Δευτέρα, Μαρτίου 30, 2009

Χρoνια νεφρική ανεπάρκεια ( CRF )

Βρίσκεστε στην ίδια απόγνωση που βρέθηκα πριν λίγα χρόνια και μου στέλνετε μειλ για να σας κατατοπίσω στην επάρατη νόσο των γατιών.
Διαβάζετε αυτό που πέρασα και κλαίτε μαζί μου γιατί ξέρετε ήδη πως θα ξανακλάψετε στο τέλος! Και πολύ μάλιστα .
Οπως εκλαψα κι εγω...
Οχι!!!!!
Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες ελπίδες.
Αν το ζωντανό σας είναι μικρό ίσως να το ξεπεράσει και να τα καταφέρει με κάποια ειδική δίαιτα.
Αν πάλι είναι τυχερό ίσως να ζήσει και άλλα 10 χρόνια.
Το δικό μου δεν τα κατάφερε.
Η δίαιτα ήταν συκώτι κοτόπουλου, ρύζι και αυγό μετρημένα με ζυγαριά ακριβείας και αλάτι Καλίου και όχι Νατριου που έκανε 14Ε το μπουκαλάκι.
Κράτησα το μπουκαλάκι για να θυμάμαι ακόμα την αγαπημένη μου...
Η CRF δεν ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ με τίποτα!
Αν θέλετε και μπορείτε να την προλάβετε εξ αρχής , μην ταΐσετε ποτέ με Φρισκις και Πουρίνα
Αποδείχτηκαν ακατάλληλα.
Σπιτικό φαγητό, και όχι κροκέτες ειδικά στα αρσενικά ζώα.
Ρογιαλ κανιν μονο σε κροκέτα και μια καλή κονσέρβα για συμπλήρωμα.
Δυστυχώς έπρεπε να την χάσω για να μάθω....

http://giotavita.blogspot.com/2007/02/blog-post_12.html
http://giotavita.blogspot.com/2007/02/blog-post_15.html
http://giotavita.blogspot.com/2007/02/blog-post_20.html
http://giotavita.blogspot.com/2007/02/blog-post_23.html

-Eχεις πραγματι γάτες?
-Και βέβαια! Ψέμματα νόμιζες πως σου έλεγα?
-Μα αυτός έχει 3 πόδια μόνο!
-Ναι, αλλά τρέχει σαν πάνθηρας.Γι αυτό τον φωνάζουμε Πουμα...
-Η άλλη που είναι?
-Η άλλη είναι μπλογκερου! κοιμάται στο κουτί και φυλάει τον σκληρό.
-Να την δώ?
-Ελα, κοιμάται όμως τώρα...
-Α...δεν το πιστεύω!Είναι μια εικόνα που δεν την ξαναείδα!
Δωσε μου μια φωτογραφία της να την βάλω στο μπλογκ μου και να βγάλω το μαύρο ιντερνετιακό γατι
-Οχι! Αυτό δεν γίνεται!Εμεις είμαστε ξένοι...
Δεν μοιράζομαι τις αγάπες μου...
-......
-......
-Που θα κοιμηθεί το Πούμα?
-Μαζί μου...
-Κι εγώ?
-Κι εσύ μαζί μου...



Αυτη είναι η μπλογκερού που μου απέμεινε ενθύμιο από την αγαπημένη μου που έφυγε από την
Chronic Renal Failure


Μην έχετε ελπίδες
Η crf δεν έχει γιατρειά...
Οπως και πολλά άλλα...

Βασίλη, καλέ μου παλιέ φίλε εσύ είσαι η αιτία που ξαναθυμήθηκα την CRF σήμερα, όταν με ρώτησες αν ζει η Λούλα ακόμα.
Οχι δεν ζει πια σου είπα...
Κι επιμένεις ξανά να θέλεις να με πας εκεί απέναντι από το χιονισμένο Κιλιμάντζαρο.
Αν πάρω όμως μια τέτοια απόφαση με τις γάτες μου θα έρθω και την αγαπημένη μου Μαριαλενα
Η Μαρία ξέρεις πως δεν θα ακολουθήσει...
Αλλωστε την γνωρίζεις από παιδάκι.
Ακόμα θυμόσαστε τα σκραμπλ που παίζατε!

