Χριστούγεννα!

Και τι νομίσατε δηλαδή?
Επειδή μας λήστεψαν και κατεβάσαμε τα ρολά από το μαγαζί θα βάζαμε και τις πλερέζες?
Μπααααα...
Ούτε με σφαίρες δεν το βάζουν κάτω η Παν. και η Μαρία (τρομάρα τους!)
Και εν μέσω εκείνων των ημερών θυέλλης και απόγνωσης και δέντρο στολίσαμε και γούστα με Φοντύ βγάλαμε και τα ήπιαμε και το καταχαρήκαμε οικογενειακώς και είπαμε στ' @.....@ μας και ότι έγινε, έγινε και θα την ξαναβρούμε την άκρη κι ας μην έχουμε να πληρώσουμε τους πάγιους λογαριασμούς μας.

Εδώ είμαστε λοιπόν.
Μεταχρονολογημένες οι φωτογραφίες αλλά το καλό πράγμα αργεί!!!


Και ιδού το φοντυ ετοιμο προς χρήση


Φαγητό της υπομονής είναι βέβαια,αλλά με καλή παρέα όλα γίνονται


Η φίλη μου η Πέπη και η κόρη μου συνεχίζουν να στολίζουν το δέντρο μαζί από το 2002,
Μετά ακολουθεί κρασοκατάνυξη...

Ε.... να βάλω κι εγώ μια μπαλίτσα για το αντετ που έλεγε και η γιαγιά μου η Μαρίκα η εκ Μικράς Ασίας...
Την Αμστελ δεν την πίνω εγώ! Προς ενημέρωση του κοινού.
Το ποτήρι με τα λεμόνια είναι δικό μου.

Τώρα θα μου πείτε αυτός ο βρομιάρης που κοιμάται στα παπούτσια και μασουλάει κάλτσες ,σουτιέν και βρακιά τι ρόλο παίζει εδώ μέσα?

Αααα...όλα κι όλα φίλοι μου.
Μέλος της οικογενείας μου είναι ο αλανιάρης βρωμύλος!

Και μιας και πριγκίπισσα Κανέλα μας έχει στο φτύσιμο και κοιμάται λόγω γήρατος και κακίας προς τον τριπόδαρο μαύρο μπαγάσα, εμείς τον κυνηγάμε με την μηχανή στο χέρι σαν είναι Χριστουγεννιάτικο παιγνιδο-δώρο στην ζωή μας....

Σας ευχόμαστε γατο-οικογενειακώς "Καλά Χριστούγεννα"

Λεηλασίες, παζάρια, χριστούγεννα και...ελπίδα έχομεν!

Χριστουγεννιάτικο παραμύθι της ανθρώπινης αθλιότητας...

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από αρκετά χρόνια, η κυρά Παν είχε στο μαγαζάκι της μια υπάλληλο με την οποία έγιναν και φίλες. Καλό κορίτσι η Κάρμεν, χήρα, με τον ψιλοκαρκινάκο της, τα μπαι-πας της, πάλευε και αυτή για να επιζήσει στο ελληνικό μπουρδέλο. Έτσι και η Παν μέτρησε τις καταστάσεις, πέντε πάνω-πέντε κάτω, ψιλοβαρέθηκε κιόλας να τρέχει απ' το πρωί μέχρι το βράδυ στη δουλειά και...την έκανε συνεταίρο με τη συμφωνία πως αυτή θα αναλάβει όλα τα τρεξίματα με μοιρασμένο το χρήμα.
Τα χρόνια πέρασαν, η Παν ξεκουράστηκε (τώρα τί να λέμε ότι ξεκουράστηκε με δυο γέρους να κάνει τη νοσοκόμα και την υπηρέτρια) και όλα έβαιναν από καλά ως υπέροχα!!!(???)
Ώσπου μια υπέροχη βροχερή και άραχλη νύχτα, μια βδομάδα πριν, χτύπησε το τηλέφωνο...

- Θα φύγω Παναγιώτα είπε, δεν μου φτάνουν αυτά που παίρνω, θα βρω κάτι άλλο να κάνω.
- Καλά...σε καταλαβαίνω, ας βρεθούμε να βάλουμε κάτω τα κιτάπια με τους λογαριασμούς μας να δούμε τί σου χρωστάω και τί μου χρωστάς.

Τα κιτάπια δεν άνοιξαν ποτέ, γιατί η Κάρμεν την είχε κάνει από την προηγούμενη νύχτα -ως άλλος Νταβέλης- παίρνοντας μαζί της μέχρι και τα κωλόχαρτα!

Παραμύθι τέλος
Παναγιώτα υπό διάλυση...

Χριστουγεννιάτικο παραμύθι αγάπης...

Η διάλυση, διάλυση. Τα χρέη και η αφραγκία τα δώρα μου από την Κάρμεν για τα Χριστούγεννα, αλλά το 'χα υποσχεθεί και δεν θα το έχανα με τίποτα!
Χθές λοιπόν, πήρα αλά μπρατσέτα την κόρη μου και ανηφορήσαμε για την Πυλαία με το κασονάκι μας αγκαλιά. Ανάμεσα από πολλές κούτες, παρουσιάστηκε η κυρία Ζαμπέλα, η "οργανώτρια" του παζαριού. Μετά από λίγο ήρθαν δυο κοπέλες ακόμα και αρχίσαμε το στήσιμο, το οποίο βέβαια δεν ήταν καθόλου εύκολο μιας και τα σταντ ήταν πολύ λίγα για να φιλοξενήσουν τα πράγματα που στείλατε όσοι από εσάς ενδιαφερθήκατε για το γεγονός!
Μέσα στα δώρα, διέκρινα την παρουσία της Φαραώνας, της Ντιντι και της αδερφής της, είδα κάτι πολύ όμορφο που νομίζω πως το φιλοτέχνησε η Αχτίδα και το παρόν έδωσε και η Μαρία Τζιρίτα με τα βιβλία της! Είμαι σίγουρη πως και άλλοι ανταποκριθήκανε σ' αυτή την εκδήλωση μα δυστυχώς δεν τους γνωρίζω ώστε να τους αναφέρω.







Οι φωτογραφίες λίγες και γρήγορες γιατί το στήσιμο τράβηξε αρκετές ώρες. Πάραυτα πιστεύω πως η πράξη και το αποτέλεσμα μετράνε.
Επισκεφτείτε το λοιπόν και συνδράμετε όπως μπορείτε. Θα λειτουργήσει ως και την Δευτέρα (22/12) από τις 9 το πρωί εως τις 9 το βράδυ στο Πέτρινο Πυλαίας.

ΥΓ.1 Μην πάω και δεν δω εώς την Δευτέρα τις μαρμελάδες ΜΟΥ, τους κάκτους ΜΟΥ και την κουβερτούλα με το τελείωμα από το χεράκι ΜΟΥ πλεγμένο, να λείπουν... ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΙΝΩ ΚΑΦΕ ΣΤΑ ΜΠΛΟΓΚ ΣΑΣ!
(πλάκα κάνω ε!)

ΥΓ.2 Φωτογραφίες by Μαρία.

Σας χαιρετώ όλους, πάω να συσκεφτώ με τον εαυτό μου τι στο διάτανο θα κάνω με το κακό που με βρήκε και αν δεν βρω λύση, θα δηλωθώ και γω αδέσποτο!

νιαουυυυυυυυυυυυυυυυ

Είναι το μόνο που θα μπορούσα να γράψω, σαν να άναβα ένα κερί στον τάφο του Αλέξη.

"Ας ενδιαφερθούμε για όλα τα παιδιά του κόσμου και όχι μόνο για τα δικά μας"

11 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα για τα Παιδιά

Καταπάτηση των Δικαιωμάτων των Παιδιών στην Ελλάδα

«Το Δικαίωμα να είσαι παιδί»

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» και ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης – Αποστολή Ελλάδος
σας προσκαλούν την Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008 και ώρα 10:30 π.μ. έως 14:00 μ.μ.
στο Ζάππειο Μέγαρο (Αίθουσα Τύπου) σε Συνάντηση με θέμα
«Καταπάτηση των Δικαιωμάτων των Παιδιών στην Ελλάδα».

www.hamogelo.gr

Για τους τετράποδους φίλους μας!

Και εγώ με χαρά, αναδημοσιεύω από τον Περαστικό :



Κυριακή, 14 Δεκεμβρίου, ώρες 10:00 - 20:00
Thission Lofts, Πειραιώς 123, Αθήνα.
Μετρό: Κεραμεικός

Βοηθήστε αυτούς που βοηθούν τα αδέσποτα (και άρρωστα ή κακοποιημένα) ζώα.

UPDATE: Μόλις χθές με πληροφόρησε η Dee-Dee πως και στην πόλη μας θα γίνεται από τις 19 έως τις 22 Δεκεμβρίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο "Πέτρινο" στην Πυλαία, ένα Χριστουγεννιάτικο παζάρι που τα έσοδά του θα βοηθήσουν για τα αδέσποτα ζωάκια. Το Παζάρι οργανώνει το φιλοζωικό σωματείο "Η Αγάπη ".



Όσοι θέλετε να μάθετε περισσότερα για το πως μπορείτε να συνδράμετε στην προσπάθεια αυτή, μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα:

http://www.love4pets.gr/?p=339

Ποιός μίλησε για γκαντεμιά?

Εμ,το είπε η κυρά-Παναγιώτα πως άσχημη εβδομάδα ξημερώνει Δεν το είπε η γρουσούζα?

Για την Τασία την μάνα μου έχω γράψει λίγα πράγματα. Στα 81 της τώρα περπατάει και την έχουμε κακομαθημένη και να μας κάνει ότι θέλει.
-Παμε μάνα στο νοσοκομείο...
-Τι να με κάνουν εκεί? καλά είμαι στο σπίτι μου.
-Πάμε μάνα να περπατήσουμε-έτσι είπε ο γιατρός-...
-Καλά, αύριο θα πάμε
Και το αύριο γινόταν μεθαύριο κ.ο.κ.
Κι εδώ και ένα χρόνο το γόνατο από τιτάνιο που της βάλαμε, τά'φτυσε από την ακινησία και η Τασία μας έκανε την ζωή ποδήλατο από το ξερό της το κεφάλι.
Πονάω,ξαπλώστε με
Πονάω, ξεντύστε με
Πονάω,σηκώστε με
Πονάω, αλλά θέλω να έχω τον πρώτο λόγο σε όλα.
Κι έτσι πορευόμασταν,για γέλια και για κλάματα μέχρι που Τετάρτη στις 1 το βράδυ χτύπησε το τηλ.
-Ελα να σηκώσεις την μάνα σου,έπεσε...
Ανασκούμπωσα κι εγώ τα μανίκια της πιτζάμας και κατέβηκα στον κάτω όροφο.Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα την σήκωνα.
Αλλά η Τασία δεν είναι καμιά λεπτεπίλεπτη γριούλα.Ψηλή και νταρντάνα γυναίκα είναι ακόμα.
-Ευτυχώς έκανες γυμναστική και σήκωνες βάρη, είπε η αδελφή μου από την Γερμανία
-Μόνο εσύ την καταφέρνεις,είπε ο παππούς-μπαμπάς μου
-Αμάν ρε μάνα,θα πάθει η μέση σου είπε η κόρη μου (άλλη Κασσάνδρα κι αυτή)

Και όντως αυτή η φορά ήταν διαφορετική και μαμώ την γκαντεμιά μου.
Δεν είχε πέσει από την πολυθρόνα της η Τασία που ποτέ δεν έκανε αυτά που έλεγε ο γιατρός. Επεσε στο μπάνιο,στράβωσε και το ψεύτικο γόνατο και που να την σηκώσει ο δάσκαλος, ο πατέρας μου, που θα γελάσετε αν σας πω πως μπήκε στα 89,αλλά το λέει η περδικούλα του ακόμα και την κανακεύει σαν μωρό ο καλός μου.
Και πάει που λέτε να την σηκώσει ο Ηρακλής-Παναγιώτα,άντε μια,άντε δυό που να σηκωθεί ένα ακυβέρνητο σώμα.
Κι εκεί πάνω κάνουν μια αντίπραξη οι τρεις μετατοπισμένοι μου σπόνδυλοι και η στραβή μου σπονδυλική στήλη που πιέζει το ισχιακό νεύρο εδώ και πολλά χρόνια και δεν ήθελε άλλο...
Ξύπνησε κι η νευροπίεση μου από την στεναχώρια και τον πόνο κι αντί ν'ανεβεί κι αυτή η ρουφιάνα έπεσε 3μιση με 6μιση.Και τάβλα η Παναγιώτα δίπλα στην γιαγιά.
Ευτυχώς έχουμε συγγενείς και καλούς γείτονες δίπλα μας!
Αποτέλεσμα: η Τασία στο νοσοκομείο με σπασμένο πόδι και πρόβλημα στο ξένο γόνατό της κι εγώ μέχρι τις 9 το βράδυ μαστουρωμένη από την Ντικλοφενακ και τα Μεσουλίντ.Και χώρια ο πόνος που δεν περνούσε.

