Τετάρτη, Μαρτίου 26, 2008

Επαναστάσεις ...1967

25η Μαρτίου

Το 1821 βέβαια δεν το έζησα οπότε πως θα μπορούσα να έχω αναμνήσεις,γνώμη και άποψη?
Το 1967 όμως το βίωσα μέσα από τα 13 χρόνια της ζωής που περπατούσα.

Εγώ το χωριατόπαιδο που σεργιάνιζα τους μαχαλάδες και κυλιόμουν στην λάσπη για να κυνηγάω τα πληγωμένα σκυλιά για να τα πάω στην Μαρίκα να τα γιάνει,εγώ η επαναστάτρια με τα γόνατα που πάντα έτρεχαν αίματα από τον πετροπόλεμο με τα αγόρια, εγώ που άλειφα τις γάτες με πετρέλαιο για να σκοτωθούν οι ψύλλοι, όταν η Μαρίκα προσπαθούσε με τον ίδιο τρόπο να εξοντώσει τις ψείρες μου και με κούρευε γουλί,εγώ λοιπόν βρέθηκα ξαφνικά στην πόλη, σ'ένα σχολείο πίτα στην γκλαμουριά!
Μαράζωσα και βούλιαξα στην δυστυχία μου,αλλά παράτησα το χέρι της μάνας μου και προχώρησα αποφασιστικά στην αυλή δίχως να γυρίσω να την κοιτάξω, όταν πρότεινε σ'ενα ευτραφές κοριτσάκι να με κατατοπίσει επί των πραγμάτων κι εκείνο με δυσφορία συμφώνησε,μόνο από ευγένεια,χωρίς ίχνος παιδικής αγάπης (αργότερα έμαθα πως ήταν η καλύτερη μαθήτρια αλλά το σηκωμένο χέρι στην παρέλαση,της το έφαγα. Οχι που θα της την χάριζα την απαξίωση που μου έδειξε η πρωτευουσιάνα. Για όλα τα χρόνια αργότερα σήκωνα το γαντοφορεμένο χέρι στις παρελάσεις).
Κάθισα στο τελευταίο θρανίο μόνη.Δυο άλλα άδεια υπήρχαν πιο μπροστά.
Και ξάφνου εμφανίστηκε το άλλο "χωριατόπαιδο" εξ Αθηνών!
Αιθέριο πλάσμα! Μαύρο μαλλί μέχρι την μέση,κορμί θανατηφόρο,ποδιά ραμμένη σε Τσεκλένη κι ενα πράσινο χρώμα ματιών που σε ταξίδευε στην θάλασσα των Σαργάσσων!
Αγνόησε την καθηγήτρια που της πρότεινε μια θέση περιωπής, ψέλλισε κάτι και ήρθε και κάθισε δίπλα μου.
Γεια -είπε- Μ.Ο.με λένε.
Π.Β.,μουρμούρισα και λούφαξα στην γωνιά μου...
...στην πορεία ανακάλυψα πως το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών που φοιτούσαμε μαζί σ'αυτό το κολέγιο ήταν παιδιά των επιφανών στελεχών της κυβέρνησης του 1967.Η Μ.Ο. ανήκε στο "τεχνικό μέρος της ιστορίας".Ο πατέρας της ήταν επόπτης δημοσίων έργων στην Β. Ελλάδα.
Οπως κολλήσαμε μαζί,κολλήσανε και οι γονείς μας, κάναμε πολλές επαναστάσεις και πήραμε μαζί την πρώτη δεκαήμερη αποβολή που γράφτηκε στα πρακτικά του κολεγίου.
Η μάνα μου και η μάνα της έκαναν σύσκεψη εκτάκτου ανάγκης και μας κλείδωσαν, μη επιτρέποντας να ειδωθούμε εκτός σχολείου προς συμμόρφωση. Μάταια!!!
Κάναμε απεργία πείνας... και σε 3 μέρες ξαναείμασταν μαζί.
Με την Μ.Ο. ζήσαμε πολλά της εφηβείας γεγονότα.
Μέσα στην μικρή κοινωνία της τότε Θεσσαλονίκης είμασταν πάντα οι επίτιμες καλεσμένες στα πάρτι των γόνων των κυβερνούντων χουντικών.
Για τα παιδιά είμασταν οι θεές που αποτόλμησαν να πάνε ενάντια στο σύστημα και έφαγαν την 10ημερη αποβολή. Για τους γονείς τους,η Μ.Ο. ήταν η κόρη του διευθυντή των δημοσίων έργων κι εγώ ήμουν ο δεύτερος καλύτερος βαθμός του κολεγίου.
Πέρασα πολλές φορές την παραλιακή μέχρι το σπίτι μου σε μαύρα αυτοκίνητα με συνοδεία μοτοσικλετιστών αστυνομικών όταν μας έστελναν στο σπίτι μετά τα πάρτυ προς ασφάλεια μας.
Η μάνα μου η Τασία πάντα ξινιζόταν όταν με έφερναν υπό συνοδεία, μέσα από τα δόντια μουρμούριζε και έφτυνε ένα κομματιασμένο "ευχαριστώ" αλλά τότε δεν ήξερα το γιατί...
Τότε ήμουν παιδί ακόμα,θύμα, ακόμα ψώνιο...

