Αισθήσεις και αισθήματα-1982-2007.

....τα λουριά δέθηκαν στα χέρια και τα πόδια μου ενώ ο Ντίνος μασούσε και έφτυνε ακαταλαβίστικες λέξεις.Του χάρισα το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο και προσπάθησα να απλώσω το πονεμένο μου κορμάκι.
Με κοίταξε άγρια και με αποπήρε:Κάτσε ακίνητη για να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε,είπε.
Ο Θανάσης μου'κλεισε το μάτι σα να έλεγε,αστον να τσιρίζει,καθώς έψαχνε την φλέβα.
Του ανταπέδωσα την ματιά και μέσα απο μια βαθιά αναπνοή ρώτησα:Τι ώρα είναι Ράκκα?
-Γιατί ρωτάς?χάπι θα πάρεις?Κοιταξε το ρολόι πανω απο την πόρτα,4 παρά 10 ειναι,είπε,και η σύριγγα βρήκε τον δρόμο της.
Περνούσα στην ύπαρξη της ανυπαρξίας καθώς η αδελφή έβγαζε εξω τον μέλλοντα πατέρα,κίτρινο σαν το λεμόνι και στα πρόθυρα λιποθυμίας.
Ολα θα πάνε καλά,είπε ο Ντίνος και με φίλησε στο μέτωπο.(με γνώριζε απο την εφηβεία,κι έμεινα πάντα η"αντάρτισσα και το αγύριστο κεφάλι"γι'αυτόν,ακόμα και όταν μεγάλωσα).
Εφυγα και ξαναγύρισα.
Οχι ομως μόνη!

1981.Είμαι αρκετά χρόνια με τον σύντροφο μου αλλά ακόμα δεν βάλαμε πλώρη για απογόνους.Προέχουν άλλα.Εκείνο το καλοκαίρι,ενώ κρατώ ακόμα την θέση μου στο πανεπιστήμιο στην Ιταλία,παθαίνω ένα μπλάκαουτ με την υγεία των γεννητικών οργάνων και ο Ντίνος μου λέει εμμέσως πλην σαφώς πως ίσως να έχω και καρκίνο.Οι πενιχρές βιοψίες της εποχής εκείνης δείχνουν πως έχω εκ γεννετής δυσφορμική διάπλαση του επιθηλίου λόγω ορμονικής διαταραχής.Κοινώς είμαι σαν την στέρφα γίδα.Αχρηστη!!!!!
Αλλά κι ο σύντροφος μου δεν πάει πίσω.Ασχετα αν τεκνοποίησε στο παρελθόν.Τώρα κι αυτός σαν ευνουχισμένος τράγος είναι.
Και αντε χάπια και δίαιτες και βιταμίνες και γιοκ κοκό.
Κι ενώ το συνάλλαγμα ήδη ταξίδευε για ενα κέντρο γεννετικής-της τότε Ευρώπης-και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε μετα τα χριστούγεννα,σ'εκείνον τον καιρό προσγειώνομαι στο κατώφλι μιας εκκλησίτσας της Αγίας Μαρίνας σε μια διαδρομη προς Θεσ/νίκη πανω απο μια χιλιάρα μηχανη που έτρεχε με 150 και βάλε ...και έπαθε λάστιχο.Τίποτα δεν έπαθα άσχετα αν πέρασα όλο τον δρόμο κατά πλάτος κουτρουβάλα.Την άλλη μέρα ανακάλυψα πως ...ήμουν έγκυος!

Κι όλα απαγορεύτηκαν για να κρατηθεί αυτό το σποράκι.
Αλλά ο εκ γεννετής μου εχθρός δεν το έβαλε κάτω.Μου επέτέθη εν μέσω χαραυγής και τα φλάμπουρα του έσταζαν αίμα.Εκανα ανακωχή με τον Θεό οταν ο Ντίνος,έβριζε αυτόν και τους δαιμονες,να μην το παλέψεις άλλο,ο,τι είναι να γίνει θα γίνει,του είπα.
Και έγινε!
Με ενέσεις,χάπια,βιταμίνες και ξάπλα.
Και κάποια στιγμή είπα "αει σιχτίρ"κι έκοψα την ξάπλα.Σερφ δεν ξανάκανα,μπάνιο απαγορευμένο,οδήγηση οχι,τσιγάρο,καφές,αλκοόλ μόνο σε όνειρα.Οσο για σεξ,ούτε συζήτηση...
Εβαλα και 7 κιλά τρώγοντας καρπουζάκι τυρι και παστές σαρδέλες,κράτησα και ταμείο στο μαγαζι με την κοιλίτσα να προεξέχει,έκανα και τους αγώνες μου για τα αδέσποτα(Αυτο είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω,(μάλλον γι'αυτό το τότε έμβρυο έγινε φιλόζωο,με τόσα που "ένοιωσε μέσα στην κοιλιά").Εκανα και μετακόμιση στον όγδοο μήνα κρέμασα και κουρτίνες πάνω στην σκάλα και φορούσα πάντα το εμπριμέ μου φόρεμα γιατί με έκανε πιο ... σικάτη κυοφορούσα.Ετσι την περνούσα εκείνον τον καιρό,και με τις επισκέψεις κάθε 4 μέρες στον Ντίνο,τις καλημέρες,τους ασπασπούς και τα στριπτίζ μου.
-Πονάς?Οχι!
-Νοιώθεις δύσπνοια,δυσφορία?Οχι!
-Εχεις υγρά,αιματάκια,κατι τις περίεργο?Οχι!
-Καλά,άμα δεν τρελλαθώ μαζί σου δεν θα τρελλαθώ ποτέ.Θα έρθεις σε 4 μέρες και θα δώ τι θα κάνουμε γιατί αυτό το παιδί βολεύτηκε εκεί που είναι και δεν θέλει να βγεί.

Περπατούσα ήδη τον ένατο σαν μπήκε ο Σεπτέμβρης.15 ξημέρωσε κι εγώ ξύπνησα με εναν ξυλοκόπο αγκαλιά που βάλθηκε να τσεκουριάζει την μέση μου.Ξάπλωσα και πήρα βαθιές ανάσες αλλά ο πόνος με κομμάτιαζε.
-Δεν είσαι καλά?να μείνω?ρώτησε ο συνένοχος στο έγκλημα.
-Να πας να τελειώσεις τις δουλειές μας,δεν ήρθε η ώρα μου ακόμα.
Με εντολή του ήρθε η Τασία και με πήρε στο πατρικό μου.Μου έσπασαν τα νεύρα να τηλεφωνούν κάθε δυο-τρεις με το Κατινάκι στην μαία και την...κοπάνησα σπίτι μου στην πρώτη ευκαιρία.
Το έτερον ήμισυ με βρήκε αργά το βράδυ με τις πυζάμες ν'αγναντεύω την θάλασσα απο το μπαλκόνι και να καπνίζω αρειμανίως.Δεν του έδωσα σημασία,προσπαθούσα να βάλω τον πόνο σε υποταγή.
Εκανε μεταβολή κι έφερε το ασπρο λινο φόρεμα που μισούσα.
-Ντύσου-είπε-πάμε στην κλινική.
-Θα περιμένεις-είπα-θέλω τον χρόνο μου.
-Βρε αθεόβοφη,τι χρόνο θέλεις?Στο μπαλκόνι θα γεννήσεις στο τέλος
-Περίμενε.Το παιδί μου θα πάω να γεννήσω δεν πηγαίνω σε κηδεία.
Εκανα το ντούζ μου,έβαλα το καρώ φόρεμα με την δαντέλα στα μανίκια,χτένισα το μεζ μαλλάκι μου που ξεθώριαζε πια,έριξα μπόλικη μάσκαρα και πέρασα κι ένα κοραλλί κραγιον και έτοιμη για την...πίστα της κλινικής.
Με αγριοκοίταξε αλλά δεν είπε τίποτα.
Κόντευαν μεσάνυχτα όταν έκανα την θριαμβευτική μου εμφάνιση στα ενδότερα της"Μητέρας".Η επί της υποδοχής αδελφή ρώτησε:Τι πάθατε?έχετε κάποιο πρόβλημα?
Θα γεννήσω,της είπα,και της χάρισα ενα από τα πιό γοητευτικά μου χαμόγελα,αλλά η"κοιλίτσα που στρίμωχνε ένα ολοκληρωμένο πλάσμα"δεν την έπειθε.Η μαία μας έβγαλε όλους από την δύσκολη θέση και δασκαλεμένη ήδη απο τον Ντίνο με πέρασε σ'εκείνο το δωμάτιο που μύριζε αντισηπτικό,πόνο και αναμονή.

