Αισθήσεις και αισθήματα: Οι αγάπες μου.

Η Bella...

Σαν βρέθηκε το σπίτι με την αυλή, η Παναγιώτα μετακόμισε τα υπάρχοντά της σε χρόνο dt. Ένα νιόχτιστο διώροφο ήτανε παραδίπλα από τη θάλασσα.
Οταν πρωτοπήγα όλοι με κοίταζαν περίεργα...Τι γύρευε μια αστή σε ένα χωριό που τον χειμώνα το έδερναν οι αγέρηδες και πνίγονταν οι χωματόδρομοι απ΄τη λάσπη?
Τους έπιασα να κρυφοκοιτάζουν μέσα από τις κουρτίνες σαν έπλενα τα μπαλκόνια ή πήγαινα για ψώνια με το ποδήλατο. Αλλά αυτό που δεν μπορούσαν να χωνέψουν, ήταν πως όλα τα σκυλιά με παίρναν στο κατόπι. Και το χειρότερο γι΄αυτούς ήταν πως εγώ καθόμουν κιόλας και τα χάιδευα και μιλούσα μαζί τους. Η σπιτονοικοκυρά μου η Τασούλα μου μετέφερnε τους χαρακτηρισμούς: τρελάρα, ζαβή, αλαφροΐσκιωτη...
Η Τασούλα έμενε στον επάνω σπίτι. Μεγαλωμένη στην Αυστραλία, γύρισε και παντρεύτηκε στο χωριό της. Ήταν μικρότερή μου, αλλά είχε ήδη δύο αγοράκια. Η νοοτροπία της ήταν κάτι μεταξύ Αυστραλιανής προόδου και οπισθοδρόμησης του χωριού, αλλά ήταν γλυκιά και καλόβολη. Κλεισμένη όλη μέρα στο σπίτι με δύο μικρά αγόρια, ξεφυσούσε μόνιμα από ανία και βαρεμάρα και όταν της έδωσα το ελευθέρας για πρωινό καφέ, έγινε η κολλητή μου, φλομώνοντας με στο κατσικίσιο τυρί, στα γλυκά και στις θεϊκές πίτες που έφτιαχνε. Μα ακόμα δεν μπορούσε να χωνέψει και αυτή "πως δεν φοβόμουν και άγγιζα αυτά τα κοπρόσκυλα".
Η αγέλη της παραλίας απαριθμούσε οκτώ με δέκα κόπρους, με έναν μεγαλόσωμο βρωμιάρη και σουρομαδημένο απ΄τις επουλωμένες πληγές των σκυλοκαυγάδων, νταή αρχηγό. Άγριο και καβγατζίδικο ζώο ήταν. Λίγο πιο πίσω απ΄το κοπάδι και σε απόσταση ασφαλείας, ακολουθούσε ένα κακόμοιρο, μέτριο σε μέγεθος ζωντανό, με ξανθοκάστανο όμορφο χρώμα και πεσμένα αυτιά. Κάτι μεταξύ κυνηγόσκυλου και βεριτάμπλ ελληνικού μπάσταρδου κοπρόσκυλου. Μόνιμα είχε την ουρά κάτω από τα σκέλια. Σαν έπαιρνε λίγο θάρρος για να πάει να φάει απ' αυτά που έριχνα, εισέπραττε γρυλίσματα και δαγκωνιές και τρεπόταν σε φυγή. Μετρούσα τα κόκαλα στα ισχνά του πλευρά σαν πήρα την σκούπα μια μέρα και κυνήγησα τον αρχηγό που το είχε σβερκώσει κάτω στον χωματόδρομο για ένα κοκαλάκι.
Πέρασαν μέρες που δεν το ξανάδα, ώσπου ένα βραδάκι άκουσα να μου χτυπά την πόρτα αλαφιασμένα η Τασούλα...
- Έλα, μου λέει, έλα γιατί δεν ξέρω τί να κάνω και φοβάμαι να το πιάσω!
- Τί έπαθες μωρέ Τασούλα και σκούζεις βραδιάτικα? Τί φοβάσαι να πιάσεις?
