Ηπια τον πικρό καφέ...κι ανασκάλεψα χαμένες μνήμες.
Μια Δεκεμβριάτικη νύχτα ήρθε στον ανούσιο γήινο κόσμο μας.
Ο πατέρας της στα ορυχεία στο Βέλγιο κι η μάνα της να στραγγίζει το γάλα από το συρρικνωμένο βυζί της φτώχειας.
Εφυγε στα 12 χρόνια της στις φάμπρικες της Γερμανίας.
Εγινε κομμώτρια και ερωτεύτηκε την τέχνη της και τον Κώστα.
Είχε ήδη δυο παιδιά σαν την φλερτάρισε ο Μαύρος Καβαλάρης.
Τον ξεγελούσε και του κρυβόταν σε σπηλιές και νεροσυρμές, σε δωμάτια νοσοκομείων και στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης.
Κι εκείνος όλο την έπαιρνε στο κατόπι και πάσχιζε απεγνωσμένα να κλέψει την "όμορφη" και να την κάνει κέρινη κούκλα στο βασίλειο του.
25 χρόνια έπαιζε μαζί του, κι όλο ξέφευγε από την ανελέητη παγανιά που της έστηνε..
Την κυνήγησε αλύπητα ο καβαλάρης μέχρι που κατάφερε και την στρίμωξε σαν χάραζε μια Δευτέρα.
-Δεν ωφελεί πια...είπαν οι γιατροί
-Είναι έγκλημα...είπε η κόρη και η αδελφή
-Πέθανε πια...είπαν οι ειδήμονες, ο εγκέφαλος
της είναι πια νεκρός
Εκοψαν την παροχή αδρεναλίνης που έκανε την καρδιά να χτυπάει
Αποσύνδεσαν το μηχάνημα αναπνευστικής υποστήριξης και ο μαύρος καβαλάρης απέκτησε τελικά το θήραμα του!
ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ!!!
Την όμορφη την αποχαιρέτησα σήμερα, χαϊδεύοντας μόνο το κρανίο της (τα πλούσια,κόκκινα βαμμένα μαλλιά της έγιναν βορά της φαρμακευτικής αγωγής)
Σ'ένα δρύινο "σπίτι" έφτασε στην ανεμοχώρα της από την Γερμανία.
Ησυχη και γαλήνια μέσα στην φορμόλη για να κάνει το ύστατο ταξείδι.
Γκρίζα σαν την μούμια...αλλά χαμογελαστή!
Η Σοφία έφυγε πρώτη μέσα από τα 9 πρώτα ξαδέλφια όπου ήταν η πρώτη γεννηθείσα ψυχή.
Ηταν η ομορφότερη από όλους μας...
Ηταν...
Ηταν η καλύτερη από όλους μας...
Ηταν...
Γαμώ το κέρατο μου,,,και τον μαύρο καβαλάρη...
... το κορίτσι αυτό ήθελε να ζήσει...
Παρασκευή, Οκτωβρίου 03, 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
28 σχόλια:
Εφυγε παναγιωτα μου;
Μωρέ... Πολυ ταλαιπωρήθηκε το κορίτσι.
Ξέρω ήταν άδικο αλλά... Και εγώ θα ήθελα να μου αποσυνδεσουν τα μηχανήματα, αν ήταν να "ζω" από αυτά.
Ας βρει την γαλήνη και την ηρεμία η ψυχή της.
Θεούλη μου....
Να σε παρηγορήσω σίγουρα δε μπορώ.
Η Ξυπόλητη όμως είπε μια μεγάλη αλήθεια...
Κουράγιο...
Kάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και κοιτάζω την οθόνη. Δεν μπορώ να σου γράψω τίποτα. Μα τίποτα...
@- -
Αγαπημένη μου φίλη Δ.
Εφυγε τελικά η Σοφούλα μας.
Απο τον Απρίλη έδινε τη τελική μάχη,αλλά την έχασε.
Καλύτερα πια γι αυτήν...
@--
Καλό μου Πατς,αναρωτιέμαι κι εγώ ποιος μπορεί να παρηγορήσει ποιόν?
