Αισθήσεις και αισθήματα:Οι αγάπες μου.

Η Laura.

Οταν ο υπολογιστής βρήκε θέση στο γραφείο της Μαρίας,το μόνο που ήξερα να κάνω ήταν να παίζω πασιέντζες.Πέρασαν κάποια χρόνια μέχρι πέρυσι το καλοκαίρι που θέλοντας να μάθω για την αρρώστια της"αγαπημένης μου"άρχισα να κολυμπάω λίγο-λίγο και πιο βαθιά στο διαδίκτυο. Κάπως έτσι γνώρισα τα blog τέτοιον καιρό,και κάποιους ανθρώπους που προσπαθούσαν να με ωθήσουν να γίνω συντροφιά τους στον χώρο αυτό.
Άργησα να το κάνω, όχι από δειλία ή ντροπή αλλά γιατί δεν ήξερα τι να γράψω.Στην έκθεση ήμουνα πάντα κουμπούρας,αλλά αν ήταν να γράψω για τα δικά μου παραμύθια ή τα δικά μου συναισθήματα έπαιρνα φόρα και το 20σάρι ήταν εξασφαλισμένο.Για τις εκθέσεις κρίσεως μου βάζανε την βάση λίαν επιεικώς.
Έτσι άρχισα κι εδώ να γράφω-δεν έχει πολύ καιρό-κάποια μέρα που είχα τα γενέθλια μου και χόρευα με τις αναμνήσεις μου και τα συναισθήματα μου.

Αυτές τις μέρες κάτι με παιδεύει.Κάτι με ταράζει.
Ο Μέρλιν δεν υπάρχει πια και η συντρόφισσα του προσπαθεί να παρηγορηθεί.
Μόνο όσοι έχασαν κάποια ψυχούλα μπορούν να καταλάβουν.Ολοι οι άλλοι θα πουν"σιγά και τι έγινε?"Προσπερνώ τους άλλους και λέω:Υπάρχουν και χειρότερα Ραλού!Αφουγκράσου την κακία των ανθρώπων για να υπερεκτιμήσεις την αγάπη που νιώθεις για να προσφέρεις.
Κάποιος είπε:"για ν' αγαπήσεις τους ανθρώπους πρέπει πρώτα ν' αγαπήσεις τα ζώα"

>>Όταν πέρασα πια όλες τις διαδικασίες για να δω την κοιλιά μου να φουσκώνει και αυτή επέμενε ακόμα να φοράει μπικίνι,ο Δέλτα ήρθε ένα απομεσήμερο και μου είπε.
-Σου έχω μια έκπληξη.Κατέβα στο αυτοκίνητο είναι.
-Και γιατί στο αυτοκίνητο?
-Μήπως και δεν το θέλεις για να το πάω πίσω.
Κατέβηκα...και ανοίγοντας την πίσω πόρτα είδα ένα κατσιασμένο μαύρο,λιπόσαρκο μπαλάκι να με κοιτάει με θολά κατάμαυρα μάτια και να ξεροκαταπίνει τα σάλια του.
-Βρε συ,που το μάζωξες αυτό?
-Πήγαμε με τον Σάκη στον κτηνίατρο να κάνει εμβόλια στην Πουφ(πιο αλμπάνη και απάνθρωπο κτηνίατρο δεν γνώρισα και το΄παιζε ο μα....κας φίρμα με τα εκτροφεία και τα πετιγκρή και σκατά στα μούτρα μας, και να οι άλλοι οι μα...κες οι νεόπλουτοι Θεσσαλονικεις βλάχοι να τον προσκυνάνε σαν τον Βούδα)και το είχε στο κλουβί γιατί η μάνα του πέθανε στην γέννα και έζησε μόνο αυτό απο τα 8 και το πουλάει μισοτιμής.
Μου σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο. Ετοιμη να σκίσω τα ρούχα μου ήμουν.
-Τι πουλάει ρε Δέλτα?Τα κόκκαλα του τροφή για άλλα σκυλιά η τα παράσιτα για να κάνουμε σούπα?
Η μαυρόμπαλα λούφαξε και ο Δέλτα είπε:Τι να κάνω?να το πάω πίσω?
Ασε,μαζί θα πάμε.Και πήγαμε....Και έγινε το έλα να δεις!Ηθελε και 30.000 χιλιαρικα ο ελεεινός,μισοτιμής γιατί ήταν-λέει-Αλσατίας μαύρο με χαρτιά και κιτάπια.Οταν με ξεμονάχιασε ο βοηθός του(φοιτητής που με ήξερε από τα σούρτα φέρτα μου στην πανεπιστημιακή για τα αδέσποτα μου)και μου είπε για την μάνα,που την παράτησε κάποιος προς φύλαξη και έφυγε στο εξωτερικό,κλεισμένη σ'ένα κλουβί με ενα ξεροκόματο και λίγο γάλα(δεν ήταν απόλυτα καθαρή η ράτσα για εμπορία).Ετσι την παράτησε και ο εν λόγω φιρμάτος κτηνίατρος και ...πέθανε η άμοιρη στην γέννα και μόνο αυτό το κακότυχο έζησε,και πράγματι ήταν κακότυχο,άσχετα αν η τύχη του χαμογέλασε λίγο όταν συναντηθήκαμε.
Αυτο ήταν και το τελικό μπαρούτιασμα που έφαγα.Του'ριξα το πιο ευγενικό,καταπέλτη, βρίσιμο μου του πέταξα και δέκα χιλιάρικα για τα εμβόλια(3οο δραχ.κόστιζαν τότε),του είπα να μου κάνει μήνυση αν θέλει,...και έφυγα με το σκυλί στο πίσω κάθισμα ακόμα.
Αφού στην τσατίλα μου επάνω ξέχασα και τον Δέλτα που γύρισε με ταξί.

Μέχρι να έρθει ο Δ.την είχα πλύνει και την πασάλειβα bolfo.To πουπουσάκι(γάτα άσπρη,Αγκύρας,γαλανομάτα,θεόκουφη και στείρα,παραφυλούσε στην πόρτα του μπάνιου με την ουρά φουντωμένη απο νεύρα,η κακίστρω μου η αγαπημένη) και η Σίλι,ημίαιμο κανίς-τεριέ και οτι άλλο νάναι,ραχάτευε στο κρεβάτι η σεβνταλού μου.
-Θα πάρω τηλ.τον Βασίλη να μας πει τι να κάνουμε
-Να πάρεις γιατί δεν το βλέπω καλά το ζωντανό,και θα φταις εσύ για τα βάσανα που μου δημιουργείς.
Το ζωντανό είχε απ'όλα τα ελέη του Θεού.Παράσιτα,ψώρα,αβιταμίνωση,γρίπη,εντερολοίμωξη και πάει λέγοντας.Αλλά ό Βασίλης και η κυρα-παναγιώτα άλλα κέλευαν.Την γιάτρεψαν,την τάισαν, την αγάπησαν και ο Δέλτα την κοίμιζε αγκαλιά τα βράδια γιατί είχε εφιάλτες και ούρλιαζε....καθώς η κοιλιά που φορούσε ακόμα μπίκίνι άρχισε να φουσκώνει.

Ο Δέλτα την ονομάτισε Laura.Ισως απο την Laura στο dr zivago ή από τήν Laura Mars.Ισως...?Σημασία έχει πως την αγαπούσε πάνω απ'όλα τα ζωντανά που είχαμε.Κι εκείνη είχε γίνει ένα θηρίο με κάτι πόδια ίσα με το μπράτσο μου,που τον κυνηγούσε,ατσούμπαλη όπως ήταν για να τον ρίξει στο πάτωμα και να κάνουν αγκαλιές.
Η laura μεγάλωνε μαζί με την"κοιλιά" και μετακόμισε στον υπαίθριο εργασιακό μας χώρο,οταν giotavita αποφάσισε να πάρει τα ζώα της και να μετακομίσει κι αυτή.
-Δεν αισθάνομαι καλά στην πόλη.Με πειράζει το καυσαέριο.
-Βρε καλή μου,βρε χρυσή μου πρέπει να είσαι κοντα στον γιατρό,αφού έχεις πρόβλημα.
-Δεν έχω τίποτα,θα μου βρεις σπίτι δίπλα στο κύμα και να έχει αυλή.
-Κι αν δεν έχει αυλή?
-Θα έχει.Σπίτι χωρίς αυλή τι να το κάνω?
Κι έτσι η GV βρήκε την αυλή,έβλεπε και την Laoura κάθε μέρα,μάζεψε και το κάθε παρατημένο και άτυχο ζωντανό,είχε και το κτήμα του μαγαζιού για τις αποθεραπείες και την φιλοξενία των ορφανών και έτριβε την κοιλιά της απο ευχαρίστηση,άσχετα αν ο Βασίλης ούρλιαζε για το τοξόπλασμα και της έπαιρνε αίμα κάθε σ/κ που τους επισκεφτόταν με την οικογενεια του,κι άσχετα αν ο Δ είχε καταντήσει μαραγκός φτιαχνοντας σπιτάκια.

