Παρασκευή, Δεκεμβρίου 28, 2007

"τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια της Μαρίκας"

Σε μνήμη όλων των δέντρων που κάηκαν για την απληστία των ανθρώπων.
Σε ανάμνηση όλων των δέντρων που κόπηκαν για την Χριστουγεννιάτικη ματαιοδοξία των ανθρώπων.

Αν μπορούσε να μιλήσει ένα δέντρο...

..."Γκαπ-γκουπ" ακούστηκε το τσεκούρι του κυρ-Παντελή και το καταπράσινο δέντρο σωριάστηκε στη γη μ'έναν δυνατό θόρυβο.
Ήταν το τελευταίο δέντρο που έκοβε για σήμερα ο κυρ-Παντελής, ο φημισμένος ξυλοκόπος. Έκοβε όποιο δέντρο έβρισκε μπροστά του, αρκεί να γέμιζε το μάτι του πως θα του έδινε αρκετή ξυλεία.
Σκούπισε τον ιδρώτα του και άρχισε να μετρά τα κομμένα του δέντρα, όταν άκουσε ένα σιγανό κλάμα. Κοίταξε από δω, κοίταξε από εκεί, δεν είδε τίποτα! Το κλάμα συνέχισε να ακούγεται όλο και πιο λυπητερό. Ακουγόταν από χάμω,μέσα από το τσαλαπατημένο χορτάρι. Έστησε αυτί ο κυρ-Παντελής κι έσκυψε κατά τη γη. Κι εκεί ανάμεσα στα χοντροπάπουτσά του, πάνω σ'ένα σωρό πριονισμένα κλαριά, ανακάλυψε ένα αστείο, μικρό, κουρελιασμένο ανθρωπάκι (ίσαμε την παλάμη του) να κλαίει με μαύρο δάκρυ.
Αναταράχτηκε ο σκληρός ξυλοκόπος.
- Ποιος είσαι του λόγου σου? το ρώτησε.
Και΄κείνο με μια τσιριχτή και γεμάτη βάσανο φωνή του είπε:
- Είμαι το ξωτικό, η ψυχή απ΄ αυτό το πεύκο που είχε τόση ζωή μπροστά του κι εσύ το κατάντησες ένα σωρό από νεκρά κλαριά και φύλλα.
- Μα τα δέντρα πρέπει να κόβονται,είπε ο κυρ-Παντελής, για να γίνεται πιο εύκολη η ζωή των ανθρώπων.
- Ναι! συμφώνησε το ξωτικό, αλλά εσείς οι άνθρωποι καταστρέφετε ό,τι βρεθεί μπροστά σας χωρίς να κάνετε διαχωρισμούς!
Για σκέψου πόσος πολύς χρόνος χρειάζεται για να μεγαλώσει ένα δέντρο του δάσους. Μόνο του πρέπει να μάθει να προσαρμόζεται και στις πολλές βροχές και στην ξηρασία. Μικρό και λίγο-λίγο πετάει την κορφούλα του για να πάρει και αυτό, τον λίγο ήλιο ανάμεσα απ΄ τα άλλα ψηλά δέντρα. Κι ύστερα, όταν βγάλει το πρώτο του φύλλωμα δέχεται τα πουλιά, τα έντομα, τα μικρά ζώα και γίνεται ένα καταφύγιο για τους μικρούς κατοίκους της φύσης.
Προστατεύει ό,τι ζει μέσα του. Δίνει ασφάλεια και πολλές φορές τροφή απ΄ τον ίδιο του τον εαυτό. Δίνει την σκιά του για να ξεκουραστούν οι εκδρομείς του δάσους και τα ριγμένα του ξερόκλαδα για ν΄ανάψουν φωτιές και να ζεσταθούν. Μόνο του καταπολεμά τις αρρώστιες του. Σπάνια οι άνθρωποι ενδιαφέρονται γι΄ αυτό και πολλές φορές του βάζουν φωτιά ή χωρίς να το θέλουν ή επίτηδες.
- Μα!...πήγε να διαμαρτυρηθεί ο κυρ-Παντελής, αλλά το ανθρωπάκι τον διέκοψε μ΄ένα νεύμα.
- Σταμάτα, σταμάτα, του είπε όλο φούρια, έχω κι άλλα να σου πω.
Ξεχνάς κι εσύ, όπως όλοι οι άλλοι, εκείνη τη θαυμάσια διαδικασία της απελευθέρωσης του οξυγόνου? Μήπως δεν μας αποκαλείτε εμάς τα δέντρα "πνεύμονες των πόλεων"?
Σας δίνουμε το ξύλο μας.Σας δίνουμε την αίσθηση του ερχομού της Άνοιξης με τους πρώτους μας ανθούς.Ακόμα και τα φύλλα μας τα κάνετε βότανα και μυρωδικά.
Τώρα το ξωτικό μιλούσε χωρίς σταματημό και κουνιόταν νευρικά πάνω στο σωρό τα κλαριά. Ο κυρ-Παντελής έστεκε κι αυτός σαν πελεκημένο κούτσουρο.
- Δεν έχω πολύ καιρό, πρέπει να σου τα πω όλα, είπε η αναστατωμένη του πεύκου ψυχή.
Είσαστε άκαρδοι οι άνθρωποι, συνέχισε.Ακόμα και για τα δέντρα που είναι έξω από τα σπίτια σας είστε αδιάφοροι.Πότε τα ποτίζετε? Πότε τα καλλωπίζετε? Πότε τα καθαρίσατε από τα καυσαέρια της πόλης? Πότε τα ραντίσατε για να τα έχετε υγιή? Πετάτε τα σπίρτα σας και τ΄αναμμένα σας τσιγάρα, ξεχνάτε τις φωτιές σας φεύγοντας από την εκδρομή σας.Μας καίτε και μας αφανίζετε.Μας καίτε στα τζάκια σας!Μας στολίζετε τα Χριστούγεννα στα σπίτια σας.Δεν αναρωτηθήκατε όμως, πώς εμείς θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε?Σπείρατε ποτέ κάποιο κλαδί,να το περιποιηθείτε,να το φροντίσετε?Να το δείτε να πετάει το πρώτο του φύλλο?
Όταν βλέπετε εκείνες τις μαύρες καπνισμένες εκτάσεις μετά τις πυρκαγιές,κάνατε κάτι για να γίνουν πράσινες και ζωντανές ξανά?
Κι εσύ κυρ-Παντελή μόνο να κόβεις ξέρεις.Κόβεις ό,τι βρεθεί μπροστά σου.Πρέπει δεν πρέπει.Χωρίς τύψεις,χωρίς οίκτο....
Ετρεμε τώρα το ξωτικό σαν σπασμένη χορδή κιθάρας.Φούσκωνε και ξεφούσκωνε σαν τρύπιο μπαλόνι.Ξανάβαλε τα κλάματα και ύψωσε την τσιριχτή του φωνούλα.
_Φεύγω.φεύγω είπε.Πάω να βρώ ενα νιοφύτευτο δενδράκι για να ξαναγίνω ευτυχισμένος.
Λυπόσουν να το βλέπεις αυτό το κουρελιασμένο γδαρμένο ανθρωπάκι.
Το λυπήθηκε κι ο κυρ-Παντελής.Αρχισε να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει κι αυτός απο στεναχώρια.Ηθελε να αποκριθεί αλλά πνιγόταν η φωνή του και δεν έβγαινε.Ο αέρας δεν του έφτανε και άρχισαν να δακρύζουν τα μάτια του.Χίλια κομμάτια έγινε η καρδιά του μπροστά στα όσα ξεστόμιζε το ανθρωπάκι.
-Μα...μα εγώ,δεν μπόρεσε να συνεχίσει.Εμεινε άλαλος καθώς το ξωτικό άρχισε νά αλλάζει χρώματα και μορφή μουρμουρίζοντας ακατάληπτους λαρυγγόφωνους ήχους γεμάτους παράπονο και πίκρα.
Εσκασε σαν χιλιόχρωμο μπαλόνι την ώρα που ξύπνησε ο ξυλοκόπος πλάι στο φρεσκοκομμένο πεύκο μούσκεμα στον ιδρώτα.
-Μπα σε καλό μου-είπε-όνειρο ήταν!Αλλά τι όνειρο...
Φόρτωσε στο κάρο τα ξύλα τουκαι πήρε τον δρόμο για το σπίτι.
Σουρούπωνε σαν πέρασε την εμπασιά του αυλόγυρου.
Στο τρεμούλιασμα της τελευταίας ηλιαχτίδας νόμισε πως είδε ένα κουρελιασμένο ανθρωπάκι να τρέχει πέρα δώθε κάτω απο τα πόδια του αλόγου.
Εκλαιγε πάλι και φαινόταν να ψάχνει κάτι με αγωνία.
Γέλασε και μίλησε δυνατά ο κυρ-Παντελής:Γέρασα-είπε-και ξύπνιος βλέπω όνειρα!
Κοίταξε γύρω του την άχαρη αυλή.Κοίταξε για άλλη μια φορά το φορτίο μα τα κομμένα νεαρά δέντρα.Του φάνηκε πως τα άκουσε να τρίζουν και να βογγάνε σαν το ξωτικό του ονείρου.Ανατρίχιασε ο σκληρός άνθρωπος.Αυτός που όλη του την ζωή έκοβε και κατέστρεφε τα δέντρα αναταράχτηκε.
"Αιντε-είπε-έχει και ξερά έχει και άρρωστα και πεσμένα δέντρα στο δάσος.Καιρός να το καθαρίσω κιόλας να πάρει μια ανάσα και ας έχω λιγότερο κέρδος".
Μπαίνοντας στην αυλή κοίταξε τον φράχτη.Εξυσε το αυτί του και μουρμούρισε:"άχαρος αυτός ο φράχτης.Μόνο καρφωμένα σκεβρωμένα παλιόξυλα.Αειντε κι απο αύριο θα του σπείρω αγριοκερασιές.να φουντώσουν και να κοκκινίσουν τα πετροκέρασα το καλοκαίρι.Να βρεί και ο φίλος του ονείρου μου καταφύγιο!"
Ξέζεψε το άλογο στον σταύλο και τράβηξε χαρούμενος για το σπίτι.Χαμένος στα κερασένια όνειρα του δεν είδε την λάμψη στην άκρη του φράχτη.
Ενα ανθρωπάκι(ισαμε την παλάμη του)έραβε τα ρούχα του μουρμουρίζοντας και τραγουδώντας όλο χαρά σε μια άγνωστη γλώσσα.Ετοιμαζόταν για το καινούριο του σπίτι.
Τώρα θα διάλεγε μια απο τις αγριοκερασιές που θα έσπερνε ο κύρ-Παντελής!


>>Το παραμύθι της Μαρίκας το θυμήθηκα το 1992 όταν μετά τις γιορτές η δασκάλα της Μαρίας έθεσε θέμα έκθεσης"τι θα έλεγε ένα δέντρο σ'αυτους που το καταστρέφουν".
Δεν ήταν ακριβώς έτσι.Το δουλέψαμε με υπομονή και φαντασία.Αγάπη και ένταση μέχρι να κάνουμε τις αλλαγές.Αλλάξαμε τον μαγεμένο πρίγκηπα σε κυρ-Παντελή και την κακιά μάγισσα με το ξωτικό του Δάσους.Η μαγεμένη βασιλοπούλα γεννήθηκε μέσα στις πετροκερασιες.
Δεν την αναφέραμε.Νομίζω πως αυτά αρκούν.Είναι πιο "κοντά"με τον δικό μας σκληρό κόσμο!<<
Τώρα στο τέλος του 2007 λογυρνάει απο το καλοκαίρι στην θύμηση μου λόγω καταστροφής του δάσους.
Λόγω Χριστουγέννων έγινε πιο έντονη η ανάγκη να το βγάλω παραέξω.....

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 20, 2007

Το Χριστουγεννιάτικο δώρο μου!

Στον Αη-Βασίλη πίστευα πάντα ακόμα κι όταν μεγάλωσα.
Ίσως ακόμα και τώρα να πιστεύω...

Η Μαρίκα φταίει γι αυτό,που μου έλεγε: μπαίνει από τις καμινάδες και τα "αραλίκια" των πορτοπαράθυρων και ρωτάει την καρδιά του κάθε παιδιού, τι καλή και τι κακή πράξη έκανε. Και ανάλογα με την καλοσύνη και την αγάπη που έδωσε του δίνει τα δώρα του.
-Μα,γιαγιάκα -ρωτούσα- αν δεν είναι καλό το παιδάκι δεν παίρνει δώρα? (τις αταξίες που της έκανα σκεφτόμουν και βούλιαζα σε απόγνωση πως δεν θα πάρω δώρο).
Χαμογελούσε και έλεγε: Παίρνει, πάντα παίρνει δώρο αρκεί να του υποσχεθεί πως θα γίνει καλύτερο του χρόνου.
Με ανακουφισμένη καρδιά την αγκάλιαζα και μετανοούσα για τα προβλήματα που της δημιουργούσα.

Τα χρόνια πέρασαν...
Η Μαρίκα έφυγε...
Ο Αη-Βασίλης ένα παιδί μου έριξε από την καμινάδα,κατά λάθος μάλλον...
Έναν σύζυγο-πατέρα από τα "αραλίκια" των πορτοπαράθυρων που αυτομόλησε στην χώρα της λήθης, οταν εγώ ανακάλυψα πως πρέπει να ανήκω στην οικογένεια των ταράνδων.
Και 20 χρόνια σκληρής δουλειάς ...μοναξιάς και αυτογνωσίας.
Καθε Δεκέμβρη του έγραφα γράμματα του Βασίλη γεμάτα με πίκρες και καθημερινούς καημούς. Τα έκαιγα ξημερώνοντας πρωτοχρονιά και πάντα αναρωτιόμουν αν ήμουνα το κακό παιδί, που όλα αυτά τα χρόνια μου στέρησε τα δώρα που προσδοκούσα και ήθελα.

Έκανα ανακωχή μαζί του και συγχρόνως με το "κακό παιδί του εαυτού μου" τελικά,λίγα χρόνια πριν το σωτήριο έτος 2007 μετά από πολλά ερωτηματικά και αμφιβολίες....
Το"παιδί που έπεσε από την καμινάδα "έζεψε" τους δικούς του ταράνδους,τον Prancer,Dancer,Comet και τους αποδέλοιπους και σιγά σιγά φεύγει για τους δρόμους που χαράζει η δική της αναζήτηση,στις θάλασσας των οστράκων και των ποιητών.....και στην τελική κοινή πορεία με τον Β.

Κι εγώ μέσα από τη επερχόμενη σύγχυση της προσδοκώμενης αμετάκλητης αλλαγής της ζωής μου,έστησα μια ονειρική κουβέντα με τον Βασίλη και του είπα:Ακου να δείς Άγιε,θέλω ένα ακόμα παιδί,Με αδίκησες. Μόνο ένα έρριξες απο την καμινάδα.
_Χο-Χο_χο απάντησε.Είσαι χαζή,μου είπε.
Κοίτα τριγύρω σου τυφλή και άμυαλη.Ξέρεις πόσα παιδιά ζουν στις "καμινάδες"?
-Πάμε Vixen να της δείξουμε....
Ο τάρανδος όρμησε στην κρύα χιονοσκέπαστη νύχτα σέρνοντας το έλκηθρο μαζί με τους συντρόφους του.Ο Βασίλης πετούσε χρυσή αστρόσκονη,παιγνίδια και ακατάληπτα τραγουδάκια.
Ώσπου το χιόνι σταμάτησε και μια ομιχλώδη υγρασία απλώθηκε πάνω απο τις κορφές των δέντρων μιας πράσινης υγρής χώρας.
-Κοίτα,κοίτα ανόητο πλάσμα-μου είπε- πόσα χεράκια θα βγουν ψάχνοντας για δώρα,οχι απο τις καμινάδες αλλά απο τα τσίγγινα σπίτια.
-Δεν τα καταφέρνω μόνος μου εδώ,θέλω πολλούς βοηθούς.Τα ξωτικά και οι νεράιδες μου λιγόστεψαν και πεθαίνουν απο τότε που σταματήσατε να τα πιστεύετε εσείς οι πολύξεροι άνθρωποι.Τώρα πρέπει να συνεχίσετε εσείς το έργο τους.Ισως και το δικό μου....γέρασα πια

Δυο χεράκια ξεχώρισα μέσα στην θαμπή ανατολή, δυο μάτια σαν της παγιδευμένης ελαφίνας,ενα τιτίβισμα μιας φωνούλας ιδια με των κορυδαλλών το τραγούδι καθώς καλωσορίζουν την αρχέγονη ανατολή του φωτοδότη Ηλιου.
-Το θέλω αυτό το παιδάκι Αγιε μου Βασίλη, να ξαναγίνω μανούλα θέλω,είπα
-Χο-χο-χο. Θα σου πω πως θα γίνει,πάμε να φύγουμε τώρα....

Μέχρι να με φέρει απο την Καμπότζη στην Ελλάδα με κάθισε σιμά του και μου ψιθύρισε όλα τα μυστικά.

Στις αρχές του Δεκέμβρη ο Αη-Βασίλης μου έστειλε το φετινό δώρο μου.Η Phary,εκει στην μακρινή Καμπότζη με τίμησε με το να με κάνει ανάδοχη μητέρα της.



Ευχαριστώ τους λίγους και εκλεκτούς φίλους μου μπλόγγερς που με προέτρεψαν να μην το κρατήσω κρυφό.
Τους το χαρίζω με την αγάπη μου,αλλά και σε όλους τους άλλους που θέλουν να γίνουν τα ξωτικά-βοηθοί του Βασιλάκη.

Ο Αη-Βασίλης πάντα θα ζει...
Μέσα στις ανθρώπινες καρδιές,

Να σας πω τι μου ψιθύρισε ο Βασιλάκης στo αυτί?

ACTION AID

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007

"πως να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη"?

Οδυσσέας Ελύτης


Ολα μπορούν όμως να χωρέσουν σε δυο χεράκια και μια ανθοδέσμη μαζί με εκείνο το ταπεινό χαρτάκι που λέγεται πτυχίο.

Οπως χώρεσε η Αφροδίτη σ΄ενα όστρακο του Μποτιτσέλλι.

Τόσο μικρό και πανέμορφο ήταν το όστρακο!


Αλλά αυτό που εμένα με συνεπήρε ήταν εκείνες οι "κόρες,όμορφες και γυμνές,λείες σαν το βότσαλο ,να φυσάν όρθιες μέσα στην κοχύλα..."


Ο Ελύτης και ο Σεφέρης ονομάζουν"κοχύλα"την Tritonis.Οι ναυτικοί την λένε μπουρού γιατί βγάζει ήχους σαν την μπουρού του καραβιού αν την φυσήξεις,μέσα στην νεκρική σιγή των υπερπόντιων ταξιδιών με παρέα την μοναξιά τους.

....εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζοντας το πανί και τ'αστέρια,ακούνε τον αγέρα,ακούνε πέρα απο τον αγέρα την άλλη θάλασσα,σαν ένα κοχύλι κλειστό,κοντά τους δεν ακούνε τίποτα άλλο,δεν ψάχνουν...
Γ.Σεφέρης.

Κάπως έτσι έγινε η πτυχιακή της Μαρίας.Ταξίδεψα μαζί της.Ταξίδεψα στο θέμα"τα όστρακα στην λογοτεχνία".
Με μάγεψε ο Λόρκα,με μελαγχόλησε ο Ελλιοτ,ακολούθησα τον Λόπε Ντε Βέγγα στην Φουέντε Οβεχούνα αλλά.....ξεγυμνώθηκα "στων ψιθύρων την επώαση μες΄τα κοχύλια"του δικού μου γητευτή Ελύτη,κι έφυγα μαζί του"Δυτικά της λύπης" για να βρω τον Ν.Καββαδία,μέσα στο πούσι να μου λέει"ενα κοχύλι έχεις σκουλαρίκι στο αυτί..." κι εγώ να του φωνάζω:τραγούδησε μου το καραντί,το καραντί θα μας μπατάρει.....μέχρι το τέλος που λέει:κατάκοιτη πελεκημέμη απο σπαθιά,διπλά φορώντας των Ινκας τα σκουλαρίκια....
..σήμερα χωρίς σκουλαρίκια,πήρα τον δρόμο που χάραξε"το φίδι και η σμέρνα".
50k.m.ανάμεσα στα λιόδεντρα και την πρωινή ηλιόλουστη αύρα η διαδρομή είναι σαν ενα κομπολόι με μαργαριτάρια που τα αφήνεις ένα προς ένα να γίνουν ανάμνηση και μελλοντική εικόνα προσμονής ανάμεσα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ανακατωμένα συναισθήματα,συγκεχυμένες σκέψεις,αναμνήσεις φόβοι και μια πικρή νοσταλγία για όσα χάθηκαν,για όσα πέρασαν,για όσα δεν πρόκειται ποτέ να ξανάρθουν.

Θέλω να κλάψω,αλλά κρατιέμαι,θέλω να το βάλω στα πόδια αλλά μένω καρφωμένη στην μπλέ πολυθρόνα.Ανοίγω την μηχανή και τα χέρια μου τρέμουν.Ουτε φωτογραφίες δεν θα μπορέσω να βγάλω το παιδί μου,σκέφτομαι,τόσο άχρηστη είμαι.Ψάχνω με τα μάτια την είσοδο για να βρώ τον Βαγγέλη.Αργεί κι αυτός,αργεί πολύ.Δίπλα μου ο δάσκαλος,ο παππούς της,ψάχνει την εγγονή του επί"σκηνής"για να της στείλει φιλάκια.Δεν μπορεί να καταλάβει πια πως νοιώθω εγώ.Γέρασε πολύ ο αγαπημένος μου πατέρας.Αλλά με τίποτα δεν θα έχανε την ορκωμοσία της εγγονής του.Αναρωτιέμαι αν έκανε συμφωνία με τον Λούσιφερ η με τους Αρχαγγέλους για να ζήσει κάτι τέτοιες στιγμές.
Ευτυχώς ήρθε ο Βαγγέλης...κρυμμένος πίσω απο την ανθοδέσμη.
-Θα πάτε να της την δώσετε κυρία Γ.?
-Οχι,πήγαινε εσύ καλύτερα Β.μου!
Βλέπω αυτό το γλυκό και ήσυχο αγόρι που είναι μαζί της εδώ και 3 χρόνια ,να χαίρεται στην χαρά μας,και να συμπορεύεται με τα όνειρα μας και δακρύζω.

Κι αφού δόθηκαν οι όρκοι και πήραμε τον πάπυρο,μου λέει η Μαριώ "μια στιγμή μάμα,έρχομαι"και μετά να φύγουμε γιατί ο παππούς θα κουράστηκε.
Την βλέπω να μιλάει,να αγκαλιάζεται,και να κρύβει πίσω απο πλαστά χαμόγελα κάποια καμουφλαρισμένα υγρά μάτια που είναι έτοιμα να στάξουν,με μια κυρία ντυμένη με σκούρο κοστούμι.
Στην έξοδο συναντιόμαστε με την κυρία αυτή.....και συστηνόμαστε.Είναι η επιβλέπουσα καθηγήτρια της πτυχιακής της.Η Dr.M.Σ.
Δεν θυμάμαι τι ειπώθηκε.(Θυμάμαι,Θυμάμαι,και μετά έψαχνα απεγνωσμένα την τσάντα μου για να βρω χαρτομάντηλα.....Και τα δάκρυα ήταν χαράς,ανακούφισης και εκπλήρωσης προσδοκιών.)
Αυτή η η κυρία με το σκούρο κοστούμι"μια Δευτέρα πρωινή άδειασε μες τους ουρανούς την άμμο και χτύπησε το όστρακο της καρδιάς μου με χρυσαφένιο φτυάρι"

"πως να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη"?
Ο.Ελύτης

Με αγάπη νομίζω πως χωράει...

Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007

αισθήσεις και αισθήματα...-5-...

1954- Η Μαρίκα.

Η φυγή μου απο τα χειμαδιά των λόφων έγινε στην αγκαλιά της Μαρίκας τον Σεπτέμβρη του ενιαυτού έτους.Ηταν και επακόλουθο της κουτουλιάς του μονόφθαλμου τράγου,του Αλή.Δεν με χώνευε ο κερατάς ο μπροστάρης.Κάθε που μ'εβλεπε να μπουσουλάω στην κουρελού που έστρωνε η μάνα μου στην χορταριασμένη αυλή,με κάρφωνε με το μοναδικό του κίτρινο μάτι και όργωνε με τα ποδάρια του το χώμα ξεφυσώντας απο τσατίλα.
Οσο κι αν τον έδιωχνε η Τασία,όσο κι αν τον έδενε στον φράχτη η Διαλεχτή κατάφερε μια μέρα κι έβαλε γκολ ο μπαγάσας...και η μπάλα ήμουν εγώ.
Το ίδιο μεσημέρι μετακόμισα στο κεφαλοχώρι στο αρχοντόσπιτο της Μαρίκας στον προσφυγικό"μαχαλά".Ζούσε εκεί μαζί με την μικρή πλεξουδάτη.Την αδελφή μου....
Και άρχισαν τα χρόνια να κυλάνε....

Στεγνή και αγέλαστη γυναίκα ήταν η Μαρίκα.Σφιγμένο πάντα το χείλη της και ο λόγος της φρεσκοακονισμένο μαχαίρι.Δίκαιη στις κατά Κύριον βουλές και αδέκαστη στους αμετανόητους,ψεύτες,κλέφτες ...και βασανιστές!
Γεννημένη τον Μάιο του 1906 στην Ανδριανούπολη απο την Αικατερίνη την τσαούσα δασκαλίτσα που έκανε το παρθενικό της ταξίδι,από την Τουρκία στην Αθήνα για να δει τον αδελφό της τον Αναστάση που σπούδαζε γεωπόνος,και του μουστακαλή του ντροπαλούλη Θόδωρου του βιβλιοπώλη απο την Κωνσταντινούπολη,η Μαρίκα ήταν ο καρπός ενός μεγάλου έρωτα,μιας διαδρομής Ανδριανούπολη-Αθήνα-Κωνσταντινούπολη,στο λυκόφως του 20ου αιώνα,και όχι ενός προξενιού όπως είθισται τα χρόνια εκείνα.
Μεγαλώνοντας με την γιαγιά της την Μαριγώ,και την πολύ μικρή της θεία την Ελεονόρα(δασκάλες και οι δύο)τον πάππο της τον Νικόλα τον τσιφλικά,που δεν χαλούσε ποτέ στα θηλυκά του χατίρια(3 κόρες και τον Αναστάση είχε)η Μαρίκα απέκτησε μια σιγουριά και μια περίεργη ιδιοσυγκρασία για τους καιρούς εκείνους.
Το 1915 μετά τους βαλκανικούς πολέμους η Ελεονόρα ήρθε ωσάν διδασκάλισσα που ήταν,να διδάξει στην Ελλάδα.Μαζί της είχε και την ανηψιά της την Μαρίκα.
Κατέβηκε απο το τρένο με το κρινολίνο της,τα μεταξωτά της και το ομπρελίνο της και έτεινε το δαντελοφορεμένο χέρι της προς χειροφίλημα αβροφροσύνης στον νεαρό Βενιζελικό υπολοχαγό που ηρθε να την παραλάβει.Τον Δ.Α.Εκείνος τάχασε απο την ομορφιά και το παραστημα της.Αγνόησε το λεπτεπίλεπτο απλωμένο χεράκι...και την χαιρέτησε στρατιωτικά!
Από μια ματιά όμως πιάνεται ο έρωτας.Σε λίγους μήνες παντρεύτηκαν και η Μαρίκα γύρισε στους γονείς της στην Μ.Ασία
Το 1920 ήρθε για πάντα στην Ελλάδα.

1959-60 Η ζωή μου με την Μαρίκα.
Λατρεύω αυτό το σπίτι με το μεγάλο υπόγειο όπου μικρά-μικρά ποντικάκια κάνουν επιδρομές στα σακιά με το αλεύρι.
-Ασε να φάνε κι αυτά-λέειη Μαρίκα στην μάνα μου που στήνει ποντικοπαγίδες με ψωμί βουτηγμένο στο λάδι,περισσεύει για όλους.
Λατρεύω τον κήπο της και πάω κρυφά και ξεθάβω τους βολβούς απο τις ντάλιες και τα ζουμπούλια και τους παραχώνω στην δικιά μου"γωνια"για να κάνω τον δικό μου κήπο,καλύτερο απο της Μαρίκας.
Ερχόταν κρυφά και τα έβαζε στην σωστή θέση,έριχνε άχυρο τον χειμώνα για να μη μουχλιάσουν και την άνοιξη δίναμε τα λουλούδια στον δάσκαλο και την Τασία να στολίσουν το ποτηράκι στην σχολική έδρα.
Λατρεύω το κοτέτσι της,όπου πάω και κρύβομαι όταν ζηλεύω έως θανάτου την μικρή πλεξουδάτη,γιατί φεύγει και ζει μαζί με την Τασία και τον δάσκαλο όταν αρχίζουν τα σχολεία.Κλαίω και μανιάζω τις περισσότερες φορές και σπάω τα προσφόλια που έχει για τις κλώσες με μια άκρατη παιδική μανία.
Ερχεται και με παίρνει χωρίς να μιλάει.Με καθαρίζει απο τις κοτόψειρες με σηκωμένο πάντα το μαύρο της φρύδι(δεν εχω ματαδεί φρύδι να σηκώνεται τόσο ψηλά)και με καθίζει δίπλα στην ξυλόσομπα.Ψήνει ψωμί ζυμωμένο απο τα χέρια της και βραζει φρέσκα αυγά.
Αλείφει τις φρυγανιές με το φρέσκο χρυσοκίτρινο βούτυρο και λέει:Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια βασιλοπούλα....κι όλα γίνονται όμορφα και λαμπερά ξανά,κι η ζωή αποκτάει νόημα,υποσχέσεις και χαμόγελα..
Μα πιο πολύ λατρεύω τις γάτες της.Η Πλουμιστή,η Αστέρω,η Γκόλφω,ο Χασάν,ο Μπεκρής και τόσες άλλες που τους περνάει πολύχρωμες φούντες στα αυτιά πλεγμένες απο μουλινέδες για να τους δώσει ταυτότητα"οι γάτες της κυρά-Μαρίκας"κι αλίμονο σε όποιον τις πειράξει,(κάπως έτσι μου τρύπησε κι εμένα τ'αυτιά σ'εκείνο το αφράτο ντιβάνι,κατω απο το παράθυρο του σαλονιού της ένα ηλιόλουστο απόγεμα.Με μια βελόνα που"καπλάντιζαν"τα παπλώματα καμμένη στο καμινέτο.Μου πέρασε δυο χρυσά χαλκαδάκια με τυρκουάζ πετρούλες και μου είπε"Είδες!τώρα μεγάλωσες λίγο πιο πολύ"
Αφέθηκα στην αγκαλιά της και κατάπια τον πόνο των τρυπημένων μου αυτιών.Θα της χαλούσα εγώ χατήρι της Μαρίκας?
"ναι γιαγιάκα μου".......μεγάλωσα....
Μα πιο πολύ,μα πιο πολύ λατρεύω τους καυγάδες που στήνει με την γειτόνισσα της την Χάιδω.Η Χάιδω είναι σκληρή με τα ζώα όπως και με τους ανθρώπους.
Παραδίπλα της μένει ο κυρ-Σωτήρης(πρόσφυγες όλοι) που κάνει μεταφορές με το άλογο ζεμένο στο κάρο και έχει και το λαντώ για λίγες δεκάρες παραπάνω..Φτωχοί άνθρωποι,πολύ φτωχοί.Αλλά με καλή καρδιά.Οταν η Χάιδω φώναξε τους χωροφύλακες γιατί ο αυτοσχέδιος σταύλος του αλόγου και των δύο γελαδιών ήταν δίπλα στον φράχτη της, και την ενοχλούσε η μυρωδιά από την καβαλίνα(είχε και τα κονέ της η Χάιδω),υπολόγιζε χωρίς την Μαρίκα.Η Αναστασία του κυρ-Σωτήρη ήρθε στην Μαρίκα κλαίγοντας για να της πει τα κακά μαντάτα.(την θυμάμαι σαν τώρα,συγχωρέθηκε πια)
-Να το γκρεμίσουμε είπαν οι χωροφυλάκοι κυρά-Μαρίκα ή να το χτίσουμε κανονικά.Που να βρούμε τα λεφτά για πλινθιά?Που θα απαγκιάσουν τα ζωντανά τα βράδια?
Μπουρλότο έγινε η Μαρίκα γιατί είχε και προηγούμενα με την Χάιδω που κυνηγούσε τα άμοιρα ζώα που έμπαιναν στην αυλή της με το αντί του αργαλειού.
-Ξερει ο άντρας σου να χτίζει Αναστασία?
-Νομίζω πως κάτι ξέρει
-Πάτε να αγοράσετε πλινθιές απο τον Αποστόλη και θα του πείς να μου τα χρεώσει στο ενοίκιο του μαγαζιού.Θα τα βρούμε εμείς μετά.
Ο σταύλος μερεμετίστηκε και χτίστηκε μεγαλύτερος από την μια πλευρά,αλλά η Μαρίκα τρωγόταν ακόμα με τα ρούχα της.Μονολογούσε και ξεφυσούσε απο το πρωί ίσαμε το βράδυ που άναβε την καντήλα και έλεγε"ήμαρτον Θεέ μου αλλά θα την πνίξω κάποια μέρα την συμφοριασμένη"

Ο Ανδρέας ήταν αυτοσχέδιος διορισμένος "κτηνίατρος"και"νοσοκόμος".Κολλητάρι της Μαρίκας κάνανε μαζί τα γιατροσόφια για κότες,πρόβατα,σκυλιά,γατιά και κάθε ζωντανό που έχρηζε ανάγκης.Οταν η Χάιδω φώναξε τον Ανδρέα για να ψεκάσει το κοτέτσι της και να δεί ποιές κατσίκες γκαστρώθηκαν,ο Ανδρέας της το έριχνε στο"αύριο,μεθαύριο".Οταν τελικά πήγε μετά από τις ικεσίες της Χάιδως ο"κτηνίατρος"της έβαλε όρους.
Θα αφήσεις ήσυχο τον κυρ-Σωτήρη,δεν θα ακούσω ξανά πως κυνηγάς τα ζώα με το αντί,και δεν θα σκοτώνεις τις γάτες της κυρά- Μαρίκας,αλλιώς να βρείς άλλον"κτηνίατρο"
Σιγά και να μην εύρησκε άλλον.Αφού ο μοναδικός ήταν σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.

Το κεφαλοχώρι είχε ένα συνονθύλευμα εθνικοτήτων να το κατοικεί.Οι ντόπιοι ήταν σλαβόφωνοι ρουμανόβλαχοι.Κάποιοι άλλοι είχαν κατεβεί απο τα ελληνικά χωριά της Βουλγαρίας,οι πρόσφυγες ήταν οι μόνοι που μιλούσαν τα ελληνικά.Οχι πως οι άλλοι δεν τα ήξεραν,απλά βολεύονταν με τις διαλέκτους τους.Οπως βολεύονταν με τις μακριές φουστάνες που ντύνονταν οι γυναίκες(άκουσα τότε πως δεν φορούσαν βρακιά,γιατί-λένε- δεν προλάβαιναν να τα κατεβάσουν για τις"ανάγκες του σώματος" καθώς μπερδεύονταν στους πήχεις του υφάσματος).
Και αποκομένος απο τρεις δρόμους,στην άκρη του χωριού έσφυζε απο ζωή,γάμους,ξυπόλυτα κουτσούβελα,χαρές και μουσικές ο γυφτομαχαλάς.Με σκουπισμένη και καταβρεγμένη πάντα την μικρή τους χωμάτινη πλατεία στήναν χορούς και γλέντια τις Κυριακές οι κάτοικοι του.Κι όταν περνούσε η παραζάλη,αργά καθώς η νύχτα έπεφτε και μαζεύονταν στις πλίνθινες καλύβες τους,έπιανε ο κυρ-Μήτσος ο ζουρνατζής το κλαρίνο ξανά και το λαλούσε για την πάρτη του,με εκείνες τις σιγανές,μελένιες τρεμουλιάρικες νότες,μέχρι να τις ενώσει με την φωνή της κόρης του της Φρειδερίκης,σ΄ενα πικρό κρεσέντο γεμάτο παράπονο και καυμό για τα βάσανα του κατατρεγμένου του λαού.
Γέμιζε την νύχτα με οράματα και φαντάσματα ανθρώπων χωρίς πατρίδα,χωρίς σπίτι,χωρίς γη να σέρνουν τα βήματα τους στις ατέρμονες στράτες ενός σκληρού και απάνθρωπου κόσμου.
Η Μαρίκα σταματούσε να πλέκει κι έκλεινε τα μάτια σαν άρχιζε το κλαρίνο.Μια ρυτίδα γινόταν βαθύτερη στο μέτωπο της και οι άκρες των χειλιών της έσφιγγαν σε μια πονεμένη σύσπαση.
-Αδικη η κατανομή σου Κύριε,άδικη....
Αυτό μονολογούσε παντα.

Συνεχίζεται....

Κυριακή, Οκτωβρίου 28, 2007

Ταρώ...Le Mort...

Μάλλον σας άφησα πολύ να περιμένετε εσάς που γοητεύεστε από τα νοήματα της Ταρώ.

Κι επειδή στις 26 του μήνα είχε πανσέληνο και έναστρο ουρανό,της έδωσα όλη την νύχτα ένα απο τα ξαστρίσματα που χρειάζεται και την άνοιξα την επομένη ημέρα βάζοντας δείκτη το φύλλο με τον αριθμό 13,ξεχώρισα τις κάρτες που επηρεάζονται περισσότερο απο τον Mort,τις έστρωσα γύρω της,της άναψα και τα μυρωδικά της μήπως και την έπιανε η όρεξη να "μιλήσει"για τον Θάνατο που είναι ένα χαρτί με πολλές και αμφιλεγόμενες έννοιες.
Κάτι ψιθύρισε αυτή που θέλει να κοιμάται κάτω από τα άστρα όταν γεμίζει το φεγγάρι!

Για όσους είστε προληπτικοί θα πω πως η αριθμολογία,σ΄αυτόν τον αριθμό προσδίδει τις ιδιότητες την αναγέννησης.Της Νέας Αρχής.
12 οι θεοί του Ολύμπου
12 οι μήνες
12 οι μαθητές του Ιησού
12 τα ευαγγέλια κλπ κλπ κλπ.
Το 13 συμβολίζει την αρχή ενός κύκλου που έκλεισε και ξαναρχίζει με νέα μηνύματα και νέες γνώσεις για την ζωή.
Αφήνω τους αριθμολογικούς συμβολισμούς και λέω πως η εικόνα του σκελετού σ'άυτήν την κάρτα δείχνει αυτό που τελείωσε ή αυτό που πρέπει να τελειώσει(ανάλογα με το δείχνουν τα γύρω χαρτιά)
Οι ενορατικοί πιστεύουν πως είναι η ένδειξη της ανόδου του πνεύματος μέσα από το γηίνο ταξίδι του.
Για τους μυστικιστές έχει περισσότερα και πιο πολύπλοκα νοήματα.
Συνδυάζουν αυτό το χαρτί με τις εμπειρίες που αποκτά το ανθρώπινο πνεύμα και ξεχωρίζει τον ρόλο που θα παίξει η"σάρκα"'όταν μπορέσει να κάνει κατανοητές τις αναμνήσεις της από τις προηγούμενες ζωές.
Ο θάνατος λοιπόν,σπάνια προλέγει τον "θάνατο".Ως επί το πλείστον προφητεύει τις αέναες αλλαγές της ζωής.Ανάλογα με τα διπλανά χαρτιά θα φανεί αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.

Στην θέση 7 είναι οι γενικές αλλαγές της ζωής σας.
Στην θέση 9 πρόκειται για τον ερωτικό τομέα.Βάλτε την ενόραση σας να δουλέψει για να δείτε τι θα κάνετε με τον/την σύντροφο σας.
Στην θέση 10 δεν σας αφήνει περιθώρια επιλογής.Ανάλογα με τον χρησμό που ζητάτε,αρκεστείτε αν κάτι τελείωσε και δεν θέλετε να το δεχτείτε.Ειναι προς όφελος σας που έγινε έτσι.Αν πάλι ρωτάτε τι "πρέπει να κάνετε?" και δεν σας ικανοποιεί η απάντηση,συμβουλευτείτε καλά τα 2 χαρτιά πάνω στον δείκτη.Αν πάλι δεν βγάζετε νόημα,ξαναρίξτε τον Σταυρό με δείκτη τον θάνατο.
Πάντα ανάποδο αυτό το χαρτί προλέγει την αδράνεια,την αδιαφορία,την αποτελμάτωση και άνθρωπο μονοκόμματο και χωρίς ουσιαστικά ενδιαφέροντα.Πολλές φορές και τον ίδιο τον θάνατο,ακόμα και την αιτία απο την οποία θα προέλθει.Οι βασιλικές οικογένειες θα σας δείξουν πια είναι τα ακατάλληλα άτομα μέσα στο περιβάλλον σας και τι πρέπει να κάνετε για να τα αποφύγετε.

Σε όρθιες θεσεις.
Ραβδιά:με τον βασιλά και την βασίλισσα βοηθούν στην αλλαγή προς το καλύτερο,προς την τιμιότητα,την αγάπη,την φιλανθρωπία και τους καλούς σκοπούς.
Ανάποδα κάνει αυτές τις φιγούρες ανέντιμες,άπιστες και συμφεροντολόγικές.Μακριά από έναν τέτοιο συνδυασμό.Καταστροφικό το αποτέλεσμα για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Με τον Ιππότη και τον Ακόλουθο διασαφηνίζει ερωτικά θέματα αλλά πάντα δείχνει πως είναι απαραίτητη μια φυγή απο τα ήδη κεκτημένα(διαμονής,εργασίας,σχέσης κλπ)για να έλθει το ποθητό αποτέλεσμα.
Οταν πέσουν ανάποδα ο χρησμός είναι καταστροφικός.(Αγώνας ζωής και επιβίωσης που συνεχίζεται επ'αόριστον.,διάλυση οικογένειας,γάμος που δεν γίνεται λόγω απιστίας,συμφέροντα κλπ)
Με όλα τα Ραβδιά σε αναποδες θέσεις φανερώνει εμπόδια και δυσκολίες,αλλά αφήνει τα διπλανά χαρτιά να φανερώσουν το ξεπέρασμα των δυσκολιών.
Με το 8 δείχνει απάτες και απιστίες σε οικογένεια και το ζευγάρι.
Με το 7 προειδοποιεί για αποφάσεις που πρέπει να αλλάξουν.
Με το 5 δηλώνει άδοξο τέλος σε δικαστικές,κληρονομικές και ερωτικές υποθέσεις.
Πολύ άσχημος συνδυασμός με τον Ασσο Ραβδί ως προς τον ερωτικό τομέα.

Με τις Κούπες και την βασιλική οικογένεια που αντιπροσωπεύει θέματα καρδιάς συμβουλεύει για την αλλαγή προς το καλύτερο και δίνει λύσεις για το πρόβλημα του ικέτη/ας.
Σε ανάποδες θέσεις,μείνετε μακριά απο τον βασιλιά και την βασίλισσα που έχουν δίπλα τον Mort.Δείχνει την κακή πλευρά της ιδιοσυγκρασίας του ατόμου και όλο το άσχημο περιβάλλον που ζει αυτός/η για τον οποίον ζητάτε χρησμό(ο βασιλιάς προλέγει και θάνατο),όπως και ο Ιππότης.
Ο Ακόλουθος σας λέει πως εξαπατηθήκατε και σας κορόιδεψαν,αλλά τα τραβούσε ο οργανισμός σας.Μην κάνετε το ίδιο με τον επόμενο ερωτικό σας σύντροφο και όλα θα πάνε καλά αφού αυτό το χαρτί παρέα με τον mort δείχνει πάντα νέες γνωριμίες,νέα σχέδια,νέους ερωτικούς συντρόφους.
Με το 10 είναι σίγουρο πως απατάται ή απατάσθαι από τον/την σύντροφο σας,ειδικά αν υπάρχει και ένας ακόλουθος σε ενδιάμεση θέση(Είναι αμφίφυλο χαρτί)
Πολύ κακός συνδυασμός με το 6 και το 4.
Με το 3δίνει ίαση σε καθε είδους ασθένεια.
Με τον Ασσο σε ανάποδη θέση!Κακά τα μαντάτα.Ο/η σύντροφος αποφάσισε πως δεν του κάνετε πια για ταίρι.

Με τα Σπαθιά σε ανάποδες θέσεις εντείνει τα κακά χαρακτηριστικά που έχουν κατά κόρον αυτές οι κάρτες,Σε όρθιες θέσεις βγάζει τη βασίλισσα απο την χηρεία και την μοναξιά και κάνει ισχυρότερο τον βασιλιά στους καλουύς ή κακούς σκοπούς του.
Μ ετο Ιππότη και τον Ακόλουθο εέχει πολλές διφορούμενες σημασίες,γιατί πάντα τα σπαθιά κρύβουν οργή,επιθετικότητα και εκδίκηση.
Αυτοί οι 2 αγνοούν τις περισσότερες φορές την συμβουλή του mort και προσπαθούν να κερδίσουν απερίσκεπτα και επιπόλαια αυτό που θέλουν ενώ είναι ανέτοιμοι.Το ποτέλεσμα είναι να χάνουν πάντα κάτω απο αυτές τις συνθήκες.
Στις περισσότερες θέσεις με τον Ακόλουθο δείχνει ασθένεια και θάνατο.
Με το 10δίνει ελπίδα και λύση για τον ψυχικό πο΄νο του ικέτη.
Ασχημοι πολύ οι συνδιασμοί με το 9 και το 8(ασθένεια,ατύχημα,και οτι,δήποτε μπορεί να φέρει τον θάνατο)
Με το 6 προσπαθεί να βάλει τέλος στην κακοτυχία αν έχει δίπλα του ευμενή χαρτιά.
Ο συνδυασμός με το 5 είναι ο χειρότερος.Αν δεν υπάρχει δίπλα κάρτα που να αναιρεί την σημασία ο θάνατος είναι προδιαγραμμένος και έρχεται μαζί με πόνο και άλλες συμφορές.
Με το 3επιφέρει οριστικές διαλύσεις στις ανθρώπινες σχέσεις.Η αγάπη γίνεται μίσος,η καλοσύνη κακία κάνοντας ζευγάρια να χωρίζουν,οικογένειες να διαλύονται και έχθρα να επικρατεί ανάμεσα σε ανθρώπους για τα υλικά αγαθά, τα συμφέροντα και την ικανοποίηση του εγωισμού τους.(αυτό μόνο εσείς μπορείτε να το αλλάξετε,όταν ο Mort θα σας το κάνει φανερό μέσα απο τις κάρτες της Ταρώ.

Με τους Καρώ βασιλείς σε ανάποδες θέσεις φανερώνει άτομα διεφθαρμένα απο το χρήμα και για το χρήμα.Με τον Ιπποτη ανάποδα:Παραμερίστε αυτό το άτομο.Είναι ανίκανο να επιφέρει τις σωστή πορεία στην ζωή σας.
Με τον Ακόλουθο ανάποδα:κατασπατάλιση αγαθών,επιδιξειομανία,κούφιος εσωτερικός κόσμος,αλλαγές μόνο προς το χειρότερο.
Με ο΄λες τις άλλες πεντάκτινες κάρτες κρατάει μια ισορροπία.Συμβουλευτήτε τις.Είτε θα κάνει θετικότερα τα νοήματα είτε θα τα μετατρέψει σε αρνητικά.

Για όλες τις κάρτες τις Μ.Α. που έγραψα στις προηγούμενες σελίδες ο mort δεν μπορεί να επηρεάσει τα θετικά τους στοιχεία και πολύ λίγο μπορεί να κάνει χειρότερα τα αρνητικά τους.
Γίνεται όμως επικίνδυνος δίπλα στον Mat και στον Ermite(όπως και σε κάποιες άλλες φιγούρες της Α.Μ.)Δηλώνει πάντα την πορεία προς το χειρότερο,άσκοπη ζωή,μανίες,μανιοκαταθλίψεις,τρέλλα,ασωτεία,ψυχικές διαταραχές,αυτοκτονία και...θάνατο

Ογδοη σελίδα περί ερμηνείας Ταρώ...

Συνεχίζεται με το le diable.
Ο Διάβολος.

Τρόπος ζωής...

-Κοιμάσαι,κι εκει που βλέπεις το πιο αγαπησιάρικο όνειρο ακούς μια φωνή που φωνάζει"ο παλιατζήςςςς.Καθαρίζω αποθήκες και πατάρια,όλα τα παλιά αγοράζω..."
Ξυπνάς και λες"φτου ρε γαμώτο στο καλύτερο μ'έκοψε ο μ.....ς. Και κάνεις αυτό που κάνεις κάθε μέρα σαν ξυπνάς
-Κοιμάσαι και ονειρεύεσαι πως σε πέταξαν στον λάκκο με τα φίδια.Χτυπάει το ξυπνητήρι και του λες σ'ευχαριστώ που με έβγαλες απο τον εφιάλτη.Και κάνεις αυτό που κάνεις κάθε μέρα σαν ξυπνάς.
Ετσι κάπως είναι και η καθημερινή μας ζωή,η συνέχεια απο ένα όνειρο ή έναν εφιάλτη.
Κάποια πράγματα μας είναι απαραίτητα για να ξεκινήσει η μέρα μας.Κάποια άλλα έγιναν τρόπος ζωής και συμπορευόμαστε με αυτά θέλουμε δεν θέλουμε.

Θεία-Λένα,μου το ζήτησες και δεν θα σου χαλάσω το χατήρι!

>Οταν μπήκα κι εγώ στον ντορό της εργαζόμενης μητέρας,ξέχασα την πολυτέλεια ενός χτυπημένου με γάλα νες και κατέληξα σ'ένα μαυροζούμι που λέγεται πρωινό ρόφημα(νερό+καφες ανακατωμένο με το κουταλάκι)Ακόμα και σήμερα που δεν δουλεύω πια μου είναι απαραίτητο για να φύγει η τσίμπλα από το μάτι.Και απαραίτητο το τσιγαράκι.



Μέχρι να σηκωθώ όμως έχουμε και το χουχούλιασμα και το τριφτίρι μας με την Κανέλλα.



Ελα όμως που ο ζηλιάρης παρακαλάει κι εκείνος για στιγμές αγάπης.Αφήστε που κλαίει σαν ζητιάνος για φαί.Τρώει ο άτιμος 5-6 φορες την ημέρα,ζωή νάχει!



Τηλεόραση δεν βλέπω εδώ και αρκετά χρόνια.
Καθημερινά ομως αυτά είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Απο μικρή το είχα βίτσιο να διαβάζω...εκτός απο τα μαθήματα του σχολείου!



Κάποιοι λένε πως όταν μεγαλώνει ο άνθρωπος παύει να έχει ενδιαφέροντα και φετίχ.
Λάθος.Μόνο αν ο ίδιος παραιτηθεί απο την ζωή χάνονται τα ενδιαφέροντα.Κάποιες φορές περνάω κι εγώ τέτοιες κρίσεις αλλά το παλεύω να μη συμβεί τελειωτικά.
Να ένας τρόπος που ανακάλυψα και έγινε απαραίτητο αντικείμενο στις ώρες της μοναξιάς.




Είναι ενα μέρος της συλλογής μου.Σας διαβεβαιώ πώς εκτός απο κάνα-δυο όλους τους άλλους τους κατάφερα να ανθίζουν.
Κάθε Ανοιξη και Φθινόπωρο είναι οι καλύτερες μέρες μου.Απαραίτητο μου έγινε πια να το παίζω ολίγο Mendel.
Ιδού τα αποτελέσματα!

Απο βαθύ μπορντώ και ασπρο φυτεμένα στην ίδια γλάστρα προεκυψε αυτό το αγιοδημητριάτικο.

Απο σκούρο κόκκινο και ροζ βγήκε άσπρο.


Αυτό είναι το φετεινό μου πείραμα.Μακρυές και στρογγυλές πιπερίτσες μαζι.Να δω τι σπόρος θα βγει του χρόνου.

