Σ'αγαπω...μ'αγαπας..Η ανοιξη μυριζε θανατο....

..το 2006 ηρθε θεαματικα ευτυχισμενο κατα μεγαλο μερος και ποσοστο μεσα στην απλη ζωη μας.
Γεναρης.Φλεβαρης .Μαρτης...τα επαγγελματικα και ιδιωτικα μου δεδομενα ανθορροουν,αισθανομαι την ευτυχια να κανει διαδρομες αλε-ρετουρ μεσα στο αιμα που κυλα στις φλεβες μου ....μεχρι εκεινη την αποφραδα Μ.Εβδομαδα στα τελη Απριλιου.Εκει αρχισαν οι αντιστροφες μετρησεις.Η δουλεια μου παρουσιαζει καμψη,δοκιμαζομαι μεσα απο φιλιες και μια αμφιλεγομενη σχεση που πρεπει να επιστρεψει εκει οπου ανηκει... και τελικα αποφασιζω να"ξαναμεινω μονη"Ξεστρωνω το διπλο κρεβατι.Κλεινω το δωματιο που αποπνεει ακομα την μυρωδια του πρωην αγαπημενου μου,μετακομιζω στο φοιτητικο κρεβατι της Μαριως και αρχιζω την συμβιωση με την "λαμπρη"μοναξια μου,βαζοντας σκοπο να ευνουχισω και τα συναισθηματα μου. Συν του ο,τι κατι ψιθυριζουν για τις καταληψεις στα πανεπιστημεια και σκεφτομαι"αντιο πτυχιο για φετος κορη μου"....
Μοναδικη παρηγορια,οπως παντα :η αγκαλια με την"ομορφια μου"...Την αυτοκρατειρα μου!!!
Γερασε πια.(μαζι γερασαμε)Ειναι σχεδον τυφλη,και της δινω βιταμινες για τα αρθριτικα της.Ειναι ανορεχτη,αποζητα την θαλπωρη της αγκαλιας μου μονο.Ουτε την Κανελλα δεν αντεχει πια.Απλα της επιτρεπει να κοιμαται διπλα της....
...Και περασε το Πασχα και ξυπνωντας ενα ηλιολουστο πρωινο ,την βρηκα πεσμενη μεσα στο πιατο με το νερο της...
...Τα λουλουδια του απεναντι κηπου εστελναν τα αρωματα τους απο το ανοιχτο παραθυρο,αλλα εγω οσμιζομουν μονο την μυρωδια του θανατου.
Και την ξερω αυτη την πικρη μυρωδια,την μυρισα κι αλλες φορες στο παρελθον..
...Μαης ηταν.Πηρα τηλ την Μαριω.Δεν αντεχα να την παω μονη στον γιατρο.Καπου μεσα μου ,ηξερα....Και δεν ηθελα να το ξερω....
Δεν ηθελα να το σκεφτομαι...
Ο Δημητρης και η Βασιλικη την εβαλαν στον ορρο και μπανταρισαν το ξυρισμενο ποδαρακι της.Εμεινα ως αργα το βραδυ εκει.Διπλα στο κλουβακι που ειχε γινει τωρα το κρεβατι της.Οταν εφυγα πηρα μια μονο εικονα μαζι μου.Εκεινα τα ουρανια ματια να με κοιτανε,χωρις παραπονο,χωρις καυμο.Ενα μηνυμα στελνανε μονο:Σ'αγαπαω και μ'αγαπας ...
Τρεις μερες εμεινε εκει.Κι εγω εκει ,εκει καθε μερα.Τα αποτελεσματα ειχαν βγει απο τις εξετασεις.Χρονια νεφρικη ανεπαρκεια(crf).Οι ελπιδες λιγοστες.Μιλησε ο Δημητρης για καποια παραταση ζωης.
1 με 2 χρονια?ρωτησα?Κοιταξε αλλου και κουνησε φευγαλεα το χερι του.Επνιξα την πικρα μου και ειπα:θα το παλεψουμε.
Παρασκευη μεσημερι την εφερα σπιτι.Ενεσεις πρωι βραδυ.Καλοπετ με την συριγγα,χαπια.Νερο με την συριγγα, αλλα το "βαμβακακι μου"ελυωνε μερα με την μερα.Την καλουσε πια "Το ταξειδι".Λιγος ηταν ο καιρος που θα εμενε μαζι μου. Η αναβολη δεν παρθηκε τελικα.
