giotavita: 2010

Τους περπάτησα τους δρόμους με τις ακανόνιστες πλάκες.Τις μέτρησα και τις ξαναμέτρησα και ποτέ δεν ήταν σωστές. Ισως έφταιγε το γκρίζο-μαύρο τους χρώμα και έχανα τον λογαριασμό.
Ολα ήταν βαμένα στις αποχρώσεις του γκρίζου εκείνες τις μέρες.Σταθμοί και τραίνα (ακόμα και τα περιστέρια που τάιζα γκρίζα ήταν).Παράθυρα που έβλεπαν σε άδειες αυλές γεμάτες κάδους ανακύκλωσης και ξεραμένα λουλούδια.Αχαρα δωμάτια, χαλασμένες βρύσες, ρυπαρές κουζίνες,ερειπωμένοι σταθμοί,χερσα ακαλλιέργητη γή.
Γκρίζοι οι άνθρωποι....

Τους περπάτησα τους δρόμους της βροχής με τις κίτρινες λάμπες. Πάλι έχανα τον λογαριασμο τους μέσα στην ομίχλη που τους άλλαζε θέση και χρώμα. Ισως να έφταιγαν κι εκείνα τα κίτρινα δάκρυα της ταπείνωσης και της εγκαρτέρησης.
Κίτρινες κι οι ορχιδέες μέσα σε ανώνυμα παράθυρα, γευόταν εναν κίτρινο, ξεθωριασμένο, σακάτη ήλιο, κάτω από φτηνά δαντελένια, κίτρινα από την πολυκαιρία κουρτινάκια.
Κίτρινα από το τσιγάρο τα τσακισμένα από το σύνδρομο Raynaud ακροδαχτυλα μου. Κίτρινοι οι άνθρωποι...

Τους περπάτησα τους δρόμους της ατέρμονης διαδρομής των ποταμών. Τον σκούρο καστανοπράσινο ποταμό Amstel με τους γκρίζους από το πετρέλαιο των καραβιών άσπρους κύκνους. Τον ήρεμο Main με τις μεγάλες γέφυρες μέσα από διαδρομές τραίνων σε σκοτεινά τουνελ , τον μυστηριώδη μακρύ Donau μια Χριστουγεννιάτικη μέρα που το χιόνι πάγωνε μαζί με τα κίτρινα δάκρυα, τον Elbe με τα γεράνια ανθισμένα στα μικρά Καφέ μια Μαγιάτικη Κυριακή που έγραφα γράμματα χωρις παραλήπτη πάνω σ'ενα τραπέζι με καρώ τραπεζομάντηλο. Χρώματα του ουρανου και της γης,χρώματα εποχών, χρώματα ζωής!
Αχρωμοι οι άνθρωποι...

Τους περπάτησα τους δρόμους της αναζήτησης μιας γαλήνης που δεν έμμελε να αναγεννηθεί μέσα στους σκοτεινούς καιρούς μου.
Και να'μαι πάλι εδώ.
Πιο ξένη κι από τους ξένους. Αγγίζω τα πράγματα που κάποτε μου ανήκαν κι΄όλα μου φωνάζουν φύγε.Σέρνω άσκοπα την υπαρξη μου μέσα σ'ενα σπίτι που δεν είναι πια δικό μου. Απορώ γιατί ακόμα μένω. Δεν ανήκω εδώ!
Αλλά που άραγε? Που έχω να πάω αλήθεια και να θεωρήσω πως μου ανήκει?

Το πένθος μου άρχισε πριν 10 μέρες...
Ισως δεν έκλαψα όσο έπρεπε, οσο οι άλλοι θα ήθελαν να δουν. Ισως είπα όσα δεν έπρεπε, όσα οι άλλοι δεν ήθελαν να ακούσουν.
Γκρίζες οι αναμνήσεις μου, ξεθωριάζουν μέσα στην δίνη των γεγονότων. Κάποια ξεχασμένα κίτρινα δάκρυα κρύβονται μέσα στο σκοτάδι κι ο ύπνος δεν φέρνει την λύτρωση.
Σε μια ασπρόμαυρη σκακιέρα προσπαθώ να βρώ την θέση μου ανάμεσα σε μαύρα πιόνια που εχθρικά με κοιτάζουν.Οι βασιλιάδες πήραν τις βασίλισσες σε ασφαλείς τόπους για να μην τις αγγίξει η ανθρώπινη κακία κι οι ιππότες κρύφτηκαν στα ερειπωμένα κάστρα τους, κλαίγοντας στην ανάμνηση των δράκων που πέθαναν.Μόνο τα μαύρα ανθρωπάκια κινούνται σ αυτόν τον μικρόκοσμο των ζοφερών καιρών της απληστίας.
Αχρωμα τα αισθήματα μου!
Κι όμως κάτι είναι έτοιμο να εκραγεί μέσα μου.
Πρέπει να φύγω πριν την έκρηξη....

