Παρασκευή, Φεβρουαρίου 15, 2008

14 Φεβρουαρίου...λιγες ώρες μετα!

1977 ..Φλεβαρης..

...φεύγοντας απο την Padova κείνο το μεσημέρι, έφτασα στο Menstre χάρη στον Roberto και τα χρήματα που μου δάνεισε η σινιόρα Μαργαρίτα -η μάνα του-για να πάρω το τραίνο για την πατρίδα. Οι απεργίες λυμαίνονταν την χώρα τότε.Δύσκολοι καιροί για τα φοιτητάκια.
Voglio stare qui con noi:είπε
Devo andare:είπα....
Το τραίνο ήταν έτοιμο να φύγει όταν άφησε τα χέρια μου και έβγαλε δυο τριαντάφυλλα από την εσωτερική τσέπη του παλτό του.Στο διπλανό κάθισμα τα άφησε και το μόνο που είπε ήταν:Ριξτα στο πρώτο τρεχούμενο νερό που θα δεις όταν θα μπεις στην πατρίδα σου. Una rosa ritorna di me.L'altra stai con te,come la mia anima.....
Οταν πέρασα τα σύνορα ήταν νύχτα ακόμα,Ανοιξα το παράθυρο...έβρεχε...περίμενα ώρα να ακούσω την βουή από τα νερά του Αξιού(βαρδαρ)Πέταξα τα rosa και κουλουριάστηκα στο κάθισμα,μέχρι που ανακάλυψα πως δεν ήταν η βροχή αλλά τα δάκρυα που μούσκευαν το πρόσωπο μου...
....είδα την Τασία(η μάνα μου)να με περιμένει στο παγκάκι στο σταθμό.Γύρω στις 5 το πρωί ηταν..
Την αγκάλιασα και ξαναεκλαψα.....πικρά,πολύ πικρά,,,
Είχε ξημερώσει πια 14 του Φλεβάρη....
L'ultima parola che ha cantanto all'mio cuore era......
io ti amo, davero...ti amo, si ti amo.....

(Οπως δημοσιεύτηκε ένα χρόνο πριν στους Ανώνυμους Μελαγχολικούς)

6 σχόλια:

Marialena είπε...

Η ζωή δεν είναι σαν το βίντεο να κάνουμε παύση και να πηγαίνουμε μπροστά ή πίσω την ταινία για να την ξαναδούμε...

Ζούμε με τις επιλογές μας, αλλά το καταλαβαίνουμε αφού τις έχουμε κάνει!

Καλή σου Παρασκευή Γιωτούλα μου!

nyctolouloudo είπε...

και τα λάθη των επιλογών μας,μας κυνηγάνε όλα τα χρόνια μετά.....μαζί με κάποια αγάπη σε κάποιον σταθμό ξεχασμένη.

faraona είπε...

Αμαν κοριτσι μου μην με λεγεις τετοια πρωι πρωι ντεν μπορω,αληθεια σε λεω για!
Αστα,βραστα σου λεω αυτες οι περιπτωσεις.Δεν ξερω αν ειναι προσωπικη η εμπειρια αλλα αν ειναι αστην και πισω μην κοιτας.Φιλια!

panagiota είπε...

Αχ Μαριαλένα μου,πόσο θα ήθελα να μπώ μέσα σ'ενα βίντεο και να ξαναζήσω τέτοιες εικόνες.Οχι πως θα άλλαζε τίποτα,απλά να χουχουλιάσω στην μαγεία των συναισθημάτων...

Οχι μόνο με κυνήγησαν οι επιλογές και τα λάθη μου,Ζουμπουλάκι μου ανοιξιάτικο,σαν τον Αθανάσιο Διάκο με σούβλισαν αλλά εχω να γεμίζω με θύμησες την ζωή μου.Καλές,κακές?Τώρα μόνο με αγάπη τις θυμάμαι...

Ειδες μπρε τι σε λέγω πρωί-πρωί?
Ειδες τι θυμάμαι η τζαναμπέτισσα μετά απο 30 τόσα χρόνια?
Τι να κάνω για,που δεν έκατσε με τον Roberto.Είπαμε το οριστικό αντίο στην κορυφή του settimo cielo(εκει έκανε ο μακαρίτης Καραμανλής κούρα)μετά απο ένα χρόνο...

Κούκλες μου και του χρόνου!!!!

faraona είπε...

Αυτο το ''τζαναμπετισσα'' και το ''μπρε''με σκοτωσαν πρωινιατικα ,περα απ ολα τ αλλα.Νασαι καλα καλη μου φιλη.φιλια.

panagiota είπε...

Εμ!!να μη θυμηθώ κι εγώ λίγο τις ρίζες μου?Αφού τραβάει η άτιμη η φλέβα η Μικρασιάτικη...
Σαββατιάτικα χουζούρικα φιλιάκια