Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 28, 2007

Κάθε ψυχή χορεύει στον δικό της ρυθμό...2

Για να γραφτεί ένα παραμύθι πάντα πρέπει να υπάρχει και το ανάλογο ερέθισμα.
Στην προκειμένη περίπτωση τα ερεθίσματα μου ήταν η τελευταία δημοσίευση της Μαριαλένας και ο φίλος μου Κωνσταντής...που θέλω να πιστεύω πως δεν θα μου θυμώσει που έκανα κάποιες στιγμές απο την ζωή του....παραμύθι.
Αλλωστε ένα παραμύθι ήταν αυτό που έζησε.....
Πολλές φορές αναρωτήθηκε μήπως τα ονειρεύτηκε όλα αυτά που του συνέβησαν εκείνο τον καιρό..

-Τα παραμύθια της Παναγιώτας:"Οταν έλαμψε η νύχτα"

-Δεν έχω πια τον αριθμό σου..
-Καλύτερα!Ούτε εγώ τον δικό σου..
-Ακόμα καλύτερα..
-Καλημέρα"του είπε"και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
-Είχε ξημερώσει πια.Οι αναμνήσεις έγιναν γεγονότα,τα γεγονότα άρχισαν να γίνονται ξανά αναμνήσεις και το ρολόι χτύπησε 9 φορές την πρωινή ώρα μιας ηλιόλουστης φθινοπωρινής Τετάρτης.

>Κάθισε στο κρύο μάρμαρο του διαδρόμου και έστησε αυτί.Ακουσε τα βήματα του να ξεμακραίνουν στα σκαλιά
"ο κύκλος έκλεισε πια"σκέφτηκε.
Τράβηξε για το κρεβάτι της καθώς σκούπιζε τα μάτια της με το τσαλακωμένο,μεταξωτό άσπρο νυχτικό της.<

...Η Αντα δεν είχε αλλάξει και πολύ με τα χρόνια που πέρασαν.
Πάντα και-ακόμα-έψαχνε με την ίδια θέρμη το άλλο της μισό.Εξακολουθούσε να είναι ο μαγνήτης των ανδρικών βλεμμάτων και κατάφερνε πάντα να είναι στο επίκεντρο του θαυμασμού τους.Κολακευόταν σαν γυναίκα αλλά κάπου μέσα της ένοιωθε πως μόνο αυτό δεν ήταν ικανό να γεμίσει τον"δικό της"συναισθηματικό κόσμο.
Δρομολογημένη μέσα σε μια ζωή όπου έπρεπε να παίξει πολλούς ρόλους,έγινε απρόβλεπτη σαν χαρακτήρας για τους άλλους.Μυστήρια,σκληρή,γλυκειά,ονειροπόλα,μια άκαρδη σκύλα(για πολλούς)ψυχρή,υπολογίστρια και απόμακρη,(για άλλους)έπλασε μια κυβιστική ζωγραφιά και φώλιασε εκεί μέσα για να προφυλάξει εκείνη την γυναίκα που απο μικρή ανταγωνιζόταν το ανδρικό φύλο.Κι όσο συναγωνιζόταν και κοντραριζόταν μ'αυτό το φύλο,τόσο πιο πολύ το αγαπούσε.

Ο Κωνσταντής ήταν άτομο χαμηλών τόνων.Ντροπαλός και συγκρατημένος.
Χωρίς να είναι το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ εξέπεμπε την εικόνα του αρσενικού σε όλο της το μεγαλείο.Μεγαλωμένος σε φτωχή οικογένεια,τελείωσε νυχτερινό σχολείο μαζεύοντας τα χαράματα μπάμιες στα χωράφια,κατάφερε αργότερα να πάει στην Γαλλία και γύρισε στην πατρίδα με ενα δίπλωμα ηλεκτρονικού αυτοκινήτων.
Παντρεύτηκε την όμορφη Β.και έκαναν 2 κοριτσάκια(τώρα μεγάλωσαν κι αυτά).
Κι έτσι πορευόταν οι ζωές τους μέχρι που έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και κουτούλησε ο ένας πάνω στον άλλον.

