!
It's Raining Men! Hallelujah!
It's Raining Men! Every Specimen!
Tall, blonde, dark and lean
Rough and tough and strong and mean

God bless Mother Nature, she's a single woman too
She took off to heaven and she did what she had to do
She taught every angel to rearrange the sky
So that each and every woman could find her perfect guy
It's Raining Men! Hallelujah! - It's Raining Men! Amen!
It's Raining Men! Hallelujah!
It's Raining Men! Ame---------nnnn!

I feel stormy weather / Moving in about to begin
Hear the thunder / Don't you lose your head
Rip off the roof and stay in bed

God bless Mother Nature, she's a single woman too
She took off to heaven and she did what she had to do
She taught every angel to rearrange the sky
So that each and every woman could find her perfect guy
It's Raining Men! Yeah!

Humidity is rising - Barometer's getting low
According to all sources, the street's the place to go
Cause tonight for the first time
Just about half-past ten
For the first time in history
It's gonna start raining men.

Του χρόνου με υγεία!
Και μην σας παίρνουν από κάτω τα δύσκολα της ζωής.
Απο εμάς εξαρτώνται οι χαρές και οι λύπες μας.
Επι των επάλξεων σας θέλω φίλες μου!!!

Αχ αυτή η Φωτεινή!

Κατάφερε και άναψε πυρκαγιές στις αναμνήσεις με μια πρόσκληση για ένα νέο παιχνίδι. Το ερώτημα ήταν:
"Με πιο τραγούδι θα έλεγες σ' αγαπώ στον σύντροφό σου ή σε κάποιον που σε ενδιαφέρει".
Οι κανόνες του παιχνιδιού βρίσκονται εδώ , αλλά θα τους παραβλέψω για μία ακόμα φορά, όπως έκανα πάντα στη ζωή μου!
Με αυτό το τραγουδάκι αλληλοειπώθηκε το σ'αγαπώ με τον Κ. Φοιτητής εκείνος στην Ιταλία, μαθήτρια ακόμα εγώ εδώ. Το ακούω ακόμα, μετά από 37 χρόνια...Τον Κ. σταμάτησα να τον ακούω πριν 15 χρόνια.


Lucio Battisti:i giardini di Marzo

Και ερχόμαστε στο παρόν...
Τώρα βέβαια, αν μου "τύχει" κανένας ξεχασμένος, το μόνο που θα μπορούσα να του πω μέσα από ένα τραγούδι είναι αυτό: Ίλεος, ίλεος, ίλεος!
Αν καταλάβαινε τί εννοούσα και ήθελε να ανταποκριθεί, θα συνέχιζα τραγουδώντας ΑΛΛΗΛΟΥΥΥΥΥΥΥΥΙΑΑΑΑΑΑΑ!


Νίκος Ξυλούρης:Ζαβαρακατρανέμια

Μαριαλένα μου, η σειρά σου!
Μελωμένε μου τραγουδάκι ζητώ!
Χαντρένια ξέρω πως σε πρόλαβαν άλλοι...αλλά αν μπορείς κάνε μας ένα δωράκι ακόμα.