Σήμερα.....

...μια νύχτα γενναριάτικη, που τρυπώνει στις καμινάδες κουρσεύοντας την λαγνεία και εκείνο το πηχτό άρωμα που γεννάει η φωτιά σαν αγκαλιάζει γεμάτη πάθος το ξερό ξύλο.
Ενα ατσαλάκωτο, ολόγιομο χλωμό φεγγάρι, σέρνεται ξωπίσω της και παίζει κρυφτούλι με τα νιογέννητα συννεφάκια ανάμεσα στα ουράνια πέπλα της, ξεγελώντας τα παιδιά του Αιολου που αλυχτάνε με μανία, όταν χάνουν την παρτίδα στην σκακιέρα του ουρανού.
Εδω και επτά μέρες γίνομαι 'παρωρίτης' σε μια άλλη γωνιά της γης.Απο εδώ βλέπω τα σουσούμια της νύχτας τώρα.. .



.....ποιά ανθρώπινη φωνή θα μπορούσε να τραγουδήσει στις νότες που μουρμουρίζουν τα φυτά στα όνειρα του Γενναριάτικου ύπνου τους? Ποιός μπορεί να καταλάβει το τραγούδι από τα αγέννητα μπουμπούκια?
Κάποτε -όταν ήμουν μικρή- άκουσα πως, όταν ένα ανθρώπινο ον έχει γενέθλια και βγει μόνο του έξω, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος,θα ακούσει πολλούς από τους ψιθύρους των πλασμάτων του γήινου κόσμου!
Εχω γενέθλια σήμερα.....

.....αλλά εξακολουθώ και νοιώθω σαν την clemace! Ταπεινή στην όψη και την προβολή της ξεθωριασμένης της εικόνας, αγέρωχη...και όμορφη-άσχημη, σκεπασμένη με την πρωινή παγωμένη πάχνη, ξέπνοη και παρατημένη, αποξεχασμένη αλλά και έτοιμη πάντα να ονειρεύεται την επόμενη αναγέννηση....

....σαν αύριο το τετράδιο της giotavita θα συμπληρώσει 365 ημέρες....
Στέλνω την αγάπη μου σε όσους όλους ήταν συμπορευόμενοι μαζί μου....

Pensieri e parole...σκέψεις και λόγια..

Σήμερα δεν είμαι στις καλές μου.
Πολλές οι αιτίες και πολλά τα αμφίδρομα παράπονα οι εντάσεις και τα κακώς κείμενα μέσα απο το οικείο μου περιβάλλον.
Πήρα διπλή δόση από τα χάπια για την νευροπίεση που χτύπησε κόκκινο και φλερτάρισα για πολύ ώρα τα ροζ ηρεμιστικά χαπάκια που μου έδωσε ο γιατρός για τις"δύσκολες στιγμές".
Αισθάνθηκα σαν την Αλίκη μπροστά στο δίλημμα μέσα στην χώρα των θαυμάτων."Φάε με!Πιες με!"
Δεν έκανα ούτε το ένα ούτε το άλλο.Φώναξα,έβρισα,έκλαψα και συμβιβάστηκα για μια άλλη φορά με την μοναξιά μου.
Κι έχοντας την Κανέλα στα γόνατα μου να γουργουρίζει και τον Πούμα-κι απέναντι να με κοιτάει με τα σμαραγδένια του μάτια γεμάτα με αγάπης λάμψη ...εφυγα.
Εφυγα πολλά χρόνια πίσω.Οταν η ζωή ηταν δική μου και την άρπαζα απο τα μαλλιά,και κανένας δεν μπορούσε να μου την περιφράξει η να την οριοθετήσει.
Τότε που ήμουν 18-20 χρόνων και όλα έλαμπαν μέσα στα φώτα της αναζήτησης ,του έρωτα και της ελπίδας για το καλύτερο αύριο.
Αναρωτιέμαι τι μου έμεινε τώρα πια?Τις επιβαλλόμενες κοινωνικές προτεραιότητες τις εκπλήρωσα και ωσάν"κόρη"και ως μητέρα στο έπακρο.Και πιο το αποτέλεσμα?
Κατέληξα να είμαι το"δεδομένο" της ασφάλειας και για τους γονείς μου και για το παιδί μου.Κι εγώ σαν Παναγιώτα είμαι απλά"η ευπρεπής κυρία Γιώτα".Σκατά στα μούτρα μου,η μαλάκω που άφησα την ζωή να φύγει μέσα από τα χέρια μου για να μην δυσαρεστήσω τα αγαπημένα μου πρόσωπα.Ενα "αχνό"ευχαριστώ δεν άκουσα.Ολο και θέλουν παραπάνω.Ολο και παραπονιούνται πως δεν τους καλύπτω επαρκώς.Και πάντα είμαι εξω απο τις προτεραιότητες τους.Σαν να μην υπάρχω με λίγα λόγια...
...Αμελητέα ποσότητα!
Και για να ξεφύγω απο τον πειρασμό των ροζ ορεκτικών που φωνάζουν"φάε με"για να μπεις στην χώρα των θαυμάτων,έπλεξα με επώδυνη υπομονή ενα ροζ κουκούλι και κλείστηκα μέσα του αλώβητη πια απο όσα με πονάμε,από όσα δεν μπορώ να αλλάξω,από οσα πρέπει να δεχτώ ασχετα αν δεν μου δίνουν καμία χαρά.
Και μέσα στο κουκούλι μου θυμήθηκα αυτό το τραγούδι.Και ξανάγινα παιδί.
Ημουν ερωτευμένη ξανά με τον Κ.
Μαθήτρια εγώ ακόμα να περιμένω τα γράμματα του και τους δίσκους που μου έστελνε απο την Ιταλία με το ταχυδρομείο.