...και τα χρόνια πέρασαν!
Το σχολείο τελείωσε. Η Μ.Ο. έφυγε στην Ελβετία.Πέρασε ένα πολύ άσχημο πρόβλημα υγείας.Μάθαινα τα νέα από την μητέρα της.Δεν ήθελε να έχει επαφές με κανένα μας από την παλιά παρέα (τόσο πολύ πληγώθηκε αυτό το ατίθασο αιθέριο πλάσμα από ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί).
Η πρώην γαντοφορεμένη παραστάτρια έστρωσε τον κώλο της στο διάβασμα γιατί είχε λόξα με την ιατρική.
Δεν πέρασε! Ενώ ήταν σίγουρη πως τα είχε καταφέρει.
Εκανε άλλη μια επανάσταση και την κοπάνησε στην Ιταλία.
Οταν πια τα βόλεψε όλα και βρήκε την άκρη να επιβιώσει,πολύ πολύ αργότερα ο δάσκαλος (πατέρας της) της ομολόγησε πως το αγαπημένο παιδί των χουντικών πάρτι δεν ήταν δυνατόν να περάσει στο πανεπιστήμιο με μια μάνα φακελωμένη μέχρι τα μπούνια, γενεών πολλών κομουνίστρια. Εμ!! γι'αυτό ξινιζόταν τότε η Τασία!
Αργότερα έμαθε πως μπορούσε να έχει ένα "θρανίο" στην κτηνιατρική. Δεν το πήρε! Είχε πια σταματήσει να πιστεύει πως είναι "θύμα" αλλά ακόμα μάλλον μεγάλο ψώνιο ήταν!

Και οι επαναστάσεις συνεχίστηκαν κι έφτασε το σήμερα και το χθεσινό ψώνιο αναρωτιέται τι τελικά έγινε?
Αφού ακόμα τα ίδια συμβαίνουν μετά από 40 χρόνια.
Αλήθεια γιατί γιορτάζουμε την 25 Μαρτίου? Για πια επανάσταση μιλάμε? Κατά του αφέντη της Τουρκιάς? Πετάξαμε δηλαδή το πασουμάκι με τις πούλιες και βάλαμε παπούτσι από τον τόπο μας (κι ας είναι μπαλωμένο) να ρίχνει την κλωτσιά στα αχαμνά μας! Παρηγορηθήκαμε και εφησυχάσαμε με τους ομογενείς αφεντάδες μας!
Μαζόχες είμαστε τελικά εμείς οι Έλληνες?
Σε χουντικά καθεστώτα ζούμε πάντα.Τα θέλει ο κώλος μας...
Κατέληξα να πιστεύω πια, πως δεν είμαστε "θύματα" είμαστε "ψώνια".
Οχι απλά "ψώνια"...
ΨΩΝΑΡΕΣ!!!!