Εβγαλα 6 ώρες στο νοσοκομείο χθες, αλλά σήμερα είμαι διπλωμένη στα δύο.Ευτυχώς η Μαρία ανέλαβε την γιαγιά για σήμερα.Από αύριο η σειρά μου.

Εκατσα λίγο στο P-C να αποξεχαστώ, αλλά καλύτερα όρθια η καρέκλα με πονάει.Για ξάπλωμα ούτε λόγος...Μόνο το βράδυ στον ύπνο.
Ολα τα άλλα πρέπει να τα ρυθμίσω εγώ....
Να μην σας τύχει φίλοι μου. Αθλιες καταστάσεις...
Και δεν θέλω να αναφερθώ στα χειρότερα γιατί έχουμε κι από αυτά...είναι αυτά που δεν γράφονται προς το παρόν...

Ποιος λοιπόν μίλησε για γκαντεμιά?
Μάλλον εγώ η γρουσούζα της ενόρασης...

Θα σας επισκέπτομαι και πάλι μόλις τελειώσει ...η τιμωρία μου.

Σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια στις προηγούμενες κακοτυχίες μου.

Συμπτώσεις ή πρόγραμμα?

Οι περισσότεροι πιστεύω πως θα είδατε στα ΜΜΜ για την δολοφονία της 62χρονης που έγινε στη Θεσσαλονίκη.

Η Μ. αναπαύτηκε σήμερα πίσω ακριβώς από το "σπίτι" της Σοφίας.Με τα κεφάλια τους σχεδόν να ακουμπάνε...
Ηταν κουνιάδες.
Η αδελφή του Κώστα,του άνδρα της ήταν η Μ.
Παρασκευή "μετακόμισε" στη γη η Σοφία. Παρασκευή "μετακόμισε" σε άλλους ορίζοντες η Μ.

Μιλήσαμε χθες αργά το βράδυ με τον Κ. πολλή ώρα στο τηλ..Δεν βρήκε εισιτήριο να έλθει από την Γερμανία.
"Φοβάμαι" μου είπε, μας έβαλε στο στόχαστρο ο Καβαλάρης.
Αυτό κράτησα και με παιδεύει ακόμα.

Αρχισα κι εγώ να φοβάμαι.
Πάντα τριτώνει το κακό.
Ποιός έχει αλήθεια σειρά μέσα από τους ομόαιμους και εξ αγχιστείας συγγενείς?

ΤΡΈΜΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΆΔΑ ΠΟΥ ΞΗΜΕΡΏΝΕΙ

Ευθανασία!

Ηπια τον πικρό καφέ...κι ανασκάλεψα χαμένες μνήμες.

Μια Δεκεμβριάτικη νύχτα ήρθε στον ανούσιο γήινο κόσμο μας.
Ο πατέρας της στα ορυχεία στο Βέλγιο κι η μάνα της να στραγγίζει το γάλα από το συρρικνωμένο βυζί της φτώχειας.
Εφυγε στα 12 χρόνια της στις φάμπρικες της Γερμανίας.
Εγινε κομμώτρια και ερωτεύτηκε την τέχνη της και τον Κώστα.
Είχε ήδη δυο παιδιά σαν την φλερτάρισε ο Μαύρος Καβαλάρης.
Τον ξεγελούσε και του κρυβόταν σε σπηλιές και νεροσυρμές, σε δωμάτια νοσοκομείων και στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης.
Κι εκείνος όλο την έπαιρνε στο κατόπι και πάσχιζε απεγνωσμένα να κλέψει την "όμορφη" και να την κάνει κέρινη κούκλα στο βασίλειο του.

25 χρόνια έπαιζε μαζί του, κι όλο ξέφευγε από την ανελέητη παγανιά που της έστηνε..
Την κυνήγησε αλύπητα ο καβαλάρης μέχρι που κατάφερε και την στρίμωξε σαν χάραζε μια Δευτέρα.

-Δεν ωφελεί πια...είπαν οι γιατροί
-Είναι έγκλημα...είπε η κόρη και η αδελφή
-Πέθανε πια...είπαν οι ειδήμονες, ο εγκέφαλος
της είναι πια νεκρός

Εκοψαν την παροχή αδρεναλίνης που έκανε την καρδιά να χτυπάει
Αποσύνδεσαν το μηχάνημα αναπνευστικής υποστήριξης και ο μαύρος καβαλάρης απέκτησε τελικά το θήραμα του!

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ!!!

Την όμορφη την αποχαιρέτησα σήμερα, χαϊδεύοντας μόνο το κρανίο της (τα πλούσια,κόκκινα βαμμένα μαλλιά της έγιναν βορά της φαρμακευτικής αγωγής)
Σ'ένα δρύινο "σπίτι" έφτασε στην ανεμοχώρα της από την Γερμανία.
Ησυχη και γαλήνια μέσα στην φορμόλη για να κάνει το ύστατο ταξείδι.
Γκρίζα σαν την μούμια...αλλά χαμογελαστή!

Η Σοφία έφυγε πρώτη μέσα από τα 9 πρώτα ξαδέλφια όπου ήταν η πρώτη γεννηθείσα ψυχή.

Ηταν η ομορφότερη από όλους μας...
Ηταν...
Ηταν η καλύτερη από όλους μας...
Ηταν...

Γαμώ το κέρατο μου,,,και τον μαύρο καβαλάρη...
... το κορίτσι αυτό ήθελε να ζήσει...

Η πείνα δεν τρώγεται με τιποτα!!!

Το 1996, 800.000.000 άνθρωποι υπέφεραν από πείνα στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Τα Ηνωμένα Εθνη υποσχέθηκαν πως θα ελαττώσουν στο μισό την παγκόσμια πείνα έως το 2015.
Το 2006 ο αριθμός αυξήθηκε σε 820.000.000 άτομα!
Σήμερα καθώς βραδιάζει 854.000.000. άνθρωποι θα πάνε να κοιμηθούνε νηστικοί!

http://www.youtube.com/watch?v=LOi25tHnhu8

Κάθε 6'' ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα.

Έχουμε 7 ημέρες για να βοηθήσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε.
Από τις 22 έως και τις 29 Σεπτεμβρίου, δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και συνεισφέρουμε ουσιαστικά στέλνοντας με sms ένα μήνυμα ζωής (αξίας 1E + ΦΠΑ) και φωνάζοντας ''όχι στην πείνα''.

Στείλτε και εσείς με ένα sms τη λέξη ΑΑ στο 19454.

Τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν θα διατεθούν από την ActionAid για την καταπολέμηση της πείνας.
Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο www.actionaid.gr και ενημερωθείτε πλήρως για το επταήμερο ελπίδας.

Η δράση υποστηρίζεται από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας Cosmote, Vodafone και Wind.



Εμεις που είμαστε?
ΕΔΩ!!!
Χορτασμένοι,αδιάφοροι, χαμένοι στις ανούσιες επιθυμίες μας, και ονειρευόμενοι το καινούριο μοντελάκι του αυτοκινήτου που ποθούμε διακαώς!

Ψυχούλες

Με την Αναστασία είμαστε φίλες απ' το Γυμνάσιο...
Χαθήκαμε κατά καιρούς λόγω γάμων, μετακομίσεων, παιδιών, γονιών και αγωνιών, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια συναντιόμαστε (άσχετα αν μένουμε λίγο μακριά) λόγω σκυλιών, γατιών και αδεσπότων ψυχών!
Η Αναστασία όταν πήγε να "ξαναζήσει" με τους γονείς της που λόγω ηλικίας είχαν την ανάγκη της , βρήκε την μεγάλη αυλή να την περιμένει για να κάνει το master στη φιλοζωία της. Το μόνο που μπόρεσα να της προσφέρω αυτά τα χρόνια ήταν να κάνω τα εμβόλια και τις θεραπείες στα ζώα της. Κάποτε η αυλή απαριθμούσε πάνω από εξήντα
γάτες, οι οποίες όμως σιγά σιγά άρχισαν να λιγοστεύουν από φόλες, ασθένειες και αδέσποτα πεινασμένα σκυλιά που τις ξέσκιζαν...
Σε κάποια από τις συζητήσεις μας, την έπεισα να αρχίσει να στειρώνει τα ζώα, ενώ η ίδια είχε αντίθετη άποψη. Σιγά σιγά, τα στειρωμένα αρσενικά άρχισαν να παραμένουν στην αυλή, έχτισε και το δικό της σπίτι αφήνοντας το παλιό των γονιών της -που είχαν πεθάνει- ως στέγη για τα ζώα -κυρίως τα ετοιμόγεννα- , άφηνε φαγητό έξω απ' τον φράχτη για τα πεινασμένα σκυλιά και έτσι επήλθε κάποια ισορροπία.
Πέρασα το περασμένο Σαββατοκύριακο "μαζί τους" , με τον Αντώνη αγκαλιά! Ένα εμβόλιο κάναμε μόνο στη Μαυρούλα, αλλά απ' τον Μάρτιο και μετά μας περιμένουν πολλές ενέσεις! Να δούμε πως θα τις μαζεύουμε πάλι!

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ!


Η Αναστασία, η Μαυρούλα και... η σύριγγα (δεν είναι junky βρε παιδιά, εμβολιο της κάναμε!)
Η νοσοκόμα τράβηξε τις φωτογραφίες...

Η Μαυρούλα και ο Ξανθούλης ο γεράκος


Μα ποιος στο καλό θα πετούσε στο δρόμο μια ημίαιμη British cat? Κι όμως...





Νιάου - νιάου!
Μιαμ - μιαμ!......Ώρα φαγητού από τη μανούλα τους

Ο χαδιάρης Τιλ-τιλ!
Και of course η μεγαλειότης του: Ο Αντουάν!