Αυτες ήταν τότε οι αγαπημένες μου λέξεις απο όλο το τραγούδι:
>Γνωρίζεις την ειλικρίνεια μου
ξέρεις πως και σήμερα θα πέθαινα για την τιμιότητα
Γνωρίζεις το ονομα μου,
μόνο εσύ ξέρεις,αν είναι αλήθεια ή όχι,αλλά πιστεύω στον Θεό.<

Conosci me la mia lealta
tu sai che oggi morirei per onesta.
Conosci me il nome mio
tu sola sai se e vero o no che credo in Dio.

The hollow men - Οι κούφιοι άνθρωποι

Το παραδιπλανό τραγουδάκι, το έκλεψα από τη μουσική της κόρης μου. Το άκουσα κάποια άγρια μεσάνυχτα και από τότε γράφτηκε στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου και στον κώδικα του μπλογκ μου. Το τραγουδούν οι "Ωχρά Σπειροχαίτη" και βρίσκεται στον Δεύτερο δίσκο τους που κυκλοφόρησε το 2002.Η Μαρία μου είπε ότι είναι μετάφραση του ποιήματος the hollow men (1925) του T.S. Eliot.

Διαβάζω όλες αυτές τις μέρες στα περισσότερα μπλογκ το θέμα "Ζαχόπουλος". Σίγουρα δεν συμφωνώ με όλα αυτά που έγιναν, άλλα ας μη γινόμαστε και εμείς πιο κούφιοι από τους ήδη κούφιους ανθρώπους. Γινόμαστε η Νέμεσις στα αδικήματα των άλλων, αλλά ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε αν εμείς αδικήσαμε κάποιον (παντί τρόπω).
Και άλλωστε αν δεν σας κάνει ο τρόπος λειτουργίας των στελεχών της νυν κυβέρνησης... αλλάξτε ψηφοδέλτιο.
Ποιοι από όλους εμάς νομίζετε (με το χέρι στην καρδιά να ομολογήσουμε) πως αν είμασταν στη θέση του θα λειτουργούσαμε με το ευαγγέλιο παραμάσχαλα?
Ποιοι από εμάς πιστεύετε πως αν μας δινόταν η ευκαιρία δεν θα βουτούσαμε το δάχτυλο(για να μην πω όλο το χέρι) στην κρατική μαρμίτα με το μέλι?
Ποιοι από εμάς αν είχαμε το κύρος της εξουσίας, δε θα βγάζαμε τα καταπιεσμένα μας σεξουαλικά απωθημένα? Και ζαρτιέρες θα φορούσαμε και χειροπέδες και μαστίγια θα πλαταγιάζαμε και ό,τι άλλο υπάρχει κατά νούν κεκαλυμμένο.
Μη χέσω λοιπόν...Βάλτε σκοπό της ζωής σας να αλλάξετε τα κακώς κείμενα και σταματήστε το κουτσομπολιό και τα ανώφελα μπλα-μπλα.
Το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς.
Ενδιαφερθείτε καλύτερα για τα άτομα τριγύρω σας, τους ερωτικούς σας συντρόφους, τους φίλους σας, τα παιδιά σας, τους γονείς σας...
Ενδιαφερθείτε για τους απόρους, υιοθετείστε ένα αδέσποτο, επισκεφτείτε ένα γηροκομείο ή ένα άσυλο με ένα κουτί γλυκάκια, φυτέψτε ένα δέντρο στην καμένη γη και αν δεν μπορείτε, κάντε το στο μπαλκόνι σας...
Και σταματήστε να ασχολείστε επιτέλους με μαλακίες του στυλ ποιος χοντρός γάμησε την βοσκοπούλα...Έλεος πια...Το δάσος της Ελλάδας είναι γεμάτο από κακούς λύκους.Αν δεν μπορούμε να στήσουμε τα δόκανα, ας μην αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια.
