Εχει όνομα:Βροχή την λένε....

Ποιά μοίρα εγέννησε αναλαμπή στο μαύρο της σκοταδι?
Ποιά αστραπή ανάβει φως,στην σκοτεινή σιωπη?

Γιατί ξεσπάει ο κεραυνός μεσα στην πύλη του Αδη?
Γιατί η βροντή αγκομαχάει παρέα με την βροχή?

Ταξιδεψε με θεά της βροχής
ταξιδεψε με όπως μπορεις....
Πάρε με σε απερπάτητους δρόμους με ακατέργαστους ακόμα νόμους,
σε απερίσπαστες στιγμές και σμικρύνσεις της ύπαρξης μου,
μέχρι να βρω το νόημα της λογικής μου,
που όλα θα τα αντεξει,
που όλα θα τα ξεδιαλύνει,
και αναλάμβανω εγώ την ευθυνη της πραξης μου..
Της αμαρτίας και της μεταμέλειας, για τα όσα εγω ευθύνομαι,
για ο,τι εγώ κατακρίνομαι,
αλλά έπαψα να υποκρινομαι πως περπατώ στα φώτα ενώ ψηλαφώ στο σκοτάδι,τυφλη...
..ψάχνοντας τον δρομο μόνο με την αφή...
χαμένη στης ζωής το υφάδι,
το νήμα να ακολουθώ ωσάν την Αριάδνη,
μες'τον λαβυρινθο της τρελλας όσων μου τάξανε την υπέρτατη στιγμή!!!

Ριξε τα δακρυα σου φιλη μου Βροχη...

Για οσα έσφαλα,
για ο,τι παρέβλεψα
και όλα οσα εδόκησα και δεν αποσκόπησα στην συλλογή των ονείρων της διαφάνειας και της επιφάνειας,
που συγκατοίκησαν μαζι μου χωρίς να καταφερουν να γίνουν οι οδηγοί της ζωής μου.

Βρέχεις σημερα....
Από το μικρο μου μπαλκονι σε βλεπω,σε ακουω και σε νοιωθω να κλαις.

Θα μεινω μαζί σου,παρεα σου εως να φεξει η αυγή....
Κλάψε κι άλλο αγαπημενη μου,κι'άλλο,κι'άλλο.....
...μεχρι να ξεπλυνεις τους δρομους και τις αμάρτιες μας.....