...χρειάστηκα 35 ώρες για να γυρίσω.Μέσα στα άγρια μεσάνυχτα βρήκα μια πτήση για τις 6 το πρωί. Κι΄αλλες 24 για να αφήσω το τελαυταίο νεκροφίλημα στο παγωμένο μαγουλο του. Ηταν όπως τον άφησα τον Αυγουστο όταν κατέβηκα πάλι σ'ενα ταξείδι αστραπή για τον γάμο της ανηψιας και βαφτισημιάς μου.
Μια ήρεμη γερασμένη αρχοντική φατσούλα ήταν που είχε συμφιλιωθεί πια με τον θάνατο στα 90 του χρόνια σε πλήρη νοητική διαύγεια. Κοιμήθηκε ήρεμα τον αιώνιο ύπνο.

Δεν λυπάμαι που έφυγε. Απεναντίας χαίρομαι που τα κατάφερε να το επισπεύσει πριν χάσει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του και γίνει βάρος στους εναπομείναντες.

Ντρέπομαι που θα παραδεχτώ σ'αυτην την ηλικία οτι αισθάνομαι ορφανή!!!!

Ισως φταίνε οι πορφυρές μου αναμνήσεις από αυτον.Ισως φταιει πως ποτέ δεν υπήρξε η ανάγκη μεταξύ μας να ζητήσουμε συγγνώμη ο ενας από τον άλλον. Ισως φταιει πως ήμουν ο "συνενοχος" του σε πολλά γεγονότα της πολυτάραχης ζωής του.Ισως φταιει πως η αγάπη μεταξύ μας ήταν ξερή αλλά αληθινή σαν το φως ενός ακροστιγμιαίου κεραυνού,χωρίς θεατρινισμους και προσωπεία κουρελιάδηδων κλόουν και φτηνές παραστάσεις. Ποιός ξέρει?
Κινούμαι σε ενα παράλογο θέατρο όπου ο καθένας αναζητά την θέση του σαν πρωταγωνιστής σ'ενα υποτιθέμενο ατελεύτητο δράμα.
Οι επιθέσεις εναντίον μου φριχτές και απάνθρωπες έως εγκληματικές.Σκύβω το κεφάλικαι δεν αναρωτιέμαι πια το γιατί.Τον δρόμο της μοναξιάς μου άρχισα να τον οριοθετώ-σταθερά-εδώ και καιρό.

Μαύρη η παραμονή μου εδώ!
Μαύροι και οι άνθρωποι γύρω μου!

...ξεμάκρυνε από την αγέλη τρέχοντας. Κάθησε στα ριζά του βράχου ασθμαίνοντας, ξεροκαταπίνοντας το παγωμένο σάλιο του. Έξυσε με τα νύχια του το χώμα με μια ανήμπορη λύσσα μέχρι που τα μάτωσε. Ξάπλωσε πάνω στην μαλακιά κοιλιά του και άφησε το βλέμμα του να τυλίξει με αγωνία την χέρσα πεδιάδα που απλώνονταν μπροστά του. Μια γκρίζα διάφανη σιωπή τον τύλιξε. Ανατρίχιασε, καθώς οι οι πρώτες νιφάδες κρυστάλλωσαν πάνω στο άσπρο του τρίχωμα. Ανασηκώθηκε στα πόδια του και κοίταξε με τα θολά μαύρα του μάτια τα πέπλα του ουρανού να παίζουν κρυφτό με το αρρωστημένο χλωμό φεγγάρι.
Τίναξε το χιόνι από πάνω του κι όρθωσε το κεφάλι του προς την μαύρη συμπαντική άβυσσο. Η ηχώ των βράχων πολλαπλασίασε το παραπονεμένο φριχτό αλύχτισμα.
Το φεγγάρι κρύφτηκε, σαν όρμησε τρέχοντας προς την σκοτεινή πεδιάδα.
Το κυνήγι είχε πια τελειώσει.Ο λύκος του χιονιού γύριζε ξανά στα δάση του νότου.

Το χιόνι έπεφτε πυκνό καλύπτοντας πίσω τα χνάρια του...