-Η Αντα δεν χάριζε κάστανα στους οφειλέτες της.Ετσι κάποιο βράδυ μπουκάρησε στο μαγαζί του Πέτρου για να πάρει τα αργοπορημένα χρωστούμενα απο την δουλειά της.Η τσέπη του Πέτρου ηταν ως συνήθως άδεια αλλά επειδή ήξερε πως η Αντα ήθελε να φτιάξει το αυτοκίνητο της μετά απο ένα τρακάρισμα που είχε της έκανε την πρόταση να το αρχίσει και θα το πληρώσει αυτός.
-Και ποιός θα μου το κάνει?
-Ο φίλος μου απο εδώ.Ξέρει από αυτά.
Η Αντα έρριξε ένα φαρμακερό βλέμμα στον"φίλο από εδώ"ξύνισε τα μούτρα της και ρώτησε:Γκαραζιέρης είστε φίλτατε?
-Οχι κυρία μου,απλά συνεργάζομαι με τεχνίτες αυτού του είδους.
Κοίταζε το πάτωμα καθώς της μίλαγε.Με λίγα λόγια την αγνοούσε παντελώς.
Η Αντα ξαναξυνίστηκε με το στύλ του και του έρριξε το πιο φαρμακερό της βλέμμα αυτή την φορά.
-Καλά Πέτρο,δώστου το νούμερο μου να με πάρει όταν μπορεί.

Ετσι γνωρίστηκαν ο Κωνσταντής με την Αντα.
Μέσα από εργασιακά φαινόμενα και απολαβές χρημάτων.Ο Πέτρος έτριβε τα χέρια του με την καλή του τύχη και σπιούνευε τον έναν στον άλλον για τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία αλληλοχαρακτηρίζονταν."Αξεστο και κομπλεξικό γκαραζιέρη" τον έλεγε αυτή."Ανέραστη και ανοργασμική γιάπισα"την ξεφώνιζε αυτός.Μάλωσαν για τις λαμαρίνες,μάλωσαν για τα καλώδια,μάλωσαν για την μπαταρία,μάλωσαν για τα λεφτά,μάλωναν για τα πάντα,αλλά όσο και να μάλωναν δεν κατάφεραν να αποτρέψουν αυτό που έμελλε να γίνει.Πέρασαν 3-4 μήνες και εξουθενωμένοι πια και οι δύο από την ίντριγκα έκαναν ανακωχή χωρίς να το καταλάβουν.

-Παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Αντα περιφερόταν ανάμεσα στους καλεσμένους της σαν δούκισσα φορώντας το φόρεμα απο Βενετσιάνικη δαντέλα.Ο χρόνος είχε πια γίνει παρελθόν,η πράσινη τσόχα είχε ήδη αρχίσει να αναστενάζει όταν ενα μήνυμα έδωσε τις ευχές του Κωνσταντή.Του ανταπέδωσε με μήνυμα τις ευχές και συνέχισε να ποντάρει στον Ασσο που είχε μπροστά της.
Οταν το τηλέφωνο χτύπησε και την ρώτησε αν χωράει στους καλεσμένους της εκείνη μέσα στην ζάλη της γιορτής και του αλκοόλ είπε απλά"ευπρόσδεκτος"...

...Κι έτσι άρχισαν όλα....

Γύρω στις 10 το πρωί έμειναν οι δυό τους ανάμεσα σε μια στίβα άπλυτα πιατοπότηρα.Δεν του είπε τίποτα!Εβαλε καφέ στην μηχανή και άρχισε να μαζεύει τα αποτσίγαρα.
-Ασε με να σε βοηθήσω,
-Δεν πειράζει,δεν έχω πεθερά να μου κάνει επίσκεψη,
Κάθισαν μέχρι τις 3 το μεσημέρι πίνοντας 2-3 κανάτες καφέ....
Γέλασαν,θυμήθηκαν,ανέλυσαν την έχθρα τους,ζήτησαν άφεση ο ένας από τον άλλον,ίσως και να έκλαψαν για στιγμές και αγάπες που έχασαν.
Ισως να έψαχναν το "άλλο τους"μισό"εκείνη την πρωτοχρονιά.Δεν ξέρω...

...δεν ξέρω τι έγινε μετά.Απλά αυτά τα δύο εχθρικά και τόσο διαφορετικά πλάσματα έγιναν ένα μέσα στην καινούρια μέρα του καινούριου χρόνου.,μάλλον τότε πρέπει να αγαπήθηκαν.
Εκείνος έφυγε αργά το βράδυ.
Εκείνη δεν είπε τίποτα.Ηξερε πως δεν της ανήκε.Επρεπε να φύγει.