Δεν ξέρω γιατί αποφάσισε ν'άνθίσει στα πρόθυρα του χειμώνα αλλά είναι το καθημερινό μου φετίχ.Το χαιδεύω κάθε απόγεμα που στρέφει το κεφαλάκι του στον ήλιο που δύει ψάχνοντας να ρουφήξει την ζωή απο την τελευταία ηλιαχτίδα.

Και σαν τελειώνει η μέρα πριν κλείσω το παντζούρι πάντα θα κοιτάξω εκει....

...και θα ονειρευτώ με ανοιχτά μάτια την θάλασσα που έβλεπα όταν ήμουν έφηβη απο αυτό το ίδιο μπαλκονάκι.

Σινεμά δεν πηγαίνω γιατί έχω κλειστοφοβία στο συγκεκριμένο μέρος απο το 1978 στον μεγάλο σεισμό που με βρήκε εκεί.Αλλά η λύση είναι εδώ!

Το καταευχαριστιέμαι!Οτι θέλω βλέπω και άνετα.Με τις πυζαμούλες μου,με το τσιγαράκι μου και την ανεση μου.

Κάποιες φορές προσπαθώ να το παίξω ενορατική(οχι για μένα)για άτομα που αγαπώ.Είναι στιγμές που κάτι ορίζω στην πρόβλεψη και άλλες που δεν καταλαβαίνω την τύφλα μου απο αυτά:

Το καλό ομως είναι πως καθιερώσαμε την μπιρίμπα με τις φίλες της κόρης μου και τα αμπρακαταμπρα σαν τρόπο ζωής και το καλύτερο στην υπόθεση είναι το mojito που φτιάχνει η Evans.

Παλαιότερα υπήρχαν και άλλα απαραίτητα πράγματα στην ζωή μου,το βασικότερο ήταν η κόρη μου και η μάχη της επιβίωσης.Μου λείπει η δουλειά μου όπως μου λείπουν και τα βράδια που γράφαμε μαζί τις εκθέσεις στο δημοτικό,που διαβάζαμε πάλι μαζί ώρες ατελείωτες και στρεσαρισμένες μαθηματικά και χημεία για τις πανελλήνιες,που μαζί κάναμε και την πτυχιακή.Μου λείπουν όλα αυτά....

Το ξυπνητήρι χτυπάει!!!ξυπνα απο το όνειρο Γιώτα.
Οσο τα χρόνια κυλάνε άλλοι ρυθμοί μπαίνουν και άλλες προτεραιότητες.
Καλά τα κατάφερες ως εδώ....Και μην ξεχνας,είναι κι αυτό που σου κρατάει παρέα!
Διαλέγεις,ή την μία ή την άλλη...ή και τις δύο!
Και περνάει όμορφα η βραδυά.....



Δεν νομίζω πως το κεφάλαιο κλείνει εδώ.
Ισως αύριο να έρθουν και άλλα πράγματα που θα γίνουν απαραίτητα στην ζωή μου.

Ισως να δω κάποιο καινούριο όνειρο...
Ποιός ξέρει?

Πέμπτη, Οκτωβρίου 18, 2007

Δεν γαμάμε που δεν γαμάμε....ας πάμε καλύτερα για ψάρεμα!

...Δεν φταίει η γρίπη που με πηδάει κανονικά εδω και 3 μέρες,δεν φταίει η μαλακία του εγκεφάλου μου,δεν φταίει η μάνα μου που έκανε την σούπα νερομπλούκι,δεν φταίει η κόρη μου που λίγο -πολύ προσπαθεί ν'ανοίξει τα δικά της φτερά και να φύγει απο εμένα..Κανένας δεν φταίει και όλοι μαζί μου φταίνε,κι όλα μαζί μου κλαίνε,αλλά και ποιος θα μπορούσε άραγε να κλάψει σήμερα γιάυτό που έκανε μια απλή γρίπη να εξελιχθεί σε πνευμονία?

Πραξη 1η
Λαμβάνω ενα ανατριχιαστικό e-mail απο αυτά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο,έτσι για να περνάει η ώρα. Δεν θέλω να θίξω κανέναν,αλλά αυτά τα συνημμένα δεν είναι ανέκδοτα για ξανθές γκόμενες.Ο πόνος δεν είναι σημείο"γεια σου,τι κάνεις?

Πραξη 2η
Διαβάζω το αγγλικό κείμενο.
Τα αγγλικά μου είναι χάλια ,αλλά μπορώ να ξεχωρίσω τα "ευχαριστώ Θεέ μου δια την τροφή και το νερό που δεν πρέπει να το σκορπάω και για την δουλειά που έχω,και μπλα-μπλα-μπλα και χιλιες μύριες αμερικανόφερτες μαλακίες του στυλ-πατρίδα θρησκεία-οικογένεια-και όλοι εσεις οι άλλοι αντε και γαμηθείτε πτωχοί και άποροι.Σας λυπουμεθα μεν σας χέζουμε δε.

Πραξη 3η
Ανάμεσα στα ευχολόγια τύπου:-Thanks god που με έχεις καλά-παρεμβάλλονται που και που αφυδατωμένα παιδικά κορμιά με κόκαλα που κλέβουν την παράσταση στην φρίκη.

Πράξη 4η
"προωθήστε το στους φίλους σας"
Κι εκει -σαν δεν ντρεπόμαστε ρε μπαγλαμάδες-μοστράρουν και μια καρικατούρα ενός παιδιού να είναι κολλημένο στον κώλο μιας αγελάδας και να περιμένει να φάει τα σκατά της για να ζήσει ή να πιεί τα ούρα της ισως για να ξεδιψάσει.
Να ουρλιάξω εδώ ή να βγάλω το ούζι?

Πραξη 5η
Αρχίζω και τα παίρνω στο κρανίο.
Παιρνω ανάποδες στροφες και θυμάμαι...

Πραξη 6η
...θυμάμαι που πριν λίγο καιρό έκανα μια πρόταση σε κάποια"ομάδα"για συνεισφορά βοήθειας στα πεινασμένα παιδιά.Δεν είμαι πλουσια.Μπορώ ομως να συνεισφέρω 20-30 Ε τον μήνα μαζί με κάποιους άλλους για αυτές τις ψυχές.
Μετα τις παρλαπίπες τους που εξέφρασαν για το θέμα,ξεφούσκωσε η όλη ιστορία και εξακολουθούν να το παίζουν Αγιοι φραγκίσκοι της Ασίζης προβάλλοντας πόστ απο εφημερίδες παρμένα,και τον γουγκλη να βράζει σε ειδήσεις για να αξιολογούν τους εαυτούς τους ωσάν τις κλαίουσες παρθένες.Δεν παν να γαμηθούνε κι αυτοί,γράφουν μόνο για να τους διαβάζουν(όπως κάνουν οι περισσότεροι)

Πράξη 7η
Βαρέθηκα πια να διαβάζω για το ποιός γάμησε ποιάν και για το ποιά πηδήχτηκε με ποιόν εις το όνομα της ελληνικής τηλεόρασης και δημοκρατίας.Βαρέθηκα τα μεταεκλογικά παρελκόμενα,βαρέθηκα τους έμπρηστές,βαρέθηκα τις σαθρές λέξεις τα άστοχα νοήματα

Πραξη 8η
Βαρέθηκα τα συνημμένα με δακρύβρεκτα σημεία αναφοράς στα τριτοκοσμικά παιδιά.
Βαρέθηκα τους κροκόδειλους που κρύβουν τα δάκρυα τους πίσω απο γυαλιά (χ)armani των 400 Ε,,,,,αλλά"ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος"Βαρέθηκα πια ,γαμώ το κερατο μου...

πραξη 9η
Ενας μαλάκας είμαι κι εγω που ακολουθεί τον όχλο μάλλον.
Απορώ γιατί έχασα τα ιδεώδη μου και ξέφυγα απο τα ιδανικά που είχα κάποτε.Πως μπήκα αλήθεια σ'αυτό το καλούπι της οργανωμένης εγωκεντρικής παρτούζας?

Πραξη 10η
Ακούει κανένας??????
Εναν άνθρωπο ψάχνω.Οχι να διαδηλώνει αυτο που θέλει να γίνει ουτε να δηλώνει αυτο που ποτέ δεν προκειται να γίνει.
Εναν άνθρωπο χορτάτο σαν κι εμένα για ν'αρχίσω να μοιράζομαι την αληθινή πείνα και την ανθρώπινη καταφρόνια,οχι μέσα απο βαρύγδουπες λεξεις και ανάλαφρα αμερικάνικα μει-μελάκια αλλά μεσα απο ενα χέρι που θα ενωθεί μ'ενα άλλο για να δώσει μια μικρή βοήθεια σ'εκείνες τις ψυχούλες που οι περισσότεροι τις έχουν μόνο σαν σημείο αναφοράς ως προς την προβολή τους.

Ο Δεκάλογος(του γύφτου)της αγανάκτησης έλαβε τέλος.
Ποσώς μ'ενδιαφέρει αν θα σας σοκάρει η βωμολοχία μου.
Αρκεστείτε τότε στις πολιτικές σας διατριβές και τις επιδείξεις γνώσεων επί των πεπραγμένων.Σίγουρα θα έχετε την καλύτερη θέση στο TOP των Μπλογκερ.
Αλλωστε οι περισσότεροι γι'αυτό καρδιοχτυπάτε......Οπότε δεν χρειάζεται ν'ασχολείστε με τόσο πεζά θέματα.Αλοίμονο!!!γιατί να χαλάτε την ζαχαρένια σας?

Οσο γι αυτούς που κάνουν την πείνα και την εξαθλίωση των τριτοκοσμικών παιδιών πεδίο αναφοράς ως προς το"να χαμε να λέγαμε"(προώθησε το,και υμνούμε τον Κύριο που μας έχει καλα.κλπ κλπ,να πάνε να...απαυτωθούν τώρα που είναι νωρίς γιατί όταν θα τους απαυτώσει ο Κύριος δεν θα ξέρουν που να κρυφτούν,αντε να μην το πω με το όνομα του το απαύτωμα.
Ας βγάλουν λοιπόν όλοι αυτοι απο το πορτοφόλι τους κάνα κερματάκι να συνεισφέρουν στην παιδική θνησιμότητα και την απόγνωση που προκαλεί ο θάνατος...και μετά ας έρθουν να μου σφυρίξουν κλέφτικα....


(Για όποιον θέλει να δει το ΑΙΣΧΟΣ της ντροπής μπορεί να μου ζητήσει να του το στείλω)
Ελπίζω να το αντέξει......

Σάββατο, Οκτωβρίου 06, 2007

Αισθήσεις και αισθήματα:Οι αγάπες μου.

Η Laura.

Οταν ο υπολογιστής βρήκε θέση στο γραφείο της Μαρίας,το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν να παίζω πασιέντζες.Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι που θέλοντας να μάθω για την αρρώστια της"αγαπημένης μου"άρχισα να κολυμπάω λίγο-λίγο και πιο βαθιά στο διαδίκτυο. Κάπως έτσι γνώρισα τα blog τέτοιον καιρό,και κάποιους ανθρώπους που προσπαθούσαν να με ωθήσουν να γίνω συντροφιά τους στον χώρο αυτό.
Άργησα να το κάνω, όχι από δειλία ή ντροπή αλλά γιατί δεν ήξερα τι να γράψω.Στην έκθεση ήμουνα πάντα κουμπούρας,αλλά αν ήταν να γράψω για τα δικά μου παραμύθια ή τα δικά μου συναισθήματα έπαιρνα φόρα και το 20σάρι ήταν εξασφαλισμένο.Για τις εκθέσεις κρίσεως μου βάζανε την βάση λίαν επιεικώς.
Έτσι άρχισα κι εδώ να γράφω-δεν έχει πολύ καιρό-κάποια μέρα που είχα τα γενέθλια μου και χόρευα με τις αναμνήσεις μου και τα συναισθήματα μου.

Αυτές τις μέρες κάτι με παιδεύει.Κάτι με ταράζει.
Ο Μέρλιν δεν υπάρχει πια και η συντρόφισσα του προσπαθεί να παρηγορηθεί.
Μόνο όσοι έχασαν κάποια ψυχούλα μπορούν να καταλάβουν.Ολοι οι άλλοι θα πουν"σιγά και τι έγινε?"Προσπερνώ τους άλλους και λέω:Υπάρχουν και χειρότερα Ραλού!Αφουγκράσου την κακία των ανθρώπων για να υπερεκτιμήσεις την αγάπη που νιώθεις για να προσφέρεις.
Κάποιος είπε:"για ν' αγαπήσεις τους ανθρώπους πρέπει πρώτα ν' αγαπήσεις τα ζώα"

>>Όταν πέρασα πια όλες τις διαδικασίες για να δω την κοιλιά μου να φουσκώνει και αυτή επέμενε ακόμα να φοράει μπικίνι,ο Δέλτα ήρθε ένα απομεσήμερο και μου είπε.
-Σου έχω μια έκπληξη.Κατέβα στο αυτοκίνητο είναι.
-Και γιατί στο αυτοκίνητο?
-Μήπως και δεν το θέλεις για να το πάω πίσω.
Κατέβηκα...και ανοίγοντας την πίσω πόρτα είδα ένα κατσιασμένο μαύρο,λιπόσαρκο μπαλάκι να με κοιτάει με θολά κατάμαυρα μάτια και να ξεροκαταπίνει τα σάλια του.
-Βρε συ,που το μάζωξες αυτό?
-Πήγαμε με τον Σάκη στον κτηνίατρο να κάνει εμβόλια στην Πουφ(πιο αλμπάνη και απάνθρωπο κτηνίατρο δεν γνώρισα και το΄παιζε ο μα....κας φίρμα με τα εκτροφεία και τα πετιγκρή και σκατά στα μούτρα μας, και να οι άλλοι οι μα...κες οι νεόπλουτοι Θεσσαλονικεις βλάχοι να τον προσκυνάνε σαν τον Βούδα)και το είχε στο κλουβί γιατί η μάνα του πέθανε στην γέννα και έζησε μόνο αυτό απο τα 8 και το πουλάει μισοτιμής.
Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Ετοιμη να σκίσω τα ρούχα μου ήμουν.
-Τι πουλάει ρε Δέλτα?Τα κόκκαλα του τροφή για άλλα σκυλιά η τα παράσιτα για να κάνουμε σούπα?
Η μαυρόμπαλα λούφαξε και ο Δέλτα είπε:Τι να κάνω?να το πάω πίσω?
Ασε,μαζί θα πάμε.Και πήγαμε....Και έγινε το έλα να δεις!Ηθελε και 30.000 χιλιαρικα ο ελεεινός,μισοτιμής γιατί ήταν-λέει-Αλσατίας μαύρο με χαρτιά και κιτάπια.Οταν με ξεμονάχιασε ο βοηθός του(φοιτητής που με ήξερε από τα σούρτα φέρτα μου στην πανεπιστημιακή για τα αδέσποτα μου)και μου είπε για την μάνα,που την παράτησε κάποιος προς φύλαξη και έφυγε στο εξωτερικό,κλεισμένη σ'ένα κλουβί με ενα ξεροκόματο και λίγο γάλα(δεν ήταν απόλυτα καθαρή η ράτσα για εμπορία).Ετσι την παράτησε και ο εν λόγω φιρμάτος κτηνίατρος και ...πέθανε η άμοιρη στην γέννα και μόνο αυτό το κακότυχο έζησε,και πράγματι ήταν κακότυχο,άσχετα αν η τύχη του χαμογέλασε λίγο όταν συναντηθήκαμε.
Αυτο ήταν και το τελικό μπαρούτιασμα που έφαγα.Του'ριξα το πιο ευγενικό,καταπέλτη, βρίσιμο μου του πέταξα και δέκα χιλιάρικα για τα εμβόλια(3οο δραχ.κόστιζαν τότε),του είπα να μου κάνει μήνυση αν θέλει,...και έφυγα με το σκυλί στο πίσω κάθισμα ακόμα.
Αφού στην τσατίλα μου επάνω ξέχασα και τον Δέλτα που γύρισε με ταξί.

Μέχρι να έρθει ο Δ.την είχα πλύνει και την πασάλειβα bolfo.To πουπουσάκι(γάτα άσπρη,Αγκύρας,γαλανομάτα,θεόκουφη και στείρα,παραφυλούσε στην πόρτα του μπάνιου με την ουρά φουντωμένη απο νεύρα,η κακίστρω μου η αγαπημένη) και η Σίλι,ημίαιμο κανίς-τεριέ και οτι άλλο νάναι,ραχάτευε στο κρεβάτι η σεβνταλού μου.
-Θα πάρω τηλ.τον Βασίλη να μας πει τι να κάνουμε
-Να πάρεις γιατί δεν το βλέπω καλά το ζωντανό,και θα φταις εσύ για τα βάσανα που μου δημιουργείς.
Το ζωντανό είχε απ'όλα τα ελέη του Θεού.Παράσιτα,ψώρα,αβιταμίνωση,γρίπη,εντερολοίμωξη και πάει λέγοντας.Αλλά ό Βασίλης και η κυρα-παναγιώτα άλλα κέλευαν.Την γιάτρεψαν,την τάισαν, την αγάπησαν και ο Δέλτα την κοίμιζε αγκαλιά τα βράδια γιατί είχε εφιάλτες και ούρλιαζε....καθώς η κοιλιά που φορούσε ακόμα μπίκίνι άρχισε να φουσκώνει.

