Τα παραμύθια της Μαρίκας...

Ξαπλωσα διπλα στο μισοσβησμενο αποτσιγαρο και μυρισα το αρωμα απο το κραγιον.
Μμμμμμ!!!!σαν γιασεμί μυριζε..

Δεν ειχα ορεξη για παιγνιδια σημερα.
Η μανα μου κοιμοταν μεσα στα κοκκινα πεπλα της μετα την χθεσινη της κοπιαστικη δουλεια.
Με κοιταξε με το επιτιμητικο της υφος οταν επεστρεψε και ειπε:Την επομενη φορα ετοιμασου να ερθεις μαζι μου.Μεγαλωσες πια....θελω την βοηθεια σου
Εστρεψα το βλεμμα μου στον ουρανο γεματη απογνωση.
Μια απαντηση ηθελα .Που θα πηγαινα?Τι επρεπε να κανω?

Μπαμπάκααααα....φωναξα.
Ο πατερας μου ο Κεραυνος εκρυψε τα ηλεκτρικα του φορτία,αγκαλιασε τις αδελφες-θείτσες -μου,την Αστραπη και την Βροντη και ηρθε να με παρει στα γονατα του και να ρωτησει
-Τι σε αποσχολει σπλαχγνο μου και με κραζεις να κατεβω απο τα ουρανια δωματα μου?
-Η μητερα,η μητερα θελει να με παρει μαζι της στα ταξειδια...
--Ακου καρδια μου και μη χολοσκας,οι νομοι τεθηκαν πριν απο αιωνες.Πρεπει να τους μαθεις και να τους ακολουθησεις πριν πας μαζι της στα ταξειδια.

>Οταν οι Θεοι εθεσαν σε περιορισμο την Μανα σου την Φωτια,βρεθηκε καποιος που προτιμησε να αιμορραγει μεχρι θανατου δεμενος σε αλυσιδες,και ενω του ετρωγε τα σπλαχνα ενα αρπακτικο πτηνο,εκεινος επλαθε ονειρα για αυτο το τόσο διαφορετικο είδος που λεγεται"ΑΝΘΡΩΠΟΣ"<

-Μπαμπάκα αυτη η μυρωδια στις πευκοβελονες που με κανουν να θελω να παιξω με τα χρωματα και την σταχτη ανθρωπινη ειναι?
-Ναι καρδουλα μου,ανθρωπινη και μοναδικη....Υπεροχη και απανθρωπη..
-Δεν θελω ομως να καψω τα αποτσιγαρα με το κραγιον που μυριζουν τοσο ομορφα...
Ουτε ολα αυτα που αφηνουν οταν φευγουν τα ανθρωπινα οντα.Σερνομαι πισω τους και τους αναζητω..Περιμενω να σκεπασω με σταχτη τα αποκαιδια τους για να μην τα βρει η Μητερα.
Τ'αγαπαω αυτα τα οντα με τα ομορφα ματια και τα λαμπερα μαλλια...
-Μαθε να ξεχωριζεις γλυκεια μου Σπιθα.
Αυτα τα οντα που εσυ βρισκεις υπεροχα εχασαν τον προσανατολισμο και την θεικη καταγωγη τους.Ουτε εκεινον που τους εδωσε την μανα σου την Φωτια,σαν δωρο θυμουνται πια...Την καταντησαν μια φονισσα,μισητή και αποκρουστικη.Την σερνουν με μια πυρινη αλυσιδα και την εκαναν ενα αδηφαγο τερας που υπαρχει πια μονο μεσα απο την καταστροφη.Ετσι την καταντησαν να εχει υποσταση και ζωη.Κι αυτη αποξεχαστηκε μεσα στην καταστροφη που της επεβαλαν σαν σκοπο υπαρξης.
Θα καταλαβεις σιγα σιγα....
Αυτα τα οντα μας ορίζουν πλεον!
Γιναμε το παιγνιδι τους,αδυναμοι να αντιδρασουμε,αλοιμονο...

