Τα τραγουδια της ζωής μου....

Τα τραγούδια λοιπόν????
Αν μπορούσαμε να μιλάμε με τα τραγουδια πόσες ιστορίες θα είχαμε να πούμε???
Αμετρητες θα ήταν θαρρώ....

Η πρόσκληση και συνάμα πρόκληση ειναι απο την Μαριαλένα.

Τις αναμνήσεις των 53 χρόνων θελεις γλυκεια μου? Θα σου τις χαρίσω με αγάπη.Τώρα πια δεν μετράει τι μου αρέσει,τώρα μετράει η φυγή στον χρόνο,πίσω,πισω πολύ πισω....

(τα κεφαλαία γραμματα παντα θα αντιπροσωπεύουν λεξεις απο ενα τραγουδι που με στιγμάτισε)

Πισω λοιπόν,σε χρόνια που νομιζα πως ξεχασα και ηρθε μια πρόσκληση απο σενα να ΜΕ ΠΑΡΕΙ ΑΠ'ΤΟ ΧΕΡΙ και να με πάει μεσα σ'ενα ξεχασμένο απο τον χρόνο βιβλίο γεματο απο μουσική,στιχους και γεγονοτα.
Ανθρωπους που αγάπησα,που μ'αγάπησαν,που αλληλοσπαραχτήκαμε,που μισήσαμε ο ενας τον άλλον,που ξεχαστηκαμε,που χαθηκαμε...
Γεγονότα που με αφύπνησαν,με κατακρήμνισαν,με θεμελίωσαν,με κατακρεούργησαν,με εκαναν να ξαναζησω και να αναπνεω ακομα και τώρα.....
Οι αναμνήσεις πάντα θα ψαχνουν τοπο για να σταθούν..
ΑΠΟΨΕ ΣΤΗΣΑΝΕ ΧΟΡΟ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...
Κι εγω ψαχνω ακομα τον τόπο οπου η μοίρα θα πλεξει το υφαδι της για να ξαναζησω μεσα στα τραγουδια που αγαπησα,που με στοίχειωσαν,που με ανάστησαν,να ψαξω οσα εζησα,οσα εχασα,οσα αρνήθηκα,οσα προσπέρασα,οσα ακομα αγαπάω!

1)1960-1965.Το Κατινάκι-ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ- ερχεται Χριστουγεννα ΚΑΙ ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ οπου εμεις ζουμε.Ειναι η μοναδικη αδελφη της μανας μου.
Τραγουδαει"Η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Η ΜΑΡΓΑΡΩ". Φερνει και ενα πικ-απ (απο αυτα που συνδεόταν με το ραδιοφωνο) δωρο στην πλεξουδάτη Νουλη και σ'αυτην την εποχη ανακαλυπτω τον Θεοδωρακη και την φωνη,φτιαγμένη απο γρανίτη και ροδοπέταλα του Γ.Μπιθικωτση.
Δεν ξερω γιατί εκλαιγα τότε οταν ακουγα το "ΜΕΣ'ΤΗΝ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ".Απο ποίηση ειχα μεσανυχτα,αργότερα εμαθα ποιός το εγραψε.

2)1965-1970.Τα 45ρια απο βυνίλιο πληθαινουν στην δισκοθηκη της Νουλης.Δωρα απο το Κατινακι τον δασκαλο και τις φιλες της.Χάνομαι μεταξυ τού "THE HOUSE OF THE RISING SUN" με τον Erick Burton και τους Animals και στις λέξεις "All the leaves are brown and the sky is gray των Μama's and Papa's στο CALIFORNIA DREAMING, το SOMEBODY LOVES YOU των Who και το PAINT IT BLACK των Rolling Stones.
Και σε εναν αστάθμητο χρονο ερωτευομαι την φωνη του Πουλόπουλου που τραγουδαει:Μεσα απ'τον καμπο ,μεσα απο τον ανεμο....
LORCA!!!Μελοποιημενος από τον Γ. Γλέζο σε ελευθερη μεταφραση απο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Το αγαπημενο μου ηταν "ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΑΒΑΛΛΑΡΗ και φυσικά η ΚΟΡΝΤΟΒΑ.

3)1970-1975.Η πλεξουδάτη στηνει παράνομο ερασιτεχνικό σταθμό εκπομπης(οικογενειακο μας ειναι μαλλον το επαναστατικό κουσούρι).Τοτε μαθαινω και ακουω για πρωτη φορα τον Ξυλουρη να τραγουδαει "ΔΕΝ ΛΥΓΑΝΕ ΤΑ ΞΕΡΑΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΝΑΝΕ ΤΑ ΡΗΜΑΔΙΑ" και κανει ολόνυκτιες αφιερωσεις η ανάρχα η αδερφή μου στον Καρυωτακη και τους Ελληνες ποιητες που μελοποιηθηκαν. Π.Χ: ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!
Καταλάβατε πιστευω τις μουσικές επιλογες της....
Παντιέρα ρόσσα η όλη υπόθεση.....

1972,Ιουνιος...Οι παιδικοι φιλοι γινονται εραστές κατω απο τους ηχους του "I GARDINI DI MARZO" του lucio Battisti...Aγαπηθηκαν ποτέ αραγε?
Η Diana Ross τραγουδουσε "TUCH ME IN THE MORNING" οταν δυο αγγελοι ξεπουπούλισαν τα ουρανια φτερα τους και αρχισαν να ταξιδευουν στην κολαση της αναζητησης μεσα απο τις μπερδεμενες εικονες που τους καθορισε η κοινωνική κάστα, που ταξινομησε την ζωη τους χωρις να τους ρωτησει αν τραγουδανε μαζι με την Αρλετα:¨"ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ ΑΓΑΠΗ,ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ..."

