Δευτέρα, Φεβρουαρίου 25, 2008

Σελίδα 123....

...παράγραφοι 5-6-7.

Αχ ,αυτή η σελίδα 123!
Πρώτα η Φαραώνα μου την ζήτησε.
Την μετέφερα για όλους τους συνοδοιπόρους μου και επισκέπτες στο καμαράκι των Ανώνυμων Μελαγχολικών.Είναι από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία.Είναι από τις λέξεις που με ταξιδεύουν μέσα από τα νοήματα που πασχίζω να οριοθετήσω μέσα στην απλή και σύντομη ζωή μου.Είναι φως,είναι έκσταση,είναι ανθρώπινη αναζήτηση και αγάπη που την θέλω,να την πάρω και να την δώσω...την απαιτώ από τον συνάνθρωπο μου κι ας την απαιτήσει κι εκείνος από εμένα!

Κι έπειτα ήρθε ο Μελωμένος μαζί με τις νεράιδες του για να με χορέψουν ξανά στα πισωγυρίσματα του νου που αργοπεθαίνουν με το πέρασμα του χρόνου,να με πάρουν αγκαλιά και να με ταξιδέψουμε πίσω,πολύ πίσω στον χρόνο,πίσω στις αναζητήσεις της εφηβείας μου.
Πέρασαν ολάκεροι καιροί από τότε,Νεραιδοπαρμένε μου, αλλά ο χρόνος μένει στάσιμος όταν η ψυχή εξακολουθεί να ζει στην απεραντωσύνη της νιότης μέσα από γλυκόπικρες αναμνήσεις,σταθμούς γεγονότων,θυσίες και ενοχές.
Γιατί πάντα η 123 σελίδα στα δικά μου βιβλία βγάζει ανθρώπινη πίκρα???

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ:Ιδανικοί αυτόχειρες

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα,παίρνουν
τα παλιά φυλαγμένα γράμματα τους,
διαβάζουν ήσυχα κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βηματά τους.

Ηταν η ζωή τους,λένε,τραγωδία
Θεέ μου, το φριχτό γέλιο των ανθρώπων
τα δάκρυα,ο ιδρώς,η νοσταλγία
των ουρανών,η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο,κοιτάνε
τα δέντρα,τα παιδιά,πέρα την φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Πέμπτος,έκτος και έβδομος στίχος στην 123 σελίδα από τα άπαντα του ποιητή,που συντρόφεψε και συντροφεύει ακόμα τις αναζητήσεις μου για τα νοήματα και την ουσία της ζωής που μας έμελλε να διαβαίνουμε.

Με την σειρά μου θα ζητήσω να μοιραστούν μαζί μας συναισθήματα της σελίδας 123 απο αγαπημένα τους βιβλία
1)Μαριαλένα
2)Φωτεινή
3)Νυχτολούλουδο
4)Χάρις
Και η Εschbornitisa

8 σχόλια:

faraona είπε...

Yπεροχα ολα Παναγιωτα μου΄.
Σ ευχαριστω για την ανταποκριση σου
Φιλια σου αφηνω και ονειρα γλυκα

panagiota είπε...

Ομορφα τα βιβλία καλή μου!
Μας ταξιδεύουν πέρα-δώθε μέσα σε κόσμους,συναισθήματα και οράματα!
Εγώ σ'ευχαριστώ για το έναυσμα που μου έδωσες...
Φιλιά πολλά.

Φωτεινή S είπε...

Παναγιώτα μου,
Kαλημέρα. Απάντησα στην πρόσκληση! Ελπίζω να συνεχιστεί το παιχνίδι.
Φιλιά.

melomenos είπε...

η ζωή τα έχει όλα
αυτές οι αναμνήσεις θα μας μείνουν
και ας πετάξουμε μαζί στο ταξίδι του μυαλού!
όμορφοι στίχοι από μεγάλο ποιητή
σ'ευχαριστώ
μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα να έχεις

Marialena είπε...

Να μαι και εγώ Παναγιώτα μου!

Εδώ
θα βρείς την ανταπόκρισή μου στη πρότασή σου και για μια ακόμη φορά σ' ευχαριστώ που μου έσωσες το έναυσμα για να βγει κάτι όμορφο από αυτό το παιχνίδι.

Καλή ανάγνωση έστω και αν το βιβλίο που επέλεξα δεν είχε 123 σελίδες, αλλά τόσες όσες να μην μπορείς να αφήσεις το μυαλό σου να ασχοληθεί με κάτι άλλο...

Σας φιλώ όλους και αναμένω και τα έργα και τις ημέρες της Eschbornitissas!

panagiota είπε...