Η κόρη μου έφτασε σήμερα να μου δίνει συμβουλές για το τι πρέπει να λέω στον θείο της τον Κώστα που καταφεύγει σ'εμένα για να κλάψει ελεύθερα,να βρίσει,να φωνάξει και να εκτονωθεί μέσα από την παράνοια και την έλλειψη,ίσως και τις τύψεις του...
@--
Τίποτα μην μου γράψεις Φωτεινουλα,τίποτα...
Είμαι από την Δευτέρα μ΄ένα τηλέφωνο στο χέρι και αυτήν την ώρα έχω χάσει πια την αίσθηση του χρόνου.Είμαι εδώ γιατί ο Μορφέας με εγκατέλειψε σήμερα...
Ηρεμησε πια ,ησυχασε η κοπελα.Τοσο κυνηγητο τοσα χρονια με τον θανατο...ποσο ν αντεξει κανεις?
Να ειστε γεροι οι υπολοιποι και να την θυμαστε Παναγιωτα μου.
Θερμα συληπητηρια.
Την καλημερα μου
Είναι δύσκολες στιγμές φίλη μου Παναγιώτα. Μπροστά στο θάνατο ο άνθρωπος καταλαβαίνει πόσο μικρός είναι. Η πνευματική μου μητέρα, έχει καρκίνο. Ξέρεις καλά πως αυτή η μάχη είναι άνιση. Μιλάμε συχνά (ακόμη δεν έχει γίνει επιθετικός, όμως υπάρχει πλέον στη ζωή της). Τι μπορώ να της πω, όταν τον αναφέρει; Όταν ο άνθρωπος όμως είναι νέος, εκεί είναι το "γαμώτο" που λες και ξαναλές μέσα σου. Κάνε πέτρα την καρδιά σου (όσο αυτό είναι δυνατό να γίνει)και σκέψου πως είναι κάπου που δεν αισθάνεται πλέον πόνο η κοπέλα. Σου στέλνω την αγάπη μου φίλη μου Παναγιώτα.
Με αγάπη
Agorafoviagr
Γειάσου καλή μου Γιώτα...είμαι η Αθανασία (από το μπλόγκ του αγαπημένου μας φίλου Μάξ-του !!Agorafoviagr) αν με θυμάσαι..τώρα τί να σου πώ καλή μου λυπάμαι που έχασες την αγαπημένη σου ξαδέλφη.. λυπάμαι πολύ....εγώ όμως λέω πάντα καλή μου πως όσο κάποιος είναι μέσα στην καρδιά μας και τον θυμόμαστε και τον αγαπάμε πάντα εκείνος ποτέ δε πεθαίνει..συνεχίζει να ζεί μέσα από μας...τα βαθιά μου συλληπητήρια για το χαμό της ξαδέλφης σου....φιλάκια,Αθανασία.
Ναι Φαραόνα μου!
Ηρέμησε πια το κορίτσι.
Καλύτερα ίσως έτσι...
Τον πολεμούσε όμως! Αυτό μετράει!!!
Να είμαστε καλά όλοι στην υγεία μας και να μην αξιωθούμε να περάσουμε τέτοιες στιγμές...
Φίλε μου Μαξ,αυτό το "γαμώτο" με ταράζει.
Γιατί να φεύγουν άνθρωποι που έχουν να δώσουν ακόμα πολλά και να μένουν αυτοί που βλέπουν πια τον θάνατο σαν πανάκεια???
Αθανασία,σε θυμάμαι καλή μου όπως και όλους που γράφουν στον αγαπημένο μου φίλο Μαξ.
Σ'ευχαριστώ για τις λέξεις παρηγοριάς που μου έγραψες...
Ολους σας ευχαριστώ φίλοι μου,από καρδιάς που δώσατε ένα λόγο αγάπης και συμπόνοιας γι΄αυτό το κορίτσι που το δεν το έραναν ποτέ οι καλές μοίρες!
Παναγιώτα μου,
Το διάβασα με μία ανάσα.
Και σφίχτηκα. Πολύς ο πόνος σου καλή μου. Γνώριμος ο πόνος αυτός της απώλειας για ψυχές αγαπημένες που φεύγουν.
Άδικη η ζωή, ναι. Το κακό ήταν να μην αρχίσει, θα ησύχασε τώρα.
Και εσύ της χάιδεψες το γυμνό από τα μαλλιά κεφάλι.
Και είπες ότι ήταν η ομορφότερη, η καλύτερη από όλους σας.
Η μνήμη της στην καρδιά θα μείνει και εκεί θα ζει και εκείνη για πάντα.
Καληνύχτα και φιλάκια.
Η ¨καϋμένη λυτρώθηκε και εσύ που την αγαπούσες τόσο δεν λυτρώνεσαι ποτέ. Δεν σβήνουν εύκολα οι μνήμες των άδικων θανάτων. Οι γέροι που έχουν ζήσει και τελέσει κάποιο έργο, φεύγουν καβάλλα στο Θεριστή, οι νέοι όμως ..θαρρώ οτι είναι τραγικό. Ακόμη κι αν λένε ότι οι καλοί πεθαίνουν νέοι, δοθείσης της επιλογής θα προτιμούσαν να κακκιάσουν παρά να παραδωθούν.
Συλληπήρια απο καρδιάς.
panagiota
Δυστυχώς, σου κάνω ποδαρικό σε τέτοιο θέμα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την σκεπάζει και απαλότερος ο πόνος σας. Έχω κι εγώ βιώσει στον ευρύτερο οικογενειακό μου κύκλο πρόωρες αποχωρήσεις, σε φαντάζομαι.
Θαυμάζω τη γραφή σου και το ύφος σου αλλά για αυτό θα σου πω άλλη φορά.
Συλληπητήρια εκ βαθέων.
Φίλη μου Παναγιώτα, γνωρίζεις πως τίποτα στη ζωή δε το θεωρώ τυχαίο. Το κάθε τι, γίνεται για κάποιο λόγο. Δεν έχουμε τη σοφία για να ερμηνεύσουμε το γιατί γίνεται κάτι που πληγώνει τόσο εμάς, όσο και τους γύρω μας. Πολλοί λένε πως ο Θεός τους καλούς ανθρώπους τους παίρνει νωρίς κοντά του. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Στα 13 μου χρόνια, μία μέρα χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι και το σήκωσα. Άκουσα τον πατέρα μου, να μου λέει κλαίγοντας "Μάξιμε η γιαγιά δεν είναι πια μαζί μας αγόρι μου...." Κατάλαβα τι εννοούσε. Η μητέρα του πατέρα μου και η γιαγιά μου, ήταν ένας άνθρωπος ζωντανός, συνέχεια στο πόδι που λένε και ο θάνατός της, ήταν ξαφνικός. Αυτό το ξαφνικό, πολλές φορές πονάει περισσότερο, γιατί σε αιφνιδιάζει. Δεν ήτανε στο κρεβάτι με κάποια αρρώστια και ο θάνατός της, μας ήρθε εντελώς απότομα. Μέχρι τώρα δεν έχω αγαπήσει και δεθεί με άλλον άνθρωπο όσο με τη γιαγιά μου και ακόμη και σήμερα μετά από 22 χρόνια, δεν το έχω ξεπεράσει εντελώς. Μέσα μου έλεγα συνέχεια αυτό το "γιατί;!!". Μια χαρά ήτανε, γιατί να "φύγει;". Στην παρέα όταν ήμουν στα 17 με 21 μου χρόνια που ασχολούμουν με τις μοτοσυκλέτες, έχασα στην άσφαλτο πολλούς είτε φίλους, είτε ανθρώπους με τους οποίους είχαμε μία πολύ καλή γνωριμία. Και εκεί αναρωτήθηκα αυτό το "γιατί να την πληρώσει ο φίλος μου, την απερισκεψία του οδηγού που τον τράκαρε, ή που οδηγούσε τη μότο και ο φίλος μου ήτανε συνεπιβάτης". Έχω χάσει το θείο μου σε τροχαίο. Και εκεί ένα τηλεφώνημα από την αστυνομία μας ενημέρωνε για το συμβάν. Πάντα μέσα μου τριγυρνούσε το γιατί. Ο χρόνος σε όλες τις περιπτώσεις φίλη μου Παναγιώτα, δούλεψε θετικά. Θα κλείσουν οι πληγές, όμως ξέρεις, όταν π.