Δευτέρα, Δεκεμβρίου 03, 2007

"πως να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη"?

Οδυσσέας Ελύτης


Ολα μπορούν όμως να χωρέσουν σε δυο χεράκια και μια ανθοδέσμη μαζί με εκείνο το ταπεινό χαρτάκι που λέγεται πτυχίο.

Οπως χώρεσε η Αφροδίτη σ΄ενα όστρακο του Μποτιτσέλλι.

Τόσο μικρό και πανέμορφο ήταν το όστρακο!


Αλλά αυτό που εμένα με συνεπήρε ήταν εκείνες οι "κόρες,όμορφες και γυμνές,λείες σαν το βότσαλο ,να φυσάν όρθιες μέσα στην κοχύλα..."


Ο Ελύτης και ο Σεφέρης ονομάζουν"κοχύλα"την Tritonis.Οι ναυτικοί την λένε μπουρού γιατί βγάζει ήχους σαν την μπουρού του καραβιού αν την φυσήξεις,μέσα στην νεκρική σιγή των υπερπόντιων ταξιδιών με παρέα την μοναξιά τους.

....εκείνοι που ταξιδεύουν κοιτάζοντας το πανί και τ'αστέρια,ακούνε τον αγέρα,ακούνε πέρα απο τον αγέρα την άλλη θάλασσα,σαν ένα κοχύλι κλειστό,κοντά τους δεν ακούνε τίποτα άλλο,δεν ψάχνουν...
Γ.Σεφέρης.

Κάπως έτσι έγινε η πτυχιακή της Μαρίας.Ταξίδεψα μαζί της.Ταξίδεψα στο θέμα"τα όστρακα στην λογοτεχνία".
Με μάγεψε ο Λόρκα,με μελαγχόλησε ο Ελλιοτ,ακολούθησα τον Λόπε Ντε Βέγγα στην Φουέντε Οβεχούνα αλλά.....ξεγυμνώθηκα "στων ψιθύρων την επώαση μες΄τα κοχύλια"του δικού μου γητευτή Ελύτη,κι έφυγα μαζί του"Δυτικά της λύπης" για να βρω τον Ν.Καββαδία,μέσα στο πούσι να μου λέει"ενα κοχύλι έχεις σκουλαρίκι στο αυτί..." κι εγώ να του φωνάζω:τραγούδησε μου το καραντί,το καραντί θα μας μπατάρει.....μέχρι το τέλος που λέει:κατάκοιτη πελεκημέμη απο σπαθιά,διπλά φορώντας των Ινκας τα σκουλαρίκια....
..σήμερα χωρίς σκουλαρίκια,πήρα τον δρόμο που χάραξε"το φίδι και η σμέρνα".
50k.m.ανάμεσα στα λιόδεντρα και την πρωινή ηλιόλουστη αύρα η διαδρομή είναι σαν ενα κομπολόι με μαργαριτάρια που τα αφήνεις ένα προς ένα να γίνουν ανάμνηση και μελλοντική εικόνα προσμονής ανάμεσα στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Ανακατωμένα συναισθήματα,συγκεχυμένες σκέψεις,αναμνήσεις φόβοι και μια πικρή νοσταλγία για όσα χάθηκαν,για όσα πέρασαν,για όσα δεν πρόκειται ποτέ να ξανάρθουν.

Θέλω να κλάψω,αλλά κρατιέμαι,θέλω να το βάλω στα πόδια αλλά μένω καρφωμένη στην μπλέ πολυθρόνα.Ανοίγω την μηχανή και τα χέρια μου τρέμουν.Ουτε φωτογραφίες δεν θα μπορέσω να βγάλω το παιδί μου,σκέφτομαι,τόσο άχρηστη είμαι.Ψάχνω με τα μάτια την είσοδο για να βρώ τον Βαγγέλη.Αργεί κι αυτός,αργεί πολύ.Δίπλα μου ο δάσκαλος,ο παππούς της,ψάχνει την εγγονή του επί"σκηνής"για να της στείλει φιλάκια.Δεν μπορεί να καταλάβει πια πως νοιώθω εγώ.Γέρασε πολύ ο αγαπημένος μου πατέρας.Αλλά με τίποτα δεν θα έχανε την ορκωμοσία της εγγονής του.Αναρωτιέμαι αν έκανε συμφωνία με τον Λούσιφερ η με τους Αρχαγγέλους για να ζήσει κάτι τέτοιες στιγμές.
Ευτυχώς ήρθε ο Βαγγέλης...κρυμμένος πίσω απο την ανθοδέσμη.
-Θα πάτε να της την δώσετε κυρία Γ.?
-Οχι,πήγαινε εσύ καλύτερα Β.μου!
Βλέπω αυτό το γλυκό και ήσυχο αγόρι που είναι μαζί της εδώ και 3 χρόνια ,να χαίρεται στην χαρά μας,και να συμπορεύεται με τα όνειρα μας και δακρύζω.