Για τον αγαπημένο φίλο Γ. του αφιερώνω την φώτο της μπλογκερου γάτας.

Για τους υπόλοιπους θα πω πως αν σας προκύψει η CRF αν έχετε πολλή αγάπη και τρέλλα κάντε την μαλακία που έκανα!
Πάλεψα 5 μήνες για να γλυτώσω το ζωντανό, πλήρωσα κοντά στα 1000 ευρω και παραπάνω και το αποτέλεσμα ήταν να το ταλαιπωρώ γιατί δεν ήθελα να του κάνω ευθανασία......

Δική σας πια η απόφαση....

Δευτέρα, Μαρτίου 23, 2009

Συνεχόμενοι οργασμοί...

Αμα σε πιάσει μια άγρια γρίπη στα καλά καθούμενα και σηκώνεσαι πρωινιάτικα χωρίς να μπορείς να μιλήσεις λες και τραγουδούσες στην πίστα χθες βράδυ,τραγουδάς από μέσα σου voca a me μήπως και σε λυπηθεί ο Ύψιστος!
Αμα έχεις και κανένα αρμόνιο ή πιάνο εύκαιρα στημένο του ρίχνεις και πέντε νότες και του λες comfutatis Θεέ μου.



Άμα η γρίπη εξελιχθεί σε μια άθλια επώδυνη ουρολοίμωξη κατεβάζεις το αρμόνιο από το πατάρι μιας και δεν έχεις πιάνο και του παίζεις Μπετόβεν λέγοντας του: Κύριε αυτός κουφός ήταν αλλά εσύ με ακούς.



Κι όταν δεν πιάσουν τα κόλπα σου και τα παρακάλια σου κι'εξακολουθείς να μην είσαι καλά, και ο Ύψιστος είναι πιο κουφός και από τον Μπετόβεν χτυπάς ένα animation και ακούς Orff για σένα.



Και μετά του λες: Τέρμα μπαγάσα τα γούστα!
Βολέψου τώρα μόνος σου.
Μας τελείωσε η Live μουσική, άσε που ήρθε η ώρα να πάω στο WC.
Και κοίτα εδώ θα είμαι εγώ! Για να το θυμάσαι Επουράνιε.
Δεν θα σου κάνω καντάδες κάθε μέρα...




Οπότε ξανακλείνεις το μουσικό όργανο, πας στο WC και μετά ρίχνεις και "μια κούρσα θανάτου μια νύχτα Σαββάτου" άσχετα αν ξημερώνει Δευτέρα, και πριν πεις καληνύχτα στον Ύψιστο ξαναπαίρνεις τα septrin σου...



Κι εδώ είναι ο τελευταίος οργασμός!
Φτανει τόσο δικιά μου...
Τελείωνε πια...
Πάρε και μισό από τον "Αλέξη" γιατί πρέπει να κοιμηθείς.
Εχεις πολλές δουλειές αύριο....

Τετάρτη, Μαρτίου 18, 2009

Το τραινο της μεγαλης φυγης

H Aντα τυλίχτηκε στην μαλακιά άσπρη ρόμπα και ανατρίχιασε από το πρωινό αγιάζι.
Ειχε ξημερώσει πια!
Το χθες έγινε σήμερα! Το σήμερα στεκόταν σαν φονική γκιλοτίνα μπροστά της.
Πήρε αγκαλιά τον μαύρο της γάτο και άναψε τσιγάρο μέχρι ο βραστήρας να αρχίσει να μουρμουρίζει μέσα από τους υδρατμούς.
Ο γάτος και ο βραστήρας συνταίριαζαν την απαξιωμένη ευτυχία τους όταν αυτή ήπιε την πρώτη γουλιά της καφεΐνης.
Κοιταξε τα κιτρινισμένα από την νικοτίνη δάχτυλα της και χαμογέλασε.
Κοίταξε τα φαγωμένα νύχια της που τα μασούσε χρόνια τώρα μέχρι να βγάλουν αίμα και ξαναχαμογέλασε.
-Μπορα είναι,θα περάσει είπε...
Ετσι νόμιζε η Αντα...
Μονο που οι μπόρες σέρνουν θύελλες και καταιγίδες που δύσκολα κοπάζουν...

Η Αντα ήταν πάντα το άτομο που όλοι το οριοθετούσαν στο "εσύ θα τα καταφέρεις" ή στο "εσένα δεν σε φοβάμαι,θα βρεις την άκρη."
Ξημέρωνε...
Βάλθηκε να θυμηθεί πότε άρχισε αυτό το "εσύ θα τα καταφέρεις".Το παίδεψε, και την παίδεψε...
Κι έφυγε πολύ πίσω, όπως όταν ήταν άγουρο φρούτο -παιδί ακόμα- να αναρωτιέται αν αυτή δημιούργησε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά, η μέρα πέρασε και ξημέρωνε άλλο ένα πρωινό με τον μαύρο γάτο αγκαλιά.Κι εκει που πάσχιζε να κάνει τις εγκεφαλικές της ρυθμίσεις, χτύπησε το ρημάδι το τηλέφωνο,κι ήταν ένας φίλος πάνω από 15 χρόνια χαμένος στην Αφρική!
Και μετά από 3 ώρες συνομιλία της είπε "Εσύ δεν πρόκειται να χαθείς Αντα! Ξερεις και το παλεύεις ακόμα και τώρα" ...Ναι είπε η Αντα και έκανε την χαζή ωραία κοιμωμένη ....
Τι νόημα θα είχε μια περαιτέρω συζήτηση"?

Αναψε τσιγάρο και βάλθηκε να τρώει τα νύχια της.
Δεν έμεινε τίποτα πια να καταστρέψει.
Εγλυψε το αίμα που έτρεχε από τα δάχτυλα της και βούλιαξε στην λήθη...
Ανατρίχιασε χωρίς την αγκαλιά του μαύρου γάτου αλλά έμεινε μέσα στο κρύο και το σκοτάδι περιμένοντας την "αγαπημένη της".

-Θα φύγεις τελικά ε?
-Ναι αγαπημένη μου..
-κι εγώ?
-Εσυ θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου
-Δεν μου φτάνει αυτό. Θα μου λείπεις
-Δίπλα σου θα είμαι πάντα, δεν είναι μεγάλες οι αποστάσεις...
-...
-Ναι αλλά....
-Ελα να σε πάρω αγκαλιά...
-...
-Μην κλαις, αγκάλιασε με...
-...
-Σ΄αγαπάω....
-Εγώ να δεις...
-Χαιρομαι για σένα...σου χρειάζεται μια καινούρια ζωή...
-Ετσι ειναι...μου χρειάζεται!
-Αλλά εγώ πόσο μόνη θα είμαι....?
-Δεν φευγω για 10 μέρες.Για 10 χρόνια φεύγω...
Ισως να μην γυρίσω και ποτέ ξανά. Μόνη θα είσαι αλλά θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου αγαπημένη μου.
Κι οτι και να συμβεί το τραίνο της μεγάλης φυγής θα έχει πάντα εισιτήριο επιστροφής για σενα.

Η Αντα της έδωσε τα προκαταρκτικά φιλιά του αποχωρισμού και χαμογέλασε...
Τυλίχτηκε στην μαλακιά άσπρη ρόμπα και αναρίγησε ξανά...
-Γιατί οι αποχωρισμοί επαναλαμβάνονται? Αναρωτήθηκε...
...και άναψε τσιγάρο!

Πέμπτη, Μαρτίου 12, 2009

Δυο μέρες μόνο...

Κι επειδή πρέπει να πάρω αποφάσεις (που πάρθηκαν ήδη) αν θα πρέπει να αλλάξω Πατρίδα ξανά ...
Δυο μέρες μόνο...
Και μου φτάνει...


Σε λίγο καιρό θα σας στέλνω την καληνύχτα μου από την χώρα της τουλίπας....

Σάββατο, Μαρτίου 07, 2009

one night stand...

Μου άρεσε όταν το διάβασα εδώ http://makelio.blogspot.com/ αλλά επειδή διαπραγματεύτηκε μόνο την ανδρική πλευρά θα ήθελα να ασχοληθώ και με την γυναικεία γνώμη και άποψη επί του θέματος.
Δώστε βάση επί του γεγραμμένου λοιπόν:

"Είτε σου έχει συμβεί, είτε προσδοκάς να το πάθεις, το one night stand, είναι μια εμπειρία που κάθε σεξουαλικά ολοκληρωμένη γυναίκα θα ήθελε να ζήσει."

