Τετάρτη, Μαρτίου 18, 2009

Το τραινο της μεγαλης φυγης

H Aντα τυλίχτηκε στην μαλακιά άσπρη ρόμπα και ανατρίχιασε από το πρωινό αγιάζι.
Ειχε ξημερώσει πια!
Το χθες έγινε σήμερα! Το σήμερα στεκόταν σαν φονική γκιλοτίνα μπροστά της.
Πήρε αγκαλιά τον μαύρο της γάτο και άναψε τσιγάρο μέχρι ο βραστήρας να αρχίσει να μουρμουρίζει μέσα από τους υδρατμούς.
Ο γάτος και ο βραστήρας συνταίριαζαν την απαξιωμένη ευτυχία τους όταν αυτή ήπιε την πρώτη γουλιά της καφεΐνης.
Κοιταξε τα κιτρινισμένα από την νικοτίνη δάχτυλα της και χαμογέλασε.
Κοίταξε τα φαγωμένα νύχια της που τα μασούσε χρόνια τώρα μέχρι να βγάλουν αίμα και ξαναχαμογέλασε.
-Μπορα είναι,θα περάσει είπε...
Ετσι νόμιζε η Αντα...
Μονο που οι μπόρες σέρνουν θύελλες και καταιγίδες που δύσκολα κοπάζουν...

Η Αντα ήταν πάντα το άτομο που όλοι το οριοθετούσαν στο "εσύ θα τα καταφέρεις" ή στο "εσένα δεν σε φοβάμαι,θα βρεις την άκρη."
Ξημέρωνε...
Βάλθηκε να θυμηθεί πότε άρχισε αυτό το "εσύ θα τα καταφέρεις".Το παίδεψε, και την παίδεψε...
Κι έφυγε πολύ πίσω, όπως όταν ήταν άγουρο φρούτο -παιδί ακόμα- να αναρωτιέται αν αυτή δημιούργησε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά, η μέρα πέρασε και ξημέρωνε άλλο ένα πρωινό με τον μαύρο γάτο αγκαλιά.Κι εκει που πάσχιζε να κάνει τις εγκεφαλικές της ρυθμίσεις, χτύπησε το ρημάδι το τηλέφωνο,κι ήταν ένας φίλος πάνω από 15 χρόνια χαμένος στην Αφρική!
Και μετά από 3 ώρες συνομιλία της είπε "Εσύ δεν πρόκειται να χαθείς Αντα! Ξερεις και το παλεύεις ακόμα και τώρα" ...Ναι είπε η Αντα και έκανε την χαζή ωραία κοιμωμένη ....
Τι νόημα θα είχε μια περαιτέρω συζήτηση"?

Αναψε τσιγάρο και βάλθηκε να τρώει τα νύχια της.
Δεν έμεινε τίποτα πια να καταστρέψει.
Εγλυψε το αίμα που έτρεχε από τα δάχτυλα της και βούλιαξε στην λήθη...
Ανατρίχιασε χωρίς την αγκαλιά του μαύρου γάτου αλλά έμεινε μέσα στο κρύο και το σκοτάδι περιμένοντας την "αγαπημένη της".

-Θα φύγεις τελικά ε?
-Ναι αγαπημένη μου..
-κι εγώ?
-Εσυ θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου
-Δεν μου φτάνει αυτό. Θα μου λείπεις
-Δίπλα σου θα είμαι πάντα, δεν είναι μεγάλες οι αποστάσεις...
-...
-Ναι αλλά....
-Ελα να σε πάρω αγκαλιά...
-...
-Μην κλαις, αγκάλιασε με...
-...
-Σ΄αγαπάω....
-Εγώ να δεις...
-Χαιρομαι για σένα...σου χρειάζεται μια καινούρια ζωή...
-Ετσι ειναι...μου χρειάζεται!
-Αλλά εγώ πόσο μόνη θα είμαι....?
-Δεν φευγω για 10 μέρες.Για 10 χρόνια φεύγω...
Ισως να μην γυρίσω και ποτέ ξανά. Μόνη θα είσαι αλλά θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου αγαπημένη μου.
Κι οτι και να συμβεί το τραίνο της μεγάλης φυγής θα έχει πάντα εισιτήριο επιστροφής για σενα.

Η Αντα της έδωσε τα προκαταρκτικά φιλιά του αποχωρισμού και χαμογέλασε...
Τυλίχτηκε στην μαλακιά άσπρη ρόμπα και αναρίγησε ξανά...
-Γιατί οι αποχωρισμοί επαναλαμβάνονται? Αναρωτήθηκε...
...και άναψε τσιγάρο!

13 σχόλια:

Maria Tzirita είπε...