Ο Βάρναλης έγραψε...
Ο Ξυλούρης τραγούδησε...
Εγω αηδίασα με τα όσα είδα...
Τα σχόλια δικά σας...
Η επαναστάσεις όλων μας...

19 σχόλια:

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Γλαφυρή περιγραφή μίας κατάστασης που διαιωνίζεται. Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύτερος αν πρώτα δεν λευτερωθεί μέσα του. Ανθρωποκεντρική παιδεία, δυνατή κι όχι υποταγμένη συνείδηση, κι αγάπη. Τα πιο απαραίτητα εφόδια . Αυτά που λείπουν από τους πολλούς ακόμα. Κι όμως, κάποιοι την ζωή τους δώσανε θυσία για ένα Ναι ή Όχι... Κάποιες φορές σκέφτομαι, ότι επειδή το κακό έχει πολλά πρόσωπα κι ελίσσεται, ενώ η αλήθεια μόνο ένα, δύσκολο να γίνει κυβέρνηση η αλήθεια.
Την καλημέρα μου! :))

faraona είπε...

Αχ ρε Παναγιωτα μαζι βγαζαμε το Γυμνασιο στη Θεσσαλονικη,εσυ κολεγιο εγω δημοσιο...Τι σημασια εχει...περασαν ολα απο την πλατη μας...χουντες,φεμινιστικα κινηματα,πολυτεχνεια,μεταπολιτευση,γκομενοι,συζηγοι,παιδια,επαγγελματικες υποχρεωσεις,διαζυγια....εεεεεε φτανει ρε γκαμοτι μου α! και σειχτιρ!
πια...θελουμε λιγη ηρεμια ,λιγη γλυκα,λιγη τρυφεροτητα,λιγους γατους στη ζωη μας τη ριμαδα...ελεος.

Φιλια πολλα κοριτσι μου νασαι καλα.
Σε φιλω

panagiota είπε...

Καλώς ήρθες στο τσαρδί των ανέμων της Παναγιώτας,ανεμοσκορπίσματα!

Η ελευθερία όποια μορφή και να έχει,κατακτάται και κανένας δεν μας την χαρίζει!Βασικός παράγοντας για την επεξεργασία της ανθρώπινης συνείδησης,πιστεύω πως πρώτα είναι η οικογένεια και μετά η παιδεία.Η αγάπη είναι ο μέγας βασικός καταλύτης για την εξέλιξη του ατόμου(αγάπη δε μη έχω είμαι ουδέν, έγραψε ο Παύλος στους Κορίνθιους)
Πραγματικά η αλήθεια έχει μόνο "ενα"πρόσωπο που είναι αποκρουστικό και τρομάζει τους βολεμένους,ασυνείδητους,και δήθεν οραματιστές!
Ρίξε μια ματιά γύρω σου αγαπητέ/η μου κι αν βρεις ανθρωποκεντρική έννοια στείλε μου τα στοιχεία για αυξήσω τα ποσοστά στα κιτάπια μου γιατί ακόμα στο 4,5 τοις 100 βλέπω τον κόσμο που ζώ να λειτουργεί με βάση την αλήθεια και την αγάπη στον συνάνθρωπο.
Την καληνύχτα μου,και χάρηκα για το έναυσμα συζήτησης που μου έδωσες...

panagiota είπε...

Μαζί Φαραωνούλα μου,μαζί περπατούσαμε σε κοντινούς και πλάγιους τρισδιάστατους δρόμους εκείνους τους καιρούς!Τι σημασία έχει αν ήταν κολέγιο ή δημόσιο?Κανένας δεν με ρώτησε που ήθελα να πάω.Εγώ ήμουν σαν τον Μιχαλιό του Καρυωτάκη που δεν ήθελε να πάει φαντάρος και να φύγει από το χωριό του,στο χωριό με την Μαρίκα ήθελα να μείνω!Με τα σκυλιά και τα γατιά της.Με τα ζουμπούλια και τις κότες της.
Το"χωριατοκόριτσο"που κυλιόταν στις λάσπες τα βρήκε μπαστούνια τότε...
Πέρασαν πράγματι πολλά από την πλάτη μας!Προσπαθούσαμε να ορθοποδήσουμε σαν εξελισσόμενα θηλυκά και να βρούμε την πορεία μας και τον αυτοσκοπό μας.
Μέχρι που φτάσαμε να πούμε:Αει σιχτιρ!!!
Τα καταφέραμε άραγε???
Κάποιες φορές ακόμα αναρωτιέμαι.

resident είπε...