.....Μπαμπακα,μπαμπακαααααααααααααα
Δεν θελω να ξαναπαω στα ταξειδια με την Μητερα...
-Γιατι καρδουλα μου ?τι σε πικραινει?
-Ειναι κι αλλα οντα μπαμπούλη μου.Τα αγκαλιαζω και ξετυλιγω το κοκκινο φουστανι που μου χαρισε η Μητερα για το πρωτο ταξειδι μαζι της,κι ενω εγω χορευω μπροστα τους για να με θαυμασουν μεσα απο την ομορφια μου εκεινα κλαινε και κλεινουν τα ομορφα ματια τους και σωπαινουν...σωπαινουν..
Καμμια λεξη,,,μονο μια ταραχη και μια αγωνια μεσα απο εκεινο το μονοπατι που εμαθα πια που οδηγει.Η ανυπαρξεια,ο θανατος και η αδικη απωλεια της υπαρξης τους ειναι μπαμπακα μου...Και φταιω εγω.....
Με ποναει,ποναει μπαμπούλι μου....
Η Σπιθα θελει να αναπαυθει πια πατερα μου.
Θελω να κοιμηθω κατω απο τα πλατανια στις νεροσυρμες.
Θελω να ξεντυθω τα πορφυρα μου ρουχα.
Θελω να ξεπλυνω τον πονο της υπερτατης αγωνιας που ειδα στα υγρα ματια εκεινων των όντων που εσβησε το βλεμμα τους μεσα στην φλεγομενη αγκαλια μου.
Θελω να φυγω πια......
Με κουρασε η αγωνια και η καταστροφη που δινω....
Κανενας δεν με αγαπαει μπαμπακα μου...
Αλλάουτε εγω αγαπαω πια εμενα...

Ο Κεραυνος σκουπισε ενα κρυφο δακρυ.
Εδιωξε τις αδελφες του απο τα δωματα και καλεσε την Μητερα-Φωτια.
Δεν ειπωθηκε λεξη.....
Οταν η Σπιθα αντικρυσε την φλεγομενη Μητερα ενα "γιατι"ζωγραφιστηκε στα πυρινα μάρμαρα της θεεικης κατοικιας ....
Εκεινη,η Υπεροχη χρυσοκοκκινη θεα δεν απαντησε με λογια..
Σηκωσε το πορφυρο δαχτυλο της και σημαδεψε το γρανιτενιο πατωμα με ανεξιτηλα γραμματα που γραφτηκαν μεσα απο την αγωνια και την αναζητηση της υπαρξης τους
Αιμα και φωτια χαραξε τις λεξεις της Μητερας.

"Ειμαστε δεσμιοι αυτων των υπεροχων και συναμα ελεεινων υπαρξεων."
ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

Η Μητερα σηκωθηκε να φυγει.Απλωσε το χερι της για να σβησει τα γραφομενα αλλά η Σπιθα δεν την αφησε να το κανει.Κοιταξε τον Κεραυνο και μιλησαν με την γλωσσα της καρδιας.Εκεινος κατεβασε το κεφαλι και εδωσε την συγκαταθεση του.
Και τοτε η Σπιθα που η μοιρα πια της ειχε ορισει να γινει το υποχειριο των οντων που τοσο αγαπουσε,ξεντυθηκε το φλεγομενο πορφυρο της ρουχο,αγκαλιασε την Μητερα και ορκο της εθεσε,γυμνη και ανυπερασπιστη,μεσα στην αγκαλια της Φονισας Μανας της.
"Οταν θα βρω ενα απο αυτα τα οντα να μας αντισταθει θα σε παρω να φυγουμε μαζι στην χωρα του"ποτέ"Εκει απο οπου ηρθαμε.Εκει οπου ανηκουμε.

Η Μητερα την αγκαλιασε και κοιταξε τον Κεραυνο.
-Μαζι θα ειμαστε παντα,αγαπημενες μου....
-Μαζι Μητερα
-Μαζι καλη μου και φιλοπόνη Σπιθα.
Πρεπει να βρουμε τους ανθρωπους που θα μας διωξουν πια στην χωρα του"ποτέ ποτέ"

ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΕΦΥΓΑΝ?