Το τραινο της μεγαλης φυγης

H Aντα τυλίχτηκε στην μαλακιά άσπρη ρόμπα και ανατρίχιασε από το πρωινό αγιάζι.
Ειχε ξημερώσει πια!
Το χθες έγινε σήμερα! Το σήμερα στεκόταν σαν φονική γκιλοτίνα μπροστά της.
Πήρε αγκαλιά τον μαύρο της γάτο και άναψε τσιγάρο μέχρι ο βραστήρας να αρχίσει να μουρμουρίζει μέσα από τους υδρατμούς.
Ο γάτος και ο βραστήρας συνταίριαζαν την απαξιωμένη ευτυχία τους όταν αυτή ήπιε την πρώτη γουλιά της καφεΐνης.
Κοιταξε τα κιτρινισμένα από την νικοτίνη δάχτυλα της και χαμογέλασε.
Κοίταξε τα φαγωμένα νύχια της που τα μασούσε χρόνια τώρα μέχρι να βγάλουν αίμα και ξαναχαμογέλασε.
-Μπορα είναι,θα περάσει είπε...
Ετσι νόμιζε η Αντα...
Μονο που οι μπόρες σέρνουν θύελλες και καταιγίδες που δύσκολα κοπάζουν...

Η Αντα ήταν πάντα το άτομο που όλοι το οριοθετούσαν στο "εσύ θα τα καταφέρεις" ή στο "εσένα δεν σε φοβάμαι,θα βρεις την άκρη."
Ξημέρωνε...
Βάλθηκε να θυμηθεί πότε άρχισε αυτό το "εσύ θα τα καταφέρεις".Το παίδεψε, και την παίδεψε...
Κι έφυγε πολύ πίσω, όπως όταν ήταν άγουρο φρούτο -παιδί ακόμα- να αναρωτιέται αν αυτή δημιούργησε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά, η μέρα πέρασε και ξημέρωνε άλλο ένα πρωινό με τον μαύρο γάτο αγκαλιά.Κι εκει που πάσχιζε να κάνει τις εγκεφαλικές της ρυθμίσεις, χτύπησε το ρημάδι το τηλέφωνο,κι ήταν ένας φίλος πάνω από 15 χρόνια χαμένος στην Αφρική!
Και μετά από 3 ώρες συνομιλία της είπε "Εσύ δεν πρόκειται να χαθείς Αντα! Ξερεις και το παλεύεις ακόμα και τώρα" ...Ναι είπε η Αντα και έκανε την χαζή ωραία κοιμωμένη ....
Τι νόημα θα είχε μια περαιτέρω συζήτηση"?

Αναψε τσιγάρο και βάλθηκε να τρώει τα νύχια της.
Δεν έμεινε τίποτα πια να καταστρέψει.
Εγλυψε το αίμα που έτρεχε από τα δάχτυλα της και βούλιαξε στην λήθη...
Ανατρίχιασε χωρίς την αγκαλιά του μαύρου γάτου αλλά έμεινε μέσα στο κρύο και το σκοτάδι περιμένοντας την "αγαπημένη της".

-Θα φύγεις τελικά ε?
-Ναι αγαπημένη μου..
-κι εγώ?
-Εσυ θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου
-Δεν μου φτάνει αυτό. Θα μου λείπεις
-Δίπλα σου θα είμαι πάντα, δεν είναι μεγάλες οι αποστάσεις...
-...
-Ναι αλλά....
-Ελα να σε πάρω αγκαλιά...
-...
-Μην κλαις, αγκάλιασε με...
-...
-Σ΄αγαπάω....
-Εγώ να δεις...
-Χαιρομαι για σένα...σου χρειάζεται μια καινούρια ζωή...
-Ετσι ειναι...μου χρειάζεται!
-Αλλά εγώ πόσο μόνη θα είμαι....?
-Δεν φευγω για 10 μέρες.Για 10 χρόνια φεύγω...
Ισως να μην γυρίσω και ποτέ ξανά. Μόνη θα είσαι αλλά θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου αγαπημένη μου.
Κι οτι και να συμβεί το τραίνο της μεγάλης φυγής θα έχει πάντα εισιτήριο επιστροφής για σενα.

Η Αντα της έδωσε τα προκαταρκτικά φιλιά του αποχωρισμού και χαμογέλασε...
Τυλίχτηκε στην μαλακιά άσπρη ρόμπα και αναρίγησε ξανά...
-Γιατί οι αποχωρισμοί επαναλαμβάνονται? Αναρωτήθηκε...
...και άναψε τσιγάρο!