Κι όπως είπε και η Αναστασία...Ακόμα και με λίγα πράγματα μπορούμε να νοιώθουμε ευτυχισμένοι!...

Το καλοκαίρι τελείωσε...

...αμφιβάλλω αν το κατάλαβα πως πέρασε.

Διακοπές δεν έκανα με την έννοια του ορισμού.
Οσες φορές ξεκίνησα για παραθαλάσσιες ατραπούς ο Δίας εξαπέλυσε κεραυνούς και αστραπές.
Αφέθηκα στο θέλημα του και κοιμήθηκα ένα απόγεμα στην αμμουδιά αγκαλιά με ένα παρεό και την βροχή.Μετά από αυτό εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια και αφέθηκα στις αναθυμιάσεις από τα κάρβουνα που αφήνουν τα αρνίσια παιδάκια καθώς τα έψηνα πασαλειμμένα με tantori .
(σχωράτε με, φιλόζωη είμαι αλλά δεν είμαι ακόμα βετζετέριαν) Ισως κάποτε γίνω...
Κι έτσι, μέσα από εκπλήξεις, αγκαλιές και φιλιά με αγαπημένα πρόσωπα, επιθυμίες που δεν μέλλονταν να γίνουν δική μου πράξη ζωής, το καλοκαίρι προχωρούσε.

Κι οδήγησα ξανά αυτοκίνητο,(το απέφευγα τα τελευταία χρόνια με την δικαιολογία πως δεν βλέπω καλά) και ξεπέρασα κάποιες φοβίες και λίγες αγοραφοβίες και περπάτησα κατά κόρον σε εμπορικά κέντρα(άσχετα αν έλεγα με πονάνε τα "καλαμάκια μου")τα πόδια μου εννοούσα γιατί ήθελα να φύγω από όλο αυτό το ψεύτικο γήινο πλάνο της άθλιας κατανάλωσης και εκλαϊκευμένης ουτοπικής επίδειξης.
Και μπόρεσα και ξεπέρασα εκείνη την νευρικότητα που με έστελνε πάντα στην ασφάλεια του σπιτιού μου. Δεν ήταν ανώδυνο.
Ηρθα σε ρήξη με τους οικείους μου γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν πως νοιώθω με τις "δηθεν" αληθινά ανθρώπινες συμπεριφορές.
Με έφερε σε αντιπαραθέσεις μαζί τους γιατί ... γιατί άραγε?
Μήπως επειδή δεν μπορώ να δεχτώ την "ψεύτικη" ζωή τους"
Μήπως επειδή κατανοώ όλα αυτά τα λάθη που θέλουν να μου περάσουν σαν "πρέπει"?
Μήπως επειδή η γλώσσα μου λέει τις σκληρές αλήθειες πάντα?
Μήπως επειδή σιχαίνομαι τα κεκαλυμμένα κόσμια(δήθεν) αλισβερίσια τους?
Μήπως επειδή "δεν γουστάρω ρε μάγκες την ψόφια γκλαμορόζα ζωή σας ?

Δεν είμαι γλυκό άτομο.
Δεν χαρακτηρίζω τον εαυτό μου σαν μέλι και ζάχαρη.Πικρή σαν το κινίνο είμαι.
Ενας επαναστάτης χωρίς όνομα που λουφάζει μέσα στην γιάφκα των ονείρων του.


Μήπως χάνω λάδια βρε παιδιά?



the summer is over

εγω όχι ακόμα...

O Ληο,το πατσιούρι και εμεις...

H "άρνηση" δεν αλλάζει την αλήθεια. Αργά ή γρήγορα πρέπει να την παρακάμψουμε, γιατί δεν είναι ένα ποτάμι που θα το περάσουμε.Είναι ένας τρισκατάρατος ωκεανός που θα μας καταποντίσει στις τρικυμίες του.Ας μάθουμε τρόπους να κολυμπάμε για να μην πνιγούμε

Ο κόσμος της υποκρισίας είναι κλουβί που μας φυλακίζει και όχι το κουκούλι που μας αναγεννά σαν τις χρυσαλλίδες.

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να κλέψω από μια ευαίσθητη μπλογκερ (με την άδεια της βέβαια ) το παρακάτω κείμενο.
Σαν φιλόζωη από γεννησιμιού που υπήρξα και υπάρχω ακόμα χαίρομαι,που υπάρχουν ΣΗΜΕΡΑ άνθρωποι αναμεταξύ μας.

Διαβάστε εδώ!
Αξίζει...

Ο ΛΗΟ...

UPDATE: Εδώ τα νεότερα ευχάριστα!
Ενα μεγάλο μπράβο και στο choice 4!
Και στο Τρωκτικό!

Τον γνώρισα σήμερα.
Γνωρίστε τον κι'εσείς.
Όποιος δε θέλει να δει το βίντεο, αν και είναι πολύ πιο ήπιο από τις φωτογραφίες, ας διαβάσει τον ίδιο το Ληο να αφηγείται την ιστορία του...
Η όλους τους Λήο που κυκλοφορούν σ'αυτή τη ζωή... στο "Ημερολόγιο ενός αδέσποτου".

Και μην ξεχνάτε
Δήμαρχος: mayorpor@otenet.gr
το mail του δήμου dimporu1@otenet.gr

και δήμαρχος Χανίων
mailto:dimos@chania.gr
mailto:tourism@chania.gr
γιατί οι ανωμαλάρες εχουν αποθρασυνθεί και σουβλίζουν και ψήνουν αδέσποτα ζώα με την απόλυτη ανοχή των πάντων...
Τι καλά του χρόνου να μην πατήσει τουρίστας ζωγραφιστός...
Και δε θα πατήσει μάλλον, πηγαίντε κι'εσείς εκεί, γίνεται πανικός.
Ευχαριστώ Αθηνά!

http://topatsiouri.blogspot.com/

Η Φαραόνα το ζήτησε...

...δεν μπορώ να χαλάσω χατήρι στην χαντρένια γητεύτρια!

Το ερωτηματολόγιο που ακολουθεί,

είναι προχείρως μεν, ορεξάτως δε δημιουργημένο

από 127 βιοχημικούς και ερευνητές τής πυρηνικής φυσικής...

Μην ανησυχείτε, αν οι απαντήσεις σας δεν είναι σωστές δε θα μείνετε στην ίδια τάξη... Λοιπόν, οι όροι είναι απλοί...

1. Ο καλεσμένος -η, κάνει ανάρτηση με το ερωτηματολόγιο που ακολουθεί.

2. Δίνει τις απαντήσεις του στα σχόλια της ανάρτησής του, σε αυτόν που τον κάλεσε, και κυρίως πάντα, στο xeblogarisma.

3. Καλεί 3-7 να κάνουν το ίδιο.

4. Στην ανάρτηση του, δεν ξεχνά να βάλει τη διεύθυνση του xeblogarisma για τη διευκόλυνση του παιχνιδιού και των 127 κριτών...

xeblogarisma

Για να σας δούμε....

1. ΣΕΞ...

α) είμαι γυναίκα με προτίμηση στους άντρες

β) είμαι άντρας με προτίμηση στις γυναίκες

γ) είμαι γυναίκα με προτίμηση στις γυναίκες

δ)είμαι άντρας με προτίμηση στους άντρες

ε) είμαι απ΄ όλα με προτίμηση σε όλα

(Αν και στην ηλικία μας, μόνο για κανένα φασκόμηλο είμαστε πια!)

2. HOBBY

α) μαγειρική - γυμναστήριο

β) μασάζ - ποδηλασία

γ) ταξίδια - τοξοβολία

δ) συναυλίες - κολύμπι

ε) μοντελισμός - βόλτες με το σκάφος

(Και εννοείται βόλτες με το σκάφος...που δεν έχω!)

3. ΤΕΧΝΗ

α) μουσική

β) χορός

γ) κινηματογράφος - θέατρο

δ) λογοτεχνία

ε) ζωγραφική - γλυπτική - αρχιτεκτονική

(Όταν όμως τραγουδάω εγώ...φεύγουν και οι καρακάξες ακόμα!)

4. ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ

α) αριστερά

β) κεντροαριστερά

γ) κεντροδεξιά

δ) δεξιά

ε) πάρτο αλλιώς

(Και σχόλιο ουδέν)

5. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ

α) μαθηματικά - γεωμετρία

β) χημεία - φυσική

γ) έκθεση και γλώσσα

δ) ιστορία - γεωγραφία

ε) θρησκευτικά και γυμναστική

(Του περασμένου αιώνα βέβαια!)

6. ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ PET

α) γατάκι

β) σκυλάκι

γ) ψαράκι

δ) πουλάκι

ε) κροκοδειλάκι


Σμουτς!!!

7. ΔΙΑΚΟΠΕΣ

α) στη θάλασσα

β) στο βουνό

γ) στη Μύκονο

δ) στη Γαύδο

ε) στην Αθήνα

(Αν και το βουνό έχει άλλες χάρες)

8. ΧΡΩΜΑ

α) λευκό

β) κόκκινο

γ) μοβ

δ) μπλε

ε) μαύρο

(Κάτι σαν σκακιέρα όπως λέμε!)

9. ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

α) κρεβατοκάμαρα

β) κουζίνα

γ) τουαλέτα

δ) σαλόνι

ε) πατάρι

(Η κουζίνα για μαγείρεμα, η τουαλέτα τόπος αυτοσυγκέντρωσης!)

10. Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΧΕΣΗ ΜΟΥ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ

α) 7 ώρες

β) 7 ημέρες

γ) 7 μήνες

δ) πάνω από 7 χρόνια

ε) ε, όχι και 7 χρόνια._

(Ουφ! ...και πολύ ήτανε!)

Σας τα έγραψα τα σουσούμια μου και εγω...αν βοηθήσουν σε κάποιον καλό σκόπο...παρακαλώ να με ειδοποιήσετε!

Φαραόνα μου ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησή σου, οι περισσότεροι έχουν γράψει, οπότε καλώ όποιον δεν έφυγε ακόμα για διακοπές και περάσει από εδώ αν ενδιαφέρετε για τον καλό σκοπό (που εγώ δεν έμαθα ακόμα ποιος είναι) να μας πει κουβέντες για τον εαυτό του.

Κυβερνούντων συνέχεια...

Για πρώτη φορά διάβασα στο κονάκι της roadartist για τις απόψεις-παράπονα-επιθυμίες-προβληματισμούς του μέσου Έλληνα απέναντι σε αυτούς που μας κυβερνούν (με την δική μας ψήφο βεβαίως!)
Η Astria μου έστειλε το ταχυδρομικό της περιστέρι το οποίο είχε ένα μήνυμα δεμένο στο πόδι του.
Εγραφε:
1)Πάρε μια πένα

2)Βούτα την στο μυαλό σου...

3)...γράψε 3 προτάσεις που θα έλεγες μπροστά σε αυτούς που μας κυβερνούν!

Καλή μου Αστρια ,το μελάνι ξεθύμανε στο μπουκάλι, η πένα έσπασε και το μυαλό μου κουρκούτιασε ψάχνοντας τα κακώς κείμενα αυτού του τόπου.
Kαι στους πολιτικούς θα έλεγα: Αει και ........... άχρηστοι και χαραμοφάηδες!

