Το γραμμα που σου υποσχεθηκα.....σελιδα 2

...περνουσε ο καιρος μεσα απο τις θυελλες της καθημερινοτητας μου,κι'εσυ ειχες γινει μια αναμνηση κι'ενα θολο παρελθον.Ξεθυμαναν τα τηλεφωνηματα και τα μηνυματα κι επεσε η σιωπη αναμεσα μας.
Ειμασταν πια δυο ξενοι.Εμεις οι ξενοι,που ποτε δεν γνωριστηκαμε,γιναμε πιο ξενοι κι απ' τους ξενους!
Ηξερα το ¨γιατι"και γι'αυτο εβαλα τον εαυτο μου σε διαθεσημοτητα.Ειχαν αρχισει να τριζουν τα θεμελια της βολεμενης σου ζωης.Εφταιγα?εφταιγες?ποιος ειναι ικανος να κρινει την πραξη?Το αποτελεσμα μετραει παντα!!!
Και το αποτελεσμα με πεταξε σαν το αδεσποτο γατί να ψαχνω στους σκουπιδοτενεκεδες.Μονο που εκεινο ψαχνει για τροφη...Εγω εψαχνα το"γιατι?"Μου πηρε καιρο να το καταλαβω και να το ανακαλυψω αλλα τα καταφερα.Εφυγα απο τις ονειροφαντασιές μου και βρηκα την εξοδο απο τον λαβυρινθο,οπου κυνηγουσα τα οραματα και τα παροραματα μιας πλασματικης ευτυχιας.
Κι'οταν καταφερα και ξεσκονισα τον κραθρεφτη της ψυχης μου απο τα λαμπερα αντανακλωμενα ειδωλα μιας αμφιλεγομενης ερωτικης-φιλιας αποδεχτηκα την φυγη σου και....ακολουθησα τα βηματα σου...και χαθηκαμε..σαν να μη γνωριστηκαμε,σαν να μην υπηρξαμε ποτε....

Παντα σε σκεφτομουν και παντα ηταν με νοσταλγια αγαπης.
Χρειαστηκε πολυ μεγαλο σθενος ψυχης για να γραψω εκεινο το το μηνυμα μετα απο 2 χρονια.Θυμασαι?
"τους φιλους τους διαλεγουμε,κι'οταν τους αγαπαμε τους κραταμε,αλλοιως τους πεταμε.Ημουν τοσο αχρηστη φιλη και με πεταξες?"
Εχω κρατημενη την απαντηση σου.
Τιποτα συγκεκριμμενο..Κατι να αιωρειται στο κενο.
Δεν αναφερθηκαμε στα συμβαντα του παρελθοντος.Ουτε εκεινη την χρονικη περιοδο,ουτε εως τωρα.
Καποιοι λενε πως ειναι καλυτερα ετσι! δεν συμφωνω...
Ο,τι προσπαθουμε να "κοιμησουμε"δεν θα το ρυθμισουμε..
Κι ο,τι αγαπαμε παντα θα το ποναμε.
Ο,τι δεν μπορουμε να δουμε,δεν σημαινει πως δεν υπαρχει...
Κι'ο,τι"εγινε"για παντα θα μας ακολουθει....

Η ζωη μας χωριζεται στην γη της πιστης και στην γη της απελπισιας.Αυτες τις δυο τις ενωνει μια γεφυρα.Η ΕΛΠΙΔΑ....
Οταν σταματησα να ελπιζω,εκλεισα τα ματια,αφησα το αιμα να τρεχει απο τις πληγες της ψυχης μου,απλωσα τα χερια στον ηλιο που ξεπροβαλε απο την ανατολη και ακολουθησα το κοκκινο μονοπατι που χαραζαν οι πορφυρες αιματινες σταλαματιες που εσταζαν οι πληγες μου.
Περασα την γεφυρα αγαπημενε μου κι αρχισα να ελπιζω ξανα....
Εφυγα απο την γη της απελπισιας...

..συνεχιζεται