Και θα ξαναχαθώ για αρκετό καιρό μεχρι νά σταματήσω τις επαγγελματικές μου μετακινήσεις, όταν θα αποφασισω που θα μεινω τελικά (αν και, μάλλον θα κατασταλάξω δίπλα σε καποιες πανέμορφες λίμνες) και μόλις θα εχω τον προσωπικό μου υπολογιστή.
Αλλά αυτά δεν είναι επι του παρόντος.
Αυτά είναι σελίδες ενός οδοιπορικού τεσσάρων μηνών που θα σας τα γράψω κάποια στιγμή και, πιστεψτε με, θα διασκεδάσετε με τις απίστευτες περιπέτειες της Παν.
Στο τώρα λοιπόν!
Ηρθα την Πέμπτη το απόγευμα στην Φρανγκφουρτη με το τραίνο απο το Leipzig (θα σας πω άλλη φορα για τις επαγγελματικές διαδρομές μου ανάμεσα σε Ολλανδια και πρώην Ανατολική Γερμανία.
Με ενα εισιτήριο βγαλμένο την τελευταία στιγμή, με μια βαλίτσα που πέταξα το περιεχομενο της στο πάτωμα του δωματίου για να την παρω άδεια μαζί μου και μια απλωστρα με πλυμένα ρουχα στο χωλ του διαμερίσματος να μου χαμογελάνε.
Το τραμ καθυστέρησε, ο οδηγός δεν ειχε ρέστα απο 10ευρω, η Μονίκ άργησε να ερθει να μου φέρει τα χρήματα απο την τράπεζα...και το τραίνο ηταν στην γραμμή!
-Το εχασα, σκέφτηκα και άρχισα να ξανατρώω τα ήδη φαγωμένα νύχια μου.
Δεν το έχασα τελικά!
Μέτρησα τις 4 ωρες ώρες λεπτο με δευτερόλεπτο μέχρι να συναντήσω την αγαπημένη μου...καi κοιμήθηκα μέχρι το Hanau.
Στις 4 και μισή έκλαιγε στην αγκαλιά μου.
-Βρε, σταμάτα να κλαις! Δεν πέθανα, απλά έφυγα. Εμένα έκραζες στην Ελλάδα πως δεν έκοψα τον ομφαλιο λώρο.
Δεν είπε τίποτα, μόνο που πηρε το χρώμα του βατόμουρου απο την προσπσθεια της να μην κλαψει άλλο.
Κι έπειτα βρέθηκα ανάμεσα στα ατομα της οικογενειας μου.
Σε οσους αγαπώ και με αγαπάνε.
Κι ετσι ξεκινήσαμε τον πρώτο γάμο!
Της όμορφης ανηψιας μου, της Αναστασίας.
Τρια κορίτσια είναι ολο μας το βιός! Δυο της αδελφης μου και ενα δικό μου. Η αγαπημένη μου.
Και το ντύσαμε στα άσπρα το κορίτσι μας και το παραδώσαμε στον αγαπημένο της και το αγκαλιάσαμε και μας αγκαλιασε και χαρήκαμε με την χαρά της και κλαψαμε εμείς οι γηραιές κυρίες, που και γαμώ τα συναισθήματα μας, άσχετα αν το παιζουμε ευρωπαιες-ναχαμε να λέγαμε- δεν παυουμε να είμαστε οι κλασσικες Ελληνίδες μαναδες...που με μια πεισματικη εγωιστική άρνηση.....υποκρινόμαστε πως κόψαμε τον ομφάλιο λώρο!
Κι έτσι το ασπροντυμένο κορίτσι μας, κατάφερε και ένωσε την μικρή μας οικογένεια ξανα και μας έκανε να αισθανόμαστε σαν να μην είχαμε χωρίσει ποτέ στο παρελθόν!
Το νέο μου ανηψούδι Tobias Jungclaus
Οταν οι αγγελοι χαμογέλασαν, αναπνέαμε τον ίδιο αέρα με την αγαπημένη μου
Οταν οι άγγελοι χαμογέλασαν, η ανηψια μου εδινε τους όρκους αγάπης και αφοσίωσης, απαστράπτουσα μέσα στο λευκό της φόρεμα.
Οταν οι αγγελοι χαμογέλασαν, είπα για άλλη μια φορά πως ...αξίζει να ζούμε για αυτές τις λίγες αλλά υπέροχες μοναδικές στιγμές!