-Παν:
Mη τρελαθούμε κι όλας?

Δηλαδή, εσείς δεν είστε σεξουαλικά ολοκληρωμένοι λατρευτοί μου αρσενικοί?
Η απέχετε εκ της τοιαύτης αμαρτωλής και ουτιδανής πράξης?

από mail της Esmeralda ....η οποία όμως μας λέει ότι καμιά φορά το one μπορεί να γίνει ... τροχόσπιτο !!!.
-Παν:
Εσμεράλντα, έχασες ορόφους αγαπητή μου! Ουρανοξύστης μπορεί να γίνει το σταντ!


Για μία Βραδιά Μόνο
-Παν :
Γίνεται κι ετσι? Μάλλον πρέπει να γίνεται αν δεν απατώμαι!

Τώρα τι μια τι δυο? Εκεί θα τα χαλάσουμε?

Ενας στους δύο Ελληνες έχει κάνει one-night stand, αλλά οι Πορτογάλοι είναι μακράν πρώτοι. Το 81% εξ αυτών έχει γευτεί αυτήν την εμπειρία.
Ποσοστό αντρών που έχουν κάνει one-night stand
1. Πορτογαλία (81%)
2. Βραζιλία (76%)
3. Αυστραλία (65%)
4. Ρωσία (65%)
5. Ισπανία (63%)
17. Ελλάδα (50%)

Παν:
Είμαστε μόνο στο 50%?
Α!!!! διατηρούμε ακόμα μάλλον την παρθενία μας ή την χαμένη αθωότητα μας!


Το μυστικό
Αν ποτέ βρεθείς Σάββατο βράδυ στη Λισσαβώνα, θα καταλάβεις αμέσως τι εννοούμε. Οπου κι αν κοιτάξεις, αριστερά-δεξιά, πάνω στα αυτοκίνητα, κάτω από τα τραπέζια των εστιατορίων, μέσα στα περβάζια, άνθρωποι κάνουν αχόρταγο σεξ. Υπερβάλλουμε, αλλά ας μας τα πει καλύτερα η Mariagrazia Marini, ψυχολόγος στην Πορτογαλία: «Εντάξει, δεν γίνεται κι έτσι, αλλά γενικά εδώ κάθε ώρα και μέρος είναι ιδανικά για σεξ. Είναι πολύ εύκολο να γνωρίσεις κάποια/ον τη νύχτα σε ένα μπαρ και να κάνεις one-night stand μαζί του - κυρίως τα καλοκαίρια που οι άνθρωποι κοινωνικοποιούνται υπό το φως του φεγγαριού δίπλα στη θάλασσα. Ολα αυτά τα πράγματα συνδυασμένα με αλκοόλ μπορούν να ρίξουν έναν άνθρωπο».

Παν:
Επόμενο ταξείδι Λισσαβόνα! Μήπως και ξυπνήσω καμιά νύχτα κάτω από κανένα τραπέζι....

Ας είναι και καρέκλα! Αρκεί θάλασσα να έχει κοντά για να πέσω να πνιγώ μετά την κραιπάλη...
Τώρα άμα είσαι και πίτα στο αλκοόλ τι φεγγάρι να δεις? Κάτι αχνά αστέρια που τρεμοσβήνουν μόνο και κάνα καλό ...
Άντε και δεν το λέω μην παρεξηγηθώ


Ακόμα όμως κι αν δεν βρίσκεις εισιτήριο για Πορτογαλία (και σου ήρθε και η εφορία να πληρώσεις) μπορείς να ξεκινήσεις από εδώ, στα εγχώρια μέρη. «Μία γυναίκα που είναι σκέτη πρόκληση, κατά πάσαν πιθανότητα δεν θα πάει μαζί σου» μας εξηγεί η Emily Dubberley, συγγραφέας του Brief Encounters: The Woman's Guide to Casual Sex. «Δεν θέλεις να είσαι ο τρίτος 25άρης που της την πέφτει».

Παν:
Λογικό είναι να μην πάει μαζί σου, κατά την Emily Dubberley! Το θέμα είναι εσύ τι δουλειά έχεις με την σκέτη πρόκληση και δεν συμμαζεύεσαι στα γράδα σου ανόητε.