@@ Φωτεινή σ'ευχαριστώ για την ανταπόκριση.Πραγματικά είναι από τα ωραία παιχνίδια.Ανακαλύπτουμε τι δεν ξεχάσαμε...

@@ Αναμνήσεις Μελωμένε μου,αναμνήσεις!Κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής μας!
Εγώ σ'ευχαριστώ.Κατάφερες να βγάλεις μερικές...

@@ Τι κι αν δεν έχει 123 σελίδες?Αυτό που μετράει είναι τι έδωσε ένα βιβλίο.Τι άφησε στο μυαλό και την καρδιά μας.
Υ.Γ.Η Εσμπορνίτισα έχει πάλι επισκέψεις.Ελπίζω μόλις φύγουν να μας δώσει το κάτι τις.

Καλημέρα σε ολους!!!

Ανώνυμος είπε...

Άχ η εσχατιά της ζωής μας αγάπη μου...
Εκεί πρέπει να κατέβουμε, να πέσουμε και να κυλιστούμε. Εκεί ανοίγει η πληγή τον οφθαλμό της και βλεπει και κατανοεί. Η εσχατιά με ελκύει όπως η αλήθεια και δεν μπορώ να αντισταθώ στα ζοφερά της θέλγητρα.
Μέσα στον πάτο του πικρού ποτηριού είναι το βάλσαμο.
Το νιώθω κι’ ας διστάζω, κι’ ας τρέχουν κόμποι ιδρώτα απ’ το μέτωπό μου. Το καταλαβαίνω πιά πώς δεν αρκεί να πονάς γιά να γλυτώσεις, πρέπει να μάθεις να πονάς μ’ ευχαριστία.
Πώς γίνεται να πονέσω μ’ ευχαριστία εγώ ο φοβιτσιάρης, ο χέστης, ο κάλπης. Εγώ που σαν γούνινο κούνελο με παραχαιδέψανε κι’ επιμελώς με διδάξανε να παραχαιδεύω κι’ εγώ τον εαυτό μου. Εγώ ο ατροφικός, ο μίζερος, ο κλάψας, εγώ που έκανα επιστήμη τη λούφα, τη δικαιολογία, τη υπεκφυγή. Τόσα και τόσα παροπλισμένος, ανακουφιαστικά και άχρηστα, μπουκωμένος παραισθησιογόνα, αναλγητικά κι’ αντίδοτα, τσιμεντωμένος στον εαυτούλη μου, στέκομαι τώρα στον βοριά, αγωνιώ να πετάξω απο πάνω μου αιώνων φτηνή πανοπλία και ν’ απογυμνωθώ.. Γίνεται; Μου ‘γινε πετσί η πανοπλία, ρίζωσε, μου ρουφά το αίμα κι’ αγωνίζομαι. Γίνεται; Δύσκολα, πολύ δύσκολα γίνεται καλή μου, αλλά τι άλλο να κάνω;
Αναγκάζομαι ν΄αρχίσω να καταλαβαίνω...γιά να επιζήσω.

Μ. Βαμβουνάκη: Η Μοναξιά είναι από Χώμα
(σελ. Όχι 123, όχι 122...αλλά 22 )


H Eschbornitisa

panagiota είπε...

Αχ αυτή η σελίδα 22 με κατέστρεψε!
Η μοναξιά σίγουρα είναι από χώμα γιατί κι εμείς χώμα καταλήγουμε να γίνουμε,αλλά η εσχατιά της ζωής μας μεγάλος πόνος και καημός είναι!
Γίνεται τελικά να απογυμνωθούμε?
Γίνεται?
Μακάριοι οι φέροντες,σαν πετσί τους,την πανοπλία που τους προστατεύει από τα σημεία των καιρών.Ετσι βέβαια αυτοί νομίζουν,και εφησυχάζουν αγκαλιά με τις μπουκωμένες παραισθησιογόνα συνειδήσεις τους
Τελικά που είναι καλύτερα να κρυφτούμε?Στο χώμα της μοναξιάς ή στην απόρθητη φτηνή πανοπλία?
Αδελφή μου,απο τις καλύτερες -νομίζω-Ελληνίδες στην έκφραση του λόγου η Βαμβουνάκη!

Υ.Γ.Ρίξε και κάνα κουτσουράκι από μένα στην φωτιά σήμερα το βράδυ που έφτασε η καταιγίδα στο Eschborn και άσε τις καμέλιες να ανθίζουν στο θερμοκήπιο!
Φιλούδια βραδινά και γρήγορα για ύπνο ξενύχτησα...