Τετάρτη, Απριλίου 09, 2008

Χαλάσματα...



Μια φορά κι έναν καιρό αυτό το πράσινο κομμάτι ανήκε σ' έναν πανέμορφο κήπο. Παιδί ήμουν τότε και τον θαύμαζα όταν καθόμουν στο μπαλκόνι και διάβαζα. Τριανταφυλλιές, ζουμπούλια, αγιόκλημα και γιασεμιά όπου κρύβονταν τ' αηδόνια και τραγουδούσαν κάθε άνοιξη τα ξημερώματα. Οπωροφόρα δέντρα γεμάτα ωδικά πουλιά που έστηναν το επόμενο τραγούδι σαν σώπαιναν τ' αηδόνια. Λογής, λογής λαχανικά που έφερνε ο κυρ-Γιώργης στο πανεράκι στην γιαγιά μου μαζί με τα ζουμερά σύκα. Ένα κακό είχε μόνο ο κυρ-Γιώργης, έστηνε ξόβεργες και έβαζε τα πουλιά σε κλουβιά. Έβλεπα τα κλουβιά καρφωμένα στο περιτοίχισμα με το νάιλον για την βροχή από πάνω και γινόταν η ψυχή μου μαύρη. Και ω! του θαύματος το μυαλό μου πήρε στροφές!
- Θέλω κι εγώ πουλιά, είπα στην Μαρίκα.
- Δεν τα λυπάσαι να τα έχεις στο κλουβί?
- Επειδή τα λυπάμαι θέλω να τα περιποιούμαι.
Την άλλη μέρα ήρθε το πρώτο πουλί.Το κλουβί ήταν χειροτέχνημα του Κυρ-Γιώργου. Μια καρδερίνα ήταν, συννεφιασμένη και αμίλητη. Το σατανικό μου παιδικό μυαλό το είχε οργανώσει καλά το "έγκλημα" και όταν τα κλουβιά έγιναν 4-5, τα πουλιά άρχισαν να εξαφανίζονται και να "πεθαίνουν" μυστηριωδώς.
- Τι έγινε το πουλί?
- Ψόφησε...
- Και που είναι το πτώμα?
- Το έθαψα στην παραλία...
Η Μαρίκα με κοίταξε αρκετές φορές με απορία ώσπου την ψιλιάστηκε και έγινε σιωπηρός συνένοχος. Δεν θυμάμαι πόσα πουλιά πέρασαν από το μπαλκόνι. Όταν πέρασαν τα χρόνια και έφυγα από το πατρικό μου τα κλουβιά είχαν ήδη πεταχτεί. Η Μαρίκα είχε "φύγει" και την ακολούθησε και ο κυρ-Γιώργος...
Σαν ξαναγύρισα πριν 20 χρόνια στο σπίτι όπου μεγάλωσα, ο κήπος είχε περισσότερα λουλούδια, καθόλου λαχανικά και τα πουλιά τραγουδούσαν ελεύθερα στα δέντρα. Δύο ακόμα σπίτια ξεφύτρωναν πάνω από το μικρό ημιυπόγειο σπιτάκι.
Οταν "έφυγε" και η γυναίκα του μετά από λίγα χρόνια και οι κόρες τους μετακόμισαν με τις οικογένειες τους μακρυά...ο κήπος άρχισε σιγά-σιγά να πεθαίνει.
Τα λουλούδια μαράθηκαν,πολλά δέντρα αρρώστησαν και ο κισσός τύλιξε τα πάντα στο πέρασμά του. Μόνο τα αηδόνια ακουγόταν...και έπιαναν ακόμα το τραγούδι το ξημέρωμα.

