Κάθε ψυχή χορεύει στον δικό της ρυθμό...2

Για να γραφτεί ένα παραμύθι πάντα πρέπει να υπάρχει και το ανάλογο ερέθισμα.
Στην προκειμένη περίπτωση τα ερεθίσματα μου ήταν η τελευταία δημοσίευση της Μαριαλένας και ο φίλος μου Κωνσταντής...που θέλω να πιστεύω πως δεν θα μου θυμώσει που έκανα κάποιες στιγμές απο την ζωή του....παραμύθι.
Αλλωστε ένα παραμύθι ήταν αυτό που έζησε.....
Πολλές φορές αναρωτήθηκε μήπως τα ονειρεύτηκε όλα αυτά που του συνέβησαν εκείνο τον καιρό..

-Τα παραμύθια της Παναγιώτας:"Οταν έλαμψε η νύχτα"

-Δεν έχω πια τον αριθμό σου..
-Καλύτερα!Ούτε εγώ τον δικό σου..
-Ακόμα καλύτερα..
-Καλημέρα"του είπε"και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
-Είχε ξημερώσει πια.Οι αναμνήσεις έγιναν γεγονότα,τα γεγονότα άρχισαν να γίνονται ξανά αναμνήσεις και το ρολόι χτύπησε 9 φορές την πρωινή ώρα μιας ηλιόλουστης φθινοπωρινής Τετάρτης.

>Κάθισε στο κρύο μάρμαρο του διαδρόμου και έστησε αυτί.Ακουσε τα βήματα του να ξεμακραίνουν στα σκαλιά
"ο κύκλος έκλεισε πια"σκέφτηκε.
Τράβηξε για το κρεβάτι της καθώς σκούπιζε τα μάτια της με το τσαλακωμένο,μεταξωτό άσπρο νυχτικό της.<

...Η Αντα δεν είχε αλλάξει και πολύ με τα χρόνια που πέρασαν.
Πάντα και-ακόμα-έψαχνε με την ίδια θέρμη το άλλο της μισό.Εξακολουθούσε να είναι ο μαγνήτης των ανδρικών βλεμμάτων και κατάφερνε πάντα να είναι στο επίκεντρο του θαυμασμού τους.Κολακευόταν σαν γυναίκα αλλά κάπου μέσα της ένοιωθε πως μόνο αυτό δεν ήταν ικανό να γεμίσει τον"δικό της"συναισθηματικό κόσμο.
Δρομολογημένη μέσα σε μια ζωή όπου έπρεπε να παίξει πολλούς ρόλους,έγινε απρόβλεπτη σαν χαρακτήρας για τους άλλους.Μυστήρια,σκληρή,γλυκειά,ονειροπόλα,μια άκαρδη σκύλα(για πολλούς)ψυχρή,υπολογίστρια και απόμακρη,(για άλλους)έπλασε μια κυβιστική ζωγραφιά και φώλιασε εκεί μέσα για να προφυλάξει εκείνη την γυναίκα που απο μικρή ανταγωνιζόταν το ανδρικό φύλο.Κι όσο συναγωνιζόταν και κοντραριζόταν μ'αυτό το φύλο,τόσο πιο πολύ το αγαπούσε.

Ο Κωνσταντής ήταν άτομο χαμηλών τόνων.Ντροπαλός και συγκρατημένος.
Χωρίς να είναι το πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ εξέπεμπε την εικόνα του αρσενικού σε όλο της το μεγαλείο.Μεγαλωμένος σε φτωχή οικογένεια,τελείωσε νυχτερινό σχολείο μαζεύοντας τα χαράματα μπάμιες στα χωράφια,κατάφερε αργότερα να πάει στην Γαλλία και γύρισε στην πατρίδα με ενα δίπλωμα ηλεκτρονικού αυτοκινήτων.
Παντρεύτηκε την όμορφη Β.και έκαναν 2 κοριτσάκια(τώρα μεγάλωσαν κι αυτά).
Κι έτσι πορευόταν οι ζωές τους μέχρι που έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και κουτούλησε ο ένας πάνω στον άλλον.

