Σ'αγαπω...μ'αγαπας.."Το ταξειδι"

...ξυπνησα απο το φως που εμπαινε απο το ανοιχτο παντζουρι και τον αβολο υπνο που εκανα καθισμενη στο πατωμα.'Κεινη δεν ηταν στο κρεβατι.Σερνοταν,στα σανιδια με σκοπο να φτασει στο μπαλκονι οπου ειχα την λεκανη αναγκης.Η αξιοπρεπεια δεν της αφηνε περιθωρια να μου λερωσει το σπιτι.Την πηρα αγκαλια-ενα σακουλακι με κοκκαλα-κι αρχισαν τα δακρυα να νοτιζουν την θαμπη της γουνα.

Στις 8 ημουν στο ιατρειο κλαιγοντας σε ολη την διαδρομη."δεν με νοιαζει ποσες εξετασεις και θεραπειες θα της κανεις.Δωσε της λιγη ζωη ακομα"ειπα.
-Παναγιωτα.Ωσαν γιατρος σου ειπα οτι θα κανω ο,τι μπορω απο την πρωτη μερα που την εφερες.Ωσαν ανθρωπος σου προτεινα την ευθανασια,Το "ταξειδι"εχεi αρχισει ηδη,συντομα θα φτασει στο τελος-.
Εφυγα ενω την ειχε ακομα στην αγκαλια του,βγηκα στον δρομο,καταπινωντας σκονη και δακρυα.
Σερνοταν οι ωρες αργα και μαζι τους κι εγω περιμενοντας καποιο ευχαριστο νεο..
Η Βασιλικη εκανε το τηλεφωνημα.Λογια με υπονοουμενα,ιατρικοι οροι,αναλυση για την CRF,για τις τοξινες,για την λευχαιμια,το aids της γαλης,κτλπ,κανα μισαωρο στο τηλ μεχρι να δηλωσει ο Δημητρης:Παναγιωτα μου,μονη λυση πλεον, η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ.!!!!Τυραννιεται το κακομοιρο....
-Ποναει τωρα?ρωτησα..
-Οχι τωρα-ειπε-την εχω στον ορρο και στα παυσιπονα
-Δωσε μου τοτε χρονο,να συμφιλιωθω με την ιδεα,του ο,τι πρεπει εγω να αποφασισω την θανατικη της καταδικη.
-Παρε με στο κινητο-μου ειπε-οποια ωρα θελεις...