Μπηκε ο ιουνης κι εκεινο εμεινε 1,700kg.Ηρθε το Μαρουλι και την πηγε μονη της στο ιατρειο.Δεν με ηθελε μαζι της.(Την αποσυντονιζα,ελεγε).Την ξαναβαλανε στον ορρο και την θεραπεια.
Το βραδυ με πηρε ο Δ.τηλ.....Ο δρομος πια ειναι χωρις γυρισμο-αυτο μου ειπε...Τι θα κανεις Παναγιωτα?
¨Ο.τι δυναμαι"απαντησα.Κανε εσυ αυτο που μπορεις.
Ξανα σπιτι.3 ενεσεις την ημερα σ'εκεινο το λιποσαρκο κορμακι που ειχε μεινει 1,5kg.Μαγειρεμα και ζυγισμα, ειδικη διαιτα για την CRF.Και αγκαλια...Αγορασα μια ρομπα με μεγαλη τσεπη και την εβαλα εκει.Οπως οταν ξεκινησαμε,οπως οταν αγαπηθηκαμε.οπως μεγαλωσαμε μαζι....Παρατησα το μαγαζι μου, τους φιλους τους γνωστους,απερριψα προτασεις για διακοπες,και κλειστηκα σπιτι μεσα σε μια ρομπα μαζι της....Εγινα η σκια της, ενω η Κανελλα ζουσε στις σκιες μας.
Ωσπου ενα βραδυ μου τηλεφωνησαν να παω στο μαγαζι.Ειχα ελεγχο απο το ΙΚΑ.
Και ο ιουλης τελειωνε......
Κι εγω πηγα.Και τα ρυθμισα τα της δουλειας μου και βρηκα καποιους φιλους και αποξεχαστηκα μεχρι τις 2 μετα τα μεσανυχτα,κατω απο τους ηχους καποιας κιθαρας της παρεας......
Και ικανοποιημενη απο τα, της βραδυας εβαλα το κλειδι και ανοιξα την πορτα του σπιτιου μου....
Βρηκα την Κανελλα να κλαιει στο χωλ...εκεινη με οδηγησε στο μπαλκονι.
Κι εκει την ειδα...Ενα ματσο κοκαλα με λιγη μαδημενη σαρκα μπρουμητα στο τσιμεντο με τα τεσσερα ποδια ανοιχτα.Μια σιγανη αναπνοουλα εδειχνε μονο οτι ηταν ζωντανη ακομα.Αναθεματισα τον εαυτο μου που αργησα,και την πηρα στα χερια μου.Ενα τιποτα ειχε μεινει εκεινο το ζωντανο που εφτασε να ζυγιζει κοντα 8 κιλα.Την εβαλα στο χαμηλο κρεβατι της Μαριως,πεταξα τα παπουτσια μου,ξεκουμπωσα το παντελονι μου και καθησα στο πατωμα με το κεφαλι μου στο κρεβατι,σε αποσταση αναπνοης μ'αυτην.Μεσα απο τα δακρυα ειδα οτι ενα υγρο ετρεχε απο το στομα της.Σηκωθηκα,αναψα το φωςκι ειδα οτι ηταν παχυρευστο σαν πυο(αργοτερα θα μαθαινα οτι ηταν οι τοξινες που την δηλητηριαζαν μιας και δεν λειτουργουσαν οι νεφροι)
Την σκουπισα και της εδωσα νερο με την συριγγα.Τα υπεμενε ολα με στωικοτητα και αξιοπρεπεια....Ως το τελος...
Με κοιτουσε,αλλα οι γαλαζιες χαντρες ηταν θολες τωρα,η αγαπη ομως που εξεπεμπαν ειχε σταματησει ακομα και τους θορυβους απο τον δρομο να ακουγονται.
Σ'ΑΓΑΠΩ ...ΚΑΙ Μ"ΑΓΑΠΑΣ!!μονο αυτο το τραγουδι ακουγοταν εκεινο το ξημερωμα....Εβαλα το χερι μου στην πρωην μεταξενια γουνα της,την χαιδεψα και ηρθε ο Μορφεας και για τις δυο μας, να στεγνωσει τα δακρυα και να απαλυνει τον πονο μας ως τις 6 το πρωι...
...ξημερωνε 3 Αυγουστου....

..συνεχιζεται...