Επαναστάσεις ...1967

25η Μαρτίου

Το 1821 βέβαια δεν το έζησα οπότε πως θα μπορούσα να έχω αναμνήσεις,γνώμη και άποψη?
Το 1967 όμως το βίωσα μέσα από τα 13 χρόνια της ζωής που περπατούσα.

Εγώ το χωριατόπαιδο που σεργιάνιζα τους μαχαλάδες και κυλιόμουν στην λάσπη για να κυνηγάω τα πληγωμένα σκυλιά για να τα πάω στην Μαρίκα να τα γιάνει,εγώ η επαναστάτρια με τα γόνατα που πάντα έτρεχαν αίματα από τον πετροπόλεμο με τα αγόρια, εγώ που άλειφα τις γάτες με πετρέλαιο για να σκοτωθούν οι ψύλλοι, όταν η Μαρίκα προσπαθούσε με τον ίδιο τρόπο να εξοντώσει τις ψείρες μου και με κούρευε γουλί,εγώ λοιπόν βρέθηκα ξαφνικά στην πόλη, σ'ένα σχολείο πίτα στην γκλαμουριά!
Μαράζωσα και βούλιαξα στην δυστυχία μου,αλλά παράτησα το χέρι της μάνας μου και προχώρησα αποφασιστικά στην αυλή δίχως να γυρίσω να την κοιτάξω, όταν πρότεινε σ'ενα ευτραφές κοριτσάκι να με κατατοπίσει επί των πραγμάτων κι εκείνο με δυσφορία συμφώνησε,μόνο από ευγένεια,χωρίς ίχνος παιδικής αγάπης (αργότερα έμαθα πως ήταν η καλύτερη μαθήτρια αλλά το σηκωμένο χέρι στην παρέλαση,της το έφαγα. Οχι που θα της την χάριζα την απαξίωση που μου έδειξε η πρωτευουσιάνα. Για όλα τα χρόνια αργότερα σήκωνα το γαντοφορεμένο χέρι στις παρελάσεις).
Κάθισα στο τελευταίο θρανίο μόνη.Δυο άλλα άδεια υπήρχαν πιο μπροστά.
Και ξάφνου εμφανίστηκε το άλλο "χωριατόπαιδο" εξ Αθηνών!
Αιθέριο πλάσμα! Μαύρο μαλλί μέχρι την μέση,κορμί θανατηφόρο,ποδιά ραμμένη σε Τσεκλένη κι ενα πράσινο χρώμα ματιών που σε ταξίδευε στην θάλασσα των Σαργάσσων!
Αγνόησε την καθηγήτρια που της πρότεινε μια θέση περιωπής, ψέλλισε κάτι και ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
Γεια -είπε- Μ.Ο.με λένε.
Π.Β.,μουρμούρισα και λούφαξα στην γωνιά μου...
...στην πορεία ανακάλυψα πως το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών που φοιτούσαμε μαζί σ'αυτό το κολέγιο ήταν παιδιά των επιφανών στελεχών της κυβέρνησης του 1967.Η Μ.Ο. ανήκε στο "τεχνικό μέρος της ιστορίας".Ο πατέρας της ήταν επόπτης δημοσίων έργων στην Β. Ελλάδα.
Οπως κολλήσαμε μαζί,κολλήσανε και οι γονείς μας, κάναμε πολλές επαναστάσεις και πήραμε μαζί την πρώτη δεκαήμερη αποβολή που γράφτηκε στα πρακτικά του κολεγίου.
Η μάνα μου και η μάνα της έκαναν σύσκεψη εκτάκτου ανάγκης και μας κλείδωσαν, μη επιτρέποντας να ειδωθούμε εκτός σχολείου προς συμμόρφωση. Μάταια!!!
Κάναμε απεργία πείνας... και σε 3 μέρες ξαναείμασταν μαζί.
Με την Μ.Ο. ζήσαμε πολλά της εφηβείας γεγονότα.
Μέσα στην μικρή κοινωνία της τότε Θεσσαλονίκης είμασταν πάντα οι επίτιμες καλεσμένες στα πάρτι των γόνων των κυβερνούντων χουντικών.
Για τα παιδιά είμασταν οι θεές που αποτόλμησαν να πάνε ενάντια στο σύστημα και έφαγαν την 10ημερη αποβολή. Για τους γονείς τους,η Μ.Ο. ήταν η κόρη του διευθυντή των δημοσίων έργων κι εγώ ήμουν ο δεύτερος καλύτερος βαθμός του κολεγίου.
Πέρασα πολλές φορές την παραλιακή μέχρι το σπίτι μου σε μαύρα αυτοκίνητα με συνοδεία μοτοσικλετιστών αστυνομικών όταν μας έστελναν στο σπίτι μετά τα πάρτυ προς ασφάλεια μας.
Η μάνα μου η Τασία πάντα ξινιζόταν όταν με έφερναν υπό συνοδεία, μέσα από τα δόντια μουρμούριζε και έφτυνε ένα κομματιασμένο "ευχαριστώ" αλλά τότε δεν ήξερα το γιατί...
Τότε ήμουν παιδί ακόμα,θύμα, ακόμα ψώνιο...