Η laoura δεν ήταν ιδιαίτερα έξυπνη(ίσως να πέρασε και εγκεφαλικό απο την αβιταμίνωση και την έλλειψη ασβεστίου που είχε σαν μωρό-είπε ο Βασίλης-)Ηταν όμως καλόβολη και συνεργάσιμη.Αναγνώριζε τους αρχηγούς ανάμεσα στους συγκάτοικους της,αλλά ήξερε πως αυτή είναι που θα κάτσει στην αγκαλιά των"ανθρώπων"Δεν το έκανε επιδεικτικά.Εσκυβε το κεφάλι και ξεφυσούσε μέχρι να πάρει το κάλεσμα.Κι οταν το έπαιρνε, έπεφτε με την κοιλιά στο χώμα και σερνόταν προς το"αφεντικό"για να μην προσβάλλει κανέναν.Τα τετράποδα της το αναγνώριζαν.Κανένα δεν τόλμησε ν'ακουμπήσει την Laoura αν δεν ήθελε αυτή στον καιρό του οίστρου.Αυτό την έφαγε την Laoura.Η αγάπη της για τούς άνθρωπους.

Τότε δεν υπήρχαν κονσέρβες και τροφές για τα ζώα.Ο Δέλτα είχε γίνει ο καλύτερος επί της σίτισης των ζωντανών,έχοντας επαφές με όλες τις ταβέρνες της περιοχής και πληρώνοντας στην ανάγκη ακόμα και για τα αποφάγια,όμως έβραζα κ'εγώ την μαρμίτα κατά κόρον.

Μέσα στον χειμώνα γέννησε η Bella στην αυλή(άλλη μια αδέσποτη αγάπη αυτή)Κράτησα την Μπιμούκα(τοπική διάλεκτος που σημαίνει"μπόλικη")και την έστειλα να κάνει παρέα στην laoura.Ηταν ένα αυθεντικό τσομπανόσκυλο γεμάτο καλοσύνη και τεμπελιά.Εγινε ο άγρυπνος φρουρός της Laoura αλλά δεν μπόρεσε τελικά να την σώσει.

Το καλοκαίρι περνούσε κι έπρεπε να γεννήσω κι εγώ κάποια στιγμή.Ο Δέλτα απειλούσε πως θα με παρατήσει και θα φύγει στην Θεσ/νίκη χωρίς έμένα(η αλήθεια είναι πως του είχα φέρει τ'απάνω κάτω)Τα ζώα μου,έλεγα,που θα τα αφήσω?Ολοι μ΄αγαπουσαν στο χωριό,γιατί τους αγάπησα κι εγώ απο την ώρα που πήγα(πολλές ιστορίες αγάπης αυτές,θα έρθει και η σειρά τους). Ολοι έβαλαν το χέρι τους για να γίνει το καλύτερο.Η Αννα κράτησε τον Τίγρη που τον βύζαξε στην αυλή η Bella τυφλό νιογέννητο ακόμα γατί.Η κυρα-Κατίνα τα δίδυμα μαύρα και η Τασούλα η σπιτονοικοκυρά μου,πήρε βόλτα τα μαντριά και χάριζε καλά σκυλιά σε καλούς ανθρώπους.
Οταν έφυγα μόνο η Μπιμούκα και η Λάουρα είχαν μείνει στον περιφραγμένο εργασιακό μας χώρο και ο Γιώργης είχε αναλάβει την τροφοδοσια.

Και γέννησα,και όλα πήγαν κατ' ευχήν θεού,και ξεπέρασα τα προβλήματα και έχοντας ημερών ακόμα το Μαράκι μου,είπε ο Δέλτα να πάει να κάνει κάποιες δουλειές στον χώρο μας και να δει και τα σκυλια μήπως χρειάζονται κάτι άλλο,εκτός από τροφή.
Σε 3-4 ώρες χτυπησε το τηλ.
-Δωσ' μου τον αριθμο του Βασίλη.
-Τι τρέχει?τι τον θέλεις τον Βασίλη?
-Να..χουμ.χρουφ.να ρωτήσω για τα εμβόλια πότε είναι να γίνουν.
-Πάρε με σε λίγο να το βρώ.
Με ξαναπήρε και του το έδωσα.
Με ξαναπήρε σε λίγο.
-Δεν βρίσκω τον Βασίλη,έχεις καναν κτηνίατρο τώρα απο τους φίλους σου να μιλήσω μαζί του?
Εκεί άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.
-Λέγε τι έγινε?
-Η Λάουρα δεν είναι καλά,ισως την δάγκασε κάνα φίδι.
-Πάνε στην Κική και ζήτα ατροπίνη ούρλιαξα,και depo-mendrol.Και πες της να κανονίσει την δόση.
-Μην ανησυχείς ,θα το ρυθμίσω...και έκλεισε το τηλ.