Τωρα, τι 25, τι 35, τι 65.... Η κολυμπάς στα σκατά, ή απογειώνεσαι στα ουράνια!


Αντί γι' αυτήν, προτίμησε τη γυναίκα που είναι περισσότερο θνητή, πιο ντροπαλή, πιο προσγειωμένη. Και να θυμάσαι: «Κάν' τη να νιώσει ότι ήταν ένα παθιασμένο one-off και όχι κάτι προσχεδιασμένο» συμβουλεύει η Pam Spurr, συγγραφέας του Sinful Sex: the Uninhibited Guide to Erotic Pleasure.

Παν:
Μπράβο στην Pam Spurr τον έπιασε τον ρυθμό!

Θνητές, ντροπαλές και προσγειωμένες όλου του κόσμου ενωθείτε γιατί δεν σας βλέπω καλά!
Κοιτάξτε να παθιαστείτε κι όσο για το αν λένε πως δεν είναι "προσχεδιασμένο" ας έχομεν τις αμφιβολίες μας.
Μήπως εμείς δεν προσχεδιάζουμε ανήθικες εικόνες που ελπίζουμε να γίνουν πραγματικότητα?


Πρέπει να σου επαναλάβουμε ότι ο τρόπος που θα της πεις να έρθει σπίτι σου χρειάζεται να είναι ευρηματικός και όχι του τύπου «σε κερνάω καφέ» και αηδίες, γιατί αυτό θα σημάνει ότι κάπου εκεί η ευχάριστη συνάντησή σας φτάνει στο τέλος, ενώ αν της πεις «έχω ένα ωραίο μπουκάλι κρασί στο ψυγείο», σίγουρα θα την κάνεις χαρούμενη.

Παν:
Και τώρα αγαπητές μου σας ρωτάω?

Εντάξει, εντάξει συμφωνώ μαζί σας πως "εκείνο το κερνάω καφέ" είναι το πλήρες ξενέρωμα! Αλλά εδώ είναι η δικλείδα, όχι της ασφαλείας αλλά της...ανασφάλειας. Τώρα τίνος είναι η ανασφάλεια? Μη με ρωτάτε. Δεν γνωρίζω...
Και λέμε...

Δεν τον ξέρεις τον τύπο, ούτε από μπαράκι τον ψώνισες εν μέσω αιθρίας ζάλης, ούτε σε τρελλές διακοπές αποφασίσατε να κρεβατωθείτε κάποια νύχτα με πανσέληνο, ούτε δεσμό του επίδεσμου ψάχνεις, ούτε αντιβιοτικά παίρνεις για να σου φύγει η Influenza του πρώην μπρατσαρά που σε εγκατέλειψε, ούτε για παντρειές ψάχνεσαι ούτε για κηδεμόνα να σε κάνει στενό μαρκάρισμα, ούτε για μωρό να νταντεύεις.
Και σου προκύπτει σαν κομήτης ο ακατονόμαστος από εκεί που δεν το περιμένεις. Από το άγνωστο, από το πουθενά κι από ένα χώρο χωρίς συντεταγμένα μήκη και πλάτη, σου εμφανίζεται το άτομο κι εσύ εν μέσω μεταμεσονύκτιας εγωκεντρικής θηλυκής αμφισβητούμενης σιγουριάς, τον καλείς σπίτι σου, απλά και μόνο με ένα "ελα"!
Ουτε καφέδες, ούτε τσάγια, ούτε μπουκάλια με γαλλικά κρασιά στην ζύμωση υπόσχεσαι..
. Αλλωστε τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Όπως και οι προδιαγεγραμμένες και μη επιτηδευμένες ενέργειες μιας λανθάνουσας σεξουαλικής εγκεφαλικής επεξεργασίας που παραπαίει ακόμα ανάμεσα στο όραμα και την τέλεση μιας αμφίβολης σε επιτυχία ενέργειας.