Όταν ήμουν παιδί θυμάμαι, στις αυλές των σπιτιών της γειτονιάς, υπήρχαν πάντα 5-6 χοντρές γάτες και καλοζωισμένα σκυλιά. Τα σπιτάκια έγιναν πολυκατοικίες, αλλά οι γάτες συνέχιζαν να σεργιανίζουν στις πρασιές, μιας και οι περισσότεροι νέοι κάτοικοι ήταν φιλόζωοι. Τις τάιζαν και έβαζαν κουτιά στις πυλωτές για να γεννάνε. Εκτός από αυτούς όμως, υπήρχαν και οι ορκισμένοι εχθροί τους...
Έτσι, με τον χρόνο, τα ζώα άρχισαν να λιγοστεύουν. Έβγαινα από το μπαλκόνι για να ταΐσω, φώναζα, φώναζα, μα δεν υπήρχε ψυχή ζώσα. Μερικοί είπαν φόλα, άλλοι χλωρίνη και άλλοι ποντικοφάρμακο...Ακολούθησαν ομηρικοί καυγάδες στην γειτονιά με τους "ύποπτους".
Ώσπου...
Μια μέρα, που καθόμουν και παρατηρούσα τα χάλια του απέναντι κήπου από το μπαλκόνι, είδα μια ξανθομαλλούσα μέσα στον πράσινο κισσό και μερικές γάτες τριγύρω της να τρίβονται στα πόδια της και να νιαουρίζουν. Στο ψι-ψι-ψι που ξεστόμισα, είδα πολλά χνουδωτά κεφαλάκια να έρχονται τρέχοντας. Από την αρχηγό των φιλόζωων έμαθα πως η ξανθομαλλούσα νεράιδα των γάτων έκανε εκστρατεία μετά από τις φόλες που έπεσαν και μάζεψε τα ζωντανά στον εγκαταλελειμμένο κήπο.
Μέσα από μια άτυχη δική μου στιγμή, είχα την τύχη να την κάνω φίλη μου. Ταΐσαμε μαζί, κάναμε εμβόλια μαζί, αντιβιώσεις μαζί...πολλά μαζί και μέσα από κάποιες άτυχες συγκυρίες της ζωής της, έφυγε για τον τόπο της. Κράτησα ενθύμιο απ΄αυτήν, τον μαύρο γάτο με τα τρία πόδια, που μου κάνει την ζωή δύσκολη έκτοτε με τα κλάματα και τις απαιτήσεις του! Με την ξανθομαλλούσα λέμε από τηλεφώνου πια, που και που, τα της ζωής μας.
Στις 31 Μαρτίου, πρωί-πρωί, ξύπνησε όλη την γειτονιά ένας θόρυβος, δυνατός σαν σεισμός. Βγήκαμε όλοι στα μπαλκόνια και είδαμε τους τοίχους να γίνονται θρυμματισμένα τούβλα κάτω από τα χτυπήματα του κατεδαφιστικού οχήματος. Μέσα σε μόλις δύο μέρες το ένα φορτηγό πίσω απ΄τ΄άλλο είχε ξεμακρύνει και τα τελευταία μπάζα.
Χάθηκε πια και το τελευταίο καταφύγιο των ζώων μας. Κατέφυγαν πάλι στις πρασιές. Φαγητό σίγουρα θα έχουν, αλλά η εμπεριστατωμένη φροντίδα είναι πια παρελθόν...
...το παρόν τους και το παρόν μας είναι πια χαλάσματα και μπάζα...



25 σχόλια:

Φωτεινή S είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Φωτεινή S είπε...

Παναγιώτα μου γεια σου,
ήρθα για ένα μικρό χαιρετισμό, (δυστυχώς όλοι οι μικροί κήποι-καταφύγια των αδέσποτων και εγκαταλειμένων ζώων θα οικοπεδοποιηθούν),
και βρήκα πάνω ιό. sos Ο Grogal πριν από μένα είναι ιός. Σβήσε τον γρήγορα μην την πάθει κανείς άλλος όπως εμένα. Πολλά φιλιά

panagiota είπε...

Φωτεινούλα καλησπέρα σου.Τώρα το είδα και το έσβησα.Δεν θα ανοίγεις ποτέ αυτά τα σχόλια χωρίς σήμανση που γράφουν Κλικ here.Ολα με ιούς είναι.
Βάλε το antivirus να κάνει την δουλειά του.
Κι έχει ο θεός και για τα αδέσποτα ...και για τους ιούς!
Σε φιλώ

faraona είπε...