...και τα χρόνια πέρασαν!
Το σχολείο τελείωσε. Η Μ.Ο. έφυγε στην Ελβετία.Πέρασε ένα πολύ άσχημο πρόβλημα υγείας.Μάθαινα τα νέα από την μητέρα της.Δεν ήθελε να έχει επαφές με κανένα μας από την παλιά παρέα (τόσο πολύ πληγώθηκε αυτό το ατίθασο αιθέριο πλάσμα από ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί).
Η πρώην γαντοφορεμένη παραστάτρια έστρωσε τον κώλο της στο διάβασμα γιατί είχε λόξα με την ιατρική.
Δεν πέρασε! Ενώ ήταν σίγουρη πως τα είχε καταφέρει.
Εκανε άλλη μια επανάσταση και την κοπάνησε στην Ιταλία.
Οταν πια τα βόλεψε όλα και βρήκε την άκρη να επιβιώσει,πολύ πολύ αργότερα ο δάσκαλος (πατέρας της) της ομολόγησε πως το αγαπημένο παιδί των χουντικών πάρτι δεν ήταν δυνατόν να περάσει στο πανεπιστήμιο με μια μάνα φακελωμένη μέχρι τα μπούνια, γενεών πολλών κομουνίστρια. Εμ!! γι'αυτό ξινιζόταν τότε η Τασία!
Αργότερα έμαθε πως μπορούσε να έχει ένα "θρανίο" στην κτηνιατρική. Δεν το πήρε! Είχε πια σταματήσει να πιστεύει πως είναι "θύμα" αλλά ακόμα μάλλον μεγάλο ψώνιο ήταν!

Και οι επαναστάσεις συνεχίστηκαν κι έφτασε το σήμερα και το χθεσινό ψώνιο αναρωτιέται τι τελικά έγινε?
Αφού ακόμα τα ίδια συμβαίνουν μετά από 40 χρόνια.
Αλήθεια γιατί γιορτάζουμε την 25 Μαρτίου? Για πια επανάσταση μιλάμε? Κατά του αφέντη της Τουρκιάς? Πετάξαμε δηλαδή το πασουμάκι με τις πούλιες και βάλαμε παπούτσι από τον τόπο μας (κι ας είναι μπαλωμένο) να ρίχνει την κλωτσιά στα αχαμνά μας! Παρηγορηθήκαμε και εφησυχάσαμε με τους ομογενείς αφεντάδες μας!
Μαζόχες είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες?
Σε χουντικά καθεστώτα ζούμε πάντα.Τα θέλει ο κώλος μας...
Κατέληξα να πιστεύω πια, πως δεν είμαστε "θύματα" είμαστε "ψώνια".
Οχι απλά "ψώνια"...
ΨΩΝΑΡΕΣ!!!!


Ο Βάρναλης έγραψε...
Ο Ξυλούρης τραγούδησε...
Εγω αηδίασα με τα όσα είδα...
Τα σχόλια δικά σας...
Η επαναστάσεις όλων μας...