Και τώρα κρατάτε την κατάσταση στα χέρια σας και ο αρχηγός στο παιγνίδι είστε εσείς αγαπητές μου.
Αλλά λατρευτές μου Ιουλιέτες, ο Ρομεος σας αποδεικνύεται πιο εύστροφος από εσάς. Κι εκει που πιπιλίζετε το: "σιγά μωρέ και τι έγινε? ανάβει το κόκκινο λαμπάκι και φωνάζει "alert".
Κι αναρωτιέστε αν πρέπει να του πείτε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια ή να το παίξετε η "κυρία δεν με μέλλει"? Αλλά μάλλον μέχρι να παρθεί η απόφαση το σταντ έχει γίνει τροχόσπιτο.
(κατά την Esmeralda)

Κι εδώ προκύπτει το ερώτημα?
"Είναι το one night stand τελικά ανώδυνο?"

Στο one night stand περπατήσαμε μάλλον σήμερα?
χθες?
αύριο ίσως?
τελικά ποιος ξέρει την κατάλληλη χρονική στιγμή!
Πάρτε όσα και ότι μπορείτε από το "τώρα".

Άντε και μια second night άμα δέσει λίγο η μαρμελάδα που δύσκολο το βλέπω το θέμα. Μετά ξόφλησε η εταιρεία!
Το τροχόσπιτο δεν θα γίνει ποτέ πολυκατοικία! Πόσο μάλλον ουρανοξύστης?

Ιδού μια καλή, αλλά προσωπικά από εμένα αναπάντητη ερώτηση!
Που μπορεί να φτάσει μια one night stand παρά μόνο στο πουθενά!

Ψάχνω λοιπόν μια καλή ψυχολόγο να μου απαντήσει!
Πάσα προσφορά δεκτή

Φίλοι μου τα σχόλια ανοιχτά και ελεύθερα...

Κι επειδή δεν σας τραγούδησα σήμερα κανω Update χαράματα Κυριακής και το αφιερώνω σε όλους....
Αλλά Γιώτα με λένε...

Κυριακή, Μαρτίου 01, 2009

Καρναβάλι ή μαύρο χάλι?

Άκου τώρα να δεις τι έπαθα σήμερα φίλε μου.

Ξημέρωσε επιτέλους!
Περιπλανήθηκα στον λαβύρινθο της καθημερινότητας μου, που επέμενε να φοράει το γκρίζο ρούχο της συμφοράς του.
-Βρε, άλλαξε του λέω. Αποκριά είναι! ντύσου με χρώματα!
Πιερότος, κολομπίνα κάτι τις χαρούμενο και παρδαλό?
Μου έριξε ένα βλέμμα απαξίωσης και μου γύρισε την πλάτη.
Έκλεισε τα μάτια και άφησε τις γκρίζες σκιές του να στοιχειώνουν τις διαδρομές μου μέσα στα λίγα τετραγωνικά μιας συμβατής κίνησης χωρίς σκοπό.
Κυλούσαν αργά οι ώρες μέσα σε κλειδωμένες πόρτες και σφιχτά αμπαρωμένα παράθυρα.
Και τότε πήρα τις ανάποδες...

Λέω του εαυτού μου λοιπόν:
-Άντε βγες να περπατήσεις όσο έχει ήλιο ακόμα, πριν νυχτώσει.
-Βρε -λαλάκα μου λέει, ξεντύσου και κάτσε να δεις το lost και να χουχουλιάσεις με τις πυζαμούλες σου και τις βαμβακερές κάλτσες . Δεν βαρέθηκες τα τρεξίματα του "είναι δεν είναι?"
-Μπα, θα βγω του λέω!
Δεν το αντέχω αυτό το γκρίζο χρώμα που μου κλείνει τις εξόδους από τον Λαβύρινθο.
-Και που θα πας βρε μόνη πάλι σαν την χαζή στο δρόμο?
-Θα πάω στο σούπερ μάρκετ να ψωνίσω.
-Αφού δεν χρειάζεσαι τίποτα.
-Θα χρειάζονται τα παπούδια σίγουρα κάτι.
-Σιγά και σε πίστεψα...
Πάω στα κάτω δώματα λοιπόν και ανακάλυψα πως δεν έχουν ...ντομάτες (λες και δεν θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς αυτές)
Παίρνω και το καρότσι και λέω του εαυτού μου "είδες, έχω λόγους για περπάτημα τώρα".
-Αει σιχτιρ -μου λέει- δεν ασχολούμαι ξανά μαζί σου.
Αντε πάμε να κάνουμε σφιγομέτρηση αγοράς.
Και που'σαι μικρά, μόνο ντομάτες θα πάρουμε!Δεν είναι καιρός για shopping therapy.

Τυλίγομαι που λες φίλε μου, στο ξετριχιασμένο οικολογικό μου τομάρι, βγαίνω στον δρόμο και
ανάβω τσιγάρο.
Η διάθεση κάτω του μηδενός.
Το σύστημα ρετάρει και μάλλον χτύπησα μπιέλα.
Σίγουρα χρειάζομαι αλλαγή λαδιών.

Ένα γλυκό σούρουπο είναι γεμάτο από τις μυρωδιές μιας πρώιμης Άνοιξης κι αφήνομαι στον καθαρό αέρα εγκαταλείποντας τα καθημερινά σκατοπροβλήματα σπίτι να κοιμούνται με τις γάτες αγκαλιά.
Παίρνω βαθιές ανάσες και λέω του εαυτού μου: Συγκεντρώσουυυυυυυυυυυυ!
-Δεν με παρατάς λέω εγώ , εσύ να συγκεντρωθείς! Άντε και ξεκόλλα απο τον κολλητό σου τον Λαβύρινθο γιατί σας βαρέθηκα και τους δύο.
Και που' σαι μικρά? Καιρό έχουμε να ταξιδέψουμε!
-Τα ταξίδια μας μάραναν τώρα...
-Αυτό θα είναι ταξίδι!!!Λουλούδια που τόσο σου αρέσουν θα έχει εκεί που θα πάμε...
-.....
-Και ζώα! όσα θέλει η ψυχούλα σου! Και με κρατική επιδότηση και μέριμνα!
-Πάλι για την Ολλανδία μιλάς ε?
-Ναι ,γαμώτο.....
-Άσε, σώπα επιτέλους, μη μιλάς. Τα είπαμε αυτά. Δεν γίνεται ακόμα.
Άντε πάμε να πάρουμε εκείνες τις άθλιες φουσκωμένες με ορμόνες ντομάτες.

Και εδώ αρχίζουν τα κουφά!
Πάω στο Σ.Μ και οι υπάλληλοι είναι ντυμένες ...Χαβανέζες και ...πακέτα με τιμές αλλαντικών κολλημένες επάνω τους.

Προσπαθώ να συγκρατηθώ για να μη βάλω τα γέλια και εκεί που από τα μεγάφωνα ακούγεται μια σοροπιαστή και γεμάτη κομμένη μαρένγκα ντίσκο μουσική, κάποιος μάλλον "ξέφυγε" γιατί είχαν και κάποια κρασάκια στους πάγκους και άλλαξε κασέτα!
Και τι ακούω η άμοιρη?
ΑΥΤΟ....


Stevie Wonder - As - Stevie Wonder

Κι αφού είπα στον εαυτό μου:
-Σκάσε επιτέλους να το ακούσω θέλω
Δεν το βούλωσε και βρήκα αφορμή για κουβεντολόι.
-Αχά, θυμήθηκες παλιές ιστορίες μικρά?
-Ναι βρε σκασμένο...
-Μπα, θυμάσαι και την μάνα σου που κόντευε να πάθει εγκεφαλικό όταν γυρνούσες από τα ταξιδάκια σου με τα τρύπια τζιν και τις χάντρες στα μαλλιά?
Οφείλω να ομολογήσω πως ήσουν καταπληκτικό καρναβάλι!
-.....
-Κι εκείνα τα άλλα ταξίδια? Τα θυμάσαι ακόμα?
-Ποια εννοείς? Ποιά απ΄όλα?
-Μπα, μπα το καλό μου! Τα θυμάσαι όλα ε???
-Ναι βρε ηλίθιο ! Τα θυμάμαι όλα. Τι νομίζεις?
Του καημού και της φωτιάς ήταν οι δρόμοι.
Εισιτήρια αλε- ρετουρ και πολλές φορές one way ticket .
-Κι εγώ που νόμιζα....
-Να μην νομίζεις!
Θυμάμαι ακόμα! Αντε να κοιμηθείς...

Τον έστειλα για ύπνο τον βασανιστή μου!

Τι λες φίλε μου?
Να δω Lost ή τον Asterix?
Kι αναρωτιέμαι ακόμα αν είμαι το καρναβάλι που γεννήθηκε μέσα στις μάσκες ή κρύφτηκε πίσω από αυτές!