Πηγαινοερχόμουν σαν το θηρίο στο κλουβί ώσπου κάποια στιγμή αργά το απόγευμα μίλησα με τον Βασίλη........
.....περίμενα μέχρι που τηλεφώνησε ο Δέλτα. Εκλαιγε....
-Σε 2-3 ώρες θα είμαι σπίτι,είπε μες'απο τα αναφιλητά του.
-Εδω είμαι,περιμένω μουρμούρισα και με έπιασε κι έμενα το παράπονο.

Ηρθε όντως μετά απο 3 ώρες.Ετρεμε και τα μάτια του από γαλάζια ήταν κατακόκκινα. Εβγαλε το μπουφάν του και παρατήρησα πως ήταν γυμνός απο μέσα.
-Βάλε μου κάτι να πιω σε παρακαλώ,είμαι πολύ κουρασμένος.
Εβαλα ενα μπουκάλι κρασί μπροστά του
-Παω να δω το μωρό αν κοιμήθηκε
Δικαιολογία ήταν για να τον αφήσω να συγκροτηθει.
Γύρισα και κάθισα απέναντι του.Οχι δίπλα του. Έπρεπε να το ξεπεράσει. Ήξερα τι έγινε αλλά δεν ήταν αυτό που έμελλε ν' ακούσω.

Πέρασε πολύ ώρα μέχρι ν' αρχίσει ο Δ.να μονολογεί ανοίγοντας και το δεύτερο μπουκάλι.

...ξεκλείδωσα την πόρτα και τα ζώα δεν ήρθαν να με προϋπαντήσουν. Πήγα πίσω στα σπιτάκια,η Μπιμούκα ήταν άφαντη και η Λάουρα σερνόταν για να έρθει κοντα μου όπως έκανε πάντα,έκατσα στα γόνατα να την περιμένω και το ζώο έβγαλε μια κραυγή,έπεσε στο χώμα και άρχισε να βογγάει.Την πλησίασα και την πήρα αγκαλιά.Βογκούσε και αλυχτούσε γλύφοντας τα χέρια μου και χαϊδεύοντας την διαπίστωσα πως η κοιλιά της ήταν γεμάτη σκάγια.Τότε σου τηλεφώνησα και έψαχνα τον Βασίλη.
Δεν μιλούσα.Τον άφηνα να ξετυλίγει τον πόνο για να βρει την ανακούφιση(Δεν ξέρω αν την βρήκε ποτέ την ανακούφιση,άλλωστε δεν είμαστε πια μαζι κοντα 20 χρόνια,τον πόνο όμως τον έκρυψε καλά εκείνον τον καιρό για να μην μάθω ποιός το έκανε)
-Πήγα και πήρα τον Γιώργη για να την κρατάει πανω στην μηχανή και πήγαμε στην Α.....α.Ο κτηνίατρος έλειπε.Πήγα στην Κική και ηταν και ο Τ.εκεί(γιατρός)τηλεφωνήσαμε μαζί στον Βασίλη που καθοδήγησε τον Τ. να κάνει μια σωματική εξέταση στην Λάουρα.Το σκυλί ήταν σαν σουρωτήρι απο τα σκάγια.Τα μάτια του είχαν αρχίσει να ματώνουν γιατί χτυπήθηκαν και οι βολβοί και ο εγκέφαλος άρχισε να δυσλειτουργεί γιατί είχε πια χάσει σιγα σιγα πολύ αίμα απο το πρωί.
-Το ζώο πρέπει να εγχειριστεί,είπε ο Βασίλης
-Ποιος θα το κάνει?ειπε ο Δ
-Θα έχεις ένα σκύλο-φυτό. Δεν προλαβαίνεις να το φέρεις εδώ?
-Τι να κάνω?
-Ευθανασία και γρήγορα,θ' αρχίσει να υποφέρει πολύ το ζωντανό.
Κοίταξα τον Τ. και μου είπε πως δεν έχει αρκετή πεντοθάλη για να αρχίσει μια τέτοια διαδικασία.
Ενα τηλεφωνημα παρακάλεσα να κάνω πριν φύγω με την Λάουρα αγκαλιά.
Ο Γιώργης ήρθε μαζί μου μέχρι το σπιτάκι πίσω απο το μαγαζί.