Παναγιωτα μου
τι τρυφεροτητα ενοιωσα για ολα αυτα που γραφεις βρε γιαβρι μου!Αχ μωρε τα καημενα τα γατουλια τι θα γινουν τωρα?
Τι κριμα ...
φιλια πολλα κοπελα μου και ας εχουμε κουραγιο...ειναι δυσκολες οι εποχες που ζουμε.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Ένας παράδεισος θα γίνει κόλαση...
Κρίμα

Καλημέρα Παναγιώτα μου...

panagiota είπε...

Φαραώνα μου,χέστα κι΄αστα!
Ευτυχώς που υπάρχουν πολλοί ακόμα που ταίζουμε αλλά γμτ μόνο οι μιας κάποιας ηλικίας απομείναμε...
Απο το ...νεο κύμα τίποτα δεν βλέπω.


Παραφωνούλι μου καλησπέρα.
Σίγουρα ο παράδεισος του πράσινου θα γίνει η κόλαση του μπετον...

Marina είπε...

Υπέροχο πόστ απο τα πιο γλυκά εδώ πέρα. Οι παλιοί κήποι γαλουχισαν τις παιδικές ψυχές για χρόνια. Μετά έρχονται οι ζωόφιλοι που και εκείνοι προσπαθούν να διατηρήσουν στη ζωή την ομορφιά και τα αθώα πλάσματα που συμπορεύονται μαζί μας στις πόλεις.
Κάτι ξέχασα. Ναί τη μπουλντόζα του πολιτισμού, που ξεπατώνει τις αναμνήσεις και κτίζει νέα ζωή και νέες πυλωτές για περισσότερες γάτες.
Μία γατού
Μ

roula karamitrou είπε...

Ωραίο!, Παναγιώτα και τρυφερό και το κείμενο και το γιαβρί της faraona

panagiota είπε...

Μαρίνα των γάτων,
χρειάζονται πολλοί ζωόφιλοι ακόμα στις πόλεις για να επιβιώσουν τα συμπορευόμενα με μας πλάσματα. Η μπουλντόζα του πολιτισμού πάντα κάποιον ή κάτι θα ξεσπιτώνει και μεις όσο περνάν τα χρόνια θα προσπαθούμε να κάνουμε τις αναμνήσεις ξανά τρόπο ζωής...

Ρούλα, αεράτη κι αφρατούλα!
Τα γεγονότα και οι αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία διαμορφώνουν τον τωρινό μας χαρακτήρα.
Ναι! Με τη Φαραώνα χρησιμοποιούμε πολλές φορές λέξεις που ακούγαμε από τις γιαγιάδες μας εκ Μικράς Ασίας. Το "γιαβρί μου" είναι μια λέξη που και μένα με αρέσει πολύ!

andreas athanasopoulos είπε...

αλλος ενας μικρος παραδεισος χαθηκε...κριμα....

Urfurslaag είπε...

Παναγιώτα πλάκα μου κάνεις έτσι? διαβάζεις τα κείμενα πριν τα σχολιάσεις? ή απλως έτσι περνας και πετάς την κοτσάνα σου για υπαρξιακους λόγους? -σχολιάζω άρα υπάρχω...Τι αρλούμπα είναι αυτη που αμόλησες στο μπλογκ μου. Σε παρακαλώ αν τολμησεις να ξαναπεράσεις από το δικό μου μπλογκ να σκεφτεις λίγο πριν πιάσεις το πληκτρολόγιο. Αλλιώς τάιζε το σιαμέζικο ψοφόγατό σου και άσε την τέχνη ήσυχη. Αυτό που κάνεις δεν είναι φιλοζωία, φιλοβλακεία είναι.

panagiota είπε...

Το κείμενο το διάβασα με πολύ προσοχή καθώς και τα 30 τόσα σχόλια επ'αυτού.Και δεν είναι του χαρακτήρα μου να κάνω πλακίτσες.Τα υπαρξιακά μου-για να σε ενημερώσω-τα έχω λύσει εδώ και χρόνια.Ανακάλυψα τους λόγους για τους οποίους υπάρχω!Δεν χρειάζομαι να κάνω αγώνες ταχύτητας για να σχολιάζω στα μπλογκ.Η κοτσάνα(κατά την γνώμη σου)απευθυνόταν σε όλους όσους έχουν αυτές τις απόψεις περί τέχνης.Δεν απευθύνθηκα σε κανέναν προσωπικά.Πολύ περισσότερο σ'εσένα.
Από το μπλόγκ σου τυχαία πέρασα και δεν ξετρελαίνομαι για να ξαναπεράσω!Οσο για τόλμη?...έχω αποτολμήσει στα 54 μου τόσα πολλά που ούτε τα φαντάστηκες στα πιο τολμηρά σου όνειρα.
Ασε λοιπόν εμένα στην φιλοβλακεία και την φιλοζωία μου και κουλάρισε γιατί κομμάτι τρελλαμένο σε βλέπω εις το όνομα της"τέχνης".

Το ψωφόγατο σιαμ και ο μαύρος με τα 3 πόδια σου στέλνουν"νιάου-νιάου καλησπέρας"
Αν δεν σου αρκούν να φωνάξω και τους άλλους απο την πρασιά?

panagiota είπε...

Εγώ κατά λάθος πέρασα από δω...και ανέβασα πίεση.Οποιος από εσάς ενστερνίζεται και χειροκροτεί τέτοιου είδους τέχνη ας έρθει να τον δέσω εγώ για 3 ώρες,γιατί σίγουρα για "δέσιμο" θα είναι...
Και μην ακούω δικαιολογίες τύπου"αφού αδιαφορούμε για αυτά εξω απο την γκαλερί ας,πεθάνει αυτό μέσα να γίνει και αξέχαστο έργο τέχνης!!!
Εσεις μπορεί να αδιαφορείτε αλλά υπάρχουν και οι άλλοι που ενδιαφέρονται.Αν ήταν φάρσα,κατά την γνώμη μου ήταν τραγική, κατάπτυστη,που μόνο διεστραμμένα και άρρωστα μυαλά θα την έβγαζαν στο νετ.
Δεν είμαι καλλιτέχνης(ευτυχώς)κι ίσως γι αυτό να έγινα ενεργός άνθρωπος στην φιλοζωία...

April 12, 2008 4:31 PM

Και δια του λόγου το αληθές αυτό έιναι το σχόλιο που άφησα στον προλαλήσαντα.

Urfurslaag είπε...

καλά, να προσέχεις την πίεσή σου πάντως. Το σχόλιό σου είναι προκλητικό και προσβλητικό μια που μεταξύ άλλων λες ότι είμαι "για δέσιμο" και εγώ και αρκετοί από τους συνομιλητές μου.

Ξαναπέρασες πάντως από το μπλογκ μου και την πέταξες την μαλακιούλα σου πάλι. Πάλι χωρίς να σκεφτείς και πάλι με θλιβερές ψευτοσεμνοτυφίες του κώλου. Δεν χρειάζονται @@@@ για να πεις μαλάκας, μπορείς να το πεις ελεύθερα, τολμηρή πενηντατεσσάρα μου εσύ...

Τόσα έχεις τολμήσει στη ζωή σου, να μιλάς χωρίς ψευτοσεμνοτυφίες δεν έχεις τολμήσει ακόμα;

θα σε παρατούσα στην (ακαλαίσθητη) μοίρα σου, αλλά η δευτερολογία σου δεν μου το επιτρέπει.

Καλως ήρθα λοιπόν στο μπλογκ σου! και καλώς σε βρήκα εσένα και το κουραδόχρομο ψοφόγατο σου.

panagiota είπε...

