14 Φεβρουαρίου...λιγες ώρες μετα!

1977 ..Φλεβαρης..

...φεύγοντας απο την Padova κείνο το μεσημέρι, έφτασα στο Menstre χάρη στον Roberto και τα χρήματα που μου δάνεισε η σινιόρα Μαργαρίτα -η μάνα του-για να πάρω το τραίνο για την πατρίδα. Οι απεργίες λυμαίνονταν την χώρα τότε.Δύσκολοι καιροί για τα φοιτητάκια.
Voglio stare qui con noi:είπε
Devo andare:είπα....
Το τραίνο ήταν έτοιμο να φύγει όταν άφησε τα χέρια μου και έβγαλε δυο τριαντάφυλλα από την εσωτερική τσέπη του παλτό του.Στο διπλανό κάθισμα τα άφησε και το μόνο που είπε ήταν:Ριξτα στο πρώτο τρεχούμενο νερό που θα δεις όταν θα μπεις στην πατρίδα σου. Una rosa ritorna di me.L'altra stai con te,come la mia anima.....
Οταν πέρασα τα σύνορα ήταν νύχτα ακόμα,Ανοιξα το παράθυρο...έβρεχε...περίμενα ώρα να ακούσω την βουή από τα νερά του Αξιού(βαρδαρ)Πέταξα τα rosa και κουλουριάστηκα στο κάθισμα,μέχρι που ανακάλυψα πως δεν ήταν η βροχή αλλά τα δάκρυα που μούσκευαν το πρόσωπο μου...
....είδα την Τασία(η μάνα μου)να με περιμένει στο παγκάκι στο σταθμό.Γύρω στις 5 το πρωί ηταν..
Την αγκάλιασα και ξαναεκλαψα.....πικρά,πολύ πικρά,,,
Είχε ξημερώσει πια 14 του Φλεβάρη....
L'ultima parola che ha cantanto all'mio cuore era......
io ti amo, davero...ti amo, si ti amo.....

(Οπως δημοσιεύτηκε ένα χρόνο πριν στους Ανώνυμους Μελαγχολικούς)