Τα παραμύθια της Μαρίκας...

Νωπη εχω ακομα την αναμνηση της Μαρικας μεσα απο τα Πασχαλινα της παραμυθια...
Μπαινω στον πειρασμο να γραψω για την Αγαπη και τον Ερωτα, ενα ακομα παραμυθι της που μου ειπε στα 14 οταν την ξεμοναχιασα για να της εξομολογηθω πως ημουν ερωτευμενη με τον Νικο.Της ειπα πως τον αγαπουσα.....τοτε,πριν πολλα χρονια.....

Χαμογελασε,εφτιαξε τις κοκκαλινες φουρκετες στον κοτσο απο τις πλεξουδες της και μου ειπε:ακου μικρο μου,ο ερωτας και η αγαπη οσο κι αν ειναι διαφορετικοι στην οψη δεν μπορουν να επιζησουν χωρια.'Κεινος ειναι ο μοναχικος λυκος της χιονισμενης στεππας κι'εκεινη θα προσπαθει παντα να τον βρει για να τον βαλει στους δικους της δρομους....
Την κοιταξα με απορια.Δεν καταλαβαινα τι ηθελε να πει....
Και η Μαρικα αρχισε να λεει το παραμυθι της....

...Την γνωρισα αυτην που σε μαγευει τωρα. Εγινε μια σκια πια,μια αναμνηση αλλα δεν επαψε ακομα να υπαρχει.
Την συναντησα καποτε σε ξεχασμενους απο τον χρονο-τωρα-τοπους.
Χορευε ξυπολητη πανω στα χρυσοκοκκινα πεσμενα φυλλα του φθινοπωρου κατω απο τους μαγικους ηχους ενος αορατου βιολιου λουσμενη απο την διαμαντοσκονη της ασημενιας βροχης που σκορπιζαν οι νεράιδες.

Χειμωνας επεσε στα βουνα σαν την ξαναδα.
Τραβουσε την ανηφορα λαχανιασμενη.Βρεγμενη ως το κοκαλο απο το χιονι και τα δακρυα.
Τα μαλλια της μπερδεμενα απο τον αγερα,τα ματια της θολα, εγλυφε το αιμα που ετρεχε απο τα σκισμενα της χειλη και συνεχιζε.Μετρουσε τα χναρια πανω στο χιονι,μετρουσε την αποσταση,μετρουσε τις αντοχες της αλλα δεν απελπιζοταν.
Βαλθηκε να τρεχει στο κατοπιν του ασπρου λυκου της στεππας.
Τον κυνηγουσε με μια ανειπωτη μανια,με μια τρελλη επιμονη,θα τον κυνηγουσε μεχρι να τον αγγιξει,κι'ας ηταν αυτο το τελος της...
Κι'ετρεχε,κι ετρεχε,συνεχισε να τρεχει κυνηγοντας το απιαστο...

Την Ανοιξη την ξαναειδα.Ηρθε μαζι με τους τσιγγανους και τα ανθισμενα ηλιοτροπια.Χορευε τωρα μεσα στους ηχους των τσιγγανικων βιολιων.Αυτος ηταν εκει,διπλα και ξοπισω της. Δεν την αφηνε απο τα ματια του.Τηνπροσεχε σε καθε της βημα.Μια ασπρη φιγουρα να την τυλιγει γεματος λατρεια με το γαλαζιο του βλεμμα.

Την ειδα να γινεται ενα με το χορταρι και τα αγριολουλουδα του καμπου,την ειδα να ονειρευεται με ανοιχτα ματια ξαπλωμενη στην ασπρη του κοιλια,την ειδα ολογυμνη να λουζεται στο λαμπερο μονοπατι που χαραζε η σεληνη στις νεροσυρμες.
Κι'εκεινος στην οχθη ν'αλυχταει απεναντι απο το φεγγαρι,κατω απο τις αγριοκερασιες με τα ματια μαυρα απο τον φοβο.Φοβοταν μην την χασει μεσα απο τα ειδωλα των αστεριων που καθρεφτιζονταν στην λιμνη.

>>Πυρωνε την πλαση το καλοκαιρι κι εκεινη ηταν πονος που ροκανιζε την καρδια μου.Οταν πηρα τον δρομο για εναν τοπο αγνωστο που τον ελεγαν "πατριδα Ελλαδα"νομιζα πως την εχασα.Και εκεινην και εκεινον.Πολλοι ημασταν που χασαμε την τσιγγανα και τον ασπρο λυκο<< Αλλά αυτο ειναι ενα αλλο παραμυθι,ειπε η Μαρικα.Ξεφυγα μεσα απο τις αναμνησεις....