Κι αφού δόθηκαν οι όρκοι και πήραμε τον πάπυρο,μου λέει η Μαριώ "μια στιγμή μάμα,έρχομαι"και μετά να φύγουμε γιατί ο παππούς θα κουράστηκε.
Την βλέπω να μιλάει,να αγκαλιάζεται,και να κρύβει πίσω απο πλαστά χαμόγελα κάποια καμουφλαρισμένα υγρά μάτια που είναι έτοιμα να στάξουν,με μια κυρία ντυμένη με σκούρο κοστούμι.
Στην έξοδο συναντιόμαστε με την κυρία αυτή.....και συστηνόμαστε.Είναι η επιβλέπουσα καθηγήτρια της πτυχιακής της.Η Dr.M.Σ.
Δεν θυμάμαι τι ειπώθηκε.(Θυμάμαι,Θυμάμαι,και μετά έψαχνα απεγνωσμένα την τσάντα μου για να βρω χαρτομάντηλα.....Και τα δάκρυα ήταν χαράς,ανακούφισης και εκπλήρωσης προσδοκιών.)
Αυτή η η κυρία με το σκούρο κοστούμι"μια Δευτέρα πρωινή άδειασε μες τους ουρανούς την άμμο και χτύπησε το όστρακο της καρδιάς μου με χρυσαφένιο φτυάρι"

"πως να χωρέσει ο ουρανός σε μια κοχύλα ρόδινη"?
Ο.Ελύτης

Με αγάπη νομίζω πως χωράει...

13 σχόλια:

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

...OΜΟΡΦΙΕΣ...
μπράβο Παναγιώτα μου

panagiota είπε...

Ομορφιές....και χαρές φίλε μου!
Και η ζωή συνεχίζεται......με αγάπη!

Ανώνυμος είπε...

Γιαλό – γιαλό να φεύγουμε και άντε!
Να λέμε όλο γιά μάτια,
Κι’ εκεί –λες κομφετί μες στο λεβάντε-
Όλα μας τα γραφτά χίλια κομμάτια!
Και,σαν χτισμένη εκεί από κιμωλία,
Βαθειά να χάνεται η Χαλκίδα πέρα,
Μ’ όλα μας ανοιγμένα τα βιβλία
Καθώς μπουλούκι γλάροι στον αέρα…

(Καβάφης;…κόλλησα, δεν θυμάμαι παρακάτω )

Πάλι ο ουρανός ανοίγει εδώ την πύλη
Πάλι σηκώνει τη σημαία
Εμείς μπαίνουμε χωρίς φόβο
Τα μάτια τα πουλιά μαζί μας μπαίνουν
Αστράφτει η πολιτεία αστράφτει ο νους μας
Η φαντασία τους κήπους πλημμυράει
Είναι παιδιά που στέκονται στις βρύσες
Κορυδαλλοί στους όρθρους ακουμπάνε
Στις λεμονιές άγγελοι χορτάτοι
Είναι αηδόνια που παντού ξυπνάνε
Φλογέρες παίζουν έντομα βουίζουν
Είναι τραγούδια η στάχτη των νεκρών
Και οι νεκροί κάπου αναγεννιούνται πάλι
Ολούθε μας μαζεύει ο Θεός
Έχουμε χέρια καθαρά και πάμε.

(Γιώργος Σαραντάρης – αυτό το θυμήθηκα)

...καί να’ μαι ήρθα με φωνή χαμηλή καί γεματη θάλασσα,
Ήρθα με λευκό χαμόγελο να μοιραστώ τις παιδικές στιγμές σου
Απάνω στο τραπέζι με φως να επικυρώσω το χρόνο που ζεσταίνεται,
να κυλήσει και να στάξω αργά πολύ αργά το χρυσαφί πού δεν ξεχνιέται μέσα στην καρδιά σου...
...ήρθα στίχους να πλέξω με κόκκινο,
Το κόκκινο που τρέχει τη ζωή και μ’ όλη μου τη δυναμη
Στην κλίμακα την δικιά σου να το προσθέσω...