Ο Δέλτα την ονομάτισε Laura.Ισως απο την Laura στο dr zivago ή από τήν Laura Mars.Ισως...?Σημασία έχει πως την αγαπούσε πάνω απ'όλα τα ζωντανά που είχαμε.Κι εκείνη είχε γίνει ένα θηρίο με κάτι πόδια ίσα με το μπράτσο μου,που τον κυνηγούσε,ατσούμπαλη όπως ήταν για να τον ρίξει στο πάτωμα και να κάνουν αγκαλιές.
Η laura μεγάλωνε μαζί με την"κοιλιά" και μετακόμισε στον υπαίθριο εργασιακό μας χώρο,οταν giotavita αποφάσισε να πάρει τα ζώα της και να μετακομίσει κι αυτή.
-Δεν αισθάνομαι καλά στην πόλη.Με πειράζει το καυσαέριο.
-Βρε καλή μου,βρε χρυσή μου πρέπει να είσαι κοντα στον γιατρό,αφού έχεις πρόβλημα.
-Δεν έχω τίποτα,θα μου βρεις σπίτι δίπλα στο κύμα και να έχει αυλή.
-Κι αν δεν έχει αυλή?
-Θα έχει.Σπίτι χωρίς αυλή τι να το κάνω?
Κι έτσι η GV βρήκε την αυλή,έβλεπε και την Laoura κάθε μέρα,μάζεψε και το κάθε παρατημένο και άτυχο ζωντανό,είχε και το κτήμα του μαγαζιού για τις αποθεραπείες και την φιλοξενία των ορφανών και έτριβε την κοιλιά της απο ευχαρίστηση,άσχετα αν ο Βασίλης ούρλιαζε για το τοξόπλασμα και της έπαιρνε αίμα κάθε σ/κ που τους επισκεφτόταν με την οικογενεια του,κι άσχετα αν ο Δ είχε καταντήσει μαραγκός φτιαχνοντας σπιτάκια.

Η laoura δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνη(ίσως να πέρασε και εγκεφαλικό απο την αβιταμίνωση και την έλλειψη ασβεστίου που είχε σαν μωρό-είπε ο Βασίλης-)Ηταν όμως καλόβολη και συνεργάσιμη.Αναγνώριζε τους αρχηγούς ανάμεσα στους συγκάτοικους της,αλλά ήξερε πως αυτή είναι που θα κάτσει στην αγκαλιά των"ανθρώπων"Δεν το έκανε επιδεικτικά.Εσκυβε το κεφάλι και ξεφυσούσε μέχρι να πάρει το κάλεσμα.Κι οταν το έπαιρνε, έπεφτε με την κοιλιά στο χώμα και σερνόταν προς το"αφεντικό"για να μην προσβάλλει κανέναν.Τα τετράποδα της το αναγνώριζαν.Κανένα δεν τόλμησε ν'ακουμπήσει την Laoura αν δεν ήθελε αυτή στον καιρό του οίστρου.Αυτό την έφαγε την Laoura.Η αγάπη της για τούς άνθρωπους.

Τότε δεν υπήρχαν κονσέρβες και τροφές για τα ζώα.Ο Δέλτα είχε γίνει ο καλύτερος επί της σίτισης των ζωντανών,έχοντας επαφές με όλες τις ταβέρνες της περιοχής και πληρώνοντας στην ανάγκη ακόμα και για τα αποφάγια,όμως έβραζα κ'εγώ την μαρμίτα κατά κόρον.

Μέσα στον χειμώνα γέννησε η Bella στην αυλή(άλλη μια αδέσποτη αγάπη αυτή)Κράτησα την Μπιμούκα(τοπική διάλεκτος που σημαίνει"μπόλικη")και την έστειλα να κάνει παρέα στην laoura.Ηταν ένα αυθεντικό τσομπανόσκυλο γεμάτο καλοσύνη και τεμπελιά.Εγινε ο άγρυπνος φρουρός της Laoura αλλά δεν μπόρεσε τελικά να την σώσει.

Το καλοκαίρι περνούσε κι έπρεπε να γεννήσω κι εγώ κάποια στιγμή.Ο Δέλτα απειλούσε πως θα με παρατήσει και θα φύγει στην Θεσ/νίκη χωρίς έμένα(η αλήθεια είναι πως του είχα φέρει τ'απάνω κάτω)Τα ζώα μου,έλεγα,που θα τα αφήσω?Ολοι μ΄αγαπουσαν στο χωριό,γιατί τους αγάπησα κι εγώ απο την ώρα που πήγα(πολλές ιστορίες αγάπης αυτές,θα έρθει και η σειρά τους). Ολοι έβαλαν το χέρι τους για να γίνει το καλύτερο.Η Αννα κράτησε τον Τίγρη που τον βύζαξε στην αυλή η Bella τυφλό νιογέννητο ακόμα γατί.Η κυρα-Κατίνα τα δίδυμα μαύρα και η Τασούλα η σπιτονοικοκυρά μου,πήρε βόλτα τα μαντριά και χάριζε καλά σκυλιά σε καλούς ανθρώπους.
Οταν έφυγα μόνο η Μπιμούκα και η Λάουρα είχαν μείνει στον περιφραγμένο εργασιακό μας χώρο και ο Γιώργης είχε αναλάβει την τροφοδοσια.

Και γέννησα,και όλα πήγαν κατ' ευχήν θεού,και ξεπέρασα τα προβλήματα και έχοντας ημερών ακόμα το Μαράκι μου,είπε ο Δέλτα να πάει να κάνει κάποιες δουλειές στον χώρο μας και να δει και τα σκυλια μήπως χρειάζονται κάτι άλλο,εκτός από τροφή.
Σε 3-4 ώρες χτυπησε το τηλ.
-Δωσ' μου τον αριθμο του Βασίλη.
-Τι τρέχει?τι τον θέλεις τον Βασίλη?
-Να..χουμ.χρουφ.να ρωτήσω για τα εμβόλια πότε είναι να γίνουν.
-Πάρε με σε λίγο να το βρώ.
Με ξαναπήρε και του το έδωσα.
Με ξαναπήρε σε λίγο.
-Δεν βρίσκω τον Βασίλη,έχεις καναν κτηνίατρο τώρα απο τους φίλους σου να μιλήσω μαζί του?
Εκεί άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.
-Λέγε τι έγινε?
-Η Λάουρα δεν είναι καλά,ισως την δάγκασε κάνα φίδι.
-Πάνε στην Κική και ζήτα ατροπίνη ούρλιαξα,και depo-mendrol.Και πες της να κανονίσει την δόση.
-Μην ανησυχείς ,θα το ρυθμίσω...και έκλεισε το τηλ.

Πηγαινοερχόμουν σαν το θηρίο στο κλουβί ώσπου κάποια στιγμή αργά το απόγευμα μίλησα με τον Βασίλη........
.....περίμενα μέχρι που τηλεφώνησε ο Δέλτα. Εκλαιγε....
-Σε 2-3 ώρες θα είμαι σπίτι,είπε μες'απο τα αναφιλητά του.
-Εδω είμαι,περιμένω μουρμούρισα και με έπιασε κι έμενα το παράπονο.

Ηρθε όντως μετά απο 3 ώρες.Ετρεμε και τα μάτια του από γαλάζια ήταν κατακόκκινα. Εβγαλε το μπουφάν του και παρατήρησα πως ήταν γυμνός απο μέσα.
-Βάλε μου κάτι να πιω σε παρακαλώ,είμαι πολύ κουρασμένος.
Εβαλα ενα μπουκάλι κρασί μπροστά του
-Παω να δω το μωρό αν κοιμήθηκε
Δικαιολογία ήταν για να τον αφήσω να συγκροτηθει.
Γύρισα και κάθισα απέναντι του.Οχι δίπλα του. Έπρεπε να το ξεπεράσει. Ήξερα τι έγινε αλλά δεν ήταν αυτό που έμελλε ν' ακούσω.

Πέρασε πολύ ώρα μέχρι ν' αρχίσει ο Δ.να μονολογεί ανοίγοντας και το δεύτερο μπουκάλι.

...ξεκλείδωσα την πόρτα και τα ζώα δεν ήρθαν να με προϋπαντήσουν. Πήγα πίσω στα σπιτάκια,η Μπιμούκα ήταν άφαντη και η Λάουρα σερνόταν για να έρθει κοντα μου όπως έκανε πάντα,έκατσα στα γόνατα να την περιμένω και το ζώο έβγαλε μια κραυγή,έπεσε στο χώμα και άρχισε να βογγάει.Την πλησίασα και την πήρα αγκαλιά.Βογκούσε και αλυχτούσε γλύφοντας τα χέρια μου και χαϊδεύοντας την διαπίστωσα πως η κοιλιά της ήταν γεμάτη σκάγια.Τότε σου τηλεφώνησα και έψαχνα τον Βασίλη.
Δεν μιλούσα.Τον άφηνα να ξετυλίγει τον πόνο για να βρει την ανακούφιση(Δεν ξέρω αν την βρήκε ποτέ την ανακούφιση,άλλωστε δεν είμαστε πια μαζι κοντα 20 χρόνια,τον πόνο όμως τον έκρυψε καλά εκείνον τον καιρό για να μην μάθω ποιός το έκανε)
-Πήγα και πήρα τον Γιώργη για να την κρατάει πανω στην μηχανή και πήγαμε στην Α.....α.Ο κτηνίατρος έλειπε.Πήγα στην Κική και ηταν και ο Τ.εκεί(γιατρός)τηλεφωνήσαμε μαζί στον Βασίλη που καθοδήγησε τον Τ. να κάνει μια σωματική εξέταση στην Λάουρα.Το σκυλί ήταν σαν σουρωτήρι απο τα σκάγια.Τα μάτια του είχαν αρχίσει να ματώνουν γιατί χτυπήθηκαν και οι βολβοί και ο εγκέφαλος άρχισε να δυσλειτουργεί γιατί είχε πια χάσει σιγα σιγα πολύ αίμα απο το πρωί.
-Το ζώο πρέπει να εγχειριστεί,είπε ο Βασίλης
-Ποιος θα το κάνει?ειπε ο Δ
-Θα έχεις ένα σκύλο-φυτό. Δεν προλαβαίνεις να το φέρεις εδώ?
-Τι να κάνω?
-Ευθανασία και γρήγορα,θ' αρχίσει να υποφέρει πολύ το ζωντανό.
Κοίταξα τον Τ. και μου είπε πως δεν έχει αρκετή πεντοθάλη για να αρχίσει μια τέτοια διαδικασία.
Ενα τηλεφωνημα παρακάλεσα να κάνω πριν φύγω με την Λάουρα αγκαλιά.
Ο Γιώργης ήρθε μαζί μου μέχρι το σπιτάκι πίσω απο το μαγαζί.

Την πήρα αγκαλιά και ξάπλωσα στο κρεβάτι που κοιμόμασταν μαζι κι'εσύ τα καλοκαιρινά μεσημέρια.Απλώθηκε και κόλλησε επάνω μου βογκώντας και ανατριχιάζοντας,γλύφοντας τα χέρια μου. Οταν η πόρτα άνοιξε,ο Γιώργης είπε:σιγά-σιγά,κάτσε"αδελφέ". Εκείνη αναρίγησε και στριμώχτηκε περισσότερο πάνω μου. Εγώ την αγκάλιασα ακόμα πιο σφιχτά και βουβά έκανα μια ευχή:να είναι ένα κακό όνειρο όλα τούτα. Δεν ήταν έτσι όμως. Ο εφιάλτης τώρα άρχιζε....
Οταν ο "αδελφός"όπλισε την καραμπίνα εκείνη τρεμούλιασε για μια στιγμή, σφίχτηκε το κορμί της σαν ατσάλι και μετά χαλάρωσε σαν ένα λάστιχο που κανείς δεν μπορεί πια να το τεντώσει παραπάνω.Με κοίταξε με τα θολά,γεμάτα σκάγια,μαύρα τυφλά της μάτια,γρύλισε με παράπονο και ακούμπησε την μουσούδα της στον λαιμό μου μ' εναν αναστεναγμό γεμάτο ανακούφιση.
Την αγκάλιασα με όλη την δύναμη της βασανισμένης μου ψυχής,έβαλα το χέρι και της σφάλισα τα μάτια.Δεν έτρεμε πια!Ακουμπούσε γαλήνια στον ώμο μου και έγλυφε τον λαιμό μου.Αγαπούσε αυτό το κακότυχο ταλαιπωρημένο πλάσμα τον δήμιο του?Δεν ξέρω πια...

Έγνεψα σιωπηλά στον"αδελφό".....
....Και της τίναξα τα μυαλά στον αέρα.....

-Την έθαψα δίπλα στο σπιτάκι τυλιγμένη με την μπλούζα μου που έσταζε ακόμα το αίμα της.<<

Δεν ξαναμιλήσαμε με τον Δ.για την Laura.Αγαπούσε πάντα τα ζωντανά μου στα 10 χρόνια που ζήσαμε μαζί αλλά δεν δενόταν πια με κανένα.Ποτέ δεν μου ξανάφερε τίποτα απο τον δρόμο.Ποτέ δεν ξαναπήρε θέση.Ποτέ,ποτέ,ποτέ...
Προσπάθησε να κάνει μια προσπάθεια με τον Φλόμπο νούμερο 2,αλλά ήταν πλέον αργά για όλους μας...
Μετα απο λίγους μήνες χωρίσαμε για πάντα....


"Ολοι κράτησαν σιγή ιχθύος στο χωριό για τους ενόχους.Ακόμα και η Τασούλα είπε"άστα Γιώτα,έγιναν,πέρασαν"Ο Δέλτα ήταν αυτός που το έκρυψε καλύτερα από όλους όταν έμαθε πως κάποια κωλόπαιδα εβάλαν στο σημάδι την Λάουρα και την Μπιμούκα,έτσι για να εξασκηθούν στην"εκτέλεση εν ψυχρώ"Καλύτερα που δεν μου το φανέρωσε γιατί ίσως να έκανα κι εγώ καμιά εκτέλεση"εν θερμώ"


"Η Μπιμούκα βρήκε καταφύγιο σ'έναν πολύ καλό άνθρωπο που την περιμάζεψε μια νύχτα απο τις πολλές όπου την άκουγε να αλυχτάει πάνω στον τάφο της αδικοχαμένης και κακότυχης συντροφισας της."

.....ακόμα όμως-λένε σ'εκείνο το χωριουδάκι-πως πολλοί βλέπουν κάποιες πανσέληνες νύχτες πάνω στον κάμπο με τις ελιές και κάτω στην θάλασσα,εκεί που σκάει το κύμα να παίζει το μαύρο Αλσατικό λυκόσκυλο με το ασπρόμαυρο τσομπανόσκυλο.
(Εμ το μαύρο νεμ το καραμπάσκο)Ετσι άκουσα να λένε............μετα απο 20τόσα χρόνια


Για τον Μέρλιν.......

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007

Κάθε ψυχή χορεύει στον δικό της ρυθμό...2

Για να γραφτεί ένα παραμύθι πάντα πρέπει να υπάρχει και το ανάλογο ερέθισμα.
Στην προκειμένη περίπτωση τα ερεθίσματα μου ήταν η τελευταία δημοσίευση της Μαριαλένας και ο φίλος μου Κωνσταντής...που θέλω να πιστεύω πως δεν θα μου θυμώσει που έκανα κάποιες στιγμές απο την ζωή του....παραμύθι.
Αλλωστε ένα παραμύθι ήταν αυτό που έζησε.....
Πολλές φορές αναρωτήθηκε μήπως τα ονειρεύτηκε όλα αυτά που του συνέβησαν εκείνο τον καιρό..

-Τα παραμύθια της Παναγιώτας:"Οταν έλαμψε η νύχτα"

-Δεν έχω πια τον αριθμό σου..
-Καλύτερα!Ούτε εγώ τον δικό σου..
-Ακόμα καλύτερα..
-Καλημέρα"του είπε"και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
-Είχε ξημερώσει πια.Οι αναμνήσεις έγιναν γεγονότα,τα γεγονότα άρχισαν να γίνονται ξανά αναμνήσεις και το ρολόι χτύπησε 9 φορές την πρωινή ώρα μιας ηλιόλουστης φθινοπωρινής Τετάρτης.

>Κάθισε στο κρύο μάρμαρο του διαδρόμου και έστησε αυτί.Ακουσε τα βήματα του να ξεμακραίνουν στα σκαλιά
"ο κύκλος έκλεισε πια"σκέφτηκε.
Τράβηξε για το κρεβάτι της καθώς σκούπιζε τα μάτια της με το τσαλακωμένο,μεταξωτό άσπρο νυχτικό της.<

...Η Αντα δεν είχε αλλάξει και πολύ με τα χρόνια που πέρασαν.
Πάντα και-ακόμα-έψαχνε με την ίδια θέρμη το άλλο της μισό.Εξακολουθούσε να είναι ο μαγνήτης των ανδρικών βλεμμάτων και κατάφερνε πάντα να είναι στο επίκεντρο του θαυμασμού τους.Κολακευόταν σαν γυναίκα αλλά κάπου μέσα της ένοιωθε πως μόνο αυτό δεν ήταν ικανό να γεμίσει τον"δικό της"συναισθηματικό κόσμο.
Δρομολογημένη μέσα σε μια ζωή όπου έπρεπε να παίξει πολλούς ρόλους,έγινε απρόβλεπτη σαν χαρακτήρας για τους άλλους.Μυστήρια,σκληρή,γλυκειά,ονειροπόλα,μια άκαρδη σκύλα(για πολλούς)ψυχρή,υπολογίστρια και απόμακρη,(για άλλους)έπλασε μια κυβιστική ζωγραφιά και φώλιασε εκεί μέσα για να προφυλάξει εκείνη την γυναίκα που απο μικρή ανταγωνιζόταν το ανδρικό φύλο.Κι όσο συναγωνιζόταν και κοντραριζόταν μ'αυτό το φύλο,τόσο πιο πολύ το αγαπούσε.