Την πίεση μου την προσέχω!μην ανησυχείς καθόλου!Αν "ξεκολλήσεις" από τις κακιούλες σου και το(κατινίστικο) προσβλητικό σου ύφος θα καταλάβεις πως απευθύνομαι γενικά σε άτομα που λειτουργούν σε τέτοιες βαρβαρότητες τραγουδώντας την "ιτιά την λουλουδιασμένη".Δεν είχα καμία πρόθεση να θίξω εσένα ή τους επισκέπτες σου και αυτό είναι πασιφανές στο σχόλιο μου.Πρόθεση μου ήταν να παραλληλίσω πως θα αισθανόταν κάποιος"καλλιτέχνης για δέσιμο"αν τον έδεναν νηστικό και απότιστο μέχρι να...ψοφήσει! Αλήθεια,εσείς σε ποια συνομοταξία της τέχνης ανήκετε αγαπητέ μου,διότι καλύπτεστε πλήρως από ανωνυμία στο προφίλ σας!
Σεμνότυφη δεν υπήρξα ποτέ στην ζωή μου αλλά σέβομαι...τους σεμνότυφους,ειδικά όσους δεν γνωρίζω.Κι όσο για τις μαλακιούλες,προτιμώ αυτές τις μπέμπες από τις σιτεμένες μαλακιάρες που κάνουν και λένε μερικοί-μερικοί!
Κι εδώ είναι που με ξέρανες στο γέλιο,αγαπητέ μου Πραξιτέλη!Γιατί είναι ακαλαίσθητη η μοίρα μου?Με ξέρεις?Θα έπρεπε να είμαι ζωγράφος ή γλύπτρια για να είμαι καλαίσθητη?Για ξαναμελέτα το το θέμα γιατί αν βάλουμε στοίχημα θα χάσεις.Ακου τι σε λέει η Παναγιώτα.
Καλώς ήρθες λοιπόν στο μπλογκ μου και προτιμώ περισσότερο το κουραδί χρώμα της Κανέλας απο το δικό σου βοθροκιτρινόμαυρο της κακίας και της εριστικότητας σου!
Το ψοφόγατο στέλνει χαιρετίσματα σε όλους τους"καλλιτέχνες"...

Urfurslaag είπε...

1 Φιλιά στο ψοφόγατο

2 Την αισθητική σου την συμπεραίνω από τις αισθητικές επιλογές σου στο μπλογκ σου. ΠΟΥΑ ??????? για το όνομα του ιπτάμενου μακαρονοτέρατος

3 Επιθετικά σχολίασες στο μπλογκ μου, επιθετικά σου απαντώ.

4 Σέβεσαι τους σεμνότυφους, τους συνομιλητές σου ή την Τέχνη δεν δείχνεις να την σέβεσαι ιδιαίτερα

5 Λατρεύω τα στοιχήματα

6 Τι ζόρι τραβάς με την ανωνυμία μου? Δεν έχεις ιδέα με ποιούς τα έχω βάλει στην μπλογκόσφαιρα ή στο Γιού τιούμπ. Η ανωνυμία είναι απολύτως απαραίτητη.

Τέλος αν μου δείξεις έστω και ένα δείγμα καλού γούστου θα σου πω όχι μόνο τι τέχνη κάνω αλλά και ποιός είμαι...

panagiota είπε...

1:Η Κανέλα ευχαριστεί για τα φιλιά.Ξεχασες τον άλλον όμως!Ασυγχώρητος είσαι...

2:Λατρεύω τα πουα-πουαντιγιέ και γενικά τους κύκλους.Είναι το σχήμα που εμπεριέχει την λογική στα τεστ Ι.Q.Ξετρελαίνομαι με τις μακαρονάδες και τα τέρατα των παραμυθιών.Σιχαίνομαι τα ανθρώπινα τέρατα,τους παπάδες και τα της εκκλησίας.

3:Η επίθεση,σου έχει γίνει"δεύτερος εαυτός"και προσπαθείς να πλάσεις αντιπάλους γιατί δεν μπορείς να ζήσεις πια χωρίς αυτό.

4:Μεγάλωσα σε υγιές οικογενειακό περιβάλλον και έμαθα να σέβομαι τα πάντα και τους πάντες.Σέβομαι όμως πρώτα την "ζωή"και μετά την τέχνη.Και όταν λέμε τέχνη εννοούμε δημιουργία και όχι τις μαλακίες του κάθε ψυχεδέλα.Κι αν κάποιος θέλει να το παίξει"Θεός"πρώτα να δημιουργήσει ζωή και μετά να έχει τον λόγο και το δικαίωμα να την αφαιρέσει.
Ας μην μπερδεύουμε αγαπητέ μου την βούρτσα με την @ούτσα.

5:Καθένα με την ώρα του!