-Η Αντα δεν χάριζε κάστανα στους οφειλέτες της.Ετσι κάποιο βράδυ μπουκάρησε στο μαγαζί του Πέτρου για να πάρει τα αργοπορημένα χρωστούμενα απο την δουλειά της.Η τσέπη του Πέτρου ηταν ως συνήθως άδεια αλλά επειδή ήξερε πως η Αντα ήθελε να φτιάξει το αυτοκίνητο της μετά απο ένα τρακάρισμα που είχε της έκανε την πρόταση να το αρχίσει και θα το πληρώσει αυτός.
-Και ποιός θα μου το κάνει?
-Ο φίλος μου απο εδώ.Ξέρει από αυτά.
Η Αντα έρριξε ένα φαρμακερό βλέμμα στον"φίλο από εδώ"ξύνισε τα μούτρα της και ρώτησε:Γκαραζιέρης είστε φίλτατε?
-Οχι κυρία μου,απλά συνεργάζομαι με τεχνίτες αυτού του είδους.
Κοίταζε το πάτωμα καθώς της μίλαγε.Με λίγα λόγια την αγνοούσε παντελώς.
Η Αντα ξαναξυνίστηκε με το στύλ του και του έρριξε το πιο φαρμακερό της βλέμμα αυτή την φορά.
-Καλά Πέτρο,δώστου το νούμερο μου να με πάρει όταν μπορεί.

Ετσι γνωρίστηκαν ο Κωνσταντής με την Αντα.
Μέσα από εργασιακά φαινόμενα και απολαβές χρημάτων.Ο Πέτρος έτριβε τα χέρια του με την καλή του τύχη και σπιούνευε τον έναν στον άλλον για τα κοσμητικά επίθετα με τα οποία αλληλοχαρακτηρίζονταν."Αξεστο και κομπλεξικό γκαραζιέρη" τον έλεγε αυτή."Ανέραστη και ανοργασμική γιάπισα"την ξεφώνιζε αυτός.Μάλωσαν για τις λαμαρίνες,μάλωσαν για τα καλώδια,μάλωσαν για την μπαταρία,μάλωσαν για τα λεφτά,μάλωναν για τα πάντα,αλλά όσο και να μάλωναν δεν κατάφεραν να αποτρέψουν αυτό που έμελλε να γίνει.Πέρασαν 3-4 μήνες και εξουθενωμένοι πια και οι δύο από την ίντριγκα έκαναν ανακωχή χωρίς να το καταλάβουν.

-Παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Αντα περιφερόταν ανάμεσα στους καλεσμένους της σαν δούκισσα φορώντας το φόρεμα απο Βενετσιάνικη δαντέλα.Ο χρόνος είχε πια γίνει παρελθόν,η πράσινη τσόχα είχε ήδη αρχίσει να αναστενάζει όταν ενα μήνυμα έδωσε τις ευχές του Κωνσταντή.Του ανταπέδωσε με μήνυμα τις ευχές και συνέχισε να ποντάρει στον Ασσο που είχε μπροστά της.
Οταν το τηλέφωνο χτύπησε και την ρώτησε αν χωράει στους καλεσμένους της εκείνη μέσα στην ζάλη της γιορτής και του αλκοόλ είπε απλά"ευπρόσδεκτος"...

...Κι έτσι άρχισαν όλα....

Γύρω στις 10 το πρωί έμειναν οι δυό τους ανάμεσα σε μια στίβα άπλυτα πιατοπότηρα.Δεν του είπε τίποτα!Εβαλε καφέ στην μηχανή και άρχισε να μαζεύει τα αποτσίγαρα.
-Ασε με να σε βοηθήσω,
-Δεν πειράζει,δεν έχω πεθερά να μου κάνει επίσκεψη,
Κάθισαν μέχρι τις 3 το μεσημέρι πίνοντας 2-3 κανάτες καφέ....
Γέλασαν,θυμήθηκαν,ανέλυσαν την έχθρα τους,ζήτησαν άφεση ο ένας από τον άλλον,ίσως και να έκλαψαν για στιγμές και αγάπες που έχασαν.
Ισως να έψαχναν το "άλλο τους"μισό"εκείνη την πρωτοχρονιά.Δεν ξέρω...

...δεν ξέρω τι έγινε μετά.Απλά αυτά τα δύο εχθρικά και τόσο διαφορετικά πλάσματα έγιναν ένα μέσα στην καινούρια μέρα του καινούριου χρόνου.,μάλλον τότε πρέπει να αγαπήθηκαν.
Εκείνος έφυγε αργά το βράδυ.
Εκείνη δεν είπε τίποτα.Ηξερε πως δεν της ανήκε.Επρεπε να φύγει.