Τοτε καταλαβα γιατι την αγαπησαμε ολοι,ακομα και ο λυκος της στεππας.
Την ξαναβρηκα μετα απο καιρο ενα καλοκαιρι μεσα στα ακοπα του Ιουλιου σιταρια.
Ξεσκεπη,με λυτα τα χρυσα της μαλλια με τα ματια γεματα φως λουσμενη απο τις καλοκαιρινες ηλιαχτιδες,ατενιζε τον μακρινο οριζοντα.
Εψαχνε τους αλαργινους δρομους που μονο αυτη ειχε διαβει μεσα απο την αναζητηση.
Συνομιλουσε με τις νεραιδες του καλοκαιρινου αιθερα,ενω το χερι της ηταν χωμενο στην γουνα του σβερκου του ασπρου λυκου.

Τους παραφυλαξα πισω απο τα αγανα και ειδα μεσα απο το φως του ηλιου αυτα τα δυο υπεροχα πλασματα να ενωνονται και να γινονται ενα οταν εκεινη στραφηκε και τον κοιταξε.
Εκεινος ανοιξε τα γαλαζια ματια του,τ'αφησε να την αγκαλιασουν,σηκωσε το κεφαλι του και αφησε μια μακροσυρτη κραυγη.
Σιγη απλωθηκε παντου.Μια θανασιμη σιωπη,Ειχε φτασει η ωρα της τέλειας ενωσης τους.

Εκεινη χαμογελασε, εσκυψε και εφερε το προσωπο της απεναντι του αγκαλιαζοντας το κεφαλι του με τα δυο της χερια.Τα χρυσα της ματια αστραψαν.Ηταν δικο της πια το"απιαστο".
Εκεινος παραδοθηκε στο αγγιγμα της ,πριν σκυψει το λευκο του κεφαλι την αγκαλιασε με εκεινη την βουβη ικεσια της γαλαζιας λαμψης των ματιων του.Σπαρταρισε το κορμι του και ανορθωθηκαν οι μαλακες ασπρες τριχες της ραχοκοκαλιας του.
Αφησε ενα σιγανο αλυχτισμα και ακουμπησε στο μαγουλο της.
Οταν εκεινη τον αγκαλιασε,εγλυψε τ'ακροδαχτυλα της και ξαπλωσε στα ακοπα σταχυα.
Της παραδοθηκε...της υποταχτηκε...
Ο μοναχικος λυκος της στεππας,ο Ερωτας δεν θα μπορουσε πια να ζησει χωρις την Αγαπη.
Της παραδοθηκε μ'εκεινη την ανυπερβλητη υποταγη που μονο η Αγαπη μπορεσε να προσδιορισει....

Η Μαρικα σταματησε.... σκεψου λοιπον, ειπε.
Κατι εκανε "κρακ" στην καρδια μου και την εκανε να χτυπαει ατσαλα...
Η Μαρικα συνεχισε....

Χρονια εψαχνα να καταλαβω που ανηκουν αυτα τα τοσο διαφορετικα αλλά ωστοσο ιδια πλασματα.Τους ξανακοιταξα κρυμμενη πισω απο τα χρυσα σταχυα.
Ελαμπαν σαν νεογεννητοι ηλιοι μεσα στα μαβιά χρωματα του δειλινου.Ενωνονταν σε ενα σωμα μια ψυχη, η τσιγγανα που περιδιαβαινε τις εποχες χορευοντας με τα αορατα βιολια και ο μοναχικος λυκος του χιονιου.
Αυτος το"απιαστο μοναχικο πλασμα"βρηκε πια το ταιρι του.
Αυτη που ετρεχε ξοπισω του,κυνηγωντας με μανια το"απιαστο"εγινε ενα και το αυτο μαζι του.

Τους ειδα να ενωνονται!!!
Γονατισμενη αυτη,εκει μεσα στα χρυσα σπαρτα τον πηρα στην αγκαλια της.
Εκεινος αφεθηκε στο αγγιγμα και εβαλε το κεφαλι του στον ωμο της.
"Παντα θα πρεπει να ειμαστε μαζι"του ειπε...
Εγω κι εσυ δεν μπορουμε να ζησουμε χωριστα.Ο ασπρος λυκος εκλεισε τα ματια και αφεθηκε στα απαλα της χερια....
Ενα συννεφο απλωθηκε πανω απο τα σπαρτά και με τυφλωσε.
Χρωματα πορφυρενια των μαλλιών της,χρυσα των ματιων της,ασπρα του χιονιου και γαλαζια της αγαπης του λυκου της στεππας ενωθηκαν.
Εκλεισα τα ματια καθως μετρουσα τους χτυπους απο τις καρδιες τους εως να γινουν ενας....

Εισαι μικρη ακομα-ειπε-η Μαρικα
Πρωτα θα πρεπει να βρεις την Αγαπη,πρεπει να χορεψεις μαζι της κατω απο τα αορατα βιολια κι'οταν την κανεις αδελφη σου,εκεινη θα σε οδηγησει στην στεππα οπου ειναι αρχηγος ο "απιαστος ασπρος λυκος"ο Ερωτας.
Κι οταν δεις το γαλαζιο βλεμμα του να ενωνεται με το χρυσο της Αγαπης θα εισαι ετοιμη να βρεις τον δρομο μεχρι να συναντησεις το"αλλο σου μισο"....