6:Κανένα ζόρι δεν τραβάω.Απλά ωσάν ανώνυμος μπορείς ότι θυμάσαι να χαίρεσαι και ότι δηλώνεις να είσαι!
Εύγε,εύγε τ'αγόρι'μ!!!Με εντυπωσίασες!!!Σωστά ομιλείς.Η ανωνυμία είναι απαραίτητη σε τύπους σαν κι εσένα για τις επιθέσεις τους στην μπλογκόσφαιρα και στο you tube
Σε κάνουν να ζεις τελικά οι καυγάδες ε?(νατην πάλι η επιθετικότητα)

Με αφήνει αδιάφορη το να μάθω ποιος είσαι!Το γούστο μου το κρατάω για μένα και δεν το ανταλλάσσω με άσχετες πληροφορίες.Και ο μπογιατζής που μου βάφει το σπίτι καλλιτέχνης είναι,και πέφτουν οι σοβάδες όταν τραγουδάει"δυο πόρτες έχει η ζωή" .Εις διπλούν καλλιτέχνης!
Θα έπρεπε να του πω και τι χρώμα βρακιά φοράω για να εγκρίνει το γούστο μου?

Ανώνυμος είπε...

Πόσες τέτοιες εικόνες σαν αυτήν που παραθέτεις φίλη μου giotavita, έχω ζήσει. Η γειτονιά μου, είχε πόσα σπίτια με αυλές...Όπως τα περιγράφεις ήτανε παλιά και όπως δείχνεις στη φωτογραφία με τον καιρό, μπήκαν οι μπουλντόζες και θάψανε το πράσινο. Το θάψανε φίλη μου, κάτω από το τσιμέντο. Αυτό το γκρίζο, μουντό, πράγμα, που ούτε ζωάκια τρέφει, ούτε τις καρδιές των ανθρώπων, γαληνεύει. Όμως γεμίζει τσέπες. Μπήκε φίλη μου η άνοιξη και δε με "ενόχλησαν" τα χελιδονάκια. Αμυγδαλιά δεν είδα φουντωμένη. Παπαρούνες, τριαντάφυλλα, ακόμα και τσουκνίδες που είχαμε στη γειτονιά, πάνε όλα. Αν δεις, θα δεις σε γλάστρες. Είχαμε ένα δρομάκι, με χώμα, πάει και αυτό. Το τσιμεντώσανε. Γίνεται μια πολυκατοικία, πάμε, παίρνουμε δάνειο, χρεωνόμαστε, για να λέμε "δε γίνεται άλλο, να ακούω τον πάνω, τον κάτω...". Είδος προς εξαφάνιση το πράσινο είναι στις πόλεις. Μόνο στα γήπεδα ποδοσφαίρου βλέπω πολύ χορτάρι...Και όταν έρχεται το καλοκαίρι και ανάβει το τσιμέντο, έρχεται το aircodition γιατί, το φυσικό "aircodition" που είναι τα δέντρα το βγάλαμε από την πρίζα στις πόλεις. Με κλειστά παράθυρα το χειμώνα λόγω κρύου, με κλειστά το καλοκαίρι λόγω ζέστης!! Που είναι εκείνες οι εποχές, που άκουγες τα φύλα από τα δέντρα, όταν τα χάιδευε το αεράκι...Τώρα ακούς, εξατμίσεις...Πονάει φίλη μου να βλέπω, τόσο τσιμέντο. Σε άλλες χώρες, κρατάνε στις πόλεις λίγο πράσινο. Εμείς εδώ καίμε και αυτό που υπάρχει έξω από τις πόλεις. Μετά μας φταίει η φύση και το κλίμα....Τα παιδιά στεναχωριέμαι που δε θα ζήσουν ότι και εμείς όταν ήμασταν παιδιά. Κουράγιο κάνουμε φίλη μου και λέμε "και μη χειρότερα".
Με αγάπη πάντα
Agorafoviagr

panagiota είπε...

Αγαπητή μου αγοραφοβία,πράγματι ήταν επώδυνο για μας αυτό το τελευταίο γκρέμισμα.Πάνε τα δέντρα,πάνε τα πουλιά,πάει το καταφύγιο για τα αδέσποτα.
Εκείνες οι εποχές που αναφέρεις χάθηκαν μέσα στην"πρόοδο"
Θα το παλέψουμε....
Με τις γλάστρες στα μπαλκόνια και τα πιατάκια στις πρασιές!
Χάρηκα που μοιραστήκαμε τις πίκρες μου...
Την καληνύχτα μου με αγάπη

Marialena είπε...