- Έλα, έλα στην αυλή να δεις!
Άναψα τα φώτα της βεράντας και βγήκα έξω από τον φράχτη με την Τασούλα μπροστά. Ένας ξανθοκάστανος σκυλίσιος κώλος ήτανε σφηνωμένος στο συρματόπλεγμα, ανάμεσα στα σαθρά τσιμεντότουβλα, μέσα σ΄ένα κρυφό λαγούμι. Άραγε πόσες νύχτες το έσκαβε? Κιχ δεν έβγαζε...Ξαναγύρισα στην αυλή για να ελέγξω την κατάσταση. Στο μισοσκόταδο διέκρινα την ικεσία και την υποταγή σε κείνα τα υγρά, μελιά μάτια.
- Τι θα κάνουμε βρε Γιώτα?
- Θα το βγάλουμε βρε Τασούλα!
- Μαρ΄ φοβάμαι μη με δαγκάσ΄!
- Ε άμα σε δαγκάσει, ετοίμασε την κοιλιά σου να σε κάνω αντιλυσσικές ενέσεις!
- Καλά μαρ΄ χαζή είσαι? Να πάθω λύσσα και να δαγκαν΄ τα παιδιά μ΄?
Ξεράθηκα να γελάω καθώς την καθησύχαζα πως δεν πρόκειται να δαγκάσει κανέναν και της είπα να βρει κάτι για να σκάψει το χώμα ανάμεσα στα τσιμεντότουβλα, κάτω από την κοιλιά του σκυλιού. Βρήκε ένα τσαπί, ανασκουμπώθηκε και έπιασε δουλειά, αφού πρώτα σιγουρεύτηκε πως η μούρη του σκυλιού ήταν από την δικιά μου πλευρά (ο κώλος βέβαια δεν δαγκώνει!). Το ζώο είχε γίνει ένα με το χώμα, έτρεμε...
Παιδευτήκαμε κάνα δυο ώρες, η Τασούλα μεγάλωσε το λαγούμι με το τσαπί και γω κατάφερα να σηκώσω το συρματόπλεγμα, που του ΄χε γδάρει και ματώσει την πλάτη. Όταν η τρύπα έγινε ικανή για να περάσει το ζώο, εκείνο δεν κουνήθηκε. Εχωσε την μουσούδα του στο χώμα, έκλεισε τα μάτια και έμεινε εκεί ακίνητο.
Μέσα από τη διαδικασία απελευθέρωσης και καθώς του φώναζα: Έλα βρε αγόρι μου θα τα καταφέρεις!...η Τασούλα διέγνωσε το φύλο από την πίσω πλευρά...
- Σκασε μαρή, μου λέει, κορίτσ΄ είν΄ το ζωντανό!
Και αφού διαπιστώθηκε το φύλο και γω άρχισα να λέω: Κουράγιο ομορφούλα μου, θα τα καταφέρουμε, γυρνάει η Τασούλα και λέει πάλι με εκείνο το φοβερό, δικό της, ανεπανάληπτο στυλ ...
- Τι ομορφούλα την λες μαρή Γιώτα, κακάσχημο είναι το άμοιρο!
- Καλα μωρέ Τασούλα, δίκιο έχεις...Μπέλλα θα την λέμε...
- Τι Μπέλλα μαρή, τί είναι το Μπέλλα?
- Όμορφή...στα ιταλικά!
- Αει να σε πάρει η ευχή τρελλέγκω!που το βρήκες?...και έσκασε στα γέλια.
Την αφήσαμε στο λαγούμι της να ηρεμήσει και φύγαμε για τα σπίτια μας.
Την επομένη, η Μπέλλα αυτοδιορίστηκε κάτοικος της αυλής, με λίγα λόγια μας υιοθέτησε.