Ο Κωνσταντής ήταν άτομο χαμηλών τόνων.Ντροπαλός και συγκρατημένος.
Χωρίς να είναι το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ εξέπεμπε την εικόνα του αρσενικού σε όλο της το μεγαλείο.Μεγαλωμένος σε φτωχή οικογένεια,τελείωσε νυχτερινό σχολείο μαζεύοντας τα χαράματα μπάμιες στα χωράφια,κατάφερε αργότερα να πάει στην Γαλλία και γύρισε στην πατρίδα με ενα δίπλωμα ηλεκτρονικού αυτοκινήτων.
Παντρεύτηκε την όμορφη Β.και έκαναν 2 κοριτσάκια(τώρα μεγάλωσαν κι αυτά).
Κι έτσι πορευόταν οι ζωές τους μέχρι που έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και κουτούλησε ο ένας πάνω στον άλλον.

-Η Αντα δεν χάριζε κάστανα στους οφειλέτες της.Ετσι κάποιο βράδυ μπουκάρησε στο μαγαζί του Πέτρου για να πάρει τα αργοπορημένα χρωστούμενα απο την δουλειά της.Η τσέπη του Πέτρου ηταν ως συνήθως άδεια αλλά επειδή ήξερε πως η Αντα ήθελε να φτιάξει το αυτοκίνητο της μετά απο ένα τρακάρισμα που είχε της έκανε την πρόταση να το αρχίσει και θα το πληρώσει αυτός.
-Και ποιός θα μου το κάνει?
-Ο φίλος μου απο εδώ.Ξέρει από αυτά.
Η Αντα έρριξε ένα φαρμακερό βλέμμα στον"φίλο από εδώ"ξύνισε τα μούτρα της και ρώτησε:Γκαραζιέρης είστε φίλτατε?
-Οχι κυρία μου,απλά συνεργάζομαι με τεχνίτες αυτού του είδους.
Κοίταζε το πάτωμα καθώς της μίλαγε.Με λίγα λόγια την αγνοούσε παντελώς.
Η Αντα ξαναξυνίστηκε με το στύλ του και του έρριξε το πιο φαρμακερό της βλέμμα αυτή την φορά.
-Καλά Πέτρο,δώστου το νούμερο μου να με πάρει όταν μπορεί.

Ετσι γνωρίστηκαν ο Κωνσταντής με την Αντα.
Μέσα από εργασιακά φαινόμενα και απολαβές χρημάτων.Ο Πέτρος έτριβε τα χέρια του με την καλή του τύχη και σπιούνευε τον έναν στον άλλον για τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία αλληλοχαρακτηρίζονταν."Αξεστο και κομπλεξικό γκαραζιέρη" τον έλεγε αυτή."Ανέραστη και ανοργασμική γιάπισα"την ξεφώνιζε αυτός.Μάλωσαν για τις λαμαρίνες,μάλωσαν για τα καλώδια,μάλωσαν για την μπαταρία,μάλωσαν για τα λεφτά,μάλωναν για τα πάντα,αλλά όσο και να μάλωναν δεν κατάφεραν να αποτρέψουν αυτό που έμελλε να γίνει.Πέρασαν 3-4 μήνες και εξουθενωμένοι πια και οι δύο από την ίντριγκα έκαναν ανακωχή χωρίς να το καταλάβουν.

-Παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Αντα περιφερόταν ανάμεσα στους καλεσμένους της σαν δούκισσα φορώντας το φόρεμα απο Βενετσιάνικη δαντέλα.Ο χρόνος είχε πια γίνει παρελθόν,η πράσινη τσόχα είχε ήδη αρχίσει να αναστενάζει όταν ενα μήνυμα έδωσε τις ευχές του Κωνσταντή.Του ανταπέδωσε με μήνυμα τις ευχές και συνέχισε να ποντάρει στον Ασσο που είχε μπροστά της.
Οταν το τηλέφωνο χτύπησε και την ρώτησε αν χωράει στους καλεσμένους της εκείνη μέσα στην ζάλη της γιορτής και του αλκοόλ είπε απλά"ευπρόσδεκτος"...

...Κι έτσι άρχισαν όλα....

Γύρω στις 10 το πρωί έμειναν οι δυό τους ανάμεσα σε μια στίβα άπλυτα πιατοπότηρα.Δεν του είπε τίποτα!Εβαλε καφέ στην μηχανή και άρχισε να μαζεύει τα αποτσίγαρα.
-Ασε με να σε βοηθήσω,
-Δεν πειράζει,δεν έχω πεθερά να μου κάνει επίσκεψη,
Κάθισαν μέχρι τις 3 το μεσημέρι πίνοντας 2-3 κανάτες καφέ....
Γέλασαν,θυμήθηκαν,ανέλυσαν την έχθρα τους,ζήτησαν άφεση ο ένας από τον άλλον,ίσως και να έκλαψαν για στιγμές και αγάπες που έχασαν.
Ισως να έψαχναν το "άλλο τους"μισό"εκείνη την πρωτοχρονιά.Δεν ξέρω...

...δεν ξέρω τι έγινε μετά.Απλά αυτά τα δύο εχθρικά και τόσο διαφορετικά πλάσματα έγιναν ένα μέσα στην καινούρια μέρα του καινούριου χρόνου.,μάλλον τότε πρέπει να αγαπήθηκαν.
Εκείνος έφυγε αργά το βράδυ.
Εκείνη δεν είπε τίποτα.Ηξερε πως δεν της ανήκε.Επρεπε να φύγει.

>Κάθισε στο κρύο μάρμαρο του διαδρόμου και έστησε αυτί.Ακουσε τα βήματα του να ξεμακραίνουν στα σκαλιά.
Τράβηξε για το κρεβάτι της καθώς σκούπιζε τα δάκρυα με την βενετσιάνικη δαντέλα.<

....ο καινούριος χρόνος τους βρήκε να ξελογιάζονται μέσα στην ηδονή της αμαρτίας και στα όνειρα του μη επιτρεπτού.Εκείνη έκλεβε στιγμές απο τα δεδομένα που ανήκαν σε άλλα άτομα κι εκείνος ζούσε την εφηβείσ που του στέρησε η ίδια η ζωή.Το πάθος τους κατάντησε μια αρρώστια που έσβηνε μόνο σαν ξημέρωνε και κοιμόταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.Ολες οι εντάσεις και όλα τα προβλήματα εξαφανιζόταν όταν αγκαλιάζονταν και έλεγαν"θα κοιμηθούμε μαζί"
Ο Κωνσταντής την ζήλευε σαν έφηβος.Κρίση τον έπιανε σαν εκείνη πήγαινε στις δουλειές της που είχαν πάντα να κάνουν με αρσενικά.Η Αντα δεν είχε δικαίωμα να ζηλέψει.Ηξερε πως αυτό το "άλλο μισό"δεν θα της ανήκε ποτέ.Μάζευε τα ψίχουλα απο την αγάπη που η ίδια θέλησε να δανειστεί και προσπαθούσε να τον προφυλάγει από την κακία του κόσμου.

Χώρισαν μέσα από αυτήν την κακία.Ξαναέγιναν εχθροί αυτοί οι δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και έγιναν ενα σώμα και μια ψυχή.
Κατέληξαν δυο ξένοι.

Η Αντα αφιερώθηκε ξανά στην δουλειά της και ζούσε στην καθημερινότητα που επέλεξε η ίδια πια.
Ο Κωνσταντής απέφευγε και να μιλάει γι'αυτήν με τους κοινούς γνωστούς.
Η καταχνιά τους τύλιξε και ο χρόνος άπλωσε την λήθη να γιατρέψει τις πληγές του χωρισμου.
Δυο χρόνια σχεδόν πέρασαν χωρίς να ειδωθούν,χωρίς να μάθει ο ένας τι κάνει ο άλλος...

Συναντήθηκαν ξανά ένα βράδυ με πανσέληνο.Σεπτέμβρης ήταν.Εκείνη είχε πάλι πρόβλημα με το αυτοκίνητο της.Εκείνος περαστικός ήταν απο τους"συνεργάτες τεχνίτες".
Εκείνη έκανε την θριαμβευτική είσοδο της στο συνεργείο,χαιρέτησε τα 8-10 μέλη του πληρώματος και πήρε τον Μήτσο αγκαζέ για να δει το αμάξι της στο πάρκινγκ.
-Εδώ είναι,δεν τον είδες?
-Ποιόν να δω ρε Μήτσο?
-Τον ακατονόμαστο,όπως τον έλεγες!
-Οπα!δεν τον είδα Μήτσο μου.Δεν φορούσα τα γυαλιά μου.
-Θέλεις να του πώ να φύγει?
-Οτι θέλεις κάνε,δεν με ενοχλεί η παρουσία του..
-Θα πρέπει τότε να τον φωνάξουμε να καθήσει μαζί μας..
-Ας είναι κι έτσι..
Παγερά έκαναν μια κρύα χειραψία και αναγκαστικά έκατσαν παρέα με τους κοινούς φίλους που ενώ ήξεραν την όλη κατάσταση κρατούσαν μια καλά μεθοδευμένη τυπική άγνοια.
Πιο ξένοι κι από τους ξένους.Πιο άγνωστοι κι από εκείνους που δεν συναντήθηκαν ποτέ ν'αγναντεύουν τον ουρανό που σκοτείνιαζε και να αποφεύγουν ο ένας την ματιά του άλλου.
Νύχτωσε.Το ουίσκυ ζέστανε το αίμα,κι η Αντα μιλούσε με τον Σταύρο τον αγιογράφο για αναγεννησιακές Μαντόνες.
Εκείνος ανέλυε με τον Μήτσο την νέα εισαγωγή ηλεκτρονικών ανταλλακτικών.
-Ειναι αργα,πρέπει να φύγω"ειπε εκείνη"καλέστε σας παρακαλώ ενα ταξί.
-Θα σε παω εγω"είπε ο Μήτσος"
-Στο δρόμο μου είναι"είπε ο αγιογράφος"
-Εγώ θα σε πάω Αντα"είπε και το μάτι του άστραψε"

Ανοιξε την πόρτα στην σιωπηλή της φιγούρα ενω εκείνη μουρμούρισε ενα ευχαριστώ.
Δεν μίλησαν στην διαδρομή.Ούτε λέξη δεν ειπώθηκε.Εκείνη στύλωσε το βλέμμα στον δρόμο κι εκείνος έστησε καυγά με τον λεβιέ των ταχυτήτων.
Οταν έφτασε στο σπίτι της μετα από 20 λεπτά της είπε"τον θυμάμαι ακόμα τον δρόμο"
Εκείνη χαμογέλασε μόνο.
-Καληνύχτα και...
-Οχι!Επιασε το μπράτσο της και το έσφιξε,
-Δεν θα φύγεις έτσι!πρέπει να σου μιλήσω,έστω και μετά από τόσον καιρό...

...τους βρήκε για μια ακόμα φορά το ξημέρωμα!
Λέξεις,λέξεις,λέξεις όνειρα χαμένα,σχέδια μη τελειωμένα,απραγματοποίητα δεδομένα ώσπου η συγγνώμη και η κάθαρση πότισε την ψυχή τους και ξανάγιναν"ενα".Αποδέχτηκαν και παραδέχτηκαν τα λάθη τους κι'ενώθηκαν πάλι σε μια ψυχή που έψαχνε το άλλο της μισό.Σ'εκείνο το ίδιο κρεβάτι κατακερμάτισαν τον χρόνο της χωριστής τους ζωής και ζώντας την έκσταση που μόνο οι όμοιες ψυχές μπορούν να νοιώσουν,αγαπήθηκαν ξανά,μέ'κείνο το φως που έκανε την νύχτα να λάμψει.
Δεν νομίζω να εισέπραξαν το σεξουαλικό αποκορύφωμα.Οχι!
Για την Αντα και τον Κωνσταντή(απ'όσο τους γνώρισα)άλλα τους ένωσαν.(και σίγουρα δεν ανήκουν στην γήινη καθημερινότητα)
Κι ακόμα κι αν πρέπει να ζούνε χωριστά πάντα κάτι θα τους ενώνει.

-Θα ξανακοιμηθώ για λίγο στην αγκαλιά σου της είπε
-Πρέπει να φύγεις,ξημέρωσε..
Σηκώθηκε και πηγε στο μπάνιο
Εκείνη άναψε τσιγάρο και αναστέναξε."δεν θέλω να φύγει"σκέφτηκε.Παραμέρισε τα θέλω της,φόρεσε το μεταξωτό άσπρο νυχτικό και τον βρήκε...να ψάχνει τα dvd της.
-Τι θέλεις να ακούσεις?ρώτησε
-Εσύ θέλω να ακούσεις μόλις φύγω,της απάντησε
Κοίταξε το dvd.Ηταν μαρκαρισμένο με έναν κόκκινο κύκλο.
-Είναι πριν δύο χρόνια,του είπε
-Είναι σήμερα,της είπε....
-Μα...
-Μη μιλάς.Τότε νόμιζα πως σ'αγαπούσα,τώρα ξέρω πως σε λατρεύω.Διώξε με γιατί από μόνος δεν θα φύγω ξανά ποτέ.
Τον τράβηξε στην εξώπορτα και του είπε"καλημέρα"

>Καθισε στο κρύο μάρμαρο και αφουγκράστηκε τα βήματα του στα σκαλιά<

Τον έδιωξε τελικά.Οσο κι αν τον αγαπούσε έπρεπε να τον διώξει.
Μάλλον η Αντα ήταν ανίκανη πια για να πολεμήσει για το "άλλο της μισό"ή ίσως....έπρεπε να αφήσει τον Κωνσταντή εδώ με την ελπίδα να τον βρεί σε μια άλλη ζωή όπου θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά ενα σώμα και μια ψυχή.

Την ίδια μέρα άκουσε το τραγούδι.
Δεν έκλαψε.
Αποφάσισε να μείνει ξανά ανέραστη,όπως έμεινε στα δύο χρόνια που δεν ήταν μαζί του


Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2007

Αισθήσεις και αισθήματα-1982-2007.

....τα λουριά δέθηκαν στα χέρια και τα πόδια μου ενώ ο Ντίνος μασούσε και έφτυνε ακαταλαβίστικες λέξεις.Του χάρισα το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο και προσπάθησα να απλώσω το πονεμένο μου κορμάκι.
Με κοίταξε άγρια και με αποπήρε:Κάτσε ακίνητη για να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε,είπε.
Ο Θανάσης μου'κλεισε το μάτι σα να έλεγε,αστον να τσιρίζει,καθώς έψαχνε την φλέβα.
Του ανταπέδωσα την ματιά και μέσα απο μια βαθιά αναπνοή ρώτησα:Τι ώρα είναι Ράκκα?
-Γιατί ρωτάς?χάπι θα πάρεις?Κοιταξε το ρολόι πανω απο την πόρτα,4 παρά 10 ειναι,είπε,και η σύριγγα βρήκε τον δρόμο της.
Περνούσα στην ύπαρξη της ανυπαρξίας καθώς η αδελφή έβγαζε εξω τον μέλλοντα πατέρα,κίτρινο σαν το λεμόνι και στα πρόθυρα λιποθυμίας.
Ολα θα πάνε καλά,είπε ο Ντίνος και με φίλησε στο μέτωπο.(με γνώριζε απο την εφηβεία,κι έμεινα πάντα η"αντάρτισσα και το αγύριστο κεφάλι"γι'αυτόν,ακόμα και όταν μεγάλωσα).
Εφυγα και ξαναγύρισα.
Οχι ομως μόνη!

1981.Είμαι αρκετά χρόνια με τον σύντροφο μου αλλά ακόμα δεν βάλαμε πλώρη για απογόνους.Προέχουν άλλα.Εκείνο το καλοκαίρι,ενώ κρατώ ακόμα την θέση μου στο πανεπιστήμιο στην Ιταλία,παθαίνω ένα μπλάκαουτ με την υγεία των γεννητικών οργάνων και ο Ντίνος μου λέει εμμέσως πλην σαφώς πως ίσως να έχω και καρκίνο.Οι πενιχρές βιοψίες της εποχής εκείνης δείχνουν πως έχω εκ γεννετής δυσφορμική διάπλαση του επιθηλίου λόγω ορμονικής διαταραχής.Κοινώς είμαι σαν την στέρφα γίδα.Αχρηστη!!!!!
Αλλά κι ο σύντροφος μου δεν πάει πίσω.Ασχετα αν τεκνοποίησε στο παρελθόν.Τώρα κι αυτός σαν ευνουχισμένος τράγος είναι.
Και αντε χάπια και δίαιτες και βιταμίνες και γιοκ κοκό.
Κι ενώ το συνάλλαγμα ήδη ταξίδευε για ενα κέντρο γεννετικής-της τότε Ευρώπης-και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε μετα τα χριστούγεννα,σ'εκείνον τον καιρό προσγειώνομαι στο κατώφλι μιας εκκλησίτσας της Αγίας Μαρίνας σε μια διαδρομη προς Θεσ/νίκη πανω απο μια χιλιάρα μηχανη που έτρεχε με 150 και βάλε ...και έπαθε λάστιχο.Τίποτα δεν έπαθα άσχετα αν πέρασα όλο τον δρόμο κατά πλάτος κουτρουβάλα.Την άλλη μέρα ανακάλυψα πως ...ήμουν έγκυος!