1973:Φευγω για το πουθενά ξανά.Τ'εχασα ολα...και προσπαθω να ξεχασω μεσα απο τις φυγές μου...
Μονο εκεινο το τραγουδι γυροφερνει στο μυαλο μου:
Dove vai? QUANTO PUOI RESTI SOLA? Και ο Lucio Battisti εξακολουθεί να ειναι ο εραστής ...των αυτιών μου!!

4)1975-1980:Πολυτάραχη εκεινη η εποχη της ζωής μου....Γεμάτη με τράγουδια...
Παραταω τα ιατριλίκια που ηταν το ονειρο του δασκαλου και μπλεκομαι σε μια δουλεια που αν μη τι άλλο ειχε μπολικο τραγουδι και...χρημα!!!(εν αγνοία του βέβαια)
Σε μια εργατικη Πρωτομαγια στην Βενετια ακουω για πρωτη φορα το "A quí se queda la clara Comandante Che Guevara" και εκστασιαζομαι.
Στην Γερμανια,σ'ενα ελληνικο στέκι των Ελλήνων γουνοποιών ανακαλύπτω τον Νταλαρα να τραγουδαει:Του κατω κοσμου τα πουλια και τα παγώνια..
Στο Λουγκάνο,στο ψαραδικο μερος της λιμνης(οχι στην πλευρα της γκλαμουριας) πινω κρασι με τους ψαράδες και τραγουδανε το "ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΠΑΕΙ" φερμενο απο την Κατω Ιταλια -μεταναστες ήταν- σε παραφθαρμενη ιταλοελληνικη γλωσσα.
Στην Καστορια (ημουν τακτικη επισκεπτρια λογω δουλειας)παθαινω καθίζηση σ'ενα σκυλαδικο με το: Δυο νυχτες ανταμωσανε της Μαρινελλας και απο τοτε εγινα οπαδος της!!

1975:Ο Πάνος ειναι υποποπλοιαρχος σ'ενα κρουαζεροπλοιο της Chandis Lines.Τραγουδαει σε ολη την διαδρομη Ιταλια-Αιγυπτο-Λιβυη-Μαροκο το "νωρις μπαταρισε ο καιρος κι'εχει χαλασει"...Αγαπησα τον Καββαδια αλλά οχι τον Πάνο(καλη του ωρα οπου και αν βρισκεται)

1979:Ερωτευομαι σφόδρα τον πατερα του παιδιου μου καθως το "Julia" των Pavlov's dog διαπερνά το μεδουλι μου μαζι με τον ερωτα..

1980-1985:Με καταφέρνει να τον παντρευτώ μετά απο ενα χοντρό κέρατο που φυτρωσε στο κεφαλι μου κι εγω ακουω την Gloria Gaynor στο "Ι will survive".

1982:Παω για να γεννησω ενα ξημερωμα Πεμπτης και καθως ανάβω τσιγαρο,στον δρόμο για την κλινική τραγουδαω: hush now baby baby,don't you cry mama...η μαμα θα σε φροντιζει(pink floyd)

1985-1990:Ταραγμένοι καιροί τότε..
Jim Diamond:i should have known better...
Lionel Richie:hello...
Μαρινελλα-Παριος:κουρσα θανάτου...
Barbara Streisand:The eyes of Lora Mars,I am an woman in love ...
Τι να θυμηθω πρωτα???

1990-1995:Ειμαι ηδη μια ελευθερη ταξιδιαρα ψυχη,αλλα εργαζομενη μεχρι τελικης πτωσης.
Τρεις τραγουδιστες θυμαμαι απο αυτην την πενταετια, ασχετα αν η δουλεια μου ηταν μεσα στα τραγουδια απο τις 9 το πρωι εως τα ξημερωματα.
Ολοι τους ειναι δεμενοι με την πανεμορφη Κυπρο.
Leonard Cohen: Dance me to the end of love
Chris Rea: The road to hell
...και Χριστοδουλοπουλος live απο κασσετα να τα δινει ολα με το¨φτιαξε μου εναν καφέ και μη βαζεις ζαχαρη...
Και μη γελατε,ακομα με συγκινει οταν το ακουω...

1995-2000:Τραγουδάω το Comfortably numb και το Αnother brick in the wall των Pink Floyd, οταν ειμαι αναγκασμενη να ξημερωνομαι με το καμαρι μου για τις Πανελληνιες.

1999: Ξυπναω καθε πρωι με θεα το Αιγαιο απο τον βραχο του μικρου Καραμπουρνου και ενα αχνιστο καφέ διπλα μου.Κουκουλωνομαι οταν ακουω την τρομπετα να ηχεί για την επαρση της σημαίας αλλα ο Μενιος το πρωι ακουει τις Σερενατες του Σουμπερτ,και μά τον θεό ειναι ωραιο ξυπνημα!
Στην υποστολη της σημαιας καθισα πολλες φορές προσοχη και ορθια(ηθελα δεν ηθελα) ακουγοντας το il silenzio

2000-2005: Ξαναμπαινω στα παλια μου εργασιακα στεκια.Παλι η ζωη μου γινεται ενα τραγουδι και μια καινουρια περιπετεια....
ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΤΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΑΠ' ΟΣΑ ΠΕΡΑΣΑ: Γ.Νταλαρας

2007:Στο προφιλ μου θα βρειτε τι ακουω τωρα.
Αλλά να ξερετε πως παντα μια εικονα αναμνησης θα ακολουθει το καθε τραγουδι....