Ερχόταν τα βράδια και κοιμόταν κάτω από τη μουσμουλιά, δίπλα στο λαγούμι. Έφευγε το πρωί πριν ξυπνήσουμε. Κανείς μας δεν ήξερε πού πήγαινε, ούτε και στην αγέλη κατέφυγε. Ο Δ. ανακάλυψε μετά από καιρό ένα χαλασμένο τμήμα του φράχτη στο μαγαζί και την Μπέλλα μπάστακα-φρουρό στο άνοιγμα. Αυτό το τετραπέρατο και άσχημο ζωντανό, το βράδυ φύλαγε το σπίτι και το πρωί το μαγαζί.
Από τότε, κάθε πρωί έφευγε με τον Δ. τρέχοντας πίσω από τη μηχανή του.
Ο χειμώνας μπήκε άγριος στο θαλασσοχώρι. Εικοσιτετράωρα βροχής και ψωφόκρυο. Η μάνα μου έταζε κεριά στους αγίους για να ξεχειμωνιάσω στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη. Αλλά η Παναγιώτα, που γεννήθηκε μια νύχτα μες την λαίλαπα του χιονιού ακούγοντας τα βελάσματα από τις προβατίνες που γεννούσαν στο διπλανό μαντρί,την ώρα που γεννούσε και η Τασία, προτίμησε να μείνει με την σπιτονοικοκυρά της, τις πίτες της και τα κανταΐφια της αποφεύγοντας μια μάνα που τηλεφωνούσε ολημερίς στον Ντίνο για την προβληματική εγκυμοσύνη.
Φλεβάρης...1982...26η του μήνα...
Μόνη στο σπίτι, με το σποράκι στην κοιλιά, παρέα με το Πουπουσάκι και την χαζο-Σίλυ , ανακάλυψα πως ο Δ. που έλειπε στην Θεσσαλονίκη, ξέχασε να φέρει την καθιερωμένη τροφοδοσία για την Μπέλλα. Στα γρήγορα, το βραδινό μου γάλα(μπλιαχ) μπήκε σε μια γαβάθα μαζί με τρία ωμά αυγά και μισή φρατζόλα ψωμί.
Απόβραδο ήταν και η αυλή μύριζε αλμύρα απ' τ' ανταριασμένα κύματα που την πότιζαν. Βγήκα στη βροχή που μαστίγωνε την ξύλινη πόρτα της αυλής και μέσα στο αχνό ηλεκτρικό φως, είδα το σκυλί, μουσκεμένο ως το κόκκαλο, να κάθεται στο τσιμεντένιο δρομάκι της εισόδου. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα εκεί. Τα όριά της τα είχε τοποθετήσει μέχρι την μουσμουλιά.
- Έλα, της είπα και της έδειξα τη γαβάθα. Έλα να φας!
Γρύλισε παραπονεμένα και κατέβασε περισσότερο τ' αυτιά της. Πάλι δεν έκανε βήμα.
Κατέβηκα τα σκαλιά με τη βροχή να με δέρνει αλύπητα. Με αγωνία με κοιτούσαν τα μελιά της μάτια. Στάθηκα σε απόσταση αναπνοής και άπλωσα το χέρι μου να το μυρίσει. Μισοσηκώθηκε, μύρισε το χέρι και το έγλυψε.
- Πάμε τώρα στα στεγνά, γίναμε λούτσα και οι δυο μας.
Άφησα το χέρι στη μουσούδα της και έκανε ένα βήμα, σηκώθηκε. Ανεβήκαμε μαζί στο μισοβρεγμένο μπαλκόνι, και κει μέσα στο λιγοστό φως είδα να κρέμεται "κάτι" κάτω από την ουρά της.
- Θεούλη μου! αναφώνησα...Μου το χτυπήσανε το ζωντανό και βγήκαν τα έντερα του!
Σαν έγειρα να δω καλύτερα, εκείνο το "κάτι" ταλαντευόταν. Ζωντανό ήταν! Η Μπέλλα ξάπλωσε στο υγρό μπαλκόνι και βόγκηξε...Τράβηξε το "κάτι" με τη μουσούδα της και άρχισε να το γλύφει.
Η Μπέλλα της βροχής και της αλμύρας, είχε αρχίσει να γεννάει μέσα στην καταιγίδα...

...Συνεχίζεται