>Κάθισε στο κρύο μάρμαρο του διαδρόμου και έστησε αυτί.Ακουσε τα βήματα του να ξεμακραίνουν στα σκαλιά.
Τράβηξε για το κρεβάτι της καθώς σκούπιζε τα δάκρυα με την βενετσιάνικη δαντέλα.<

....ο καινούριος χρόνος τους βρήκε να ξελογιάζονται μέσα στην ηδονή της αμαρτίας και στα όνειρα του μη επιτρεπτού.Εκείνη έκλεβε στιγμές απο τα δεδομένα που ανήκαν σε άλλα άτομα κι εκείνος ζούσε την εφηβείσ που του στέρησε η ίδια η ζωή.Το πάθος τους κατάντησε μια αρρώστια που έσβηνε μόνο σαν ξημέρωνε και κοιμόταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.Ολες οι εντάσεις και όλα τα προβλήματα εξαφανιζόταν όταν αγκαλιάζονταν και έλεγαν"θα κοιμηθούμε μαζί"
Ο Κωνσταντής την ζήλευε σαν έφηβος.Κρίση τον έπιανε σαν εκείνη πήγαινε στις δουλειές της που είχαν πάντα να κάνουν με αρσενικά.Η Αντα δεν είχε δικαίωμα να ζηλέψει.Ηξερε πως αυτό το "άλλο μισό"δεν θα της ανήκε ποτέ.Μάζευε τα ψίχουλα απο την αγάπη που η ίδια θέλησε να δανειστεί και προσπαθούσε να τον προφυλάγει από την κακία του κόσμου.

Χώρισαν μέσα από αυτήν την κακία.Ξαναέγιναν εχθροί αυτοί οι δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και έγιναν ενα σώμα και μια ψυχή.
Κατέληξαν δυο ξένοι.

Η Αντα αφιερώθηκε ξανά στην δουλειά της και ζούσε στην καθημερινότητα που επέλεξε η ίδια πια.
Ο Κωνσταντής απέφευγε και να μιλάει γι'αυτήν με τους κοινούς γνωστούς.
Η καταχνιά τους τύλιξε και ο χρόνος άπλωσε την λήθη να γιατρέψει τις πληγές του χωρισμου.
Δυο χρόνια σχεδόν πέρασαν χωρίς να ειδωθούν,χωρίς να μάθει ο ένας τι κάνει ο άλλος...

Συναντήθηκαν ξανά ένα βράδυ με πανσέληνο.Σεπτέμβρης ήταν.Εκείνη είχε πάλι πρόβλημα με το αυτοκίνητο της.Εκείνος περαστικός ήταν απο τους"συνεργάτες τεχνίτες".
Εκείνη έκανε την θριαμβευτική είσοδο της στο συνεργείο,χαιρέτησε τα 8-10 μέλη του πληρώματος και πήρε τον Μήτσο αγκαζέ για να δει το αμάξι της στο πάρκινγκ.
-Εδώ είναι,δεν τον είδες?
-Ποιόν να δω ρε Μήτσο?
-Τον ακατονόμαστο,όπως τον έλεγες!
-Οπα!δεν τον είδα Μήτσο μου.Δεν φορούσα τα γυαλιά μου.
-Θέλεις να του πώ να φύγει?
-Οτι θέλεις κάνε,δεν με ενοχλεί η παρουσία του..
-Θα πρέπει τότε να τον φωνάξουμε να καθήσει μαζί μας..
-Ας είναι κι έτσι..
Παγερά έκαναν μια κρύα χειραψία και αναγκαστικά έκατσαν παρέα με τους κοινούς φίλους που ενώ ήξεραν την όλη κατάσταση κρατούσαν μια καλά μεθοδευμένη τυπική άγνοια.
Πιο ξένοι κι από τους ξένους.Πιο άγνωστοι κι από εκείνους που δεν συναντήθηκαν ποτέ ν'αγναντεύουν τον ουρανό που σκοτείνιαζε και να αποφεύγουν ο ένας την ματιά του άλλου.
Νύχτωσε.Το ουίσκυ ζέστανε το αίμα,κι η Αντα μιλούσε με τον Σταύρο τον αγιογράφο για αναγεννησιακές Μαντόνες.
Εκείνος ανέλυε με τον Μήτσο την νέα εισαγωγή ηλεκτρονικών ανταλλακτικών.
-Ειναι αργα,πρέπει να φύγω"ειπε εκείνη"καλέστε σας παρακαλώ ενα ταξί.
-Θα σε παω εγω"είπε ο Μήτσος"
-Στο δρόμο μου είναι"είπε ο αγιογράφος"
-Εγώ θα σε πάω Αντα"είπε και το μάτι του άστραψε"