Από τότε που έκανα τις πρώτες πολιτικές μου αντεπαναστάσεις και βαρυστομάχιασα με τα ανεκπλήρωτα όνειρα και τα παχιά λόγια που έφαγα, ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην ξαναπάρω θέση στα πολιτικά δρώμενα.Και έτσι θα κινηθώ και τώρα.
Θα πιαστώ από τα γραφόμενα σου Αστρια και θα ομολογήσω!

...πως ο Πλάτωνας στήριξε την ιδανική πολιτεία στην συνείδηση των πολιτών και όχι στους αιρετούς. Αυτοί θα έπαιζαν ένα ρόλο "διαμεσολαβητών "και δεν θα είχαν την απόλυτη εξουσία.
Εμείς όμως, με την ψήφο που απορρέει είτε από προσωπικά συμφέροντα είτε από το ρουσφέτι στο οποίο είμαστε εθισμένοι τους δίνουμε την απόλυτη εξουσία "ελαφριά τη καρδία".
Θελέστα μας και παθέστα μας, που λένε και οι γεροντότεροι.

...και γιατί να νιαστούνε? Εμείς φταίμε που δεν νοιάζονται.Εμεις πληρώνουμε τις τεθωρακισμένες Μερσεντές και τους πρώην ΟΫΚΑΔΕΣ μπράβους. Κάνουμε τεμενάδες πίσω από ένα γκισέ κάποιου δημοσίου οργανισμού και ποτέ δεν ορθώνουμε ανάστημα στον κάθε υπαλληλίσκο που διορίστηκε μέσω του πολιτικού του συνδέσμου και μας έχει στο φτύσιμο.Γιατί να νοιαστούν για τους αρρώστους,τους φτωχούς ,τις άπορες μητέρες κλπ κλπ? Νοιαστήκαμε μήπως εμείς? Πλάθουμε τους πολιτικούς μας κατ' εικόνα και ομοίωση. Αυτοί που νοιάζονται πραγματικά για το λούμπεν προλεταριάτο δεν ψηφίζουν κανέναν. Λευκό ρίχνουν,ή σε καμιά οικολογική παράταξη βάζουν σταυρό (όχι πως θα βγει) απλά έτσι, από αντίδραση και αντιπερισπασμό.
Και άντε να πιάσουμε και το περιβάλλον!
Τι κάνουμε εμείς?Πόσοι από εμάς έχουν στα μπαλκόνια τους ξεχωριστές σακούλες σκουπιδιών? Πόσοι από εμάς κάνουμε ανακύκλωση οργανικών σκουπιδιών (κομποστ)? Πόσοι από εμάς περιθάλψαμε τα αδέσποτα της γειτονιάς μας, να τα ταΐσουμε, να τα στειρώσουμε, να δημιουργήσουμε στέγες γι'αυτά στις πυλωτές μας?Πόσοι από εμάς γίναμε εθελοντές στα γεύματα τις εκκλησίας (αν και δεν το γουστάρω το παπαδαριό. Κράτος εν κράτει είναι και αυτοί). Εθελοντές σε οργανώσεις που πασχίζουν να σώσουν την χλωρίδα και την πανίδα του τόπου μας.(Οχι με χρήματα ,με εθελοντική εργασία εννοώ)!

...οχι μόνο δεν υπάρχει αξιοκρατία αλλά υπάρχει αθέμιτος συναγωνισμός,υπάρχει δολιοφθορά, ρουσφετολογία, σπιουνιά, καχυποψία και το σλόγκαν "ο θάνατος σου η ζωή μου".
Κι αν είχα να πω κάτι σ΄έναν πολιτικό θα του έλεγα:Μπράβο ρε μάγκα μου,καλά τα κατάφερες, αφού βρήκες πολλούς μαλάκες σαν κι εμένα και σε βάλαμε στο θρόνο, εύγε μας!
Γενικώς οι περισσότεροι το συμφέρουν τους βλέπουν και όχι το καλό του τόπου και το όφελος των πολλών ,οπότε ας αρχίσουμε καλύτερα να μιλάμε μεταξύ μας(όσοι έχουμε ψυχή βέβαια και μπορούμε να ξεφύγουμε από το ρουσφέτι και την εξαγορά συνείδησης για μια καλή θέση στο δημόσιο και τα άλλα είναι μόνο λόγια...λόγια!Κοινώς να'χαμε να λέγαμε!

Αγαπητή Αστρια, αγαπητοί φίλοι..,
Την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα μόνο ΕΜΕΙΣ μπορούμε να την κάνουμε και όχι τα καραγκιοζάκια με τα τις Armani γραβάτες ...

Αλήθειες και Ψέματα! 30/5/08 Το ψέμα!

Η Ραλούκα με προσκάλεσε για τις 3 αλήθειες και 1 ψέμα. Και μιας και "ο Μάρτης δεν λείπει απ' την Σαρακοστή", είπα και γω να σας γράψω για τις βλακείες μου -όχι πως σας νοιάζει φυσικά- αλλά κουβέντα να γίνεται!

Λοιπόν...
Περιμένω να μου πείτε σε ποιό απο τα 4 λέω ψέμματα!

1) Στα νιάτα μου, έχω φωτογραφηθεί κατά κόρον για εφημερίδες και περιοδικά!

Εκείνα τα τομάρια από μαύρους πάνθηρες, τσιντσιλά (και ό,τι γουνοφόρο ζώο βάζει ο νους σας) που με αγκάλιασαν τότε, με κατάντησαν μετέπειτα μια καλή, φιλόζωη νοικοκυρά!

2) Έκανα κόντρες με μηχανόβιους για στοιχήματα!

Καλή και φιλόζωη νοικοκυρά μπορεί να έγινα, αλλά η αδυναμία για τις χιλιάρες μηχανές παρέμεινε ειδικά όταν διαπίστωσα ότι παίζει και χρήμα στη μέση...

3) Πέρασα τρία εξάμηνα της ζωής μου, στην Αφρική με τους γιατρούς του κόσμου!

Εκτός από φιλόζωη που έγινα, ήμουν και φιλάνθρωπη. Οι λιγοστές γνώσεις ιατρικής που απέκτησα στο πανεπιστήμιο-το οποίο παράτησα λόγω γάμου, με βοήθησαν να "ζήσω" ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια της ζωής μου...(εκεί όμως δεν έπαιζε το χρήμα στη μέση)

4) Σε ένα από τα ταξίδια μου, είδα ένα Ανακόντα να τρώει ένα μεγαλόσωμο ζώο!

Μη με ρωτήσετε τί ζώο ήταν, είχε καταπιεί ήδη το μισό και δεν γνωρίζω τα είδη των τροπικών χωρών. Αλλά φαινόταν να 'ναι κάτι μεταξύ γουρουνιού και κατσικιού.

Άντε λοιπόν να δω πόσο καλοί φυσιογνωμιστές είστε!...ή πόσο καλή ψεύτρα είμαι εγώ!
Η απάντηση σε 4-5 μέρες...

Να ζητήσω και εγώ από τα γνωστά και άγνωστα κορίτσια μου, αν θέλουν, να ακολουθήσουν τα Αληθοψέματα:

Μαριαλένα (μα που μου χάθηκες εσύ?)
Μερένια (άντε να πούμε και κανα ψέμα)
Ρουλιώ (για πες, για πες...)
Μαρινούλι (αν δεν έπαιξες και θές, έδω είμαστε)

Ξημερώνοντας 30 του Μάη.

Αγαπημένες μου, είμαι τελικά πολύ καλή ψεύτρα???

Ξυπόλυτη: Δεν προλάβαμε να πούμε πολλά...
Αστρια: Με αμφιβολία το 1, ε???
Φαραόνα: Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε, πάλι δεν νομίζω να μας φτάσει ο χρόνος για εξομολογήσεις...
Ραλού: Τα έψαξες πονηρή γατούλα μου, αλλά αμφέβαλλες για τις αλήθειες...
Ντι-ντι: Αλλο τι θέλουμε και άλλο τι μας προκύπτει...
Ρουλιώ: Γατόνι, σαν την Ραλού κι εσύ ε???
Φωτεινούλα: Ολα έχουν κάποιες αξίες! Και στην προκειμένη το χρήμα ήταν για άλλους...
Μαριαλένα: Εσύ τα ξέρεις από πρώτο χέρι όλα!!!

Να λοιπόν ποιες είναι οι αλήθειες και το ψέμα.

1) Στα 19 μου, έτυχε να γνωρίσω κάποια άτομα στο εξωτερικό που με έμπασαν σε αυτή την "δουλειά". Δεν θα αναφέρω ονόματα, πάνε τόσα πολλά χρόνια πια! Σίγουρα αν ζούνε τώρα θα αναθυμούνται τις αναμνήσεις τους μόνο. Σιγά, σιγά με κουβάλησαν για τις δουλειές τους και στην πατρίδα μου.
Για μια έφηβη φοιτήτρια όμως, που έκοβε το τσιγάρο στην μέση για να το κάνει 2, τα λεφτά ήταν πολλά!
Πράγματι δεν είμαι ματαιόδοξη Μερένια μου.
Δούλευα μόνο όταν "ξέμενα" από χαρτζιλίκι και για κάποιους καλούς φίλους και πολλές φορές δωρεάν (για κάποιες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, που δεν θα σας πω υπό την αιγίδα ποιάς Πρώτης-τότε-Κυρίας- ήταν γιατί θα με κράξετε σίγουρα. Γι αυτό και δεν θέλησα να γίνω "αυτό" που ήθελαν αυτοί να γίνω...
(πρώτη αλήθεια)
Oχι, δεν είναι δικό μου αυτό το εξαίσιο black diamond mink! Αργότερα αποφάσισα πως θα προτιμούσα να βλέπω ζωντανά αυτά τα ζωάκια!
Φαραώνα μου, αυτό το φόρεμα ήταν σαν να βγήκε από τα μαγικά σου χέρια. Υφασμένο μετάξι και όλο το κορσάζ πλεγμένο με το βελονάκι.

2) Οταν γύρισα ξανά, αφού πρώτα γέννησα, στο θαλασσοχώρι γνώρισα έναν νεαρό που μόλις είχε απολυθεί από φαντάρος. Από πλούσια οικογένεια της περιοχής γόνος, οι συνομήλικοι του τον φώναζαν "Πάπα", γιατί πάντα πλήρωνε για τους μη έχοντες. Αν ήμουν νεώτερη και όχι παντρεμένη θα τον ερωτευόμουν σίγουρα, ένας άγγελος ήταν και στην όψη και στην ψυχή. Με έβαλε στο τριπάκι των στοιχημάτων με ένα περίεργο τρόπο. Εκανε "αγώνες χρονομέτρησης" 10 γύρους γύρω από το οβάλ πάρκο της πλατείας, και μου πρόσθετε ωρολεπτά στους γύρους των στοιχημάτων ...επειδή ήμουν θηλυκό! Πολλά χιλιάρικα κερδήθηκαν τότε και πήγαν στους "μη έχοντες" από τους έχοντες! Μεγάλη φάτσα το αγόρι, και εκείνη την χιλιάρα Καβασάκι ακόμα την θυμάμαι να χαϊδεύω το ρεζερβουάρ της και να της λέω "πάμε" ...
Αυτό είναι το επαναστατικό μου παρελθόν Ραλού! (και μόνο αυτό?)
Αυτά ήταν τα στοιχήματα Φωτεινή! Για τους "μη έχοντες".
( δεύτερη αλήθεια)
Αυτό το 750ράκι κουκλί ήταν δικό μου πάντως σε πολλές διαδρομές και ...πεσίματα!