Δεν ειχα δακρυα πια.Πηγα στην κουζινα κι' εκανα μια γερη δοση απο βοτκα.Καθισα,ηπια μια γενναια γουλια και κοιταξα την φωτογραφια της(μωρο)κολλημενη με σελοτειπ στο ψυγειο διαβρωμενη απο τους υδρατμους του μαγειρεματος..Ο ουρανος των ματιων της τραγουδαγε παλι...Σ'αγαπω...μ'αγαπας"
Πηρα το Μαρουλακι μου τηλ.και του ειπα μεσα-εξω την αποφαση μου,αρχισε να κλαιει..
-Ερχομαι σπιτι,τωρα:ειπε.
-Θελω να μεινω μονη,τωρα:ειπα.
Η βοτκα κατεκλυζε με γεωμετρικη προοδο τον εγκεφαλο και τα σωθικα μου,οταν σχηματισα τον αριθμο του Δημητρη.
-Ναι..Παναγιωτα???
-Αυριο στις 12.Θα ερθω απο το πρωι να την χαρω λιγο ακομα..
-Ναιιιι...μην...τι να πω...καληνυχτα και μην νοιωθεις ενοχες..εκανες το δυνατον καλυτερο...Θα ησυχασει παναγιωτα...καληνυχτα!!!!
-Καληνυχτα Δημητρη..
Στην προταση του να με απαλλαξει απο την εμπειρια ενος προδιαγραμμενου θανατου-κοινως ευθανασια-και να την αναλαβει αυτος και η Βασιλικη,απλα και ηρεμα του ειπα:Στο χερι μου ηρθε σαν γεννηθηκε!Μεσα απο τα χερια μου θα φυγει.
Γεμισα το ποτηρι ξανα με βοτκα,πηρα την Κανελλα στα γονατα μου και βουλιαξα στις αναμνησεις των 14 χρονων.
Θυμηθηκα ολες τις καλες-κακες στιγμες,γεγονοτα που περασαμε αγκαλια.Βραδυα αξημερωτα,ποτισμενα απο το πικροβοτανο της μοναξιας,που ειχαν την νεκρικη μυρουδια των σαπισμενων φυλλων.Πρωινα ηλιολουστα ,που η χαρα της ζωης επαιρνε χρωματα απο το ουρανιο τοξο και σχημα απο τους αγεννητους αγγελους.
Εγω μιλωντας της κι εκεινη απαντωντας μεσα απο διαφορετικες νοτες και χροιες νιαουρισματων.Ειχαμε φτασει στο σημειο να αλληλοκαταλαβαινομαστε μεσα απο την γλωσσα του σωματος!
Θυμηθηκα την πρωτη γεννα της,πριν 10 χρονια,οταν εκανα 60km,εχοντας να διασχισω και ολη την πολη για να φτασω σπιτι,καβαλωντας πεζοδρομια,και κοβοντας αποσταση απο μονοδρομους.Με περιμενε η αυτοκρατειρα μου,μεσα στο καλαθι της με υπομονη και λαχταρα.Εισεπραξε τις αγκαλιες της παρηγοριας και της αγαπης και ξεκινησε να δημιουργησει ΖΩΗ ,μονο οταν σιγουρευτηκε πως ημουνα διπλα της.
Το πρωτο ηταν ενα υπεροχο,τροφαντο ασπρο βαμβακακι.Εζησε πολυ λιγο.Τα αλλα δυο γεννηθηκαν πεθαμενα ,σε ημιτελη μορφη.
Τα'μασε κατω απο το γραφειο της Μαριως και τα εγλυφε νεκρα,λες και μπορουσε να τα αναστησει.Με το ζορι της τα πηραμε..
Μεχρι το απογεμα η"ομορφια μου"ειχε πεσει σε κατασταση,περιπου"κωμα"Εκαιγε ολοκληρη.Ανεπνεε γρηγορα και ειχε ταχυκαρδια.Εμφανης ηταν η λοιμωξη,απο το αιμα που λιγο -λιγο ετρεχε,αλλα τα 3+μισο χρονια ιατρικης που σπουδασα στην νιοτη μου(ουδεποτε πηρα πτυχιο)-δεν με καθιστουσαν ικανη για γνωματευση. Ασχετα αν στην Ελλαδα η σχολη που ειχα περασει ηταν.....η κτηνιατρικη!!!!Ποτε δεν εκανα εγγραφη.....
Ειρωνεια !!!!!!

Σαββατο ηταν.Ποιον να βρεις?Θυμηθηκα την Χρυσα.Γνωστη απλα, τοτε.
Της τηλεφωνησα.Φυγε για Σινδο μου ειπε,κι ερχομαι(εκει ειχε την εδρα της).
Πηρα αγκαλια την μισολιποθυμη πριγκηπισσα και πατησα γκαζι.
Στην εθνικη οδο ,τσαλακωσα τα χιλιομετρα εως να γινουν ενα και το αυτο με την τσαλακωμενη καρδια μου,την γεματη απο αγαπη για"εκεινη".Την εχανα...
Παιρνοντας την παρακαμτηριο για την Σινδο ειδα απεναντι μου φωτα ν'αναβοσβηνουν και κορνες να ουρλιαζουν....Ειχα μπει στο αντιθετο ρευμα...Ακομα δεν ξερω πως τα καταφερα και το εκανα!!!
Λουστηκα τον κρυο ιδρωτα του θανατου και ειδα καρε-καρε την ορφανια του παιδιου μου μεσα απο την οθονη της ασφαλτου, να καθρεφτιζει το ειδωλο της πανω σε μια μαζα απο λαμαρινες. .Πατησα φρενο,κι επικαλεστηκα τον Πατερα και τον Υιο ολων μας.
Τ'αυτοκινητα περνουσαν διπλα μου χωρις να με ακουμπανε,μεχρι που εμεινα στην ακρη του δρομου μονη.Ουτε πουλι πεταμενο δεν ακουγοταν.Σιωπη παντου.Λες και το Συμπαν πατησε φρενο και παγωσε τον χρονο και τις λειτουργιες του.Εκανα στροφη 180 μοιρων και γυρισα στη ροη του ρευματος,κι επιτελους εφτασα στην Χρυσα.

