Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

Κάθε ψυχή χορεύει στον δικό της ρυθμό.....

Δεν θα γράψω για την Αυτοκρατειρα της Ταρώ οπως σας υποσχέθηκα.Οχι σήμερα...
Εχετε υπομονή!
Λίγο μου φταίει ο καιρός που αστράφτει,βροντάει και βρέχει τις νυχτιές,λίγο οι πλανητικές αστάθειες που επικρατούν στο ηλιακό μας σύστημα,λίγο κάποια επαγγελματικα προβλήματα,λίγο η μοναξιά,λίγο απ'ολα,δηλαδή νάχαμε να λέγαμε για δικαιολογίες απέναντι στον εαυτό μας!
Σήμερα με εβγαλε απο τον λήθαργο η Μαριαλένα.(την Μ.Λ την γνωρισα τυχαία-στον υπολογιστή- σε μια πένθιμη φαση της ζωης μου και γίναμε φιλες ασχετα αν στα χρονια θα μπορουσε να ειναι κόρη μου).
Η αιτία?Ενα ποστ που εγραψε και μου ζητησε να της πω πως το εκλαμβάνω.Τι συμπερασμάτα θα μπορουσα να βγαλω από αυτό ως μεγαλύτερη.Αυτο με ρωτησε....
Δεν θα της πω ακομα τα ολοκληρωτικα μου συμπερασματα γιατί το κείμενο της ειναι στα αγγλικα-τα οποια για μενα ειναι ελλειπή-αλλά απο την μεταφραση που μου εκανε κατά λεξη η κόρη μου θα της γραψω την σημερινή σελίδα,για να δει πως τα σεναρια ειναι πολλαπλά στην ζωή του κάθε ανθρώπου,αναλογα με το τι βιωνει,τι θελει να κρατήσει,τι θελει να απορριψει και πόσο μπορουν οι εμπειρίες να δημιουργήσουν καινουρια μονοπάτια στην γνωση για μια ευτυχισμενη,χωρις ενοχές και δήθεν κοινωνικές εντάξεις ζωη.Να δραπετευσουν από μια εικονικη κατασταση όπου το θύμα προσπαθει να μιμηθεί τον θύτη του,με αποτέλασμα την αυτοκαταστροφή του και ο θυτης έχοντας την σύμπραξη των θυμάτων-θαυμαστών του να νομιζει πως εχει την απολυτη εξουσια στις ανθρωπινες ψυχες.



Το παραμύθι της Παναγιώτας:"η φωτεινή πλευρα των Vampir"

...Η Αντα συμπληρωσε τα 33 της και μπηκε στο νοσοκομείο 3 μέρες μετά τα γενεθλία της. Εμεινε 20 μέρες εκεί και αλλον ενα μηνα στο σπίτι της σε ακινησία.

-Η Αντα ηταν ομορφη γυναικα.Απο μικρη ενοιωσε τον θαυμασμο μεσα απο συγγενεις και φιλους για την εξωτερική της εμφανιση.Αυτό την έφερνε πάντα σε δυσκολη θέση.Εγινε ντροπαλή στα κομπλιμέντα,αδέξια και άτσαλη σαν εφηβη,ανίκανη να αντιμετωπισει τα γεμάτα θαυμασμο βλεμματα των συμμαθητων της.
Βρήκε καταφύγιο στον κουρέα κουρεύοντας τα μαλλιά της και άρχισε να φοράει παντελονια και αγοριστικα πουκαμισα,σε πεισμα της μάνας της,που εβλεπε το ωραιο της κοριτσι να το κοιτανε οι τριγυρω τους,με μια κατανόηση γεμάτη υπονοουμενα...

Τα χρονια περνουσαν.Η Αντα μεγαλωνοντας εμαθε να ξεφεύγει απο το προβλημα που της δημιουργουσε η εμφανιση της.Πολυ απλα:εγινε φιλη με ολον τον ανδρικο πληθυσμο των συναναστροφών της και δεν δισταζε πια να κοιταξει κατάματα ενα λάγνο βλέμμα χαριζοντας του ενα αγγελικο,αφοπλιστικό και ισως ηλίθιο χαμογελο.Καταφερε να γινει η"φιλη"και να παψει να ειναι το"αντικειμενο του πόθου"

Τα μαλλιά της μακρυναν,το σωμα της πηρε την γυναικεία φόρμα,περασε απο την γλυκειά αγωνια της "πρώτης ερωτικής φοράς"και μπηκε πια στο παιγνιδι για να κατακτήσει την ζωή.
Σπουδασε,ταξιδεψε,ξεφυγε απο τις γνωστές νόρμες και επέβαλλε στους εκάστοτε εργοδοτες και εραστές της να την αντιμετωπίζουν σαν μια οντότητα με λογική,άποψη,γνώμη και κρίση.Και τα κατάφερε.
Πεταξε σαν παλιό ρουχο το πορταίτο της Μπάρμπι και εβαλε τον καθε κατεργαρη στον παγκο του...
Πετυχε την αυτονομια της και προχωρησε στην μαχη της ζωής οχι σαν την φαμ-φατάλ που σπερνει κερανους στο περασμα της αλλά σαν ενα θηλυκο ομοτιμο και ισο με το αντιθετο φύλο.