>Κάθισε στο κρύο μάρμαρο του διαδρόμου και έστησε αυτί.Ακουσε τα βήματα του να ξεμακραίνουν στα σκαλιά.
Τράβηξε για το κρεβάτι της καθώς σκούπιζε τα δάκρυα με την βενετσιάνικη δαντέλα.<

....ο καινούριος χρόνος τους βρήκε να ξελογιάζονται μέσα στην ηδονή της αμαρτίας και στα όνειρα του μη επιτρεπτού.Εκείνη έκλεβε στιγμές απο τα δεδομένα που ανήκαν σε άλλα άτομα κι εκείνος ζούσε την εφηβείσ που του στέρησε η ίδια η ζωή.Το πάθος τους κατάντησε μια αρρώστια που έσβηνε μόνο σαν ξημέρωνε και κοιμόταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.Ολες οι εντάσεις και όλα τα προβλήματα εξαφανιζόταν όταν αγκαλιάζονταν και έλεγαν"θα κοιμηθούμε μαζί"
Ο Κωνσταντής την ζήλευε σαν έφηβος.Κρίση τον έπιανε σαν εκείνη πήγαινε στις δουλειές της που είχαν πάντα να κάνουν με αρσενικά.Η Αντα δεν είχε δικαίωμα να ζηλέψει.Ηξερε πως αυτό το "άλλο μισό"δεν θα της ανήκε ποτέ.Μάζευε τα ψίχουλα απο την αγάπη που η ίδια θέλησε να δανειστεί και προσπαθούσε να τον προφυλάγει από την κακία του κόσμου.

Χώρισαν μέσα από αυτήν την κακία.Ξαναέγιναν εχθροί αυτοί οι δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και έγιναν ενα σώμα και μια ψυχή.
Κατέληξαν δυο ξένοι.

Η Αντα αφιερώθηκε ξανά στην δουλειά της και ζούσε στην καθημερινότητα που επέλεξε η ίδια πια.
Ο Κωνσταντής απέφευγε και να μιλάει γι'αυτήν με τους κοινούς γνωστούς.
Η καταχνιά τους τύλιξε και ο χρόνος άπλωσε την λήθη να γιατρέψει τις πληγές του χωρισμου.
Δυο χρόνια σχεδόν πέρασαν χωρίς να ειδωθούν,χωρίς να μάθει ο ένας τι κάνει ο άλλος...

Συναντήθηκαν ξανά ένα βράδυ με πανσέληνο.Σεπτέμβρης ήταν.Εκείνη είχε πάλι πρόβλημα με το αυτοκίνητο της.Εκείνος περαστικός ήταν απο τους"συνεργάτες τεχνίτες".
Εκείνη έκανε την θριαμβευτική είσοδο της στο συνεργείο,χαιρέτησε τα 8-10 μέλη του πληρώματος και πήρε τον Μήτσο αγκαζέ για να δει το αμάξι της στο πάρκινγκ.
-Εδώ είναι,δεν τον είδες?
-Ποιόν να δω ρε Μήτσο?
-Τον ακατονόμαστο,όπως τον έλεγες!
-Οπα!δεν τον είδα Μήτσο μου.Δεν φορούσα τα γυαλιά μου.
-Θέλεις να του πώ να φύγει?
-Οτι θέλεις κάνε,δεν με ενοχλεί η παρουσία του..
-Θα πρέπει τότε να τον φωνάξουμε να καθήσει μαζί μας..
-Ας είναι κι έτσι..
Παγερά έκαναν μια κρύα χειραψία και αναγκαστικά έκατσαν παρέα με τους κοινούς φίλους που ενώ ήξεραν την όλη κατάσταση κρατούσαν μια καλά μεθοδευμένη τυπική άγνοια.
Πιο ξένοι κι από τους ξένους.Πιο άγνωστοι κι από εκείνους που δεν συναντήθηκαν ποτέ ν'αγναντεύουν τον ουρανό που σκοτείνιαζε και να αποφεύγουν ο ένας την ματιά του άλλου.
Νύχτωσε.Το ουίσκυ ζέστανε το αίμα,κι η Αντα μιλούσε με τον Σταύρο τον αγιογράφο για αναγεννησιακές Μαντόνες.
Εκείνος ανέλυε με τον Μήτσο την νέα εισαγωγή ηλεκτρονικών ανταλλακτικών.
-Ειναι αργα,πρέπει να φύγω"ειπε εκείνη"καλέστε σας παρακαλώ ενα ταξί.
-Θα σε παω εγω"είπε ο Μήτσος"
-Στο δρόμο μου είναι"είπε ο αγιογράφος"
-Εγώ θα σε πάω Αντα"είπε και το μάτι του άστραψε"

Ανοιξε την πόρτα στην σιωπηλή της φιγούρα ενω εκείνη μουρμούρισε ενα ευχαριστώ.
Δεν μίλησαν στην διαδρομή.Ούτε λέξη δεν ειπώθηκε.Εκείνη στύλωσε το βλέμμα στον δρόμο κι εκείνος έστησε καυγά με τον λεβιέ των ταχυτήτων.
Οταν έφτασε στο σπίτι της μετα από 20 λεπτά της είπε"τον θυμάμαι ακόμα τον δρόμο"
Εκείνη χαμογέλασε μόνο.
-Καληνύχτα και...
-Οχι!Επιασε το μπράτσο της και το έσφιξε,
-Δεν θα φύγεις έτσι!πρέπει να σου μιλήσω,έστω και μετά από τόσον καιρό...