Καλησπέρα και από μένα Παναγιώτα μου!

Από τότε που γεννήθηκα δίπλα στο σπίτι μου ήταν ένας μικρός πευκώνας με ένα καλυβάκι μέσα που όταν έβγαινα στο μπαλκόνι της κουζίνας μύριζα το νοτισμένο ξύλο από τη βροχή ή έβλεπα τις παπαρούνες να ξεπροβάλλουν την άνοιξη μαζί με τα χαμομήλια και τις μαργαρίτες...

Όμως οι ιδιοκτήτες του οικοπέδου που είναι και άκληροι επιπροσθέτως, το πούλησαν και εδώ και τρια χρόνια υπάρχει μια τριπλοκατοικία στη θέση του με έναν κήπο χωρίς φαντασία στο πίσω μέρος. Τα πεύκα ακόμα και μέσα στον κήπο φαίνεται τους εμπόδιζαν γι' αυτό και τα έκοψαν όλα.

Καταλαβαίνω πως νιώθεις και θυμάμαι που είκοσι μέρες πριν έβλεπα αυτή τη θέα του παλιού αρχοντικού από το μπαλκόνι σου...

Κράτα δυνάμεις μέχρι να φτιάξεις το τσαρδί σου στη ταράτσα και να τον γεμίσεις με φυτά και λουλούδια όσο παίρνει. Φιλιά!

Marialena είπε...

Y.Γ. Ας μην κοιτάμε μόνο τα των γειτόνων μας, αλλά να βλέπουμε και τα δικά μας, που κτίσματα της δεκαετίας του 60 και του 70, έχουν κοινόχρηστους χώρους με ελάχιστο ή καθόλου πράσινο που δυστυχώς καλούμαστε να ζήσουμε.

Οι συντελεστές ήταν τόσο ψηλοί που δεν βλέπεις πράσινο ούτε για δείγμα στον περιβάλλοντα χώρο τους.

Εκεί τι κάνουμε Παναγιώτα μου για την ποιότητα ζωής? Γιατί εκεί δεν γκρινιάζουμε και δεν παραπονούμαστε για τα κατασκευαστικά εγκλήματα που εφήρμοσαν οι μηχανικοί της εποχής?

panagiota είπε...

Μήπως και το οίκημα που ζω τα ίδια χάλια δεν έχει Μαριαλένα?Για να χτίσουν περισσότερα μέτρα το 1965 άφησαν μόνο τσιμέντο στην πρασιά.
Μόνο η ταράτσα θα με σώσει τελικά για λίγη πρασινάδα!!!
Ας την ξεκινήσω με το καλό και θα αναλάβει ο papa-Leifheit...την σπορά!
Καλό βράδυ ομορφοκόριτσο

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Μελαγχολησα, αλλα και νοστάλγησα.
Μέσα στα τελευταλια 10 χρόνια η γειτονία μου αλλά και η ευρύτερη περιοχή μεταμορφώθηκε κατά το ίδιο τσιμεντένιο πρότυπο. Είναι σαν να αποτελειώνουμε αυτή την πάλαι ποτέ όμορφη πόλη τότε που στην Κυψέλη και στους Αμπελόκηπους αλλά και στο Παγκράτι πήγαινες εκδρομή. τότε που στην περιοχή που μεγάλωσα υπήρχαν πρόβατα και μόιραζαν το γάλα, και κατέβαιναν ακόμη και αλεπούδες από τον Υμηττό.
Εμείς ακόμα αντιστεκόμαστε στην μικρή διπλοκατοικία που ζόυμε με δύο μικρά κηπάκια μπρος και πίσω
Σε φιλώ Παναγιώτα

panagiota είπε...

Σάκη μου ανήκεις στους τυχερούς με τη διπλοκατοικία σου και τα μικρά έστω κηπάκια. Και μεις όταν πρωτοήρθαμε σ' αυτό το σπίτι (τριώροφη οικοδομή)γύρω γύρω είχε σπιτάκια με μεγάλους κήπους και σε ένα χιλιόμετρο απόσταση υπήρχαν δυο μαντριά. Εξοχή με λίγα λόγια...Πάνε πια αυτά, πέρασαν! Μας έπνιξε το τσιμέντο.
Την καλημέρα μου