Την πήρα αγκαλιά και ξάπλωσα στο κρεβάτι που κοιμόμασταν μαζι κι'εσύ τα καλοκαιρινά μεσημέρια.Απλώθηκε και κόλλησε επάνω μου βογκώντας και ανατριχιάζοντας,γλύφοντας τα χέρια μου. Οταν η πόρτα άνοιξε,ο Γιώργης είπε:σιγά-σιγά,κάτσε"αδελφέ". Εκείνη αναρίγησε και στριμώχτηκε περισσότερο πάνω μου. Εγώ την αγκάλιασα ακόμα πιο σφιχτά και βουβά έκανα μια ευχή:να είναι ένα κακό όνειρο όλα τούτα. Δεν ήταν έτσι όμως. Ο εφιάλτης τώρα άρχιζε....
Οταν ο "αδελφός"όπλισε την καραμπίνα εκείνη τρεμούλιασε για μια στιγμή, σφίχτηκε το κορμί της σαν ατσάλι και μετά χαλάρωσε σαν ένα λάστιχο που κανείς δεν μπορεί πια να το τεντώσει παραπάνω.Με κοίταξε με τα θολά,γεμάτα σκάγια,μαύρα τυφλά της μάτια,γρύλισε με παράπονο και ακούμπησε την μουσούδα της στον λαιμό μου μ' εναν αναστεναγμό γεμάτο ανακούφιση.
Την αγκάλιασα με όλη την δύναμη της βασανισμένης μου ψυχής,έβαλα το χέρι και της σφάλισα τα μάτια.Δεν έτρεμε πια!Ακουμπούσε γαλήνια στον ώμο μου και έγλυφε τον λαιμό μου.Αγαπούσε αυτό το κακότυχο ταλαιπωρημένο πλάσμα τον δήμιο του?Δεν ξέρω πια...

Έγνεψα σιωπηλά στον"αδελφό".....
....Και της τίναξα τα μυαλά στον αέρα.....

-Την έθαψα δίπλα στο σπιτάκι τυλιγμένη με την μπλούζα μου που έσταζε ακόμα το αίμα της.<<

Δεν ξαναμιλήσαμε με τον Δ.για την Laura.Αγαπούσε πάντα τα ζωντανά μου στα 10 χρόνια που ζήσαμε μαζί αλλά δεν δενόταν πια με κανένα.Ποτέ δεν μου ξανάφερε τίποτα απο τον δρόμο.Ποτέ δεν ξαναπήρε θέση.Ποτέ,ποτέ,ποτέ...
Προσπάθησε να κάνει μια προσπάθεια με τον Φλόμπο νούμερο 2,αλλά ήταν πλέον αργά για όλους μας...
Μετα απο λίγους μήνες χωρίσαμε για πάντα....


"Ολοι κράτησαν σιγή ιχθύος στο χωριό για τους ενόχους.Ακόμα και η Τασούλα είπε"άστα Γιώτα,έγιναν,πέρασαν"Ο Δέλτα ήταν αυτός που το έκρυψε καλύτερα από όλους όταν έμαθε πως κάποια κωλόπαιδα εβάλαν στο σημάδι την Λάουρα και την Μπιμούκα,έτσι για να εξασκηθούν στην"εκτέλεση εν ψυχρώ"Καλύτερα που δεν μου το φανέρωσε γιατί ίσως να έκανα κι εγώ καμιά εκτέλεση"εν θερμώ"


"Η Μπιμούκα βρήκε καταφύγιο σ'έναν πολύ καλό άνθρωπο που την περιμάζεψε μια νύχτα απο τις πολλές όπου την άκουγε να αλυχτάει πάνω στον τάφο της αδικοχαμένης και κακότυχης συντροφισας της."

.....ακόμα όμως-λένε σ'εκείνο το χωριουδάκι-πως πολλοί βλέπουν κάποιες πανσέληνες νύχτες πάνω στον κάμπο με τις ελιές και κάτω στην θάλασσα,εκεί που σκάει το κύμα να παίζει το μαύρο Αλσατικό λυκόσκυλο με το ασπρόμαυρο τσομπανόσκυλο.
(Εμ το μαύρο νεμ το καραμπάσκο)Ετσι άκουσα να λένε............μετα απο 20τόσα χρόνια


Για τον Μέρλιν.......