χ. κάνεις μια εγχείρηση, ενώ σου κλείνουν το σημείο της επέμβασης, μόλις λίγο καιρός είναι να αλλάξει, το σημείο εκείνο μας ενοχλεί. Έτσι και με αυτές τις πληγές της ψυχής, όταν κάποια στιγμή μέσα μας, κάτι αλλάξει, βρεθούμε σε μία στιγμή ευαισθησίας, ή σε μία στιγμή που θα σκεφτούμε κάποια πρόσωπα από το παρελθόν, αυτές οι κλειστές πληγές, θα "χτυπήσουν". Φίλη μου καλή Παναγιώτα, είναι χαρακτηριστικό των ευαίσθητων ανθρώπων. Προτιμώ να πονάω κατά καιρούς για κάποιον φίλο ή συγγενή που έχασα, από τον αφήνω στη λήθη και στη λησμονιά. Γιατί υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που ξεχνάνε εύκολα και συνεχίζουν σαν μην τρέχει τίποτα. Δε λέω να πενθούμε κάθε ώρα και στιγμή. Όμως καλύτερα να έχουμε μία δόση μικρής ευαισθησίας. Ίσως είναι και εγωισμός να τους θέλουμε κοντά μας, τη στιγμή που κάποιος έχει κρίνει διαφορετικά με κριτήριο τη σοφία Του.
Με αγάπη πάντα
Μάξιμος
κουραγιο να κανεις και να μη σκεφτεσαι πολλα. Ισως να μην ειναι η καταλληλη στιγμη να φιλοσοφισεις. Ο πονος αδρανει το νου. Συλληπητηρια.
@- Aστρια,με την τόση ταλαιπωρία που πέρασε αυτό το πλάσμα δικαιούταν μια παράταση ζωής.
Κι αυτό που με τάραξε περισσότερο ήταν το πως την κατάντησε η αρρώστια απο τον Φλεβάρη που ήπιαμε το τελευταίο μας κρασι.
@- Μαρίνα,πραγματικά καλύτερα που έφυγε.Μόνο βασανιστήρια θα ήταν η ζωή της.Εκείνον τον ιό που κουβαλούσε και τις έφαγε τα νεφρά πριν 25 χρόνια(+δύο μεταμοσχευμένα)δεν μπορούσε το σώμα να τον παλέψει πια, άσχετα αν η ψυχή της ευχαριστούσε πάντα τον Θεό για την κάθε μέρα που ζούσε...
Φίλες μου υγεία και μακροζωία σας εύχομαι να έχετε από καρδιάς.
Museum, πράγματι μπήκες σε άσχημη αφήγηση μου. Αλλά και ο θάνατος είναι κομμάτι της ζωής μας.
Ερχόμαστε για να φύγουμε, αλλά όχι έτσι.Αυτό είναι που δεν μπορώ να δεχτώ. Η εξαθλίωση του σώματος σ'εναν άνθρωπο που δεν έχει γεράσει ακόμα...
Κι αυτό που περισσότερο με κάνει κουρέλι σε τέτοιες στιγμές είναι να βλέπω μια μάνα να "αποχαιρετάει" το παιδί της.
Και είδα αυτό πάλι την Παρασκευή.
Ελπίζω να "ξαναμιλήσουμε" σε πιο χαρούμενες ώρες...
Και σου εύχομαι υγεία να έχεις
Μαξιμε, σίγουρα δεν είναι τίποτα τυχαίο.
Αυτός που φεύγει "γρήγορα", φεύγει ευτυχισμένος και αφήνει πίσω του τους απαρηγόρητους στο "γιατί να γίνει"
Αυτός που φεύγει μακροπρόθεσμα μέσα στην οδύνη,κουβαλάει τα "γιατί" (ίσως και εκεί που πάει),αλλά δίνει την ευκαιρία στους οικείους να περιμένουν την "απώλεια".Ετσι απαλύνεται ο πόνος.