-Κάπνιζε με θέα την θάλασσα στο πιάνο-μπαρ οπου την έφεραν ο Θάνος και η Εφη μετα απο κλεισουρα δύο μηνών.Καθόταν στο μπαρ με την πατερίτσα διπλα και το ποδι επανω στο σκαμπώ που της έφερε ο Αγγελος γιατί ηταν αδυνατο να καθισει στην καρέκλα μαζι με την παρέα της.
Πρώτη φορα τον έβλεπε τον Aγγελο.Αλλωστε περασε πολυς καιρος που ειχε να επισκεφτει το συγκεκριμενο μαγαζί.
Βουλιαζε σε διάφορες σκεψεις βλεποντας τα φωτα να χαραζουν μονοπατια στην θαλασσα οταν καποιος ακουμπησε το μπρατσο της και αναταραχτηκε..
-Σας μιλησα και δεν με ακουτε...
-Η κυρια Εφη μου ειπε να σας φερω αυτην την"μαργαριτα"
Κοιταξε το ποτηρι με την μαργαριτα,κουνησε το χερι στην Εφη για να της δειξει οτι ειναι καλα και στραφηκε στον Αγγελο.
-Ευχαριστω,ειπε και του χαμογελασε..
Ο Αγγελος κατι ψιθυρισε και μεσα στα χαμηλα φωτα τον αισθανθηκε παρα τον είδε να κοκκινίζει και ψυχοπιάστηκε καθως θυμηθηκε την δικη της ντροπαλη εφηβεία.

Ο Αγγελος δεν ήταν παραπανω απο 26 χρονων!!!
Αλλα η θωριά του ήταν όντως αγγελικη!!!

Η ωρα ειχε περασει και το εγχειρισμενο της ποδι πονουσε.Θελησε να φωναξει ταξί για να μην χαλασει την διασκεδαση των φιλων της οταν το αφεντικο,φιλος της Αντας απο χρονια ειπε:Αγγελε σε μιση ωρα σχολας,φυγε απο τωρα και πηγαινε την κυρία Αντα στο σπιτι της.
Η Αντα αντεδρασε.-Δεν ειμαι ακομα του πεταματού Κωστα,ασε το παιδί και μην το φορτωνεις να μου κανει την νοσοκομα.Κάλεσε μονο ενα ταξί.
-Θα σας παω εγω Αντα ψελλισε ο Αγγελος.Χαρά μου θα ειναι..
Η Αντα γυρισε και τον κοιταξε και κατω απο τα χαμηλα φωτα της νυχτας διεκρινε στα ματια του ολη εκεινη την μετριοπαθεια των ανθρωπων που θελουν να ξεφυγουν απο το κάλλος που επιφέρει το σύνδρομο του Ντόριαν Γκραίυ.

Εφυγαν μαζι μεσα στην νυχτα,περασμενα μεσανυχτα,γελωντας με την πατερίτσα που μοιραζότανε τα γονατά τους στο πισω κάθισμα ενος ταξί.

Διεσχισαν την μιση πόλη για να φτασουν στο σπιτι της Αντας-αρκετος δρόμος και χρονος-ωστε να μιλησουν γι'αυτους.
Ετσι λιγο-πολυ γνωριστηκαν,
Και αποφασισαν,
Να κανουν μια βολτα στους λοφους της πόλης και να μιλανε,
Να μιλησουν,
Να μιλήσουν..... και να μιλάνε!

Οταν η Αντα θυμηθηκε το πονεμένο της ποδι,ηταν κοντα στο σπιτι του Αγγελου και οχι στο δικό της.
-Μπορω να σε ξαναγυρισω στο σπιτι σου,ειπε εκείνος.
Η Αντα δεν μιλησε...
Πληρωσε το ταξι, πηρε την πατεριτσα και κατεβηκε.
-Δεν θέλω να πάω σπίτι μου,του ειπε.
Θελω να μεινω εδώ και να μιλάμε....να μιλαμε...να μιλάμε....