Κι εδώ είναι το ψέμα!!!!
Ημουν συνδρομήτρια και φίλη με αρκετά ενεργά μέλη των γιατρών του κόσμου (ειδικά με την καλή μου Λένια).
Οσες φορές μου πρότεινε να πάω στις "αποστολές" μαζί της όλο και κάτι τύχαινε και "ο άρτος ημών ο επιούσιος" τα έφερνε ανάποδα.
Οχι Ντιντι μου δεν πήγα!
Οχι φίλες μου δεν πήγα ποτέ!
Αλλά που ξέρεις Ξυπόλυτη? Ουδείς γνωρίζει το τι μέλλει γενέσθαι...
Επισκέφτηκα την Βόρεια μόνο Αφρική...αλλά όχι με τους γιατρούς του κόσμου.
Και όχι σαν τουρίστρια...
Αλλη δουλειά αυτή! Μια από τις τόσες που έκανα...Ωχχχχ

4) Ναι Ραλού, στην Νότια Αμερική ζει η Ανακόντα, όπου δεν έχω πάει ποτέ. Αλλά το είδα στην Γερμανία στο Senckenbergermuseum τον περασμένο Φλεβαρη.
Οχι στο Νασιοναλ Τζεογκράφικ. Πεθαμένο μεν, αλλά σαν ζωντανό, μέσα σε ένα γυάλινο δωμάτιο (έγραφε πως τη βρήκαν αφού έπαθε ασφυξία -η λαίμαργη - από το θήραμα της).
(η τελευταία αλήθεια)

Ασπρόμαυρα ...και άλλα!

Μαρία:
Ουφ!έφυγε η μάμα και μιας και θα μείνω μόνη με τον καλό μου λίγες μέρες ας συμμαζέψω λίγο το σπίτι.
Αυτό το σουτιέν μάλλον για τα άπλυτα είναι,ας στρώσω τώρα το κρεβάτι και μετά βάζουμε το πλυντήριο.
Ακατονόμαστος:
Πω,πω τι άσπρο και μαλακό είναι τούτο?Σαν φουρφουρένια γατούλα.Οχι σαν εκείνη την στρίγγλα την γαλανομάτα που μας το παίζει Σιάμ πριγκιπέσα και συνεχώς με αγνοεί!Λείπει και η μάμα αλλά αυτό έχει την μυρωδιά της.Αχχχχχχ ας το πάρω αγκαλιά να κοιμηθώ.



Ακατονόμαστος.Την έχει πέσει στον ύπνο με...το σουτιέν αγκαλιά!
Μαρία:Βρεεεε Μπεζεβένγκη πάλι τα λάστιχα μασάς?
Ακατονόμαστος:Φτου γμτ δεν μ'αφήνουν να ησυχάσω με την ασπρογατούλα μου αγκαλιά.Δυο τιράντες και ένα βρακί μάσησα και το κάνουν θέμα ολόκληρο...



Μαρία:Πούμααααα ασε το σουτιέν ήσυχο...
Ακατονόμαστος:Δε πα να λες!Με βλέπεις πως σε βλέπω?Αντε βάλε καμιά κροκετούλα να συνέλθω απο τις φωνές σου.Και που'σαι,μικρά αν ρίξω μπατσούλα στην Κανέλλα εσύ θα φταις.
Αχ που είναι η μάμα να με βάλει σε τάξη?Εξώκοιλα πάλι ο άθλιος...


Σαν γύρισα τον βρήκα πάλι άτακτο να μασάει εσώρουχα και να τυλίγεται στις πυτζάμες μας.Εχει μια τρέλα με τις μυρωδιές του σώματος ο Ακατονόμαστος.

Το ταξείδι μου ήταν όμορφο σε όλες τις παραμέτρους εις τας Αθήνας.Είδα παλιούς φίλους(πριν από20-40 χρόνια φιλίας)και γνώρισα καινούριους ανθρώπους.
Μαντέψτε!!!
Μπλογκερούδες ηταν!
Γοητεύτηκα απο την Faraona
Ξετρελλάθηκα με το χιούμορ της Marinas
Ειδα και το αγαπημένο μου Marialenaki
Απολαύσαμε την θάλασσα της Βάρκιζας,φάγαμε,ρίξαμε και τα ούζα μας και προπάντων γελάσαμε!Η μάλλον ξεραθήκαμε στο γέλιο...

Είναι όμορφα οι άγνωστοι να γίνονται γνωστοί.
Κούκλες μου είμαι πανευτυχής που σας γνώρισα!

Ακατονόμαστος:
Πήρε το αυτί μου μάμα, πως η Φαραωνα και η Μαρίνα έχουν γάτες.Καμιά κούκλα και για μας θα κανονίσετε ή θα με φάει το μαράζι με την άπιστη Κανέλα?


Μαρία:Μην τον ακούς μάμα μεγάλος απατεώνας είναι...

Αισθήσεις και αισθήματα: Οι αγάπες μου

H Μπελλα και ο Τιγρης (3)

... Άνοιξα την πόρτα μισοκοιμισμένη.
- Τί να πάμε να βρούμε ρε Τασούλα πρωινιάτικα? Τί φταίω και με ξυπνάς απ' τ' άγρια χαράματα?...Άντε κάνε τον καφέ μας να με πεις τί συμβαίνει πάλι.
Μέχρι να ντυθώ, είχε ετοιμάσει τον καφέ και η γλώσσα της πήγαινε ροδάνι.
- Από προχθές το βράδυ ακούω νιαουρίσματα κλαματερά. Δεν έδωσα σημασία. Ψες όμως όλο το βράδ' δεν μ' άφησαν να κοιμηθώ τα σκασμένα!
- Και γω γιατί δεν άκουσα τίποτα?
- Γιατί είναι απ' την πίσω πλευρά μαρ' χαζή, απ' την δικη μ' κάμαρα!
- Ε ίσως να 'ναι από καμιά γάτα των γειτόνων που γέννησε.
- Α, άκου να σε πω...μπορεί να ξερς παραπάν' γράμματα από μένα, αλλά 'γω και στ' Αυστραλία που μεγάλωσα τσομπάνς ήταν ο μπαμπάς μ' και σκυλούδια και γατούδια είχαμε και ξέρω πότε κλαίει το ζώο δίχως τη μάνα τ' .
Μου έριξε και το σχετικό σεμινάριο περί του θέματος και ξεφύσηξε:
-Ουφ! Άντε πάμε τώρα να δούμε τί γίνεται.
Βγήκαμε από την αυλή στον χωματόδρομο για την παραλία. Η υγρασία περόνιαζε τα κοκκαλάκια μας κι ένας συφοριασμένος ήλιος έπαιζε κρυφτό με τα μαύρα σύννεφα. Η βροχή ήταν έτοιμη να μας πνίξει πάλι. Στήσαμε αυτί αλλά εκτός από κάτι μπουμπουνητά, τίποτα άλλο δεν ακουγόταν.
Το σπίτι απείχε από τη θάλασσα γύρω στα 150-200 βήματα. Αποξεχασμένες από τη συζήτηση, αργήσαμε να καταλάβουμε αυτό που συνέβαινε γύρω μας. Αλληλοκοιταχτήκαμε βουβές σαν είδαμε τι ήταν...
- Πάμε να φύγουμε...μη κοιτάς!
- Θέλω να κάνω εμετό, ανακατεύομαι!
- Κρατήσου, πάμε σπίτι...
Μ' έπιασε αγκαζέ και με γύρισε με βία στο δρομάκι.
Μια μακρινή βροντή ακούστηκε και οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να πέφτουν. Γύρισα το κεφάλι μου πίσω προς την αμμουδιά.
- Μην κοιτάς, είπε και μ' άρπαξε απ' το μαλλί. Το παιδί στην κοιλιά θα πάρει την εικόνα του θανάτου!
Έτσι πίστευε η Τασούλα, έτσι την έμαθαν. Το τότε παιδί στην κοιλιά δεν έχει καμιά ανάμνηση από την εικόνα του θανάτου, εγώ όμως ακόμα την έχω ζωντανή στο μυαλό μου, 25 χρόνια μετά.
Ένας καμβάς η άμμος, κεντημένος από νεκρές και σπαρταρίζουσες μαύρες φτερούγες, απλωμένες πάνω σε άσπρες κοιλίτσες. Η παραλία όλη ήταν στρωμένη με νεκρά χελιδόνια, που τα εξόντωσε η άνοιξη ενώ πολεμούσε ακόμα με τον σκληρό χειμώνα...
...Άνοιξε την πόρτα και με κάθισε στον καναπέ. Όταν μου φερε την πετσέτα να σκουπιστώ, την κοίταξα. Τα μαλλιά της είχαν σγουρίνει περισσότερο με την βροχή. Τα μάτια της ήταν ακόμα θολά και σταγόνες έλαμπαν στα κόκκινα από το κρύο μάγουλά της. Δεν ήταν βρόχινες...Η Τασούλα είχε δακρύσει.