Και μετά άρχισε το έργο να παίζει στην οθόνη.
Τι να σας πω?Αλλοι καιροί τότε.Ξυράφι,κλύσμα,ορός κι ένα μηχάνημα που μετρούσε χτύπους καρδιάς.Μάνας-παιδιού.
Κι οταν οι δυο συγχρονισμένοι χτύποι άρχισαν να χάνουν τον μεταξύ τους παλμό,κι οι τόνοι της καρδιάς του παιδιού άρχισαν να εξασθενίζουν μέχρι που σταμάτησαν να ακούγονται,η καρδιά της μάνας αφήνιασε κι ο ήχος έγινε κρότος και σεισμός μέσα απο το κουτί της ενδοεπικοινωνίας και αντήχησε σαν κραυγή βγαλμένη απο την κόλαση μέσα στην αποστειρωμένη ησυχία,όρμηξε στα άσπρα πλακάκια και ο κομματιασμένος αντίλαλος της γέμισε με κραυγές την σιωπή.
Το χέρι του Ντίνου έκανε μακροβούτι στον αμνιακό σάκο σαν είδε την"κοιλίτσα"να παίρνει τον ανήφορο.
Πάλευε με το μηχανάκι αλλά εκείνο πεισματικά σιωπούσε.Μονο ένα άτακτο νταπ-ντουπ ακουγόταν.
-Βάλτε βάλιουμ στον ορό,δώστε της οξυγόνο και ετοιμάστε χειρουργείο.
-Και πείτε του Ράκκα να έρθει επάνω,γρήγορα....

Ο εχθρός μου με πολεμούσε πάλι.Του έκλεινε την έξοδο.Κι'εκείνο ξαναπήρε την εμβρυακή του θέση και περίμενε το θαύμα.
Δεν κατάφερε να μας νικήσει!

....4 και 10 άκουσα μια φωνούλα.Δεν είχα κουράγιο να ρωτήσω.
Πάμε να ξεκουραστείς,είπε ο Ντίνος,τα καταφέραμε.
Δεν θέλησα να καθίσω στο καροτσάκι που φέρανε.Πήγα υποβασταζόμενη στο κρεβάτι με τον ορό αγκαλιά και τον καθετήρα...στο καρότσι.
Αν και χαμένη μέσα απο την νάρκωση γύρω στις 6 το πρωι ένοιωσα την επαφή με το περιβάλλον.Η Τασία ήταν δίπλα μου και γύριζε αλλού το βλέμμα της για να μην δω τα δάκρυα της.
-Τι είναι?την ρώτησα με νοήματα του χεριού.Δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω από την χορήγηση οξυγόνου.
-Κοριτσάκι.μου είπε.
Σιγά και να μην το ήξερα!Αφού κορίτσι ήθελα πάντα!Λέτε να αστοχούσα???

..Και μου το έφερε ο Ντίνος το μαμούνι,γιατί ήμουν ικανή να πάρω παραμάσχαλα τους ορούς μου και τους καθετήρες μου και να τρέχω στον θάλαμο νεογνών.Κι ήταν κάτι μεταξύ Ταρζαν και Τσίτας.Μπλάβο και ταλαιπωρημένο απο την περιπέτεια αλλά 3kg και κάτι(η κοιλίτσα καλά τα πήγε) και 53cm σαν σκουληκάκι με μαλλί μπόλικο και τσιμπιδάκι με ροζ κορδέλα που του έβαλαν οι νοσοκόμες.
Το κοίταξα με δυσφορία και απορία στην αρχή.Ασχημο μου φαινόταν.
Καμία σχέση δεν είχε με τα ροζ παχουλά μωρά.
Μετά το ξανακοίταξα και το'χωσα δίπλα μου κάτω από το σεντόνι.
Καθώς το άγγιζα και το ζουλούσα σαν μπουρεκάκι είπα:

Το ομορφοκόριτσο μου είναι αυτο!!!!

Που σήμερα κλείνει τα 25.

Και το αγαπάωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!!

1984 Δύο χρόνια μετά σαν σήμερα.....