Σήμερα.....

...μια νύχτα γενναριάτικη, που τρυπώνει στις καμινάδες κουρσεύοντας την λαγνεία και εκείνο το πηχτό άρωμα που γεννάει η φωτιά σαν αγκαλιάζει γεμάτη πάθος το ξερό ξύλο.
Ενα ατσαλάκωτο, ολόγιομο χλωμό φεγγάρι, σέρνεται ξωπίσω της και παίζει κρυφτούλι με τα νιογέννητα συννεφάκια ανάμεσα στα ουράνια πέπλα της, ξεγελώντας τα παιδιά του Αιολου που αλυχτάνε με μανία, όταν χάνουν την παρτίδα στην σκακιέρα του ουρανού.
Εδω και επτά μέρες γίνομαι 'παρωρίτης' σε μια άλλη γωνιά της γης.Απο εδώ βλέπω τα σουσούμια της νύχτας τώρα.. .



.....ποιά ανθρώπινη φωνή θα μπορούσε να τραγουδήσει στις νότες που μουρμουρίζουν τα φυτά στα όνειρα του Γενναριάτικου ύπνου τους? Ποιός μπορεί να καταλάβει το τραγούδι από τα αγέννητα μπουμπούκια?
Κάποτε -όταν ήμουν μικρή- άκουσα πως, όταν ένα ανθρώπινο ον έχει γενέθλια και βγει μόνο του έξω, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος,θα ακούσει πολλούς από τους ψιθύρους των πλασμάτων του γήινου κόσμου!
Εχω γενέθλια σήμερα.....

.....αλλά εξακολουθώ και νοιώθω σαν την clemace! Ταπεινή στην όψη και την προβολή της ξεθωριασμένης της εικόνας, αγέρωχη...και όμορφη-άσχημη, σκεπασμένη με την πρωινή παγωμένη πάχνη, ξέπνοη και παρατημένη, αποξεχασμένη αλλά και έτοιμη πάντα να ονειρεύεται την επόμενη αναγέννηση....

....σαν αύριο το τετράδιο της giotavita θα συμπληρώσει 365 ημέρες....
Στέλνω την αγάπη μου σε όσους όλους ήταν συμπορευόμενοι μαζί μου....