Κι όλα απαγορεύτηκαν για να κρατηθεί αυτό το σποράκι.
Αλλά ο εκ γεννετής μου εχθρός δεν το έβαλε κάτω.Μου επέτέθη εν μέσω χαραυγής και τα φλάμπουρα του έσταζαν αίμα.Εκανα ανακωχή με τον Θεό οταν ο Ντίνος,έβριζε αυτόν και τους δαιμονες,να μην το παλέψεις άλλο,ο,τι είναι να γίνει θα γίνει,του είπα.
Και έγινε!
Με ενέσεις,χάπια,βιταμίνες και ξάπλα.
Και κάποια στιγμή είπα "αει σιχτίρ"κι έκοψα την ξάπλα.Σερφ δεν ξανάκανα,μπάνιο απαγορευμένο,οδήγηση οχι,τσιγάρο,καφές,αλκοόλ μόνο σε όνειρα.Οσο για σεξ,ούτε συζήτηση...
Εβαλα και 7 κιλά τρώγοντας καρπουζάκι τυρι και παστές σαρδέλες,κράτησα και ταμείο στο μαγαζι με την κοιλίτσα να προεξέχει,έκανα και τους αγώνες μου για τα αδέσποτα(Αυτο είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω,(μάλλον γι'αυτό το τότε έμβρυο έγινε φιλόζωο,με τόσα που "ένοιωσε μέσα στην κοιλιά").Εκανα και μετακόμιση στον όγδοο μήνα κρέμασα και κουρτίνες πάνω στην σκάλα και φορούσα πάντα το εμπριμέ μου φόρεμα γιατί με έκανε πιο ... σικάτη κυοφορούσα.Ετσι την περνούσα εκείνον τον καιρό,και με τις επισκέψεις κάθε 4 μέρες στον Ντίνο,τις καλημέρες,τους ασπασπούς και τα στριπτίζ μου.
-Πονάς?Οχι!
-Νοιώθεις δύσπνοια,δυσφορία?Οχι!
-Εχεις υγρά,αιματάκια,κατι τις περίεργο?Οχι!
-Καλά,άμα δεν τρελλαθώ μαζί σου δεν θα τρελλαθώ ποτέ.Θα έρθεις σε 4 μέρες και θα δώ τι θα κάνουμε γιατί αυτό το παιδί βολεύτηκε εκεί που είναι και δεν θέλει να βγεί.

Περπατούσα ήδη τον ένατο σαν μπήκε ο Σεπτέμβρης.15 ξημέρωσε κι εγώ ξύπνησα με εναν ξυλοκόπο αγκαλιά που βάλθηκε να τσεκουριάζει την μέση μου.Ξάπλωσα και πήρα βαθιές ανάσες αλλά ο πόνος με κομμάτιαζε.
-Δεν είσαι καλά?να μείνω?ρώτησε ο συνένοχος στο έγκλημα.
-Να πας να τελειώσεις τις δουλειές μας,δεν ήρθε η ώρα μου ακόμα.
Με εντολή του ήρθε η Τασία και με πήρε στο πατρικό μου.Μου έσπασαν τα νεύρα να τηλεφωνούν κάθε δυο-τρεις με το Κατινάκι στην μαία και την...κοπάνησα σπίτι μου στην πρώτη ευκαιρία.
Το έτερον ήμισυ με βρήκε αργά το βράδυ με τις πυζάμες ν'αγναντεύω την θάλασσα απο το μπαλκόνι και να καπνίζω αρειμανίως.Δεν του έδωσα σημασία,προσπαθούσα να βάλω τον πόνο σε υποταγή.
Εκανε μεταβολή κι έφερε το ασπρο λινο φόρεμα που μισούσα.
-Ντύσου-είπε-πάμε στην κλινική.
-Θα περιμένεις-είπα-θέλω τον χρόνο μου.
-Βρε αθεόβοφη,τι χρόνο θέλεις?Στο μπαλκόνι θα γεννήσεις στο τέλος
-Περίμενε.Το παιδί μου θα πάω να γεννήσω δεν πηγαίνω σε κηδεία.
Εκανα το ντούζ μου,έβαλα το καρώ φόρεμα με την δαντέλα στα μανίκια,χτένισα το μεζ μαλλάκι μου που ξεθώριαζε πια,έριξα μπόλικη μάσκαρα και πέρασα κι ένα κοραλλί κραγιον και έτοιμη για την...πίστα της κλινικής.
Με αγριοκοίταξε αλλά δεν είπε τίποτα.
Κόντευαν μεσάνυχτα όταν έκανα την θριαμβευτική μου εμφάνιση στα ενδότερα της"Μητέρας".Η επί της υποδοχής αδελφή ρώτησε:Τι πάθατε?έχετε κάποιο πρόβλημα?
Θα γεννήσω,της είπα,και της χάρισα ενα από τα πιό γοητευτικά μου χαμόγελα,αλλά η"κοιλίτσα που στρίμωχνε ένα ολοκληρωμένο πλάσμα"δεν την έπειθε.Η μαία μας έβγαλε όλους από την δύσκολη θέση και δασκαλεμένη ήδη απο τον Ντίνο με πέρασε σ'εκείνο το δωμάτιο που μύριζε αντισηπτικό,πόνο και αναμονή.

Και μετά άρχισε το έργο να παίζει στην οθόνη.
Τι να σας πω?Αλλοι καιροί τότε.Ξυράφι,κλύσμα,ορός κι ένα μηχάνημα που μετρούσε χτύπους καρδιάς.Μάνας-παιδιού.
Κι οταν οι δυο συγχρονισμένοι χτύποι άρχισαν να χάνουν τον μεταξύ τους παλμό,κι οι τόνοι της καρδιάς του παιδιού άρχισαν να εξασθενίζουν μέχρι που σταμάτησαν να ακούγονται,η καρδιά της μάνας αφήνιασε κι ο ήχος έγινε κρότος και σεισμός μέσα απο το κουτί της ενδοεπικοινωνίας και αντήχησε σαν κραυγή βγαλμένη απο την κόλαση μέσα στην αποστειρωμένη ησυχία,όρμηξε στα άσπρα πλακάκια και ο κομματιασμένος αντίλαλος της γέμισε με κραυγές την σιωπή.
Το χέρι του Ντίνου έκανε μακροβούτι στον αμνιακό σάκο σαν είδε την"κοιλίτσα"να παίρνει τον ανήφορο.
Πάλευε με το μηχανάκι αλλά εκείνο πεισματικά σιωπούσε.Μονο ένα άτακτο νταπ-ντουπ ακουγόταν.
-Βάλτε βάλιουμ στον ορό,δώστε της οξυγόνο και ετοιμάστε χειρουργείο.
-Και πείτε του Ράκκα να έρθει επάνω,γρήγορα....

Ο εχθρός μου με πολεμούσε πάλι.Του έκλεινε την έξοδο.Κι'εκείνο ξαναπήρε την εμβρυακή του θέση και περίμενε το θαύμα.
Δεν κατάφερε να μας νικήσει!

....4 και 10 άκουσα μια φωνούλα.Δεν είχα κουράγιο να ρωτήσω.
Πάμε να ξεκουραστείς,είπε ο Ντίνος,τα καταφέραμε.
Δεν θέλησα να καθίσω στο καροτσάκι που φέρανε.Πήγα υποβασταζόμενη στο κρεβάτι με τον ορό αγκαλιά και τον καθετήρα...στο καρότσι.
Αν και χαμένη μέσα απο την νάρκωση γύρω στις 6 το πρωι ένοιωσα την επαφή με το περιβάλλον.Η Τασία ήταν δίπλα μου και γύριζε αλλού το βλέμμα της για να μην δω τα δάκρυα της.
-Τι είναι?την ρώτησα με νοήματα του χεριού.Δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω από την χορήγηση οξυγόνου.
-Κοριτσάκι.μου είπε.
Σιγά και να μην το ήξερα!Αφού κορίτσι ήθελα πάντα!Λέτε να αστοχούσα???

..Και μου το έφερε ο Ντίνος το μαμούνι,γιατί ήμουν ικανή να πάρω παραμάσχαλα τους ορούς μου και τους καθετήρες μου και να τρέχω στον θάλαμο νεογνών.Κι ήταν κάτι μεταξύ Ταρζαν και Τσίτας.Μπλάβο και ταλαιπωρημένο απο την περιπέτεια αλλά 3kg και κάτι(η κοιλίτσα καλά τα πήγε) και 53cm σαν σκουληκάκι με μαλλί μπόλικο και τσιμπιδάκι με ροζ κορδέλα που του έβαλαν οι νοσοκόμες.
Το κοίταξα με δυσφορία και απορία στην αρχή.Ασχημο μου φαινόταν.
Καμία σχέση δεν είχε με τα ροζ παχουλά μωρά.
Μετά το ξανακοίταξα και το'χωσα δίπλα μου κάτω από το σεντόνι.
Καθώς το άγγιζα και το ζουλούσα σαν μπουρεκάκι είπα:

Το ομορφοκόριτσο μου είναι αυτο!!!!

Που σήμερα κλείνει τα 25.

Και το αγαπάωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!!

1984 Δύο χρόνια μετά σαν σήμερα.....

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 11, 2007

Μακεδονία-Πελοπόννησος...Αλέ-ρετούρ...

Εφυγα μια ώρα μετά το μεσημέρι στα μέσα του Αυγούστου.
Το τραίνο έσφυζε από ποικιλίες εθνών και ηλικιών.Το ελληνικό τοπίο φλεγόταν μέσα στο καμίνι του αυγουστιάτικου ήλιου.
Ταξίδεψα παρέα με την Ινές Σοάρεθ και μέσα από τις δικές της διαδρομές έφτασα από το Περού στο Σαντιάγο της Χιλής πριν φτάσω ακόμα στην Αθήνα,με μόνες στάσεις εκείνες,για τσιγάρο μαζί με τους αμετανόητους καπνιστές,στο ένωμα των βαγονιών.

Στην Αθήνα έχασα τον προαστιακό για την Κόρινθο,γιατί εμείς στον Βορρά δεν έχουμε τέτοια τραίνα βρέ παιδιά,κι εγώ ο "βλάχος"δεν ήξερα πως ανοίγει με το κουμπί η πόρτα.
Με τα πολλά λοιπόν πήρα το επόμενο και στην Κόρινθο αγκάλιασα την Μαριαλένα και τον πατέρα της που μου έφερε ο αφιλότιμος και κάτι πανέμορφα ροζ-λιλά Λίλιουμ και με ξέρανε(Εμ!!!έτσι είναι οι"νεαροί"του παρελθόντος.Ξέρουν καλά το παιγνίδι της γοητείας!Στα υπ'οψιν ήταν ιπτάμενος,αλλά είναι ακόμα τζέντλεμαν.Μάλλον γι'αυτό γοήτευσε την πλωτάρχη-Ρένα και τον παντρεύτηκε.

Υπέροχες μέρες,με εξορμήσεις στα Καλάβρυτα(Αντρέ γιατί μόνο το άγαλμα είναι στην φώτο?Εμένα δεν με έβλεπες?)στον ναό της Ηρας,στο Ξυλόκαστρο,που ομολογώ πως μ'εντυπωσίασε(και ο Ρέμος μαζί)ταβλάκι,ουζάκια με ατζούρι και παστή σαρδέλα,μπάρμπεκιου,θάλασσα και ευωδιές του κήπου,ατελείωτες συζητήσεις μέχρι εγειρομένης ανατολής,ταρώ,Ι-τσινγκ και ανταλλαγή απόψεων πάνω σε βιβλία που άφησαν εντυπώσεις και ερωτηματικά κι εκείνοι οι μεταμεσονύκτιοι διάλογοι με την Αρτεμη-αρτεμούτσα-μούτσα σε διάφορες κραυγές και τόνους ανθρώπινους και σκυλίσιους(ένας αχταρμάς)που μας έφτιαχνε παραπάνω την διάθεση.
Χαλαρά και ανθρώπινα όμορφα ήταν όλα μέχρι...που αρχίσαμε να βλέπουμε τις πρώτες πύρινες λάμψεις από το"πριβέ"μπαλκόνι(η αδυναμία μου ήταν αυτό το μπαλκονάκι)
Κι έπειτα έγινε κομμάτι της καθημερινότητας μας και μια σκιά ενός αναπάντητου γιατί,ενω εφτανε η ώρα της επιστροφής μου.
Κι εγώ η αθεόβοφη σταφύλια πήρα μόνο σουβενίρ απο την Πελοπόννησο μαζί με την μυρωδιά της καμένης γής και την ανάμνηση των πυροσβεστικών που έπαιρναν νερό λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι.

Γύρισα....
Με την ανάμνηση των ανθρώπων που με αγκάλιασαν σαν δικό τους άτομο και την πίκρα για όσους και όλα που χάθηκαν....
....εδώ με περίμεναν οι αγαπημένοι μου και το ανηψούδι-βαφτιστήρι με τον βαλκάνιο.Μούρλια άτομο ο Ιβάν.Εκτός από τους έλληνες φιλόσοφους που ξέρει,(είναι βοηθος καθηγητή της φιλοσοφίας στην Γερμανία)ξέρει να ψήνει και τυροπιτάκια....έτοιμα!

Και πέρασα κάποιες στιγμές απο την μπλογκογειτονιά,και είδα και τι δεν είδα.Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο.Ολοι δίνουν γνώμη και έχουν άποψη,ολοι πολιτικοποιήθηκαν.Ολοι θέλουν να σώσουν τον κόσμο αλλά ακόμα δεν έχουν αποφασίσει ποιός θα τους σώσει από τον εαυτό τους.Ετικέτες και επιγράμματα σε ποστ προς άγρα ακροαματικότητας.Ατομα που το 1970 ήταν ακόμα ωάρια ανασκαλεύουν τα τραγούδια που μιλούσαν για την αφύπνιση της ελληνικής συνείδησης και κομπάζουν ως πολυπράγμονες μέσα από τα ελάχιστα ακούσματα που είχαν απο γονείς και φίλους.

Ξυπνήστε ωρεεεεεεεεεεεεεε!Για την καμένη Ελλάδα μιλάμε και τους καμένους-καυμένους Ελληνες.Οχι για κόμματα και αρχηγούς.
Αν θέλετε να κάνετε την προσωπική σας επανάσταση κάντε την με σεμνότητα και αυτοσεβασμό.Σπάστε την αλυσίδα του dna της ηλιθιότητας.
Αν θέλετε να κάνετε μαζική επανάσταση υπάρχουν άτομα οδηγοί.
Αλλά επιτέλους κόψτε το λακριντί του"νάχαμε να λέγαμε"
Γράψτε για τα Πράντα ιμιτασιόν παπούτσια που φοράτε,για την Μύκονο που πήγατε στο Γιωτ-κλαμπ.Γράψτε για τον Κοέλο που σας εξιτάρισε με τον Αλχημιστή,γράψτε για νύχτες με πανσέληνο....κι αφήστε τις"επαναστάσεις"για εκείνους που κοιμούνται και ονειρεύονται τους κάδους ανακύκλωσης και όχι το επόμενο μοντέλο της Mercedes.

Μέσα σε όλο το"πλήθος"ξεχώρισα τον"απ'αλλού"Εχει τσαγανό και ενδιαφέρον για τον τόπο μας.Με λίγα λογια το παλεύει παντί τρόπω.
Τον "Alloufan marx"Είναι καυστικός και απόλυτος στις απόψεις του.Τα λέει κι αυτός"ντεκλαρέ".
Ο παράφωνος είναι πάντα στο είδος του.Εμμένει στα πιστεύω του και δεν περιδιαβαίνει απο'δω κι εκει όπως κάνουν κάποιοι άλλοι.
Διαβάστε τους.
Αξίζουν την προσοχή.....

..και για όσους θέλουν να πάψουν να είναι ακόμα τα πειραματόζωα στο μέγα εργαστήρι του μέγα Ελληνικού βασιλείου ας δοκιμάσουν τον "άνεμο της αλλαγής"

Πέμπτη, Αυγούστου 16, 2007

Χαθήκαμε.....άραγε να φταίνε οι αποστασεις?

Σήμερα γιορτάζαμε οικογενειακώς!

Η κόρη μου η Μαρία,η αδελφή μου η Δέσποινα(η μικρή πλεξουδάτη Νούλη)κι....εγώ.
Η Μαρία κάνει διακοπές με τον καλό της.Το ανηψούδι-βαφτιστήρι επίσης,κι εγώ με την αδελφή μου μαγειρέψαμε ένα λιτό γεύμα και φάγαμε μαζί-οπως τότε,οταν είμασταν παιδιά ακόμα-με την Τασία και τον δάσκαλο.

Με την Νούλη βλεπόμαστε πιά κάθε καλοκαίρι.Αν και μιλάμε στο τηλέφωνο πολύ συχνά δεν είμαστε"κοντά".Ζει εδώ και 25 χρόνια στην Γερμανία.Κάθε φορά που έρχεται ξετυλίγουμε το κουβάρι των αναμνήσεων και συμπληρώνουμε η μία τα κενά της άλλης.
Αλλά στην ουσία χαθήκαμε....

Με την ωραία Περσεφόνη είμαστε 25 χρόνια φίλες.Απο το τηλέφωνο μου είπε τα"χρόνια πολλά" σήμερα.Την αγαπάω και μ'αγαπάει....αλλά χαθήκαμε.Ζει σε άλλη πόλη.

Ο κολλητός μου ο Σωτήρης μου έγραψε απλά ένα μήνυμα.Εμεις που βρισκόμασταν σχεδόν κάθε δυό μέρες χαθήκαμε μετα τον θάνατο του αδελφού του.Δεν αντέχει τις αναμνήσεις...