Δεν ξέρω αν αυτό που ζούμε είναι χουντα.Εγω θα το έλεγα ένα απέραντο μπάχαλο.Και αυτό που με ενοχλεί σε αυτό το μπάχαλο δεν είναι τόσο οι «μεγάλοι» όσο ο απλός μέσος έλληνας που ακριβώς επειδή πιστεύει ότι όλοι οι άλλοι φταίνε και όχι αυτός ενεργεί ποδοπατώντας δικαιώματα άλλων. Η δικτατορία της τηλεόρασης,της ντουντούκας και των συνθημάτων, του δημοσίου υπαλλήλου,του αστυνομικού και του λαϊκισμού.Ενας κόσμος που δεν έχει μάθει να συμπεριφέρεται, απαιτεί χωρίς να δινει,εχει σαν επιχείρημα το σύνθημα, νοσταλγεί το παρελθόν,είναι κατά χωρίς να προτείνει και δεν σέβεται τον διπλανό του και ασθενέστερο.

panagiota είπε...

Αλίμονο!Γιατί άραγε συμφωνώ με τα λόγια σου???
Ετσι γίνεται πια,κανένας δεν δίνει τίποτα και όλοι απαιτούν να πάρουν..ή απλά βολεύονται.
Η ντουντούκα βράχνιασε και τα συνθήματα πήραν άλλη μορφή.Ο δημοσιουπαλληλισμός έγινε κύριος στόχος του κάθε μεσοέλληνα,η αστυνομία κατέλυσε τις διακρίσεις(επιτέλους)και έχει υπέροχες τροχονόμισες με μακιγιάζ Hontos center(ούτε καν Nina Ricci)ο λαικικισμός ανέβασε τον δείκτη στο χρηματιστήριο του ,για κάθε μη αυταπόδεικτο άτομο που παλεύει να αποδείξει την ύπαρξη του μέσα από τραπεζικές χρεωμένες κάρτες.
Για την τηλεόραση δεν θα μιλήσω.Την έκλεισα εδώ και χρόνια οριστικά!
Αλλά φίλε μου κάπου εδώ θα διαφωνήσω.
Εμεις που μεγαλώσαμε με αμφιλεγόμενα συνθήματα,εμείς που πραγματικά πονέσαμε όταν στύψαμε το κεφάλι μας για να ξεχωρίσουμε τον δρόμο που έπρεπε να διαβούμε,εμείς που μεγαλώσαμε μέσα από φρούδες ελπίδες,εμείς οι"χαμένοι"της υπόθεσης μάθαμε την έννοια της συμπόνοιας.
Ειλικρινά φίλε μου νοσταλγώ πολλές φορές φορές το παρελθόν.
Υπήρχε αγάπη και ανθρώπινη συμπόνοια τότε,κάτι που δεν υπάρχει σήμερα...

resident είπε...

