Τρίτη, Σεπτεμβρίου 09, 2008

Ψυχούλες

Με την Αναστασία είμαστε φίλες απ' το Γυμνάσιο...
Χαθήκαμε κατά καιρούς λόγω γάμων, μετακομίσεων, παιδιών, γονιών και αγωνιών, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια συναντιόμαστε (άσχετα αν μένουμε λίγο μακριά) λόγω σκυλιών, γατιών και αδεσπότων ψυχών!
Η Αναστασία όταν πήγε να "ξαναζήσει" με τους γονείς της που λόγω ηλικίας είχαν την ανάγκη της , βρήκε την μεγάλη αυλή να την περιμένει για να κάνει το master στη φιλοζωία της. Το μόνο που μπόρεσα να της προσφέρω αυτά τα χρόνια ήταν να κάνω τα εμβόλια και τις θεραπείες στα ζώα της. Κάποτε η αυλή απαριθμούσε πάνω από εξήντα
γάτες, οι οποίες όμως σιγά σιγά άρχισαν να λιγοστεύουν από φόλες, ασθένειες και αδέσποτα πεινασμένα σκυλιά που τις ξέσκιζαν...
Σε κάποια από τις συζητήσεις μας, την έπεισα να αρχίσει να στειρώνει τα ζώα, ενώ η ίδια είχε αντίθετη άποψη. Σιγά σιγά, τα στειρωμένα αρσενικά άρχισαν να παραμένουν στην αυλή, έχτισε και το δικό της σπίτι αφήνοντας το παλιό των γονιών της -που είχαν πεθάνει- ως στέγη για τα ζώα -κυρίως τα ετοιμόγεννα- , άφηνε φαγητό έξω απ' τον φράχτη για τα πεινασμένα σκυλιά και έτσι επήλθε κάποια ισορροπία.
Πέρασα το περασμένο Σαββατοκύριακο "μαζί τους" , με τον Αντώνη αγκαλιά! Ένα εμβόλιο κάναμε μόνο στη Μαυρούλα, αλλά απ' τον Μάρτιο και μετά μας περιμένουν πολλές ενέσεις! Να δούμε πως θα τις μαζεύουμε πάλι!

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ!


Η Αναστασία, η Μαυρούλα και... η σύριγγα (δεν είναι junky βρε παιδιά, εμβολιο της κάναμε!)
Η νοσοκόμα τράβηξε τις φωτογραφίες...

Η Μαυρούλα και ο Ξανθούλης ο γεράκος


Μα ποιος στο καλό θα πετούσε στο δρόμο μια ημίαιμη British cat? Κι όμως...





Νιάου - νιάου!
Μιαμ - μιαμ!......Ώρα φαγητού από τη μανούλα τους

Ο χαδιάρης Τιλ-τιλ!
Και of course η μεγαλειότης του: Ο Αντουάν!


Κι όπως είπε και η Αναστασία...Ακόμα και με λίγα πράγματα μπορούμε να νοιώθουμε ευτυχισμένοι!...

14 σχόλια:

patsiouri είπε...

Ευχαριστώ για όλα!

Στη γιορτή σου ήμουν κάπου πολύυυυυ ψηλά...χωρίς υπολογιστή!

Και τώρα χωρίς σύνδεση, σνιφ!

Αλλά πήρα μια νετ κάρτα γιατί κάνουμε πάρτυ στο μπλόγκ, έλα, κερνάει ο Λήο!

faraona είπε...

Παναγιωτα μου
χαιρομαι οταν σε βλεπω αναμεσα σε ζωακια γιατι ξερω ποσο πολυ τα αγαπα και ποσο την βρισκεις να τα περιποιησαι και να τα φροντιζεις.

14 εχω φιλεναδα...γινεται ο χαμος του Κυριου καθε πρωι.Χαχα!