...τους βρήκε για μια ακόμα φορά το ξημέρωμα!
Λέξεις,λέξεις,λέξεις όνειρα χαμένα,σχέδια μη τελειωμένα,απραγματοποίητα δεδομένα ώσπου η συγγνώμη και η κάθαρση πότισε την ψυχή τους και ξανάγιναν"ενα".Αποδέχτηκαν και παραδέχτηκαν τα λάθη τους κι'ενώθηκαν πάλι σε μια ψυχή που έψαχνε το άλλο της μισό.Σ'εκείνο το ίδιο κρεβάτι κατακερμάτισαν τον χρόνο της χωριστής τους ζωής και ζώντας την έκσταση που μόνο οι όμοιες ψυχές μπορούν να νοιώσουν,αγαπήθηκαν ξανά,μέ'κείνο το φως που έκανε την νύχτα να λάμψει.
Δεν νομίζω να εισέπραξαν το σεξουαλικό αποκορύφωμα.Οχι!
Για την Αντα και τον Κωνσταντή(απ'όσο τους γνώρισα)άλλα τους ένωσαν.(και σίγουρα δεν ανήκουν στην γήινη καθημερινότητα)
Κι ακόμα κι αν πρέπει να ζούνε χωριστά πάντα κάτι θα τους ενώνει.

-Θα ξανακοιμηθώ για λίγο στην αγκαλιά σου της είπε
-Πρέπει να φύγεις,ξημέρωσε..
Σηκώθηκε και πηγε στο μπάνιο
Εκείνη άναψε τσιγάρο και αναστέναξε."δεν θέλω να φύγει"σκέφτηκε.Παραμέρισε τα θέλω της,φόρεσε το μεταξωτό άσπρο νυχτικό και τον βρήκε...να ψάχνει τα dvd της.
-Τι θέλεις να ακούσεις?ρώτησε
-Εσύ θέλω να ακούσεις μόλις φύγω,της απάντησε
Κοίταξε το dvd.Ηταν μαρκαρισμένο με έναν κόκκινο κύκλο.
-Είναι πριν δύο χρόνια,του είπε
-Είναι σήμερα,της είπε....
-Μα...
-Μη μιλάς.Τότε νόμιζα πως σ'αγαπούσα,τώρα ξέρω πως σε λατρεύω.Διώξε με γιατί από μόνος δεν θα φύγω ξανά ποτέ.
Τον τράβηξε στην εξώπορτα και του είπε"καλημέρα"

>Καθισε στο κρύο μάρμαρο και αφουγκράστηκε τα βήματα του στα σκαλιά<

Τον έδιωξε τελικά.Οσο κι αν τον αγαπούσε έπρεπε να τον διώξει.
Μάλλον η Αντα ήταν ανίκανη πια για να πολεμήσει για το "άλλο της μισό"ή ίσως....έπρεπε να αφήσει τον Κωνσταντή εδώ με την ελπίδα να τον βρεί σε μια άλλη ζωή όπου θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά ενα σώμα και μια ψυχή.

Την ίδια μέρα άκουσε το τραγούδι.
Δεν έκλαψε.
Αποφάσισε να μείνει ξανά ανέραστη,όπως έμεινε στα δύο χρόνια που δεν ήταν μαζί του


Κυριακή, Σεπτεμβρίου 16, 2007

Αισθήσεις και αισθήματα-1982-2007.

....τα λουριά δέθηκαν στα χέρια και τα πόδια μου ενώ ο Ντίνος μασούσε και έφτυνε ακαταλαβίστικες λέξεις.Του χάρισα το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο και προσπάθησα να απλώσω το πονεμένο μου κορμάκι.
Με κοίταξε άγρια και με αποπήρε:Κάτσε ακίνητη για να δούμε πως θα ξεμπλέξουμε,είπε.
Ο Θανάσης μου'κλεισε το μάτι σα να έλεγε,αστον να τσιρίζει,καθώς έψαχνε την φλέβα.
Του ανταπέδωσα την ματιά και μέσα απο μια βαθιά αναπνοή ρώτησα:Τι ώρα είναι Ράκκα?
-Γιατί ρωτάς?χάπι θα πάρεις?Κοιταξε το ρολόι πανω απο την πόρτα,4 παρά 10 ειναι,είπε,και η σύριγγα βρήκε τον δρόμο της.
Περνούσα στην ύπαρξη της ανυπαρξίας καθώς η αδελφή έβγαζε εξω τον μέλλοντα πατέρα,κίτρινο σαν το λεμόνι και στα πρόθυρα λιποθυμίας.
Ολα θα πάνε καλά,είπε ο Ντίνος και με φίλησε στο μέτωπο.(με γνώριζε απο την εφηβεία,κι έμεινα πάντα η"αντάρτισσα και το αγύριστο κεφάλι"γι'αυτόν,ακόμα και όταν μεγάλωσα).
Εφυγα και ξαναγύρισα.
Οχι ομως μόνη!