Αγαπητή μου Παναγιώτα ο καθένας μπορεί φυσικά να μιλήσει γι αυτά που έχει νιώσει και βιώσει τα οποία μπορεί να διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Η γνώμη μου είναι ότι γινόταν γίνετε και τώρα.Το μόνο που έχει αλλάξει για μένα προς το χειρότερο είναι η ηλικία μου.Τα νιάτα μου μου λείπουν και όχι το παρελθόν.
Και κάτω από αυτό το πρίσμα πιάνω τον εαυτό μου να ωραιοποιεί κάποιες φορές καταστάσεις του παρελθόντος.
Άσπλαχνοι άνθρωποι υπήρχαν και υπάρχουν,μόνο που τότε καλυπτόταν καλύτερα κάτω από μια ακόμη πιο συντηρητική και αμόρφωτη κοινωνία που δεν δεχόταν το διαφορετικό.Περιόριζε ελευθερίες που σήμερα είναι αυτονόητες και «πετροβολούσε» τους παραβάτες.Εγκυες με εξώγαμα,ανύπαντρα ζευγάρια,άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις «καιγόταν στην πυρά» μιας κοινωνίας καθόλου ανεκτικής.Η συμπόνια τώρα έχει το πρόσωπο των μη κυβερνητικών οργανώσεων και ζωωφιλικων σωματείων.Ακόμη και στο θέμα που για μας είναι σημαντικό,την συμπόνια στα ζώα και εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα αρκετά.Να μη σε κουράσω.Ο κόσμος ήταν είναι και θα παραμείνει σκληρός και οι ευαίσθητες καρδιές το γνωρίζουν αυτό.Αλλά δεν έχουμε μεσαίωνα,το βλέμμα με σηκωμένο φρύδι που στιγματίζει το διαφορετικό δεν είναι κανόνας.Η κουτσομπόλα της γειτονιάς κάπως έγινε πιο ανεκτική. Αυτή είναι η άποψη μου.Σε φιλώ.

ΥΓ. άσχετο:όπως και να χει χαίρομαι που η τεχνολογία και η επιστήμη προχώρησαν και αύξησαν το μέσο όρο ζωής και καλυτέρεψαν την ποιότητα της.Πως θα μπορούσα να ανταλλάξω απόψεις με την φίλη μου απ την Θεσσαλονίκη,τοσο άμεσα πριν μερικά χρόνια?

Και να μην ξεχνάμε, τα ίδια έλεγαν και οι πατεράδες μας τα ίδια και παππούδες μας για το παρελθόν.

Marialena είπε...

Γειά σου βρε πασιονάρια δόνα Παναγιώτα!

Οι επαναστάσεις στη ζωή ξεκινούν πάντα από κάτι ασήμαντο, για να φτάσουν να μας κατακλύσουν σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο.

Το θέμα είναι να κρατάς μέσα σου άσβεστη τη φλόγα και να πορεύεσαι όταν είτε σε φωτίζει, είτε άλλωτε σε καίει, σαν άλλος Προμηθέας.

Έγραψες πάλι με την αφήγησή σου...

resident είπε...

Καλά,η αφήγηση είναι συγκινητικά όμορφη!

panagiota είπε...

Μαρλέν(α)μου γλυκιά,συνονόματη με το αιθέριο πλάσμα(την Μ.Ο.)την συντρόφισσα στην εφηβεία μου εξ Αθηνών και εκείνη.
Ασβεστη ήταν τότε η φλόγα μέσα μας.Καιγαμε τους εαυτούς μας και αναλωνόμασταν τις νύχτες προσπαθώντας να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο μέσα απο τα όνειρα μας.
Η συνονόματη σου(από ότι ξέρω πριν από 10 χρόνια)δεν παντρεύτηκε ποτέ και όταν γύρισε από την Ελβετία αφιερώθηκε στα παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα και στα αδέσπότα(ΑΜΙΣΘΙ!)Στην ηλικία μου είναι.Ισως ήρθε το όριο το χρόνου να ψάξω να την ξαναβρώ???
Δόνια μου πόσα ακόμα μας επιφυλάσσει η ζωή αραγε?

panagiota είπε...

Η κοινωνία των ανθρώπων δεν αλλάζει απλά και εύκολα φίλε μου,αλλάζει φορέματα,χρώματα και γιορτινά ρούχα αλλά πάντα θα έρχεται η στιγμή που γυμνή και άσχημη θα σκύβει το κεφάλι μπροστά στους δημιουργούς της,που είναι ακόμα πιο τερατώδεις και άσχημοι από αυτήν.
Οτι και να πω θα μακρηγορήσω άνευ λόγου και ουσίας.
Μόνο ο Σωκράτης στα της "Πολιτείας"και στον "Κρίτωνα"μπορεί να αποσαφηνίσει την έννοια της ανθρώπινης πνευματικής αναζήτησης(κατά μεγάλο αλλά επί μέρους πάντα ποσοστό)Τα συμπεράσματα είναι κατά την κρίση του καθενός μας...
Θεωρητικά καλά πάμε!!!
Στα επί της ουσίας??? Εκει χάνουμε την μπάλα!Νομίζω?