πολλ φιλια κουκλα μου

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφες οι στιγμές που περιγράφεις φίλη μου Παναγιώτα και γνωστές σε εμένα γιατί έχω τη χαρά να τις βιώνω κάθε μέρα και νύχτα. Προσωπικά και τις δύο θηλυκές τις στείρωσα. Εδώ και καιρό στην παρέα, μπήκε και ένας πιτσιρίκος γατούλης, που αρχικά έκλαιγε στην αυλή, αλλά ήτανε απλησίαστος. Του έβαζα φαγητό και όταν ερχόταν να φάει, έβαζα το χέρι μου επάνω του. Στην αρχή έφευγε, αλλά το φαγητό τον έκανε να επιστρέφει, δεχόμενος σταδιακά και εμένα να τον χαϊδεύω. Έτσι συνήθισε και πλέον είναι στην κλειστή παρέα. Η ανοιχτή παρέα, είναι οι γατούλες της γειτονιάς που και εκείνες έρχονται στην αυλή. Δεν έχει μείνει στη γειτονιά φίλη Παναγιώτα άλλη αυλή....Μόνον τσιμέντο...Σαν όαση μέσα στην έρημο της ασφάλτου αισθάνομαι την αυλή για τα ζώα (στο ένα δέντρο που έχουμε κάθονται σπουργιτάκια, δύο δεκοχτούρες κλπ). Βάλαμε το τσιμέντο παντού στη ζωή μας νομίζοντας πως όλα μας ανήκουν...Τους γατίσιους χαιρετισμούς μου, στους τετράποδους φίλους μας :)
Με αγάπη πάντα
Max

roadartist είπε...

Τι ομορφιά!!

panagiota είπε...

Pats,ήταν ανακούφιση για μένα όσα διάβασα για τον Ληο στο ποστ σου!
Θα τα ξαναπούμε...δεν χανόμαστε πια!

panagiota είπε...

Σε ζηλεύω γοητευτική μου φίλη!
Εγώ βολεύομαι με 2 μόνο στο διαμέρισμα.
Που θα πάει όμως? θα την φτιάξω την "αυλή μου" κάποια μέρα...
Φιλάκια πολλά από το Σαλονίκ γιαβρι΄μ!

panagiota είπε...

Κι εσένα σε ζηλεύω φίλε μου Μαξ που έχεις την αυλή,την αγάπη και το καταφύγιο για τις ψυχούλες που αγαπάς και προστατεύεις.(Μοιάζεις λίγο με την φίλη μου που δεν πουλάει το κτήμα-αυλή άσχετα αν κοστίζει κάποια εκατομμύρια)Σιχαίνεται κι αυτή το τσιμέντο...
Σε φιλώ με αγάπη και γατίσια χαμόγελα.

panagiota είπε...

Ομορφιες,ναζάκια,ρονρονίσματα ...και αγάπη από τους τετράποδους φίλους μας Αρτιστούλα μου!

Χρήστος Αθανάσουλας είπε...

Γαμώ το έχω 15...

Άστρια είπε...

Σε θαυμάζω Παναγιώτα για όλα αυτά που κάνεις.
Να είσαι καλά, πολλά φιλιά:))

Dee Dee είπε...

Μου λειψες βρε :)

Βλεπω συνεχιζεις ακαθεκτη :)

Πανε να δεις την Λουνα μας στο καινουριο της σπιτι , δες σ' αυτη τη διευθυνση
http://dromaki.blogspot.com/

κατω κατω, θα την δεις να αγναντευει τα πελαγα :):)

αντε να δουμε ποτε θα πιουμε το ρημαδοκαφε που λεγαμε.

Απο την Δευτερα εκοψα και το τσιγαρο και περναω ζορια :):)

Θα τα λεμε, ναι;;

φιλακιαααα

panagiota είπε...

Αγαπητε μου απ'αλλού,χαίρομαι πολύ για τα 15...
αλλά τι 15, τι 25, τι 35?
Η αγάπη μετράει!!!

panagiota είπε...

Τίποτα στην ουσία δεν κάνω Αστεραρι.
Οτι δύναμαι και όσο μπορώ...
φιλιά πολλά!!

panagiota είπε...

Κι εσύ μου έλειψες καλή μου,αλλά πέρασα απο το μπλόγκ σου και είδα πως είσαι καλά!.
Εχουμε σίγουρα πολλά να πούμε και χαίρομαι για την Λούνα γιατί νοιώθω και κάποιες τύψεις για τον Γεώργιο που το πήρε αψήφιστα το θέμα.
Δεν θα πώ τίποτα για το τσιγάρο γιατί είμαι φουγάρο ακόμα...
Αλλά θέλω να μιλήσουμε για τα αδέσποτα της Πυλαίας.
Μετά από λίγο καιρό θα έχω πολύ ελεύθερο χρόνο για τις "ψυχούλες"
Σε φιλώ Κατερινάκι γλυκό....