1981.Είμαι αρκετά χρόνια με τον σύντροφο μου αλλά ακόμα δεν βάλαμε πλώρη για απογόνους.Προέχουν άλλα.Εκείνο το καλοκαίρι,ενώ κρατώ ακόμα την θέση μου στο πανεπιστήμιο στην Ιταλία,παθαίνω ένα μπλάκαουτ με την υγεία των γεννητικών οργάνων και ο Ντίνος μου λέει εμμέσως πλην σαφώς πως ίσως να έχω και καρκίνο.Οι πενιχρές βιοψίες της εποχής εκείνης δείχνουν πως έχω εκ γεννετής δυσφορμική διάπλαση του επιθηλίου λόγω ορμονικής διαταραχής.Κοινώς είμαι σαν την στέρφα γίδα.Αχρηστη!!!!!
Αλλά κι ο σύντροφος μου δεν πάει πίσω.Ασχετα αν τεκνοποίησε στο παρελθόν.Τώρα κι αυτός σαν ευνουχισμένος τράγος είναι.
Και αντε χάπια και δίαιτες και βιταμίνες και γιοκ κοκό.
Κι ενώ το συνάλλαγμα ήδη ταξίδευε για ενα κέντρο γεννετικής-της τότε Ευρώπης-και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε μετα τα χριστούγεννα,σ'εκείνον τον καιρό προσγειώνομαι στο κατώφλι μιας εκκλησίτσας της Αγίας Μαρίνας σε μια διαδρομη προς Θεσ/νίκη πανω απο μια χιλιάρα μηχανη που έτρεχε με 150 και βάλε ...και έπαθε λάστιχο.Τίποτα δεν έπαθα άσχετα αν πέρασα όλο τον δρόμο κατά πλάτος κουτρουβάλα.Την άλλη μέρα ανακάλυψα πως ...ήμουν έγκυος!

Κι όλα απαγορεύτηκαν για να κρατηθεί αυτό το σποράκι.
Αλλά ο εκ γεννετής μου εχθρός δεν το έβαλε κάτω.Μου επέτέθη εν μέσω χαραυγής και τα φλάμπουρα του έσταζαν αίμα.Εκανα ανακωχή με τον Θεό οταν ο Ντίνος,έβριζε αυτόν και τους δαιμονες,να μην το παλέψεις άλλο,ο,τι είναι να γίνει θα γίνει,του είπα.
Και έγινε!
Με ενέσεις,χάπια,βιταμίνες και ξάπλα.
Και κάποια στιγμή είπα "αει σιχτίρ"κι έκοψα την ξάπλα.Σερφ δεν ξανάκανα,μπάνιο απαγορευμένο,οδήγηση οχι,τσιγάρο,καφές,αλκοόλ μόνο σε όνειρα.Οσο για σεξ,ούτε συζήτηση...
Εβαλα και 7 κιλά τρώγοντας καρπουζάκι τυρι και παστές σαρδέλες,κράτησα και ταμείο στο μαγαζι με την κοιλίτσα να προεξέχει,έκανα και τους αγώνες μου για τα αδέσποτα(Αυτο είναι μια άλλη ιστορία που θα σας την πω,(μάλλον γι'αυτό το τότε έμβρυο έγινε φιλόζωο,με τόσα που "ένοιωσε μέσα στην κοιλιά").Εκανα και μετακόμιση στον όγδοο μήνα κρέμασα και κουρτίνες πάνω στην σκάλα και φορούσα πάντα το εμπριμέ μου φόρεμα γιατί με έκανε πιο ... σικάτη κυοφορούσα.Ετσι την περνούσα εκείνον τον καιρό,και με τις επισκέψεις κάθε 4 μέρες στον Ντίνο,τις καλημέρες,τους ασπασπούς και τα στριπτίζ μου.
-Πονάς?Οχι!
-Νοιώθεις δύσπνοια,δυσφορία?Οχι!
-Εχεις υγρά,αιματάκια,κατι τις περίεργο?Οχι!
-Καλά,άμα δεν τρελλαθώ μαζί σου δεν θα τρελλαθώ ποτέ.Θα έρθεις σε 4 μέρες και θα δώ τι θα κάνουμε γιατί αυτό το παιδί βολεύτηκε εκεί που είναι και δεν θέλει να βγεί.