Υ.Γ.Κι άσε φίλε μου τα χρόνια να μας παρασέρνουν στην δίνη τους καθώς περνάνε!
Θέλω να ξεχνάω τα παρελκόμενα του γήρατος...

Φωτεινή S είπε...

Όλα αλλάζουν γύρω μας κι όλο τα ίδια μένουν.
Πολλά φιλιά!

http://despoinasdecoupage.blogspot.com είπε...

Θέλω κάτι να γράψω, αλλά δεν ξέρω τι.

το διάβασα πάνω από τρεις φορές και κάθε φορά την ίδια μαγεία ένοιωθα.

Πόσο υπέροχα γράφεις Παναγιώτα...

Αυτό μόνο θέλω να πω!

panagiota είπε...

Φωτεινούλα μου,οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έλεγαν:συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Ολα τα ίδια θα μένουνε αν δεν τα σπρώξουμε να αλλάξουν...
Πολλά φιλιά καλό μου κι από μένα.

panagiota είπε...

Merenia μου,δεν είμαι καλός λογοπλάστης κι όπως δήλωσα σε παλαιότερο πόστ ήμουν άθλια στις εκθέσεις ανάλυσης και κρίσεως.
Τα λόγια γίνονται υπέροχα μόνο όταν γράφονται κάτω από ψυχική ένταση και συναισθήματα.Αυτή η μικρή σελίδα που έγραψα ήταν ένα κομμάτι ραμμένο με μπαλώματα αναμνήσεων αρκετών χρόνων.Η κάθε λέξη που γραφόταν πυροδοτούσε στιγμές χαμένες πια στον χρόνο...
Υ.Γ.1 έχω πολλές ιστορίες όμορφες-άσχημες για αυτά τα παιδιά των τότε κυβερνώντων που πορευτήκαμε μαζί στα χρόνια του γυμνασίου.Δεν θέλω να σπιλώσω μνήμες ανθρώπινων πλασμάτων κι ίσως κάποια φορά τις γράψω με ψεύτικα ονόματα.
Υ.Γ.2 αλλά για την πρώτη εργατική Πρωτομαγιά που έζησα στην Βενετία,μέσα στα κύματα απεργιών που λυμαίνονταν τότε την χώρα κάτι θα γράψω όταν έλθει η ώρα.
Αλλωστε αυτά ανήκουν στο παρτέρι"αισθήσεις και αισθήματα"
Εχει απο όλα ο μπαξές...

Καλό σ/κ εύχομαι και σε φιλώ καλή μου...γειτόνισσα

Marina είπε...

Επαναστάτες της πολυθρόνας!

panagiota είπε...

Δεν ξέρω για τους άλλους Μαρίνα,αλλά κι εγώ επαναστάτης της πολυθρόνας κατάντησα τώρα πια!Μήπως και άλλαξε τίποτα σ'αυτόν τον τόπο???

Ανώνυμος είπε...

Κακό πράγμα η βία. Όλοι πρέπει να δίνουμε τους αγώνες μας. Ξέρεις όμως για τι πράγμα πονάω φίλη Παναγιώτα; Για όσους πέσανε θύματα ανθρώπων που τους τάξανε ιδέες και όταν μπήκε ο παράς στην τσέπη τους, τους άφησαν τους πολλούς στη μοίρα τους.
Με αγάπη πάντα
Agorafoviagr

panagiota είπε...

Αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία αγαπητή μου Αγοραφοβία.Δυστυχώς μέσα από το χρήμα πολλές συνειδήσεις εξαγοράζονται.Το έχει αυτό το κουσούρι ο λαός μας!Ισως να φταιει οι επιμειξία μας με τους Τούρκους.Χάσαμε την Ελληνική λεβεντιά μας(δυστυχώς)
Καλό βράδυ να έχεις!