Να που ξεδιπλώνονται τα ταλέντα! Πολύ όμορφα γράφεις Γιώτα μου, το ρούφηξα το κείμενό σου κι η ιστορία με ιντριγκάρισε! Ποιά ήταν αυτή η άλλη γυναίκα; Γιατί έφυγε; Θα μας δώσεις τη συνέχεια;...
Φιλάκια πολλά!

Φωτεινή S είπε...

Αχ βρε Παναγιώτα,
από τώρα οι αποχαιρετισμοί;
Θα βαλαντώσεις (και -ουμε) στο κλάμα. Είναι ανυπόφοροι αυτοί οι αποχωρισμοί!
Πολλά φιλιά από Ρέθυμνο

Dee Dee είπε...

Δεν θα αντεχα τωρα εναν τετοιο αποχωρισμο. Εγω ομως ευχαριστως θα εφευγα για καπου μακρυα, για καπου αλλου :)

Πολυ ομορφα γραφεις!

Φιλια πολλα Παναγιωτα μου

Άστρια είπε...

Δεν μπορώ τους αποχαιρετισμούς, από ένα μικρό αγαπημένο ζώο. Να βρει τρόπο να το πάρει μαζί της, τελείωσε!
Πάντως Παναγιώτα μου στο έχω ξαναπεί, έχω δηλώσει φαν των ίστοριών σου, από την πρώτη στιγμή!

Φιλάκια πολλά:))

panagiota είπε...

Μαράκι,δεν δύναμαι να σε συναγωνιστώ στην γραφή!
Το "παιδί της αγάπης" θα αρχίσω να το διαβαζω στο αεροπλάνο!
Το "ματια μου" θα το αγοράσω όταν θα φύγω....
Μέχρι τότε όμως έχουμε ακόμα 40 με 50 μέρες.
Οπότε Η Αντα ισως να έχει και άλλα παραμύθια να μοιραστεί μαζί σας...

panagiota είπε...

Είναι όντως ανυπόφοροι Φωτεινουλα μου...
Ευτυχώς έγινα σκληρόπετση αντέχοντας τόσους αποχωρισμούς και αποχαιρετισμούς εν τη ζωή ταυτη!
Φιλιά πολλά και απο τον Βορρά κούκλα μου...

panagiota είπε...

Κατ μου γλυκειά,εγώ αντέχω!
"Η αγαπημένη μου" δεν αντέχει,άσχετα αν το παίζει δυνατή...
Προς το παρόν δεν φεύγω και τόσο μακρυά!
Μια ανάσας απόσταση είναι η Ολλανδία....
Θα σου στέλνω τουλίπες και ζουμπουλάκια κούκλα μου...
(ισως και τερλίκια)

panagiota είπε...

Αστεράκι, τον μαύρο γάτο η "αγαπημένη" δεν αφήνει την Αντα να τον πάρει.
Οπότε η ιστορία θα συνεχιστεί μάλλον μέχρι η Αντα να πάρει το τραίνο της μεγάλης φυγής μόνο με μια βαλίτσα...(τα παραμύθια της Αντας)
Κι όπως λέει η αγαπημένη μου Φαραώνα "όπου γης και πατρίς"

Φιλάκια πολλά!!!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Το ότι γράφεις ομορφα το έχω διαπιστωμένο από το Λεωφορείο που έγραφες

Δεν ξαναγράψατε. Αλήθεια, γιατί το παρατήσατε όλοι;

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

panagiota είπε...

Γλαράκι καλησπέρα.
Ευχαριστώ καλή μου για τα καλά σου λόγια,αλλά μ'εμένα συμβαίνει κάτι περίεργο.
Γράφω μόνο κάτω από συναισθηματική φόρτιση και αυτόν τον καιρό έχω μεγάλη λόγω ξενητεμού.
Το ίδιο συνέβαινε και όταν γραφόταν το Λεωφορείο(από την Γερμανία τα έγραφα τότε)
Τα παράτησε όμως ο "οδηγός" του, εγκατέλειψαν όλοι το λεωφορείο και έτσι κατέβηκα κι εγώ στην επόμενη στάση...
Αν και ακόμα έχω στο μυαλό μου μέχρι και το τέλος της ιστορίας!

Φιλιά πολλά και...γατουλένιες αγκαλιές.

panagiota είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
patsiouri είπε...

Που θα πας?
Γιατί??

panagiota είπε...

Καλό μου Πατς΄.
99% φεύγω τον άλλο μήνα για την Ολλανδία αλλά...
Είναι και εκείνο το απροσδόκητο τηλεφώνημα από την Αφρική...
Υπάρχει και το 1% να φύγω στην Zanzibar μετά...
Ολες οι φυγες θα είναι επαγγελματικές!
Δεν υπάρχει κανένα αρσενικό που να με τρελάνει πια και να ακολουθώ τις μεταναστεύσεις του!
Οπότε μόνο με την φώκια μονάχους -μονάχους μπορώ να συμπλέυσω....