Χάραζε μια ανοιξιάτικη Κυριακη στο φοιτητικό μπαλκονι του Αγγελου με το ποδι της Αντας στα γονατα του,ειχε βγάλει τον επιδεσμο και της εκανε μασαζ στο εγχειρισμενο τμήμα του.Δεν είχε ιδέα απο μασαζ ο άμοιρος.Γεωπονος σπουδαζε.....

Κοιμηθηκε μαζί του.Αγκαλια του..
Μεσα σε μια γήινη απόκοσμη επαφή που μόνο τα πλασματα που ειναι όμοια μπορούν να την αισθανθουν και να την κατανοησουν!
Ξύπνησαν στην ίδια στάση οπως οταν κοιμήθηκαν.Γελασαν και αγκαλιασε ο ενας τον άλλον.
Δεν ειχαν τίποτα να χωρισουν!!Ειχαν΄πολλά ομως να μοιράσουν!

Την πηγε σπιτι της... και πληρωσε αυτος το ταξι
Την φιλησε στο μετωπο και περιμενε να άνεβει τα σκαλια στηριζομενη στην πατεριτσα...


Συναντιότανε σχεδον μέρα παρά μέρα,Η Αντα ειχε τον χρονο της ανάρρωσης.Ο Αγγελος διαβαζε για το πτυχιο και ειχε σταματησει την τριημερη δουλεια.
Η Αντα λατρευε αυτο το φοιτητικό δυαρακι και τα μακαρονια που μαγειρευε ο Αγγελος.
Ο Αγγελος λάτρευε την κινεζικη ρόμπα που εφερε η Αντα και τις ατελειωτες συζητήσεις μαζί της.
Τις περισσοτερες φορές κοιμοτανε μαζι...
Τοσο απαλά,τόσο αισθησιακά.που μεσα απο τις πυζάμες τους αυτα τα δυο σωματα κατάφερναν και γινοτανε ένα.Μια ανασα,μια ψυχη...

Το καλοκαιρι ηρθε μαζι με το πτυχιο για τον Αγγελο!
Με την Αντα το γιορτασε το γεγονός και κανα-δυό φίλους στο πιάνο-μπάρ του Κωστα.
Κι εκει επανω στην χαρά του δηλωσε πως σε λιγες μέρες θα φυγει για το χωριό του να βαλει σε τάξη τα κτήματα της οικογενειας του και να φυγει για το στρατιωτικο του.
Η Αντα τον φιλησε,ήπιε στην υγειά του και το μελλον του.....ζητησε συγγνωμη,και εφυγε...

...Ακουγε το τηλεφωνο να χτυπαει καθως ανεβαινε σιγα-σιγα τα σκαλιά
-Γιατι Αντα, γιατί εφυγες?τι σου έκανα?
-Δεν μιλουσε..ακουγε τις λεξεις του να τρεχουν σαν χειμμαρος στ'αυτιά της και καταπινε την απροσδιόριστη πίκρα της και προσπαθουσε να τραβηξει εκεινο το αιχμηρο καρφι που τρυπουσε την καρδια της.
-Τιποτα,τιποτα...απλα πονεσε το ποδι μου....γι αυτο εφυγα...
Ηξερε πως του ελεγε ψεμματα...
Κι εκεινος το ηξερε....

Περασε και την πηρε απο το σπιτι της,
και σ'εκεινο το μικρο φοιτητικο μπαλκονι,
δυο όμοιες ψυχες ειδαν την χαραυγη....για τελευταια φορα μαζι,
τα ανειπωτα ειπωθηκαν,
και τα δυο διαφορετικά φύλα εξισωθηκαν.....

...Κοιμηθηκαν μαζι για μια ακόμα και τελευταια φορα...
....Ομως μεσα απο την πρωτη τους δυνητική επαφή,οταν ενωθηκαν σαν θηλυκο με αρσενικο ξεπέρασαν τα ορια της νοητικής,ψυχικης και σωματικής ηδονης,μεσα απο το μιγμα της επερχομενης μοναξιας τους και μεσα απο το κράμμα των συγκεχυμενων συναισθηματων τους που τωρα εβρισκαν τον αληθινό δρομο εκφρασης μεσα απο την οδύνη...
Ο οργασμος που απελευθερωσε η ψυχη τους γαληνεψε το σωμα και των δυο συγχρονως.
Κανενας δεν εμεινε ανικανοποιητος.Κανενας δεν ζητησε το κατι παραπανω..
Κουλουριαστηκαν ο ενας στην αγκαλια του άλλου και εκλαψαν μ'εκεινα τα μαυρα δακρυα του χαμού που λαμπουν στο σκοτάδι....
Ηταν η πρωτη και τελευταια φορα που ενωθηκαν οι ψυχες τους μαζι με τα σωματα τους!!!