Η γειτόνισσα,φίλη αγαπητή και συνοδοιπόρος στον αγώνα για τα αδέσποτα ζώα μου τηλεφώνησε λόγω εορτής μετά απο 2 μήνες σήμερα.Εφυγε 500 km μακρυά κι αυτή.Χώρισε μετά απο 10 χρόνια γάμου και προσπαθεί να ορθοποδήσει.Χαθήκαμε με την Δ...ω ενώ ο πρώην αντρας της κατοικεί στο απέναντι από μένα μπαλκόνι.

Η Σοφία ζεί μέσα απο την αιμοκάθαρση.Ηταν η ομορφότερη και το καλύτερο παιδί μεσα σε 9 πρώτα ξαδέλφια που ήμασταν.Χαθήκαμε οταν έφυγε στα 12 χρόνια της στην Γερμανια.Τώρα την χάνουμε όταν έρχεται λόγω του ο,τι ο εραστής της είναι....το τεχνητό νεφρό.

Πολλά τα ακούσματα σήμερα από αγαπημένα πρόσωπα που μόνο το σύρμα του τηλεφώνου μας ενώνει πια.
Και μέσα σ'αυτον τον κυκεώνα των αναμνήσεων και πριν δοθεί η απάντηση στα"γιατί"κάλεσε ταξί η "πλεξουδάτη"και μας πήρε αλά μπρατσέτα με την Τασία και το μπαστουνάκι της,και μας πήγε για ουζάκι δίπλα στην θάλασσα με θέα όλο τον Θερμαικό να αντανακλά τα φώτα έως πέρα από το Καραμπουρνού.
Και ξεδιπλώσαμε πάλι τις αναμνήσεις και ανοίξαμε παλιά κιτάπια.Και γίναμε μικρές-μικρές ξανά σαν ξυπόλυτα παιδιά που τρέχαμε στην άμμο,σαν έφηβες που δεν ξέχασαν το πρώτο φιλί,σαν άγουρα φρούτα που ωρίμασαν μέσα απο μια ζεστή αγκαλιά,σαν τις λύκαινες που ταίζουν με την σάρκα τους τα λυκόπουλα τους,σαν...σαν...σαν δυο γυναίκες που πέρασαν σε ηλικία τον μισό αιώνα αλλά οι θύμησες τις ξανακάνουν παιδιά..

...ο οδηγός του ταξί βοήθησε την Τασία να καθίσει και έπιασε κουβέντα με την Νουλη για τα παλιά ρεμπέτικα.Τους άκουγα να μιλάνε ενώ"ταξίδευα"πίσω στον χρόνο.Γλυκόπικρο ήταν το ταξίδι ώσπου δυο-τρεις λεξεις άρχισαν να τραγουδάνε στο μυαλό μου:Χαθήκαμε!!!!Αραγε να φταίνε οι αποστάσεις?
Και τότε μόνο θυμήθηκα κι αλλους ανθρώπους με τους οποίους δεν χαθήκαμε γιατί έφταιγαν οι αποστάσεις.
Χαθήκαμε γιατί ....μάλλον δεν αγαπηθήκαμε!Οσο έπρεπε και ΟΠΩΣ έπρεπε!



Κάποτε ταξίδευα χιλιόμετρα.......

Δευτέρα, Αυγούστου 13, 2007

Tαρώ...L' Etoil...

Αν και ακόμα γίνεται παρέλαση φιλοξενούμενων στο σπίτι,ξέκλεψα λίγο χρόνο γιά να γράψω για το 17ο φύλλο της Μ.Αρκάνα.Κι επειδή σε λίγες μέρες θα κατηφορίσω στην νότια Ελλάδα,όπου -λένε-πως τα άστρα φαίνονται κοντινότερα,εμείς θα δούμε από κοντά ενα άλλο Αστέρι.Το άστρο της ελπίδας.
Είναι ο οδηγός των μάγων.Είναι το κέντρο του αόρατου πνευματικού κόσμου,όπου για να φτάσει ο μύστης πρέπει να βαδίσει πάνω στα 7 μικρότερα άστρα που το περιτριγυρίζουν(συμβολίζουν τα 7 ουράνια στερεώματα)μέχρι να φτάσει στην πηγή με το νερό τής ζωής.Στην εικόνα της κάρτας μία γυναικεία φιγούρα γεμίζει ένα λαγήνι μ'ένα άλλο,νερό απο μία λίμνη.Συμβολίζει την ζωη που δημιουργείται απο τα έμβια όντα ξανά και ξανά,την αέναη αναγέννηση όλων των πραγμάτων.Για τους αποκρυφιστές δείχνει τον κύκλο ζωής που πρέπει να κάνει το πνεύμα μέσα από διάφορα υλικά σώματα,μέσα στα 7 γήινα στερεώματα ώστε να μπορέσει να ενωθεί με το Αστέρι(την συμπαντική ενέργεια)περνώντας τα 7 ουράνια στερεώματα.
Πάνω σ'αυτά τα 7 μικρά άστρα(4 χρυσά και 3 ασημένια,πολλές τράπουλες τα έχουν κόκκινα)βασίζεται η τελετή ενεργοποίησης ή αποφόρτισης της τράπουλας ή ακόμα και τηςκαταστροφής της.Ο μύστης θα κάνει όλες αυτές τις διαδικασίες πάντα με βάση το αστέρι και τις κάρτες που η διορατικότητα του θα επιλέξει.
Η βασική σημασία αυτού του χαρτιού είναι η ελπίδα,η ανακούφιση,η εύνοια της τύχης,οι λαμπρές μελλοντικές προοπτικές,η ανθρώπινη αγάπη,η αγνή ψυχή,η φιλανθρωπία,το άτομο που προσπαθεί να βρεί την ισορροπία μεταξύ του πνευματικού και υλικού κόσμου.
Στην θέση του δείκτη στο κέλτικο σταυρό σας φανερώνει τις πάσης φύσεως ελπιδοφόρες προοπτικές σας.Οι ευχές σας παίρνουν σάρκα και οστά.Νέος έρωτας ζεσταίνει τις πικραμένες και απαρηγόρητες ψυχές.Υποσχέσεις γίνονται πράξεις μεταξύ συντρόφων.Επαγγελματικά και οικογενειακά θέματα βρίσκουν λύσεις.Προβλήματα υγείας βρίσκουν ίαση.Προαναγγέλλει τεκνοποίηση σε άτομα με πρόβλημα.Δικαστήρια κερδίζονται και το δίκιο έρχεται πάντα στην επιφάνεια.Η ζωή είναι έτοιμη να σας προσφέρει τα δώρα της,αλλά προσέξτε.Το Αστέρι δεν συγχωρεί τους αγνώμονες,αυτούς που δεν συμπάσχουν τον συνάνθρωπο τους και τους υστερόβουλους.Απεναντίας προλέγει πάντα καλούς οιωνούς όταν θα εμφανιστεί στο ρίξιμο για αρρώστους,ερωτευμένους που προδόθηκαν και γενικά ταπεινούς ανθρώπους.
Στην 5η θέση που δείχνει το παρελθόν σας δίνει πάλι την ελπίδα να προχωρήσετε.Αν κάποιο άσχημο συμβάν σας αναστάτωσε κάποιος άνθρωπος θα εμφανιστεί και θα συμπορευτεί μαζί σας με αγάπη λύνοντας το υπάρχον πρόβλημα.Ολα θα γίνουν καλύτερα.
Στην 9η θέση (συναισθηματα)πάλι σας ωθεί να προχωρήσετε και δεν θα χάσετε.Το μέλλον σας ανήκει.
Τέλος στην 10η θέση το ερώτημα που θέσατε θα έχει το αποτέλεσμα που επιθυμείτε.Ολα θα είναι προς όφελος σας.
Ανάποδα το Αστέρι προλέγει ελπίδες που διαψεύστηκαν,Κακή τύχη και γενικά πράγματα που δεν διαρκούν πολύ.Απαισιοδοξία και διακατέχει και παρατηθήκατε από την ζωή.Τότε πρέπει να συμβουλευτείτε τα γύρω χαρτιά για να σας δείξουν ποιές κακές επιρροές δέχεται το αστέρι.Αν δεν βγάλετε και πάλι συμπέρασμα,βάλτε δείκτη το αστέρι και ξαναρίξτε τον σταυρό.
Με τον Mat:Ορθιο,(Ορ)λέει να είστε έτοιμοι γιατί εσείς θα πρέπει να πάρετε την σωστή απόφαση για το θέμα που ρωτάτε.
Ανάποδα,(Αν):Προσοχή!Μην παρασύρεστε από άλλους και κάνετε λάθος βήματα.Μην αφήνετε την απαισιοδοξία και την απογοήτευση να σας κυριεύουν.Σας οδηγουν σε λάθος δρόμο.
Με την junon:Ορ:Να μελετήσετε με διορατικότητα και διαίσθηση τα αληθινά σας κίνητρα επί του θέματος για το οποίο ρωτάτε.Η ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό σας θα σας κάνει να πετύχετε τον στόχο σας.
Αν:Οτι λάμπει δεν είναι χρυσός.Μην αφήσετε το πείσμα και τον εγωισμό σας να σας κάνει να κυνηγάτε κάτι που δεν αξίζει στην ουσία.Σας παρασύρει στην αυτοκαταστροφή σας.
Με τον ermite:Ορ:Τα δύο αυτά φύλλα μαζί δείχνουν πως έχετε την γνώση για να κερδίσετε αυτό που θέλετε και την σοφία για να το εγκαταλείψετε αν δεν καταλήγει στον επιθυμητό σκοπό.
Αν:Προσοχη!κάνετε απανωτά λάθη.Για την κακοτυχιά και την άδικη μοίρα σας μόνο εσεις φταίτε και κανένας άλλος.
Με την imperatrice:Ορ:Είστε η ακαταμάχητη και σοφή θηλυκή ύπαρξη.Ηδη έχετε πάρει τον δρόμο της αληθινής ανθρώπινης αναζήτησης της αδελφής ψυχής.
Για έναν ανδρα το αστέρι σ'αυτόν τον συνδυασμό θα προοιωνίζει το τέλος της μοναξιάς του και την ανακάλυψη της τέλειας συντρόφου του.
Αν:Ξυπνήστεεεεεεεεεε.Συγκεντρωθείτεεεεεεεεεε.Χάσατε τον δρόμο μέσα από τις αναζητήσεις των γήινων απολαύσεων και υλικών.Αν συνεχίσετε έτσι το αστέρι σας θα χλωμιάζει μέχρι που θα σβήσει τελείως μαζί με εσάς.
Με τον emrereur:Ορ:Αχχχχ!κοπέλες μου,τέτοιον άνδρα σας φέρνει το αστέρι αν ακολουθήσετε τον μαγικό δρόμο που ορίζει.Ειναι λαμπερός,τίμιος με ηγετικές ικανότητες και προ πάντων....ερωτευμένος μαζί σας μέχρι τα μπούνια.
Ανάποδα ο αυτοκράτορας και το αστέρι:Φίλοι μου,ανδρες γυναίκες ξεχάστε τον τωρινό σας σύντροφο όσο είναι νωρίς.Θα είναι πάντα μεμψίμοιρος,αδρανής,Θα τρώγεται με τα ρούχα του και αυτοοικτίρεται μια ζωή και θα διαψευδει τις ελπίδες του και τις δικές σας.Μεταξύ μας:Εχει κι'αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκαλια....
Οι Ενορατικοί χαρτομάντεις λένε πως το Αστέρι ανήκει στον αστερισμό του Υδροχόου.Είναι πολλοί οι συμβολισμοί που θα ήθελα να γράψω αλλά έτσι δεν θα τελείωνα ούτε τα μεσάνυχτα.Θα αναφερθώ σε πολύ λίγα.
Ο Υδροχόος ανήκει στα σταθερά στοιχεία στην ομάδα του αέρα.
Ο αέρας θα σβήσει η θα δυναμώσει την φωτιά.
Το αστέρι θα δανειστεί το πύρινο φως του Ηλιου για να αστροστολίσει τις νύχτες ή θα κρυφτεί πίσω απο τα σύννεφα που μετακίνησε ο αέρας.
Ο αέρας θα αναταράξει την γη σηκώνοντας σκόνη.Το Αστέρι θα διαλυθεί σε αστρόσκονη μέσα απο τους συμπαντικούς νόμους της γέννεσης και του θανάτου του ώσπου κάποια στιγμή μόρια αστρόσκονης θα βρούνε τον δρόμο για να γυρίσουν στην Μανα-Γαία.(ύλη)
Ο αέρας ψιθυρίζει στο νερό και το μεταμορφώνει σε άσπρα νέρινα προβατάκια ή ουρλιάζει και το τσακίζει σε κύματα πάνω στα βράχια.
Το Αστέρι έβαλε σε ροή την ουράνια πηγή της ζωής και δημιούργησε την λίμνη από όπου γεμίζει το γήινο λαγήνι από το θεικό που έφερε μαζί του εδώ.Ετσι μοιράζει την ελπίδα και την αγάπη στους πάσχοντες και τους δυστυχισμένους.
Ο αέρας μόνο με τον αέρα μπορεί να συμβιώσει.Είτε παίζοντας είτε μονομαχώντας.
Το αστέρι τιθάσευσε τον απρόβλεπτο αέρα πάνω από την λίμνη.Γονατισμένη στην Γη,κυκλωμένη απο τα Πύρινα αστεράκια μεταφέρει το Νερό της λύτρωσης που δινει την ελπίδα και την ίαση σε όποιον θελήσει να το πιεί.
Δεν ανήκω στους ενορατικούς,δυστυχώς.Απλά ανήκω στους τυχερούς.Το Αστέρι μου έφερε σ'ολα αυτά τα χρόνια να γνωρίσω 6 απο τους"γνωρίζοντες"τελείως τυχαία.(μελλοντικά θα σας γράψω για αυτά τα άτομα,είναι συναρπαστικές οι ζωές τους)Απο ακούσματα και γραφόμενα δικά τους είναι όλα αυτά τα κείμενα.Αλλά για να κλείσει ο κύκλος-μου είπαν όλοι- πρέπει να συναντήσω και τον έβδομο.Περιμένω ακόμα......
Τέλος να ξέρετε πως το Αστέρι θα σας δώσει πάντα καλοτυχία αρκεί να δίνετε κι εσεις αγάπη στον περίγυρο σας.Διαφορετικά,θα εξαπολύσει τον άνεμο που τιθάσευσε και θα τα διαλύσει όλα.
Με τις βασιλικές οικογένειες απαλύνει τον ανθρώπινο χαρακτήρα κάθε φιγούρας,εντείνει ή αποδυναμώνει τα συναισθήματα,βοηθά στον σωστό τρόπο σκέψης,εμφανίζει τα καλά ή κακά χαρακτηριστικά του ατόμου.Με την βασίλισσα των Σπαθιών έχει μια κακή ερμηνεία.Ενδυναμώνει την αλαζονεία,τον εγωισμό και την κακία που βγάζει αυτή η βασίλισσα σε συνδυασμό με τα περισσότερα χαρτιά.
Μείνετε μακρυά απο εναν τέτοιο συνδυασμό.
Συνεργάζεται με όλα τα ραβδιά προς όφελος του ικέτη.Χαλαρώνει και σε πολλούς συνδυασμούς εξαφανίζει την εκδικητικότητα των Σπαθιών(ακόμα και τον θάνατο που προμηνύουν τα σπαθιά)
Με τις κούπες ανοίγει τον ερωτικό δρόμο,σμίγει και χωρίζει ερωτευμένους,οικογένειες,αδέλφια,φίλους κτλπ.
Με τα πεντάκτινα σε όποια θέση και να πέσει(όρθια)πάντα θα είναι ευνοιική για τον ικέτη.
Ποτέ να μήν ξεχνάτε πως το αστέρι σε όποια θέση και αν πέσει θα είναι η ελπίδα σας και η αγάπη που έχετε να δώσετε και να πάρετε.
Αν πέφτει ανάποδα,πρέπει να βάλετε την σωστή σας κρίση να δουλέψει για να αντιστρέψει το αποτέλεσμα!

Θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση για κάποιους/ες που ρίχνοντας μια τράπουλα ταρώ χωρίς την σωστή διεργασία και υποδομή γνώσης,βρέθηκαν μπροστά σε άσχημους οιωνούς που υλοποιήθηκαν.Ειδικά οι περισσότεροι τρομάζουν όταν δουν το χαρτί του Θανάτου.Η κάρτα αυτή δεν προοιωνίζει τον σαρκικό θάνατο αν δεν βρεθεί ανάμεσα στα κατάλληλα χαρτιά.Ειδικά το 9 και 10 των Ξιφών και κάποια άλλα.Αυτά το χαρτί έχει κάποιες πιο ενδιαφέρουσες σημασίες.Για τους ενορατικούς συμβολίζει την"μετάβαση".Και ας μην ξεχνάμε πως ο θάνατος του σαρκίου είναι ενα είδος"μετάβασης".Οταν ο κύκλος της εδώ"μετάβασης"θα κλείσει,η τράπουλα δεν το δημιουργεί,απλά το αναγγέλλει.Για τους μη έχοντες την"γνώση"ο θάνατος είναι μόνο η απώλεια του αγαπημένου προσώπου.Για τους ενορατικούς είναι ενα"ημερολόγιο"με την"εδώ"και τη"εκεί"ζωή του εκλιπόντος ταξιδευτή.
Ετσι λοιπόν ενώ ήθελα να συνεχίσω με τους Ερωτευμένους,ένα "ουδέτερο"χαρτί,ο Θάνατος θα είναι ο επόμενος πρωταγωνιστής.

Εβδομη σελίδα περί ερμηνείας ταρώ.