Περπατούσα ήδη τον ένατο σαν μπήκε ο Σεπτέμβρης.15 ξημέρωσε κι εγώ ξύπνησα με εναν ξυλοκόπο αγκαλιά που βάλθηκε να τσεκουριάζει την μέση μου.Ξάπλωσα και πήρα βαθιές ανάσες αλλά ο πόνος με κομμάτιαζε.
-Δεν είσαι καλά?να μείνω?ρώτησε ο συνένοχος στο έγκλημα.
-Να πας να τελειώσεις τις δουλειές μας,δεν ήρθε η ώρα μου ακόμα.
Με εντολή του ήρθε η Τασία και με πήρε στο πατρικό μου.Μου έσπασαν τα νεύρα να τηλεφωνούν κάθε δυο-τρεις με το Κατινάκι στην μαία και την...κοπάνησα σπίτι μου στην πρώτη ευκαιρία.
Το έτερον ήμισυ με βρήκε αργά το βράδυ με τις πυζάμες ν'αγναντεύω την θάλασσα απο το μπαλκόνι και να καπνίζω αρειμανίως.Δεν του έδωσα σημασία,προσπαθούσα να βάλω τον πόνο σε υποταγή.
Εκανε μεταβολή κι έφερε το ασπρο λινο φόρεμα που μισούσα.
-Ντύσου-είπε-πάμε στην κλινική.
-Θα περιμένεις-είπα-θέλω τον χρόνο μου.
-Βρε αθεόβοφη,τι χρόνο θέλεις?Στο μπαλκόνι θα γεννήσεις στο τέλος
-Περίμενε.Το παιδί μου θα πάω να γεννήσω δεν πηγαίνω σε κηδεία.
Εκανα το ντούζ μου,έβαλα το καρώ φόρεμα με την δαντέλα στα μανίκια,χτένισα το μεζ μαλλάκι μου που ξεθώριαζε πια,έριξα μπόλικη μάσκαρα και πέρασα κι ένα κοραλλί κραγιον και έτοιμη για την...πίστα της κλινικής.
Με αγριοκοίταξε αλλά δεν είπε τίποτα.
Κόντευαν μεσάνυχτα όταν έκανα την θριαμβευτική μου εμφάνιση στα ενδότερα της"Μητέρας".Η επί της υποδοχής αδελφή ρώτησε:Τι πάθατε?έχετε κάποιο πρόβλημα?
Θα γεννήσω,της είπα,και της χάρισα ενα από τα πιό γοητευτικά μου χαμόγελα,αλλά η"κοιλίτσα που στρίμωχνε ένα ολοκληρωμένο πλάσμα"δεν την έπειθε.Η μαία μας έβγαλε όλους από την δύσκολη θέση και δασκαλεμένη ήδη απο τον Ντίνο με πέρασε σ'εκείνο το δωμάτιο που μύριζε αντισηπτικό,πόνο και αναμονή.

Και μετά άρχισε το έργο να παίζει στην οθόνη.
Τι να σας πω?Αλλοι καιροί τότε.Ξυράφι,κλύσμα,ορός κι ένα μηχάνημα που μετρούσε χτύπους καρδιάς.Μάνας-παιδιού.
Κι οταν οι δυο συγχρονισμένοι χτύποι άρχισαν να χάνουν τον μεταξύ τους παλμό,κι οι τόνοι της καρδιάς του παιδιού άρχισαν να εξασθενίζουν μέχρι που σταμάτησαν να ακούγονται,η καρδιά της μάνας αφήνιασε κι ο ήχος έγινε κρότος και σεισμός μέσα απο το κουτί της ενδοεπικοινωνίας και αντήχησε σαν κραυγή βγαλμένη απο την κόλαση μέσα στην αποστειρωμένη ησυχία,όρμηξε στα άσπρα πλακάκια και ο κομματιασμένος αντίλαλος της γέμισε με κραυγές την σιωπή.
Το χέρι του Ντίνου έκανε μακροβούτι στον αμνιακό σάκο σαν είδε την"κοιλίτσα"να παίρνει τον ανήφορο.
Πάλευε με το μηχανάκι αλλά εκείνο πεισματικά σιωπούσε.Μονο ένα άτακτο νταπ-ντουπ ακουγόταν.
-Βάλτε βάλιουμ στον ορό,δώστε της οξυγόνο και ετοιμάστε χειρουργείο.
-Και πείτε του Ράκκα να έρθει επάνω,γρήγορα....

Ο εχθρός μου με πολεμούσε πάλι.Του έκλεινε την έξοδο.Κι'εκείνο ξαναπήρε την εμβρυακή του θέση και περίμενε το θαύμα.
Δεν κατάφερε να μας νικήσει!