Όλα αυτά λοιπόν που συμβαίνουν στους καιρούς μας, νομίζω πως αντιπροσωπεύονται απόλυτα από τους ακόλουθους στίχους...

ΟΙ ΚΟΥΦΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι,
οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
σκύβοντας μαζί
κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Aλίμονο!
οι στεγνές φωνές μας όταν
ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες κι ανόητες
σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
στο ξερό μας κελάρι

σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα,
παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση

αυτοί που πέρασαν
με ολόισια μάτια, στου θανάτου το άλλο βασίλειο
μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται-
σαν κούφιους ανθρώπους
σα βαλσαμωμένους

μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
αυτά δεν εμφανίζονται εκεί:
τα μάτια είναι
ηλιόφως σε μια σπασμένη κολώνα
εκεί, είναι ένα δέντρο χορεύοντας
και φωνές
στου ανέμου το τραγούδισμα
πιο μακρινές και πιο τελεστικές
από ένα μαραμένο αστέρι

ας είμαι όχι πιο κοντά
στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
ας φορέσω επίσης
τις μεταμφιέσεις
αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
σ' έναν αγρό
φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
όχι πιο κοντά

όχι αυτή την τελική συνάντηση
στου λυκόφωτος το βασίλειο

αυτή είναι η νεκρή χώρα
αυτή είναι του κάκτου η χώρα
εδώ τα πέτρινα είδωλα
σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
κάτω απ' το σπίθισμα σβησμένου άστρου

αυτό είναι σαν αυτό
στου θανάτου το άλλο βασίλειο
ξυπνώντας μόνοι
την ώρα που είμαστε
τρέμοντας με τρυφερότητα
χείλη που θα φιλούσαν
κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες

αόμματοι
αν δεν τα μάτια μας ξαναφανούν
όπως το αέναο άστρο
του πολύφυλλου ρόδου
στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
η ελπίδα μόνο
των κενών ανθρώπων
των άδειων ανθρώπων

μεταξύ ιδέας
και πραγματικότητας
μεταξύ κίνησης
και δράσης
πέφτει η σκιά

μεταξύ αντίληψης
και δημιουργίας
πέφτει η σκιά

η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό

Πρωτότυπο κείμενο :www.poetry.poetryx.com/poems/784/
Στους στίχους που δεν μεταφράστηκαν στα ελληνικά υπάρχουν παραλληλισμοί λέξεων μέσα από την Κόλαση του Δάντη.
Στην wikipedia (www.en.wikipedia.org/wiki/The_Hollow_Men) θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες.
Το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε ΕΔΩ
Σε συνεργασία κειμένου Π.και Μ.