Δεν χρειάζεται να πενθούμε αλλά να θυμόμαστε τα άτομα που μας χάρισαν και τους χαρίσαμε μοναδικές στιγμές ευτυχίας και αγάπης!
Να είσαι πάντα καλά στην υγεία σου φίλε μου...
Εξώφθαλμη, κι εσύ σε άσχημη στιγμή μου έκανες επίσκεψη.
Ισως σε κάτι τέτοιες στιγμές εμείς που πια μεγαλώσαμε(όπως εγώ)πρέπει να εξοικειωθούμε με την ιδέα της "φυγής" μας.
Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια.
Σας εύχομαι υγεία να έχετε όλοι!
Τα θερμά μου συλληπητήρια..
.........................
Panagiota μου
Μακια πολλα!!!
Παναγιώτα μου καλησπέρα...Λυπάμαι για την απώλειά σου...
Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο στο μπλογκ μου...
Καλό σου βράδυ...
Αν και δεν είμαι απο τα πιο θρησκευόμενα άτομα την καλύτερη συμβουλή την άκουσα απο ένα λαικό κληρικό στην Αμοργό. Ένας φίλος που δε θα ξεχάσω ποτέ στα 23 του πάλεψε και έχασε νικητής τη μάχη για τη ζωή.Όταν ρώτησα τον κληρικό γιάτι αυτή η ταλαιπωρία για ένα άγιο παιδί αυτός μου απάντησε οτι κάποια πράγματα δε μπορούμε να τα καταλάβουμε. Είναι σα το ξυπνητήρι που χτυπάει το πρωί και ξέρουμε οτι πρέπει να ξυπνήσουμε ενώ ένα γατί στο δωμάτιο τρέχει φοβισμένο. Έτσι φοβισμένοι τρέχουμε και εμείς μπροστά στα σχέδια και τις συγκυρίες του σύμπαντος δίχως να ξέρουμε τα πως και τα γιατί. Τέλος θα ήθελα να σας παραθέσω ένα χωρίο που μπορεί να απαντήσει σε πολλά δικά σας γιατί. Ο Απόστολος Παύλος σε μία απο τις επιστολές του αναφέρει οτι τα αδύναμα πλάσματα γεννήθηκαν για να ανατρέπουν τα ισχυρά. Και μας ανατρέπουν κάθε μέρα.Καλή δύναμη σε όλους σας.
Καλή εβδομάδα
Πολλά φιλάκια!
@- Αρτίστα μου,από καρδιάς σ'ευχαριστώ!
@- Συμπατριώτισσα,σε φιλώ καλή μου!
Artanis,μη μου λες ευχαριστώ!
Θα τα λέμε συχνά μιας και έχουμε κοινά ενδιαφέροντα
Τα ζωάκια!!!
Σ'ευχαριστώ κι εγώ για την επίσκεψη
Barel,ευχαριστώ για την ανθρωπιά των λέξεων που έγραψες στο σχόλιο σου.
Ετσι έφυγε και η Σοφία!
Μαχητής σαν τον φίλο σου.
Ποτέ δεν παραπονέθηκε,ποτέ δεν κλαψούρισε.Μάλλον σε πλήρη συνείδηση καβάλησε πισωκάπουλα το μαύρο άλογο.
Πραγματικά φοβόμαστε το "άγνωστο" της νέας μας ζωής που μόνο μέσα από τον θάνατο θα αρχίσει...
"Μην έλθεις ως λέων αγριότατος προς εμέ. Ουδε την ψυχήν μου αρπάσεις ως στρουμφίον.Εν ώρα του θανάτου συ βοήθησον με.Παρακαλώ σε, βοήθησον με εν τάχει"
Λίγες λέξεις από τις Παρακλήσεις
Καλή εβδομάδα Αστεράκι με υγεία και μακροζωία για όλους...
Γιατί ο μαύρος καβαλάρης πάλι μας αναστάτωσε...
Δημοσίευση σχολίου