Χαθήκαμε.....άραγε να φταίνε οι αποστασεις?

Σήμερα γιορτάζαμε οικογενειακώς!

Η κόρη μου η Μαρία,η αδελφή μου η Δέσποινα(η μικρή πλεξουδάτη Νούλη)κι....εγώ.
Η Μαρία κάνει διακοπές με τον καλό της.Το ανηψούδι-βαφτιστήρι επίσης,κι εγώ με την αδελφή μου μαγειρέψαμε ένα λιτό γεύμα και φάγαμε μαζί-οπως τότε,οταν είμασταν παιδιά ακόμα-με την Τασία και τον δάσκαλο.

Με την Νούλη βλεπόμαστε πιά κάθε καλοκαίρι.Αν και μιλάμε στο τηλέφωνο πολύ συχνά δεν είμαστε"κοντά".Ζει εδώ και 25 χρόνια στην Γερμανία.Κάθε φορά που έρχεται ξετυλίγουμε το κουβάρι των αναμνήσεων και συμπληρώνουμε η μία τα κενά της άλλης.
Αλλά στην ουσία χαθήκαμε....

Με την ωραία Περσεφόνη είμαστε 25 χρόνια φίλες.Απο το τηλέφωνο μου είπε τα"χρόνια πολλά" σήμερα.Την αγαπάω και μ'αγαπάει....αλλά χαθήκαμε.Ζει σε άλλη πόλη.

Ο κολλητός μου ο Σωτήρης μου έγραψε απλά ένα μήνυμα.Εμεις που βρισκόμασταν σχεδόν κάθε δυό μέρες χαθήκαμε μετα τον θάνατο του αδελφού του.Δεν αντέχει τις αναμνήσεις...

Η γειτόνισσα,φίλη αγαπητή και συνοδοιπόρος στον αγώνα για τα αδέσποτα ζώα μου τηλεφώνησε λόγω εορτής μετά απο 2 μήνες σήμερα.Εφυγε 500 km μακρυά κι αυτή.Χώρισε μετά απο 10 χρόνια γάμου και προσπαθεί να ορθοποδήσει.Χαθήκαμε με την Δ...ω ενώ ο πρώην αντρας της κατοικεί στο απέναντι από μένα μπαλκόνι.

Η Σοφία ζεί μέσα απο την αιμοκάθαρση.Ηταν η ομορφότερη και το καλύτερο παιδί μεσα σε 9 πρώτα ξαδέλφια που ήμασταν.Χαθήκαμε οταν έφυγε στα 12 χρόνια της στην Γερμανια.Τώρα την χάνουμε όταν έρχεται λόγω του ο,τι ο εραστής της είναι....το τεχνητό νεφρό.

Πολλά τα ακούσματα σήμερα από αγαπημένα πρόσωπα που μόνο το σύρμα του τηλεφώνου μας ενώνει πια.
Και μέσα σ'αυτον τον κυκεώνα των αναμνήσεων και πριν δοθεί η απάντηση στα"γιατί"κάλεσε ταξί η "πλεξουδάτη"και μας πήρε αλά μπρατσέτα με την Τασία και το μπαστουνάκι της,και μας πήγε για ουζάκι δίπλα στην θάλασσα με θέα όλο τον Θερμαικό να αντανακλά τα φώτα έως πέρα από το Καραμπουρνού.
Και ξεδιπλώσαμε πάλι τις αναμνήσεις και ανοίξαμε παλιά κιτάπια.Και γίναμε μικρές-μικρές ξανά σαν ξυπόλυτα παιδιά που τρέχαμε στην άμμο,σαν έφηβες που δεν ξέχασαν το πρώτο φιλί,σαν άγουρα φρούτα που ωρίμασαν μέσα απο μια ζεστή αγκαλιά,σαν τις λύκαινες που ταίζουν με την σάρκα τους τα λυκόπουλα τους,σαν...σαν...σαν δυο γυναίκες που πέρασαν σε ηλικία τον μισό αιώνα αλλά οι θύμησες τις ξανακάνουν παιδιά..

...ο οδηγός του ταξί βοήθησε την Τασία να καθίσει και έπιασε κουβέντα με την Νουλη για τα παλιά ρεμπέτικα.Τους άκουγα να μιλάνε ενώ"ταξίδευα"πίσω στον χρόνο.Γλυκόπικρο ήταν το ταξίδι ώσπου δυο-τρεις λεξεις άρχισαν να τραγουδάνε στο μυαλό μου:Χαθήκαμε!!!!Αραγε να φταίνε οι αποστάσεις?
Και τότε μόνο θυμήθηκα κι αλλους ανθρώπους με τους οποίους δεν χαθήκαμε γιατί έφταιγαν οι αποστάσεις.
Χαθήκαμε γιατί ....μάλλον δεν αγαπηθήκαμε!Οσο έπρεπε και ΟΠΩΣ έπρεπε!



Κάποτε ταξίδευα χιλιόμετρα.......