Με πήρε μαζί της επάνω στο σπίτι της, μαγείρεψε και παίξαμε με τα δύο αγοράκια της, που τα φερε η πεθερά της, το ένα απ' το νηπιαγωγείο και το άλλο απ' το σπίτι της. Ο Δ. έλειπε πάλι για δουλειές στη Θεσσαλονίκη. Ο άντρας της ήταν εργολάβος και δούλευε ως αργά το βράδυ.
Κατά το απόγευμα η βροχή σταμάτησε. Έβλεπα τηλεόραση και έπαιζα με το μικρό, σαν ορμάει η Τασούλα στο σαλόνι και λέει.
- Έλα, έλα ν' ακούσεις απ' την κάμαρη μου.
Πήγα και άκουσα τελικά. Φωνούλες, φωνούλες σπαραχτικές και απεγνωσμένες.
- Πάμε, της λέω, θα τα βρούμε.
Έβαλε τη φωνή στην πεθερά ν' ανέβει να προσέχει τ' αγόρια και βγήκαμε πάλι στο δρομάκι.
- Τασούλα δεν αντέχω να πάω στην παραλία πάλι.
- Όχι, όχι δεν θα πάμε. Άλλωστε δεν μπορεί να 'ναι κει. Απ' εδώ δεξιά ακούγονται.
Πράγματι από εκεί ακούγονταν.
Ένα σπίτι χτίζονταν εκεί. Τα θεμέλια είχαν σκαφτεί και τα πέλματα ήταν ακόμα καλουπωμένα.
Ένα αχνό νιαουρητό ακούστηκε.
- Εδώ είν' Γιώτα. Σίγουρα εδώ.
Πήγαμε στο χείλος του σκάματος -δυο-τρία μέτρα βαθύ ήταν περίπου- αλλά τίποτα δεν φαινόταν.
- Θα κατέβω να δω.
- Πως θα κατέβεις ρε Τασούλα, θα σπάσεις κανα πόδι.
- Περίμενε! Κατέβασα ιδέα!
Σε χρόνο μηδέν, πήγε κι έφερε την σκάλα από το σπίτι.
Κατέβηκε η τρελέγκω και...τα βρήκε.
Τρία ήταν, πεταμένα σε μια χάρτινη σακούλα που έγραφε "Τσιμέντα Τιτάν". Μου τα έδωσε με το χαρτί-σάβανο, ανέβηκε, πήρε παραμάσχαλα την σκάλα και κινήσαμε οι δύο γραφικές του χωριού για το σπίτι.
- Που θα τα βάλουμε Τασούλα? Έχουμε και τα σκυλιά στο μπαλκόνι.
- Το σκέφτηκα ήδη, άσε.
Πίσω ακριβώς από το σπίτι ήταν η αυλή της πεθεράς της. Το παράθυρο της μίας μου κάμαρας έβλεπε εκεί. Δυο καμαράκια και μια κουζινούλα ήταν όλο της το βιος. Γερασμένη πρόωρα από τις δουλειές στον κάμπο και τα λιόδεντρα η κυρά-Κατίνα, αλλά με μια νεανική φλόγα στα μάτια, αφού η χρυσή καρδιά της ήταν γεμάτη αγάπη και καλωσύνη. Σαν μας πήρε είδηση, πως κάτι μαστορεύουμε στην αυλή με τη νύφη της, βούτηξε τ΄αγόρια και ήρθε. Μας βρήκε κουτιά και πανιά για στρώσιμο και τα γατιά βρήκαν "σπίτι" στην καλυβούλα για τις κατσίκες, παρέα με τη μαμά-κατσίκα και τον κυρ-Τράγο.
Δυο παρδαλά ήταν κι ένας τιγρέ χρώματος, που βαφτίστηκε στο λεπτό "Τίγρης". Τα μάτια τους ήταν κλειστά από το πύο και η πανλευκοπενία τα τραβούσε προς τον παράδεισο των γάτων.
Πολλές κουρτίνες ανοιγόκλεισαν από τ' απέναντι σπίτια.
- Μας κοιτάνε Τασούλα, αναρωτιούνται τί κάνουμε.
- Άστους μωρέ...θα μας συνηθίσουν.
Και πραγματικά, αν όχι όλο, το περισσότερο χωριό "συνήθισε" και άλλαξε συμπεριφορά ως προς τα ζώα.
- Γιώτα τούτα ούτε περπατάν, ούτε να φαν μπορούν, θα πεθάνουν! Πως θα τα ταΐσουμε?
- Με μπιμπερό, όπως ταΐζαμε τα ζώα που ψοφούσαν οι μανάδες τους, είπε η πεθερά της.
- Ακριβώς κυρα-Κατίνα. Μόνο που εδώ θέλει σταγονόμετρο!
Δεν θυμάμαι ποια απ' τις τρεις βρήκε ένα ξεχασμένο μπουκαλάκι με σταγονόμετρο. Το γάλα βράστηκε στα γρήγορα και με πολύ υπομονή, καταφέραμε να γεμίσουμε λίγο τις τρεις άδειες κοιλίτσες. Ένα βαμβάκι με κολλύριο καθάρισε το πύο από τα μάτια και τα αφήσαμε να ησυχάσουν.
- Κυρα-Κατίνα δεν θα τα πειράξουν οι κατσίκες?
- Όχι κόρη μ', άκακες είναι.
Στήσαμε λίγο καραούλι με την Τασούλα αλλά τα ζώα ξάπλωναν ήδη δίπλα στο κουτί.
Την άλλη μέρα το πρωί, ανέβηκα εγώ στην Τασούλα για καφέ και τηλεφώνησα στον κτηνίατρό μας τον Βασίλη.
- Καλημέρα Βασίλη.
- Καλημέρα, αλλά δεν φαντάζομαι να με είδες στον ύπνο σου και με θυμήθηκες πρωί-πρωί! Τι θέλεις πάλι?
Του είπα εν ολίγοις τα καθέκαστα και άρχισε πάλι τις φωνές...
- Βρε μυαλό δεν θα βάλεις εσύ? Έχεις που έχεις το πρόβλημα, ν' αρπάξεις και κανα τοξόπλασμα και παιδί να μην κάνεις ποτέ!
Το πρόβλημα ήταν πως στον τρίτο μήνα, ο εγκέφαλός μου, άρχισε να κάνει ό,τι του κάπνιζε... Θεώρησε το έμβρυο "ξένο σώμα". Παράσιτο? Δεν ξέω πως την είδε και δημιούργησε μια στρατιά λευκών αιμοσφαιρίων με σκοπό την αποβολή του. Τελικά, αφού μπουκώθηκα στις ορμόνες εώς τον ένατο, γέννησα και γω η καψερή!
- Τώρα ότι έγινε, έγινε! Σταμάτα να φωνάζεις και λέγε τί κάνω.
- Καλά κάνει και σε μαλών', φώναξε η Τασούλα από την κουζίνα. Αλλά φταίω και γω που σε σπρώχνω στις παλαβομάρες σου!
- Θα πάρεις Ospen για παιδιά και αν καταφέρεις να βρεις τη δόση και δεν τα δηλητηριάσεις τα ξαναλέμε!
Στείλαμε ένα γειτονόπουλο στο μεγάλο χωριό και μας έφερε το αντιβιωτικό.
(Βασίλη τον λέγανε και αυτόν και περνάει ακόμα κατά καιρούς να με δει, αλλά ακόμα δεν του συγχώρησα που πάτησε με το φορτηγό του μπαμπά του λίγο καιρό μετά, το ένα από τα γατιά).
Το επόμενο Σαββατοκύριακο ήρθε ο Βασίλης με την οικογένειά του και την ιατρική του τσάντα για να μας επισκεφτούν. Παρά την αντιβίωση, τα γατιά ήταν δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Τους έκανε από μια γερή δόση κορτιζόνης και εφάπαξ αντιβίωσης και την επομένη μου πήρε αίμα για εξέταση τοξοπλάσματος...Είχα και απ' αυτό τελικά, αλλά σε αδρανή μορφή μιας και το είχα κολλήσει πρίν την εγκυμοσύνη. Ίσως όμως να ήταν και αυτό ένας λόγος για την δύσκολη κύηση που είχα.
Κανα δυο μέρες μετά, ένα απ' τα γατάκια δεν τα κατάφερε να επιζήσει. Σαν έγιναν καλά τα άλλα δύο, άρχισαν να βγαίνουν στον χωματόδρομο. Στο ένα ήταν δήμιος ο Βασιλής και στο άλλο ήταν σωτήρας η Μπέλλα που το βούτηξε από τη μέση του δρόμου και το φερε στο μπαλκόνι. Τα σκυλιά είχαν δοθεί, αλλά η Μπέλλα είχε ακόμα γάλα και μητρική στοργή.

Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους...




...Συνεχίζεται

Αισθήσεις και αισθήματα: Οι αγάπες μου

Η Bella (2)

...Η βροχή δυνάμωσε και το μπαλκόνι δεν είχε πια στεγνό μέρος. Το κουτάβι έσταζε κι όσο κι αν το 'γλυφε η μάνα του, δεν στέγνωνε. Μπήκα στο σπίτι ψάχνοντας με τα μάτια τριγύρω.
Γρήγορα,γρήγορα βρες κάτι, φώναζε το μυαλό μου.
Το χαλάκι της κουζίνας? Οκ...
Ναι, αλλά δεν φτάνει.
Πάω σ' όλα τα δωμάτια ώσπου ανακαλύπτω το μεγάλο σκληρό χαρτοκιβώτιο όπου ο Δ. έβαζε τα εργαλεία του για τα μαστορέματα.
Βγάζω τις πυτζάμες μου, που έτρεχαν σαν τον Νιαγάρα και φοράω τη φόρμα της μηχανής. Πετάω τα εργαλεία στο πάτωμα και αγκαλιά με το χαρτόκουτο και παραμάσχαλα το χαλάκι ξαναβγαίνω στο μπαλκόνι. Παίρνω στα γρήγορα από το ντουλάπι το νάυλον για τη μπουγάδα, το στρώνω, βάζω πάνω το κουτί και μέσα το στεγνό χαλάκι.
Αλλά η Μπέλλα δεν κουνήθηκε, είχε άλλη δουλειά. Έτρωγε ακόμα το ύστερο. Σαν το απόφαγε, με την ουρά ανάμεσα στα σκέλια, σύρθηκε δειλά-δειλά στο κουτί. Το κουτάβι ακόμα στη βροχή...
Τώρα θα την φάω την δαγκωνιά, δεν τη γλυτώνω -σκεφτόμουν- καθώς το σβέρκωνα και το έβαζα δίπλα της. Με κοίταξε και τα μάτια της έσταζαν χαρά, σαν το 'χωσε να θηλάσει.
Εννιά φορές το είδα το ίδιο έργο, μέσα στο ψοφόκρυο και τη βροχή.
Λαχανιασμένες αναπνοές, το ρίγισμα στο κορμί, το σιγανό αγκομαχητό, το τάνισμα των πλευρών, το κουτάβι να κυλά στο χαλάκι, το τράβηγμα με τη μουσούδα της, το γλύψιμο για τον καλλωπισμό και το προσεκτικό σπρώξιμο στον δρόμο για το θηλασμό. Και αφού τελείωνε όλες αυτές τις τελετουργικές κινήσεις της, σχεδόν ακίνητη περίμενε να πέσει ο πλακούντας για να τον...φάει! Εγλυφε με ατελείωτη υπομονή τα αίματα και τα υγρά για να είναι καθαρό το μέρος της. Κάθε φορά που τελείωνε το επίπονο έργο της, της χάιδευα το κεφάλι - που το σήκωνε και μ' έψαχνε με τα μάτια, σαν έμπαινα για λίγη ζέστη στο σπίτι.
Το πιάτο με το φαγητό ήταν άθικτο δίπλα της.
Είχα αφήσει την εξώπορτα ανοιχτή για να έχω περισσότερο φως. Η Σίλυ και η κουφή αγκύρας έκαναν ανακωχή -για πρώτη φορά- και στριμώχνονταν στα πόδια μου η μία πάνω στην άλλη για να δουν όλα αυτά που έβλεπα. Καταλάβαιναν τα ζώα μου πως κάτι διαφορετικό συνέβαινε στο σπίτι μας...
Η Μπέλλα άπλωσε το λαιμό της και μύρισε τη γαβάθα. Δεν την έφτανε. Την έσπρωξα στο άνοιγμα της κούτας και έφαγε μισοξαπλωμένη, ενώ τα εννιά της κουτάβια κρέμονταν στο στήθος της.
Είχε απ' όλες τις φυλές και τα χρώματα η κούτα. Κανελιά, μαύρα, ασπρόμαυρα. Αλλά εμένα μου πήρε την καρδιά εκείνο το ασπρόμαυρο που γεννήθηκε δεύτερο. Ήταν το πιο στρογγυλό και ζωηρό απ' όλα. Ήταν η Μπιμούκα (μπόλικη στη γλώσσα του χωριού), η συντρόφισσα της άτυχης Laura .Το καραμπάσκο τσομπανόσκυλο!
Είχε πάει 4 και κάτι το πρωί.
Έβαλα το χέρι και την χάιδεψα.
Άντε να κοιμηθούμε τώρα. Καλά τα κατάφερες. Να δούμε εγώ τί κουτάβι θα βγάλω όταν έρθει η ώρα μου...
Έγλυψε το χέρι μου και μ' άφησε να ζουλήξω λίγο τα μικρά της. Υγράθηκαν τα δάχτυλά μου από το γάλα. Η Μπέλλα είχε μπόλικο γάλα. Από τότε που είχε έρθει στην αυλή είχε πάντα το πιάτο της γεμάτο με φαγητό απο εμένα και την Τασούλα. Την αποπαρασίτωσα τρίβοντας τα χάπια μεσα στις "σούπες" της μαζί με τις βιταμίνες με γεύση πορτοκάλι. Τα εμβόλια τα έκανε αργότερα ο φίλος μας κτηνίατρος,ο Βασίλης.
Ο Δ. γύρισε το πρωί. Κοιμόμουν ακόμα.
- Ξύπνα! μου λέει. Η Μπέλλα γέννησε!
- Άσε με ρε Δ να κοιμηθώ. Λες να μην το ξέρω? Παρέα η γυναίκα σου και τα ζώα του σπιτιού σου την ξεγεννούσαν ως το πρωί.
Α! και που 'σαι...Μάζεψε τα εργαλεία σου από το πάτωμα και βρες μια κούτα να τα βολέψεις γιατί η άλλη έγινε "οικία".
- Εμ βέβαια, δεν φτάνει που μου αδειάζεις τα πράματά μου, θες να μαζέψω κιόλας! Άντε σήκω τώρα να τα δούμε.
Με την τσίμπλα στο μάτι, έβαλα τη ρόμπα μου και βγήκα στο μπαλκόνι. Έβρεχε πάλι.
Η Μπέλλα αραχτή, είχε ένα τσούρμο κουτάβια πάνω της και τα βύζαινε. Σαν πολλά μου φαίνονταν...Πήρα να μετράω...
- Βρε Δ, του λέω, εννιά ήταν στις 4.30 -δώδεκα μετράω τώρα. Μπας και βρήκες τίποτα στο δρόμο και τα έφερες?
- Όχι βρε, λέει, στις 7 που ήρθα γεννούσε το τελευταίο -ένα ασπρόμαυρο ήταν- και χουφτώνει την ασπρόμαυρη μπάλα. Μαζί μου γεννήθηκε η Μις.
- Σιγά ρε Δ, κόψε κάτι! Εννιά ξεγέννησα εγώ και η Μις είναι η δεύτερη για να ξέρεις.
Άντε πάμε μέσα γιατί πάγωσα, κάνε κι ένα ελαφρύ καφεδάκι για την εγκυμονούσα και μετά πετάξου στο χασάπη για κόκαλα, εκείνα με το μεδούλι, και να τα σπάσει να του πεις, να ταΐσουμε τη λεχώνα.
Αφού έκανε τα καφεδάκια μουρμουρίζοντας ως συνήθως, πως δεν σέβομαι τα πράματά του, έκανε και τα παράπονά του για τα πεταμένα εργαλεία στο Πουπουσάκι, για να τ' ακούω εγώ δηλαδή (απορώ...αφού ήταν κουφή τί της τα λεγε) και σαν ξεθύμανε, γυρνάει και μου λέει:
- Γιώτα, κακή επιλογή να βάλεις εκεί την κούτα . Αν βγάλει περισσότερο αέρα η βροχή θα φτάσει μέσα.
- Και τί να κάνα βρε Δ. μέσα στα άγρια μεσάνυχτα?
- Άσε κάτι θα σκεφτώ. Πάω να φέρω φέρω τα κόκαλα τώρα.
- Α! Μην το ξεχάσω! Τέσσερις φραντζόλες ψωμί, πέντε μπουκάλια γάλα, μακαρόνια, ρύζι...Πέρνα και απ' τον Νίκο και τον Χρήστο και πες τους να κρατήσουν τ' αποφάγια και δυο μερίδες πατσά!...που δεν θα τον βάλεις μέσα στο σπίτι. Με αναγουλιάζει και μόνο η μυρωδιά του. (Τότε αναγούλιαζα και μόνο με την μυρωδιά του,τώρα τον τσακίζω!)
- Τίποτ' άλλο? Σέβομαι την κατάστασή σου αλλιώς θα σου λεγα τίποτα! Σιτιστή και παιδί για τα ψώνια με κατάντησες! Και είσαι και ακόμα στην αρχή...τί θα κάνω μέχρι να γεννήσεις και συ?
Σαν γύρισε ο "σιτιστής" από τα ψώνια, το μυαλό του είχε ήδη έτοιμη τη λύση, ωσάν άλλος Κύρος Γρανάζης. Άφησε τις σακούλες στην κουζίνα και έπιασε αμέσως δουλειά. Εστρωσε το καινούργιο νάυλον που είχε αγοράσει, στο πίσω μπαλκόνι μπροστά από την κρεβατοκάμαρά μας, έδεσε ένα κομμάτι του στα κάγκελα για να μην έρχεται το νερό της βροχής, γύρισε στο μπροστά μπαλκόνι και τράβηξε απαλά τη Μπέλλα έξω από το κουτί της. Μετέφερε την κούτα με τη δωδεκάδα πίσω, καθώς η μάνα, νομίζοντας πως της παίρνει τα μικρά, είχε βάλει κάτω τ' αυτιά της και 'βγαζε πνιχτούς ήχους κλάματος. Σαν την άκουσα παράτησα την κουζίνα και άρχισα να την φωνάζω για να ρθει στο πίσω μπαλκόνι. Με ακουλούθησε με την ουρά κάτω από τα σκέλια -ως συνήθως- και όρμησε και κουλουριάστηκε στο κουτί γλύφοντας όλο χαρά τα κουτάβια. Εκείνη την ώρα κατέβηκε και η Τασούλα από πάνω.
- Τί γίνεται καλέ εδώ? Σας ακούω τόση ώρα από παν' αλλά δεν ήθελα να γίνω αγενής...με 'φαγε όμως η περιέργεια!
- Αποκτήσαμε κι άλλα ζώα Τασούλα, της είπε ο Δ.
- Α είστε για δέσιμο κι οι δυο! Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκ'!
Σαν πλησίασε και είδε την κούτα με τα δώδεκα, κόντεψε να λιποθυμήσει.
- Τί θα τα κανουμ' μαρ' Γιώτα σαν μεγαλώσουν? Απ' ότι τα κόφτω μόνο για να φυλάν' τα πρόβατα είναι.
- Θα τα δώσουμε τότε για να φυλάν τα πρόβατα! Εσύ τους ξέρεις τους τσομπάνηδες του χωριού.
- Καλά, είπε, άστο σε μένα αυτό, καθώς έδενε μαζί με τον Δ και το νάυλον της μπουγάδας επάνω από το χαρτόκουτο για να το προστατεύσουν.
Μέχρι να βράσω τα κόκαλα και τα μακαρόνια, ο Δ και η Τασούλα είχαν τελειώσει το ασφαλές καταφύγιο για την Μπέλλα και τα μικρά.
Μπήκαν μαζί στο σπίτι.
Ο Δ ξανάκανε καφεδάκια και η Τασούλα ζήτησε μολύβι και χαρτί.
- Τί το θες βρε το χαρτί? Τους λογαριασμούς σου θα κάνεις τώρα?
- Όχι μαρη...Τους τσομπάνηδες που μ' ήρθαν στο μυαλό θα γράψω, για να μην ξεχαστώ...

Κι έτσι έγινε. Τα σκυλιά φρόντισε η Τασούλα μόλις απογαλακτίστηκαν να πάνε ένα ένα σε καλά χέρια εκτός από την ασπρόμαυρη μπάλα "Μπιμούκα" και έναν αστραφτερό μαύρο που μετακόμισαν στον εργασιακό μας χώρο.
Και κει που όλα είχαν κανονιστεί και η άνοιξη έτρεχε μέσα στη βροχή, ένα θαμπό πρωινό, ακούω την Τασούλα να μου βροντάει πάλι την πόρτα.
- Ξύπνα μαρή και έχω να σε πω! Νιαουρίσματα ακούω από ψες! Μαλλον κάποιος πέταξε γατιά. Πάμε να τα βρούμε...

...συνεχίζεται

Αισθήσεις και αισθήματα: Οι αγάπες μου.

Η Bella...