...καί με τι λόγια να παινέψεις και να ευχηθείς δυό κοχύλα ρόδινα;

o βασιλιάς του δάσους είπε...

ti gliko to post sou...


tha simetasxo paravolika ...
vlepontas ta koxilia kai diavazwntas tin mousiki twn logwn sou.. xarika para poli pou iparxoyn teties kardoules ..kai oraseis...

skepsou ...geine koxili...
kai niose me.


---------------------------------
egw eimai ena monaxiko koxili...
kai otan i agapi sou mou fisa to adio pia einai mou..
tote ksipnaei i thalasa tis agapis poy exw kai perimeni mesa sta splaxna mou...na zwntaqnevei apo to pouthena..kai an me to afti tis kardias sou akoumpiseis to einai mou..tha akouseis sta zwntana aftia sou ta kimata tis thalassas mou, ta kimata tis, na sou xarizoun ton diko sou okeano..

sou xarizw ena aorato peristeri stin kardia sou...
pou tha zwntanevei ta oneira sou....kai tha fterougizei aiwnia sta xili pou esei xara mou agapas..

se parakolouthw..
giati oi aggeloi tou theou se agapane gia afto pou eisai..sinexise .
edw kai poli poli kero.. parakoloutho to sait sou.

ma protimo na akouw para na milw..
na eisai kala xara mou kai se efxaristo gia tin filoksenia sou..
simera an sou agrapsa einai dioti sta tosa pou sou egrapsa ,
na kseris ena .
peta..
peta psila..
kai esei otan petas stin alithia sou tote egw siopw..giati kserw pos den eisai moni...
kali kai evlogimeni imera...i kathe imera sou stin zwh.

filia.
.

nyctolouloudo είπε...

καλοτάξειδη να είναι η ζωή της μέσα σε ένα όμορφο σκαρί...και εσύ, από κοντά να ακούς κα να μοιράζεσαι τα όνειρά της!

o βασιλιάς του δάσους είπε...

Y.G
to tragoudi ...leei pola.

panagiota είπε...

@# Αδελφή μου και θεία της...

Αχ,βρε μικρή πλεξουδάτη πάντα χαμένη στη ποίηση ήσουν απο όσο θυμάμαι.
Θυμάσαι τον παράνομο σταθμό που είχες?Εκεί μου έστησες το πρώτο ραντεβού με τον Καββαδία.Και μετά με αποπλάνησε ο Ελύτης με το"αξιον εστί"
Ξανασυνάντησα τους παλιούς μου παιδικούς εραστές φέτος μέσα στα όστρακα της Μαρίας.
Φιλιά πολλά απο τις δυο" ρόδινες κοχύλες"

@# Βασιλια μου γλυκά,πολύ γλυκά τα λόγια σου!
Με έναν στίχο του Σεφέρη θα απαντήσω.
Ω! να μπορούσαμε να αγαπήσουμε
τουλάχιστον σαν τις μέλισσες
οχι σαν τα περιστέρια
τουλάχιστον σαν τα κοχύλια
οχι σαν τις σειρήνες.....

....και οι μέρες να είναι ευλογημένες για όλους μας!

@#Λουλούδι μου ευχαριστούμε απο καρδιάς!Κι εσυ να έχεις πάντα κοχύλες ρόδινες που να γεμίζουν με ουρανούς ευτυχίας στην ζωή σου.

panagiota είπε...

Στου λυκόφωτος το βασίλειο..των άδειων ανθρώπων...
Ναι βασιλιά μου ,για μένα λέει πολλά αυτό το τραγούδι.
Το"έκλεψα" απο...την κόρη μου στο esnips!

o βασιλιάς του δάσους είπε...

xxmmm... vlepontas to frouto katalavenoume to dendro pou aniki..:)))
na eistai oloi panta kala.

Marina είπε...

Θερμά συγχαρητήρια για τη κορούλα σου, και εις ανώτερα.

panagiota είπε...

Μαρίνα μου,σ'ευχαριστώ απο καρδιάς...
Κι εσυ,όσα επιθυμείς να γίνουν πραγματικότητα!

Haris είπε...

Γραφεις πολύ ωραία.

panagiota είπε...

Με χαρά σε υποδέχομαι στο "σπιτικό μου"Χάρη.
Ολα οσα γράφω εδω είναι καταθέσεις ψυχής(ακόμα και τα παραμύθια)
Χαίρομαι αφάνταστα που τα βρίσκεις όμορφα.........