....4 και 10 άκουσα μια φωνούλα.Δεν είχα κουράγιο να ρωτήσω.
Πάμε να ξεκουραστείς,είπε ο Ντίνος,τα καταφέραμε.
Δεν θέλησα να καθίσω στο καροτσάκι που φέρανε.Πήγα υποβασταζόμενη στο κρεβάτι με τον ορό αγκαλιά και τον καθετήρα...στο καρότσι.
Αν και χαμένη μέσα απο την νάρκωση γύρω στις 6 το πρωι ένοιωσα την επαφή με το περιβάλλον.Η Τασία ήταν δίπλα μου και γύριζε αλλού το βλέμμα της για να μην δω τα δάκρυα της.
-Τι είναι?την ρώτησα με νοήματα του χεριού.Δεν μπορούσα ακόμα να μιλήσω από την χορήγηση οξυγόνου.
-Κοριτσάκι.μου είπε.
Σιγά και να μην το ήξερα!Αφού κορίτσι ήθελα πάντα!Λέτε να αστοχούσα???

..Και μου το έφερε ο Ντίνος το μαμούνι,γιατί ήμουν ικανή να πάρω παραμάσχαλα τους ορούς μου και τους καθετήρες μου και να τρέχω στον θάλαμο νεογνών.Κι ήταν κάτι μεταξύ Ταρζαν και Τσίτας.Μπλάβο και ταλαιπωρημένο απο την περιπέτεια αλλά 3kg και κάτι(η κοιλίτσα καλά τα πήγε) και 53cm σαν σκουληκάκι με μαλλί μπόλικο και τσιμπιδάκι με ροζ κορδέλα που του έβαλαν οι νοσοκόμες.
Το κοίταξα με δυσφορία και απορία στην αρχή.Ασχημο μου φαινόταν.
Καμία σχέση δεν είχε με τα ροζ παχουλά μωρά.
Μετά το ξανακοίταξα και το'χωσα δίπλα μου κάτω από το σεντόνι.
Καθώς το άγγιζα και το ζουλούσα σαν μπουρεκάκι είπα:

Το ομορφοκόριτσο μου είναι αυτο!!!!

Που σήμερα κλείνει τα 25.

Και το αγαπάωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!!!!!

1984 Δύο χρόνια μετά σαν σήμερα.....

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 11, 2007

Μακεδονία-Πελοπόννησος...Αλέ-ρετούρ...

Εφυγα μια ώρα μετά το μεσημέρι στα μέσα του Αυγούστου.
Το τραίνο έσφυζε από ποικιλίες εθνών και ηλικιών.Το ελληνικό τοπίο φλεγόταν μέσα στο καμίνι του αυγουστιάτικου ήλιου.
Ταξίδεψα παρέα με την Ινές Σοάρεθ και μέσα από τις δικές της διαδρομές έφτασα από το Περού στο Σαντιάγο της Χιλής πριν φτάσω ακόμα στην Αθήνα,με μόνες στάσεις εκείνες,για τσιγάρο μαζί με τους αμετανόητους καπνιστές,στο ένωμα των βαγονιών.

Στην Αθήνα έχασα τον προαστιακό για την Κόρινθο,γιατί εμείς στον Βορρά δεν έχουμε τέτοια τραίνα βρέ παιδιά,κι εγώ ο "βλάχος"δεν ήξερα πως ανοίγει με το κουμπί η πόρτα.
Με τα πολλά λοιπόν πήρα το επόμενο και στην Κόρινθο αγκάλιασα την Μαριαλένα και τον πατέρα της που μου έφερε ο αφιλότιμος και κάτι πανέμορφα ροζ-λιλά Λίλιουμ και με ξέρανε(Εμ!!!έτσι είναι οι"νεαροί"του παρελθόντος.Ξέρουν καλά το παιγνίδι της γοητείας!Στα υπ'οψιν ήταν ιπτάμενος,αλλά είναι ακόμα τζέντλεμαν.Μάλλον γι'αυτό γοήτευσε την πλωτάρχη-Ρένα και τον παντρεύτηκε.

Υπέροχες μέρες,με εξορμήσεις στα Καλάβρυτα(Αντρέ γιατί μόνο το άγαλμα είναι στην φώτο?Εμένα δεν με έβλεπες?)στον ναό της Ηρας,στο Ξυλόκαστρο,που ομολογώ πως μ'εντυπωσίασε(και ο Ρέμος μαζί)ταβλάκι,ουζάκια με ατζούρι και παστή σαρδέλα,μπάρμπεκιου,θάλασσα και ευωδιές του κήπου,ατελείωτες συζητήσεις μέχρι εγειρομένης ανατολής,ταρώ,Ι-τσινγκ και ανταλλαγή απόψεων πάνω σε βιβλία που άφησαν εντυπώσεις και ερωτηματικά κι εκείνοι οι μεταμεσονύκτιοι διάλογοι με την Αρτεμη-αρτεμούτσα-μούτσα σε διάφορες κραυγές και τόνους ανθρώπινους και σκυλίσιους(ένας αχταρμάς)που μας έφτιαχνε παραπάνω την διάθεση.
Χαλαρά και ανθρώπινα όμορφα ήταν όλα μέχρι...που αρχίσαμε να βλέπουμε τις πρώτες πύρινες λάμψεις από το"πριβέ"μπαλκόνι(η αδυναμία μου ήταν αυτό το μπαλκονάκι)
Κι έπειτα έγινε κομμάτι της καθημερινότητας μας και μια σκιά ενός αναπάντητου γιατί,ενω εφτανε η ώρα της επιστροφής μου.
Κι εγώ η αθεόβοφη σταφύλια πήρα μόνο σουβενίρ απο την Πελοπόννησο μαζί με την μυρωδιά της καμένης γής και την ανάμνηση των πυροσβεστικών που έπαιρναν νερό λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι.

Γύρισα....
Με την ανάμνηση των ανθρώπων που με αγκάλιασαν σαν δικό τους άτομο και την πίκρα για όσους και όλα που χάθηκαν....
....εδώ με περίμεναν οι αγαπημένοι μου και το ανηψούδι-βαφτιστήρι με τον βαλκάνιο.Μούρλια άτομο ο Ιβάν.Εκτός από τους έλληνες φιλόσοφους που ξέρει,(είναι βοηθος καθηγητή της φιλοσοφίας στην Γερμανία)ξέρει να ψήνει και τυροπιτάκια....έτοιμα!

Και πέρασα κάποιες στιγμές απο την μπλογκογειτονιά,και είδα και τι δεν είδα.Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο.Ολοι δίνουν γνώμη και έχουν άποψη,ολοι πολιτικοποιήθηκαν.Ολοι θέλουν να σώσουν τον κόσμο αλλά ακόμα δεν έχουν αποφασίσει ποιός θα τους σώσει από τον εαυτό τους.Ετικέτες και επιγράμματα σε ποστ προς άγρα ακροαματικότητας.Ατομα που το 1970 ήταν ακόμα ωάρια ανασκαλεύουν τα τραγούδια που μιλούσαν για την αφύπνιση της ελληνικής συνείδησης και κομπάζουν ως πολυπράγμονες μέσα από τα ελάχιστα ακούσματα που είχαν απο γονείς και φίλους.

Ξυπνήστε ωρεεεεεεεεεεεεεε!Για την καμένη Ελλάδα μιλάμε και τους καμένους-καυμένους Ελληνες.Οχι για κόμματα και αρχηγούς.
Αν θέλετε να κάνετε την προσωπική σας επανάσταση κάντε την με σεμνότητα και αυτοσεβασμό.Σπάστε την αλυσίδα του dna της ηλιθιότητας.
Αν θέλετε να κάνετε μαζική επανάσταση υπάρχουν άτομα οδηγοί.
Αλλά επιτέλους κόψτε το λακριντί του"νάχαμε να λέγαμε"
Γράψτε για τα Πράντα ιμιτασιόν παπούτσια που φοράτε,για την Μύκονο που πήγατε στο Γιωτ-κλαμπ.Γράψτε για τον Κοέλο που σας εξιτάρισε με τον Αλχημιστή,γράψτε για νύχτες με πανσέληνο....κι αφήστε τις"επαναστάσεις"για εκείνους που κοιμούνται και ονειρεύονται τους κάδους ανακύκλωσης και όχι το επόμενο μοντέλο της Mercedes.

Μέσα σε όλο το"πλήθος"ξεχώρισα τον"απ'αλλού"Εχει τσαγανό και ενδιαφέρον για τον τόπο μας.Με λίγα λογια το παλεύει παντί τρόπω.
Τον "Alloufan marx"Είναι καυστικός και απόλυτος στις απόψεις του.Τα λέει κι αυτός"ντεκλαρέ".
Ο παράφωνος είναι πάντα στο είδος του.Εμμένει στα πιστεύω του και δεν περιδιαβαίνει απο'δω κι εκει όπως κάνουν κάποιοι άλλοι.
Διαβάστε τους.
Αξίζουν την προσοχή.....

..και για όσους θέλουν να πάψουν να είναι ακόμα τα πειραματόζωα στο μέγα εργαστήρι του μέγα Ελληνικού βασιλείου ας δοκιμάσουν τον "άνεμο της αλλαγής"