...Ξημέρωσε....


Χωρισαν,αλλά εμαθαν να ψαχνουν το μονοπατι που οδηγεί στην γνώση της αληθινης αγαπης..

Αποφασισαν να μην ειδωθουν ξανά...

8 σχόλια:

Marialena είπε...

Τώρα βρε ψυχή εγώ περιμένεις να πω κάτι επ' αυτού? Τρέμω από τη συγκίνηση, από το σκίρτημα που ένιωσα να διαπερνά και πάλι τη ψυχή μου για αυτά τα τόσο ανθρώπινα, όσο υπέροχα περιγράφεις μέσα από το συναίσθημα...

Μόλις τελείωσα την ανάγνωση και στα γράφω όπως τα νιώθω, χωρίς φίλτρα και απόσταση. Η καρδιά μου εξακολουθεί να χτυπά ακόμα δυνατά.

Σ'ευχαριστώ που εμπνεύστηκες την άλλην όψη του βαμπίρ, το φεγγάρι του έρωτα έχει τόσες πλευρές...

panagiota είπε...

Πραγματικά ειναι πολλες οι όψεις στα φεγγάρια του έρωτα!Προσωπικα πάντα προτιμούσα τις φωτεινές οψεις κι αυτη η μικρη ιστορία ειναι η απαντηση στην ερώτηση που μου εκανες για το τι θα ειχα να πω για το vampir.
Σε φιλω Μάρλεν μου κι ειθε να ειναι πάντα η φωτεινή πλευρά του έρωτα στο πλευρό σου!!!

nyctolouloudo είπε...

το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω και δεν ξέρω τι να γράψω....
μία ερώτηση θα σου κάνω όμως..
μαθαίνετε το μονοπάτι που οδηγεί στην γνώση της αληθινής αγάπης;

panagiota είπε...

..όταν δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα αλλά μόνο να μοιράσουμε,όταν δώσουμε χωρίς πρώτα να ζητήσουμε να παρουμε,όταν βάλουμε τις ανάγκες του άλλου πάνω απο τις δικές μας κι όταν καταφέρουμε να παραμερίσουμε ολες τις χθόνιες πλευρές του εαυτου μας(εγωισμο,ισχυρογνομωσύνη,πικρίες,αντιπαλότητες,κτλ) τότε η γνώση είναι κτήμα μας πιά και ήδη περπατάμε στο μονοπάτι...

Σε φιλω λουλουδάκι......

nyctolouloudo είπε...

άρα ποτέ, γιατί είμαστε άνθρωποι με πολλά μικρά και μεγάλα ελαττώματα και πάντα θα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα καθημερινά θέλω του εαυτού μας.
και πόσο θα αντέξει κάποιος με το μόνο να δίνει ή να βάζει τον εαυτόν του σε δεύτερη, τρίτη, πέμτη σειρά;
και αυτός που παίρνει πρώτος το ζητάει; πως το δέχεται; είναι ευτυχισμένος ή εγωιστής; και αν δεν πάρει και θέλει και αυτός να δώσει; κι άν ο άλλος δεν θα πάρει γιατί στο μυαλό του υπάρχει μόνο το δείνω και όχι το παίρνω; τότε έχουμε 2 άτομα που θέλουν μόνο να δώσουν και κανείς δεν δέχεται να πάρει κάτι από τον άλλον;
μήπως η ισορροποία του δείνω και παίρνω είναι το μονοπάτι;

panagiota είπε...

Ναι....Καπως έτσι ειναι η ισορροπια!!!
Σου αφιερώνω τους μεταμεσονύκτιους δινω-παίρνω συνειρμούς μου,και ..αμώ το κερατο μου την αγαπάω ακόμα αυτήν την αλήτισσα την Αγαπη!!!!
Αγαπη σου στέλνω λουλουδι μου!!!!!

nyctolouloudo είπε...

θέλεις καφέ; μαζί ξενυχτάμε....

panagiota είπε...

Καλά κανουμε και ξενυχταμε!Αυτο δηλώνει πως είμαστε σκεπτομενοι ανθρωποι.Μεσα στην σιγαλιά της νύχτας προσπαθουμε να ξεμπλοκαρουμε το μυαλό και το σωμα μας απο τα καθημερινά μας άγχη..αλλά οχι καφέ τώρα,,,
ενα τόνικ με λιγη δόση αλκοόλ ειναι οτι πρέπει για εναν υπνο γεμάτο απο όμορφα όνειρα!!!!!!