Pensieri e parole...σκέψεις και λόγια..

Σήμερα δεν είμαι στις καλές μου.
Πολλές οι αιτίες και πολλά τα αμφίδρομα παράπονα οι εντάσεις και τα κακώς κείμενα μέσα απο το οικείο μου περιβάλλον.
Πήρα διπλή δόση από τα χάπια για την νευροπίεση που χτύπησε κόκκινο και φλερτάρισα για πολύ ώρα τα ροζ ηρεμιστικά χαπάκια που μου έδωσε ο γιατρός για τις"δύσκολες στιγμές".
Αισθάνθηκα σαν την Αλίκη μπροστά στο δίλημμα μέσα στην χώρα των θαυμάτων."Φάε με!Πιες με!"
Δεν έκανα ούτε το ένα ούτε το άλλο.Φώναξα,έβρισα,έκλαψα και συμβιβάστηκα για μια άλλη φορά με την μοναξιά μου.
Κι έχοντας την Κανέλα στα γόνατα μου να γουργουρίζει και τον Πούμα-κι απέναντι να με κοιτάει με τα σμαραγδένια του μάτια γεμάτα με αγάπης λάμψη ...εφυγα.
Εφυγα πολλά χρόνια πίσω.Οταν η ζωή ηταν δική μου και την άρπαζα απο τα μαλλιά,και κανένας δεν μπορούσε να μου την περιφράξει η να την οριοθετήσει.
Τότε που ήμουν 18-20 χρόνων και όλα έλαμπαν μέσα στα φώτα της αναζήτησης ,του έρωτα και της ελπίδας για το καλύτερο αύριο.
Αναρωτιέμαι τι μου έμεινε τώρα πια?Τις επιβαλλόμενες κοινωνικές προτεραιότητες τις εκπλήρωσα και ωσάν"κόρη"και ως μητέρα στο έπακρο.Και πιο το αποτέλεσμα?
Κατέληξα να είμαι το"δεδομένο" της ασφάλειας και για τους γονείς μου και για το παιδί μου.Κι εγώ σαν Παναγιώτα είμαι απλά"η ευπρεπής κυρία Γιώτα".Σκατά στα μούτρα μου,η μαλάκω που άφησα την ζωή να φύγει μέσα από τα χέρια μου για να μην δυσαρεστήσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα.Ενα "αχνό"ευχαριστώ δεν άκουσα.Ολο και θέλουν παραπάνω.Ολο και παραπονιούνται πως δεν τους καλύπτω επαρκώς.Και πάντα είμαι εξω απο τις προτεραιότητες τους.Σαν να μην υπάρχω με λίγα λόγια...
...Αμελητέα ποσότητα!
Και για να ξεφύγω απο τον πειρασμό των ροζ ορεκτικών που φωνάζουν"φάε με"για να μπεις στην χώρα των θαυμάτων,έπλεξα με επώδυνη υπομονή ενα ροζ κουκούλι και κλείστηκα μέσα του αλώβητη πια απο όσα με πονάμε,από όσα δεν μπορώ να αλλάξω,από οσα πρέπει να δεχτώ ασχετα αν δεν μου δίνουν καμία χαρά.
Και μέσα στο κουκούλι μου θυμήθηκα αυτό το τραγούδι.Και ξανάγινα παιδί.
Ημουν ερωτευμένη ξανά με τον Κ.
Μαθήτρια εγώ ακόμα να περιμένω τα γράμματα του και τους δίσκους που μου έστελνε απο την Ιταλία με το ταχυδρομείο.



Αυτες ήταν τότε οι αγαπημένες μου λέξεις απο όλο το τραγούδι:
>Γνωρίζεις την ειλικρίνεια μου
ξέρεις πως και σήμερα θα πέθαινα για την τιμιότητα
Γνωρίζεις το ονομα μου,
μόνο εσύ ξέρεις,αν είναι αλήθεια ή όχι,αλλά πιστεύω στον Θεό.<

Conosci me la mia lealta
tu sai che oggi morirei per onesta.
Conosci me il nome mio
tu sola sai se e vero o no che credo in Dio.