Η Χρυσα εκανε τα μαγικα της κολπα,τις ενεσεις τις εκανα κι εγω,...και το "βαμβακακι"γεννησε και ενα εμβρυακο υποκαταστατο μετα απο 2 μερες.Και μετα περασαν ολα,και η λοιμωξη εγινε αναμνηση...
(την Κανελλα την εκανε μετα απο 2 χρονια)

Ειχε ξημερωσει οταν ακουσα το κλειδι να γυριζει στην πορτα..Δεν αντεξε να περιμενει αλλο η Μάρω μου .Ηρθε ετοιμη,με πληρη συνειδηση για εκπληρωσει αυτη το"χρεος"Ηθελε να με απαλλαξει απο"αυτο" που θα με εκανε "ενα κουρελι ξανα"...ετσι το τοποθετουσε...

-Μάμα μου,τι κανεις τετοια ωρα και δεν κοιμασαι?
-Θυμαμαι!της απαντησα και χαμογελασα.
Καταπιε την πικρα της και εκανε καφε και για τις δυο μας.
Δεν της ελεγα ψεμματα...Οι θυμησες μού ειχαν κλεψει την αναγκη του υπνου.Καταλαγιασαν την θυελλα των δακρυων και αφησαν το μυαλο και την καρδια μου να εναρμονιστουν και να προσυπογραψουν την θανατικη ποινη της επαυριον.

Οταν χτυπησε το τηλεφωνο-πρωι,πρωι-ανατριχιασα μεσα στο κατακαλοκαιρο,
Τυλιξα τα χερια μου γυρω απο το κορμι μου,ντυθηκα την ρομπα της συντροφισσας μου,μαζεψα τα μαλλια μου-οπως κανουν οι παλιες Σιτσιλιανες σε ωρα πενθους-και εως να παω στο δωματιο της Μαριας,ηξερα τι συνεβαινε,Ενα μονοτονο ρεκβιεμ,υμνος για το"ταξειδι" τραγουδουσαν οι οδηγοι των ψυχων μεσα στ'αυτια μου.
-Σταματηστε,ουρλιαξε το μυαλο μου...
-Ο Δημητρης ειναι ...Φωναξε η φωνη μου...
Το Μαρουλακι εκλαιγε με λυγμους οταν μου εδωσε το τηλ. Ο Δημητρης ηταν....

Δεν μπηκε σε ευγενικες διαδικασιες.Με ξερει πως ειμαι κοντρα στην τσαπατσουλια της αναγκαιοτητας και στις αχρηστες λεξεις..
Τον ευγνωμωνω γι'αυτο.
-Εφυγε ησυχα,Γιωτα ,μου ειπε,γυρω στις 7 το πρωι.Οταν πηγα να κανω την παυσιπονη πρωινη ενεση την βρηκα να "κοιμαται"(οταν ειχαν ζωα προς νοσηλεια καποιος εμενε τα βραδια εκει..Η Βασιλικη ηταν ,αλλα δεν αντεχε να μου το πει.Πολυ αργοτερα συζητησαμε τις λεπτομερειες).
-Σε απαλλαξε Παναγιωτα απ'την πικρη εμπειρια της διαδικασιας..
- Προτιμησε να κοιμηθει μονη της,ισως για να μην σε κανει να στεναχωρηθεις αλλο..
-Θα ερθω να την παρω Δημητρη,μουρμουρισα...κι εκλεισα το τηλεφωνο...
Ειδα την Μαρια να με κοιταει...
Τα δακρυα σκοτεινιαζαν τα ματια της γαζελας μου..
Την αγκαλιασα και μ'αγκαλιασε,και...
"φωνή ηκούσθη έν Ραμά,θρήνος καί κλαυθμός.......η Ραχήλ έκλαιε ...και δεν ήθελε παρηγορηθή...."
Το "ταξειδι" ειχε τελειωσει....

...συνεχιζεται....



συνεχιζεται....