Ανοιξε την πόρτα στην σιωπηλή της φιγούρα ενω εκείνη μουρμούρισε ενα ευχαριστώ.
Δεν μίλησαν στην διαδρομή.Ούτε λέξη δεν ειπώθηκε.Εκείνη στύλωσε το βλέμμα στον δρόμο κι εκείνος έστησε καυγά με τον λεβιέ των ταχυτήτων.
Οταν έφτασε στο σπίτι της μετα από 20 λεπτά της είπε"τον θυμάμαι ακόμα τον δρόμο"
Εκείνη χαμογέλασε μόνο.
-Καληνύχτα και...
-Οχι!Επιασε το μπράτσο της και το έσφιξε,
-Δεν θα φύγεις έτσι!πρέπει να σου μιλήσω,έστω και μετά από τόσον καιρό...

...τους βρήκε για μια ακόμα φορά το ξημέρωμα!
Λέξεις,λέξεις,λέξεις όνειρα χαμένα,σχέδια μη τελειωμένα,απραγματοποίητα δεδομένα ώσπου η συγγνώμη και η κάθαρση πότισε την ψυχή τους και ξανάγιναν"ενα".Αποδέχτηκαν και παραδέχτηκαν τα λάθη τους κι'ενώθηκαν πάλι σε μια ψυχή που έψαχνε το άλλο της μισό.Σ'εκείνο το ίδιο κρεβάτι κατακερμάτισαν τον χρόνο της χωριστής τους ζωής και ζώντας την έκσταση που μόνο οι όμοιες ψυχές μπορούν να νοιώσουν,αγαπήθηκαν ξανά,μέ'κείνο το φως που έκανε την νύχτα να λάμψει.
Δεν νομίζω να εισέπραξαν το σεξουαλικό αποκορύφωμα.Οχι!
Για την Αντα και τον Κωνσταντή(απ'όσο τους γνώρισα)άλλα τους ένωσαν.(και σίγουρα δεν ανήκουν στην γήινη καθημερινότητα)
Κι ακόμα κι αν πρέπει να ζούνε χωριστά πάντα κάτι θα τους ενώνει.

-Θα ξανακοιμηθώ για λίγο στην αγκαλιά σου της είπε
-Πρέπει να φύγεις,ξημέρωσε..
Σηκώθηκε και πηγε στο μπάνιο
Εκείνη άναψε τσιγάρο και αναστέναξε."δεν θέλω να φύγει"σκέφτηκε.Παραμέρισε τα θέλω της,φόρεσε το μεταξωτό άσπρο νυχτικό και τον βρήκε...να ψάχνει τα dvd της.
-Τι θέλεις να ακούσεις?ρώτησε
-Εσύ θέλω να ακούσεις μόλις φύγω,της απάντησε
Κοίταξε το dvd.Ηταν μαρκαρισμένο με έναν κόκκινο κύκλο.
-Είναι πριν δύο χρόνια,του είπε
-Είναι σήμερα,της είπε....
-Μα...
-Μη μιλάς.Τότε νόμιζα πως σ'αγαπούσα,τώρα ξέρω πως σε λατρεύω.Διώξε με γιατί από μόνος δεν θα φύγω ξανά ποτέ.
Τον τράβηξε στην εξώπορτα και του είπε"καλημέρα"

>Καθισε στο κρύο μάρμαρο και αφουγκράστηκε τα βήματα του στα σκαλιά<

Τον έδιωξε τελικά.Οσο κι αν τον αγαπούσε έπρεπε να τον διώξει.
Μάλλον η Αντα ήταν ανίκανη πια για να πολεμήσει για το "άλλο της μισό"ή ίσως....έπρεπε να αφήσει τον Κωνσταντή εδώ με την ελπίδα να τον βρεί σε μια άλλη ζωή όπου θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά ενα σώμα και μια ψυχή.

Την ίδια μέρα άκουσε το τραγούδι.
Δεν έκλαψε.
Αποφάσισε να μείνει ξανά ανέραστη,όπως έμεινε στα δύο χρόνια που δεν ήταν μαζί του