αισθήσεις και αισθήματα...-2-

...κι ηρθε επιτελους η ανοιξη!

Τα χιονια ελυωσαν και αρωματα καινουρια πλανιοταν στον αιθερα!
Οι ηχοι αποκτουσαν ονοματα,καθε μερα μεσα απο τα τα οσφρησματα της περιεργης μυτουλας μου.

Ακουγα....και μετα μυριζα.....
-Την Διαλεχτη να φωναζει για το αργοφτασμενο γαλα...(φωνακλου και αφεντρα η κυρα)και μυριζα το φρεσκοχτυπημενο βουτυρο και το κατσικισιο τυρι!
-Το τριζοβολιμα του ξυλου στη φωτια..και την μυρωδια του πευκου και της βελανιδιας!
-Το καρβουνο να σκαει,μεσα στο σιδερο...και τα φρεσκοσιδερωμενα ασπρορουχα!
-Το νερο να χυνεται στην σκαφη...και το πρασινο σαπουνι να αφηνει την μυρωδια του σ'ολο μου το μικρο κορμακι!
-Το τσαπί της Τασιας να σκαβει εξω απο το παραθυρι της καμαρας μας...και το αρωμα των λουλουδιων που εσπερνε να με τυλιγει μαζι με τα απαλα της χερια...
-Την πορτα ν'ανοιγοκλεινει με θορυβο αργα το βραδυ....και την τραγιλα που κουβαλουσε ο μπαρμπας σαν,δευτερο πετσι επανω του,να ποτιζει ολο το σπιτι με μια αψυα,παραξενη μυρουδια!
Μεχρι και τον φοβο της Φροσως μυριζα,οταν την ακουγα να νιαουριζει απεγνωσμενα για να μπει στο σπιτι.Εκεινη η μυρωδια ηταν πικρη και ανονομάτιστη.Μαζευομουν σαν μια μικρη σαρκομπαλιτσα-στην ιδια θεση,σαν να ζουσα ξανα στην φυλακη μου-κι ετρεμα,θελοντας να κλαψω,χωρις να ξερω το"γιατι".Κι'οσο μου προκαλουσε εναν ακατονομαστο πονο,τοσο περισσοτερο ανοιγα τα ρουθουνια μου για να την μυριζω....Ηθελα μαλλον να εμπλακω μεσα απο την απειρια μου,στους ιστους της θλιψης,Τοτε,μονο την μυριζα!Αργοτερα εμαθα πως ο ΦΟΒΟΣ της εγκαταλειψης και της αρνησης εχει ενα ιδιαιτερα πικρο αρωμα!!!Σ'αυτο το αρωμα εδωσα ονομα απο τοτε"θλιψη"..Κεινο λοιπον φοβοταν η Φροσω?Μην την ξεχασουν?μην την εγκαταλειψουν μονη?"μην την αφησουν"εξω"απο την ζωη τους,χωρις αγαπη,στοργη και χαδι?χωρις ανθρωπινο χερι να την αγκαλιαζει?
Εκλαψα ησυχα στο μαξιλαρι μου εκεινο το βραδυ κι εδωσα ορκο να μην εγκαταλειψω ποτε κανεναν που εχει την αναγκη μου(το τηρησα εως την σημερον).Ειδα πολλες αποχωρησεις και εγκαταλειψεις στην ζωη μου.Τις εκλαψα και μετα..οπως και τοτε...Μονη,αγκαλια με το μαξιλαρι.Εδινα παντα μια δικαιολογια.Και για μενα και γι'αυτες.Ολα οσα μου επεφεραν την"θλιψη"τα αποδεχτηκα σαν τις εποχες που διαδεχονται η μια την αλλη,σαν τις προβατινες που γεννανε καθε χειμωνα,σαν την μανα μου που ακομα σπερνει λουλουδια,σαν τον πατερα μου που λεει:εζησα και δημιουργησα"θα"φυγω" ευτυχισμενος,διοτι κατι επραξα κι εγω στην ζωη μου.Ετσι ειμαστε τελικα εμεις οι ανθρωποι!!!δεν χρειαζονται πολλα για να ειμαστε ευτυχισμενοι.Αγαπη μονο μας χρειαζεται!!!........................

-Αλλά εκεινο που μ'εκανε να θελω να βγω εξω απο τις πανες μου ηταν η δικη μου μυρωδια,απαισια και αηδιαστικη,που ερχοταν μ'εναν ηχο σαν απο την κοιλια μου να ακουγοταν χιλιαδες"μπεεεεεεεεε"και μια μετεπειτα ανακουφιση.Και να... ερχοταν η Τασια και τα κανονιζε κατα πως ηξερε αυτη,και εξαφανιζοταν εκεινο το απαισιο αρωμα που δεν ειχε δωσει ακομα ονομα στους ηχους των χιλιαδων "μπεεεεε"

-Κι ηρθε καιρος, αργοτερα που ακουσα την Τασια να γλυκομουρμουραει με την Διαλεχτη ,και μυριζοντας το φρεσκοπλυμενο της κορμι...μια αγνωστη μυρωδια με ζαλισε!!!!

Μυριζε πρωινη ανοιξιατικη αυρα,φρεζιες και ζουμπουλια,φρεσκοκομενο χορταρι,βατομουρια του φραχτη,αγριοκαστανια του βουνου,κερασι γλυκο και ζυμωμενο φρεσκο ψωμι...
Ηταν η μυρωδια της Προσμονης!!!
Κατι η καποιον περιμενε η Τασια...
....Και μαζι της αρχισα να περιμενω κι εγω....
Αλλη μια λεξη πηρε ονομα μεσα απο ηχους και αρωματα:ΠΡΟΣΜΟΝΗ!!!!!