Σαν βρέθηκε το σπίτι με την αυλή, η Παναγιώτα μετακόμισε τα υπάρχοντά της σε χρόνο dt. Ένα νιόχτιστο διώροφο ήτανε παραδίπλα από τη θάλασσα.
Οταν πρωτοπήγα όλοι με κοίταζαν περίεργα...Τι γύρευε μια αστή σε ένα χωριό που τον χειμώνα το έδερναν οι αγέρηδες και πνίγονταν οι χωματόδρομοι απ΄τη λάσπη?
Τους έπιασα να κρυφοκοιτάζουν μέσα από τις κουρτίνες σαν έπλενα τα μπαλκόνια ή πήγαινα για ψώνια με το ποδήλατο. Αλλά αυτό που δεν μπορούσαν να χωνέψουν, ήταν πως όλα τα σκυλιά με παίρναν στο κατόπι. Και το χειρότερο γι΄αυτούς ήταν πως εγώ καθόμουν κιόλας και τα χάιδευα και μιλούσα μαζί τους. Η σπιτονοικοκυρά μου η Τασούλα μου μετέφερnε τους χαρακτηρισμούς: τρελάρα, ζαβή, αλαφροΐσκιωτη...
Η Τασούλα έμενε στον επάνω σπίτι. Μεγαλωμένη στην Αυστραλία, γύρισε και παντρεύτηκε στο χωριό της. Ήταν μικρότερή μου, αλλά είχε ήδη δύο αγοράκια. Η νοοτροπία της ήταν κάτι μεταξύ Αυστραλιανής προόδου και οπισθοδρόμησης του χωριού, αλλά ήταν γλυκιά και καλόβολη. Κλεισμένη όλη μέρα στο σπίτι με δύο μικρά αγόρια, ξεφυσούσε μόνιμα από ανία και βαρεμάρα και όταν της έδωσα το ελευθέρας για πρωινό καφέ, έγινε η κολλητή μου, φλομώνοντας με στο κατσικίσιο τυρί, στα γλυκά και στις θεϊκές πίτες που έφτιαχνε. Μα ακόμα δεν μπορούσε να χωνέψει και αυτή "πως δεν φοβόμουν και άγγιζα αυτά τα κοπρόσκυλα".
Η αγέλη της παραλίας απαριθμούσε οκτώ με δέκα κόπρους, με έναν μεγαλόσωμο βρωμιάρη και σουρομαδημένο απ΄τις επουλωμένες πληγές των σκυλοκαυγάδων, νταή αρχηγό. Άγριο και καβγατζίδικο ζώο ήταν. Λίγο πιο πίσω απ΄το κοπάδι και σε απόσταση ασφαλείας, ακολουθούσε ένα κακόμοιρο, μέτριο σε μέγεθος ζωντανό, με ξανθοκάστανο όμορφο χρώμα και πεσμένα αυτιά. Κάτι μεταξύ κυνηγόσκυλου και βεριτάμπλ ελληνικού μπάσταρδου κοπρόσκυλου. Μόνιμα είχε την ουρά κάτω από τα σκέλια. Σαν έπαιρνε λίγο θάρρος για να πάει να φάει απ' αυτά που έριχνα, εισέπραττε γρυλίσματα και δαγκωνιές και τρεπόταν σε φυγή. Μετρούσα τα κόκαλα στα ισχνά του πλευρά σαν πήρα την σκούπα μια μέρα και κυνήγησα τον αρχηγό που το είχε σβερκώσει κάτω στον χωματόδρομο για ένα κοκαλάκι.
Πέρασαν μέρες που δεν το ξανάδα, ώσπου ένα βραδάκι άκουσα να μου χτυπά την πόρτα αλαφιασμένα η Τασούλα...
- Έλα, μου λέει, έλα γιατί δεν ξέρω τί να κάνω και φοβάμαι να το πιάσω!
- Τί έπαθες μωρέ Τασούλα και σκούζεις βραδιάτικα? Τί φοβάσαι να πιάσεις?
- Έλα, έλα στην αυλή να δεις!
Άναψα τα φώτα της βεράντας και βγήκα έξω από τον φράχτη με την Τασούλα μπροστά. Ένας ξανθοκάστανος σκυλίσιος κώλος ήτανε σφηνωμένος στο συρματόπλεγμα, ανάμεσα στα σαθρά τσιμεντότουβλα, μέσα σ΄ένα κρυφό λαγούμι. Άραγε πόσες νύχτες το έσκαβε? Κιχ δεν έβγαζε...Ξαναγύρισα στην αυλή για να ελέγξω την κατάσταση. Στο μισοσκόταδο διέκρινα την ικεσία και την υποταγή σε κείνα τα υγρά, μελιά μάτια.
- Τι θα κάνουμε βρε Γιώτα?
- Θα το βγάλουμε βρε Τασούλα!
- Μαρ΄ φοβάμαι μη με δαγκάσ΄!
- Ε άμα σε δαγκάσει, ετοίμασε την κοιλιά σου να σε κάνω αντιλυσσικές ενέσεις!
- Καλά μαρ΄ χαζή είσαι? Να πάθω λύσσα και να δαγκαν΄ τα παιδιά μ΄?
Ξεράθηκα να γελάω καθώς την καθησύχαζα πως δεν πρόκειται να δαγκάσει κανέναν και της είπα να βρει κάτι για να σκάψει το χώμα ανάμεσα στα τσιμεντότουβλα, κάτω από την κοιλιά του σκυλιού. Βρήκε ένα τσαπί, ανασκουμπώθηκε και έπιασε δουλειά, αφού πρώτα σιγουρεύτηκε πως η μούρη του σκυλιού ήταν από την δικιά μου πλευρά (ο κώλος βέβαια δεν δαγκώνει!). Το ζώο είχε γίνει ένα με το χώμα, έτρεμε...
Παιδευτήκαμε κάνα δυο ώρες, η Τασούλα μεγάλωσε το λαγούμι με το τσαπί και γω κατάφερα να σηκώσω το συρματόπλεγμα, που του ΄χε γδάρει και ματώσει την πλάτη. Όταν η τρύπα έγινε ικανή για να περάσει το ζώο, εκείνο δεν κουνήθηκε. Εχωσε την μουσούδα του στο χώμα, έκλεισε τα μάτια και έμεινε εκεί ακίνητο.
Μέσα από τη διαδικασία απελευθέρωσης και καθώς του φώναζα: Έλα βρε αγόρι μου θα τα καταφέρεις!...η Τασούλα διέγνωσε το φύλο από την πίσω πλευρά...
- Σκασε μαρή, μου λέει, κορίτσ΄ είν΄ το ζωντανό!
Και αφού διαπιστώθηκε το φύλο και γω άρχισα να λέω: Κουράγιο ομορφούλα μου, θα τα καταφέρουμε, γυρνάει η Τασούλα και λέει πάλι με εκείνο το φοβερό, δικό της, ανεπανάληπτο στυλ ...
- Τι ομορφούλα την λες μαρή Γιώτα, κακάσχημο είναι το άμοιρο!
- Καλα μωρέ Τασούλα, δίκιο έχεις...Μπέλλα θα την λέμε...
- Τι Μπέλλα μαρή, τί είναι το Μπέλλα?
- Όμορφή...στα ιταλικά!
- Αει να σε πάρει η ευχή τρελλέγκω!που το βρήκες?...και έσκασε στα γέλια.
Την αφήσαμε στο λαγούμι της να ηρεμήσει και φύγαμε για τα σπίτια μας.
Την επομένη, η Μπέλλα αυτοδιορίστηκε κάτοικος της αυλής, με λίγα λόγια μας υιοθέτησε.

Ερχόταν τα βράδια και κοιμόταν κάτω από τη μουσμουλιά, δίπλα στο λαγούμι. Έφευγε το πρωί πριν ξυπνήσουμε. Κανείς μας δεν ήξερε πού πήγαινε, ούτε και στην αγέλη κατέφυγε. Ο Δ. ανακάλυψε μετά από καιρό ένα χαλασμένο τμήμα του φράχτη στο μαγαζί και την Μπέλλα μπάστακα-φρουρό στο άνοιγμα. Αυτό το τετραπέρατο και άσχημο ζωντανό, το βράδυ φύλαγε το σπίτι και το πρωί το μαγαζί.
Από τότε, κάθε πρωί έφευγε με τον Δ. τρέχοντας πίσω από τη μηχανή του.
Ο χειμώνας μπήκε άγριος στο θαλασσοχώρι. Εικοσιτετράωρα βροχής και ψωφόκρυο. Η μάνα μου έταζε κεριά στους αγίους για να ξεχειμωνιάσω στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη. Αλλά η Παναγιώτα, που γεννήθηκε μια νύχτα μες την λαίλαπα του χιονιού ακούγοντας τα βελάσματα από τις προβατίνες που γεννούσαν στο διπλανό μαντρί,την ώρα που γεννούσε και η Τασία, προτίμησε να μείνει με την σπιτονοικοκυρά της, τις πίτες της και τα κανταΐφια της αποφεύγοντας μια μάνα που τηλεφωνούσε ολημερίς στον Ντίνο για την προβληματική εγκυμοσύνη.
Φλεβάρης...1982...26η του μήνα...
Μόνη στο σπίτι, με το σποράκι στην κοιλιά, παρέα με το Πουπουσάκι και την χαζο-Σίλυ , ανακάλυψα πως ο Δ. που έλειπε στην Θεσσαλονίκη, ξέχασε να φέρει την καθιερωμένη τροφοδοσία για την Μπέλλα. Στα γρήγορα, το βραδινό μου γάλα(μπλιαχ) μπήκε σε μια γαβάθα μαζί με τρία ωμά αυγά και μισή φρατζόλα ψωμί.
Απόβραδο ήταν και η αυλή μύριζε αλμύρα απ' τ' ανταριασμένα κύματα που την πότιζαν. Βγήκα στη βροχή που μαστίγωνε την ξύλινη πόρτα της αυλής και μέσα στο αχνό ηλεκτρικό φως, είδα το σκυλί, μουσκεμένο ως το κόκκαλο, να κάθεται στο τσιμεντένιο δρομάκι της εισόδου. Ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα εκεί. Τα όριά της τα είχε τοποθετήσει μέχρι την μουσμουλιά.
- Έλα, της είπα και της έδειξα τη γαβάθα. Έλα να φας!
Γρύλισε παραπονεμένα και κατέβασε περισσότερο τ' αυτιά της. Πάλι δεν έκανε βήμα.
Κατέβηκα τα σκαλιά με τη βροχή να με δέρνει αλύπητα. Με αγωνία με κοιτούσαν τα μελιά της μάτια. Στάθηκα σε απόσταση αναπνοής και άπλωσα το χέρι μου να το μυρίσει. Μισοσηκώθηκε, μύρισε το χέρι και το έγλυψε.
- Πάμε τώρα στα στεγνά, γίναμε λούτσα και οι δυο μας.
Άφησα το χέρι στη μουσούδα της και έκανε ένα βήμα, σηκώθηκε. Ανεβήκαμε μαζί στο μισοβρεγμένο μπαλκόνι, και κει μέσα στο λιγοστό φως είδα να κρέμεται "κάτι" κάτω από την ουρά της.
- Θεούλη μου! αναφώνησα...Μου το χτυπήσανε το ζωντανό και βγήκαν τα έντερα του!
Σαν έγειρα να δω καλύτερα, εκείνο το "κάτι" ταλαντευόταν. Ζωντανό ήταν! Η Μπέλλα ξάπλωσε στο υγρό μπαλκόνι και βόγκηξε...Τράβηξε το "κάτι" με τη μουσούδα της και άρχισε να το γλύφει.
Η Μπέλλα της βροχής και της αλμύρας, είχε αρχίσει να γεννάει μέσα στην καταιγίδα...

...Συνεχίζεται

Καλλιτέχνες...

Οι φίλοι μου με χαρακτηρίζουν σαν άτομο διαλλακτικό,αλλά με σκληρή γλώσσα που πονάει με τις αλήθειες που ξεστομίζει.
Ετσι είναι!Λίγοι αντέχουν να ακούνε την καθαρή αλήθεια που προσπαθούν να αποφύγουν.
Η μάνα μου λέει πως είμαι μαλακιά σαν το βούτυρο και κοφτερή σαν καλοακονισμένο μαχαίρι.Ξέρει η Τασία το βιός της.
Ο πατέρας μου λέει πως είμαι το ντόμπρο "αρσενικό"που ήθελε.Δεν ξέρω αν είμαι αυτό που ήθελε...αλλά θηλυκό είμαι σίγουρα!
Η κόρη μου κλαίει όταν κλαίω,γελάει όταν γελάω και μπαίνει στην Giotavita να διορθώσει τις ασάφειες και να ελέγξει μήπως έγραψα κάτι που ήταν ψέμα.Καλλιτέχνης αυτό το παιδί!Ελεγκτής και επίτροπος μου θα έλεγα.
Προ πάντων όλων η αλήθεια!Δεν θα επέτρεπε ποτέ στην "μάμα της"να είναι ανώνυμη στα μπλογκ και να λέει ότι της κατέβει μέσα από την ορμονική διαταραχή της εμμηνόπαυσης.
Τώρα θα αναρωτηθείτε τι μαλακίες λέω?Ας το πάρει το ποταμι κι αυτό,λοιπόν συνεχίζω.
Σήμερα είχα μια αντιπαράθεση με κάποιον ένθερμο συμπαραστάτη της τέχνης του Vargas μέσα από τη μπλογκόσφαιρα.Για το σκυλί της γκαλερί που ξέρετε όλοι αναφέρομαι.Με κατηγόρησε πως δεν υποστηρίζω την τέχνη,πως είμαι βλακόφιλη-ζωόφιλη πως λέω μαλακιούλες κλπ,κλπ...Aααα ,είπε πως είμαι και ακαλαίσθητη γιατί το φόντο του μπλόγκ μου είναι με...πουά!
Λοιπόν αγαπητοί μου χέστηκα για την τέχνη του Vargas και των καθηστερημένων ανίατων υποστηρικτών του.Ας είμαι βλάκας κι ας γράφω μαλακίες κι ας είμαι και ακαλαίσθητη!

Για μένα καλλιτέχνης είναι το ανάδοχο παιδάκι μου από την Καμπότζη που μου έστειλε αυτό σαν Χριστουγεννιάτικη κάρτα ευχών.Με τρία χρώματα-υπολείμματα,από κηρομπογιές μου δήλωσε την αγάπη του μέσα από λουλούδια!



Αυτή είναι η ζωγραφιά που μου έστειλε η PHARY μου
Μήπως φίλοι του Vargas θα θέλατε να δέσετε και την Φάρυ με το σκοινί στο όνομα της τέχνης σας.Θα την αφήνατε να πεθάνει από πείνα και δίψα για να δείξετε πως οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τα παιδιά που λιμοκτονούν?
Δεν πάτε να πυρποληθείτε(να γαμηθείτε)καλύτερα αρουραίοι της Τεχνης!
Αει σιχτιρ και τα πήρα στο κρανίο με τις μαλακίες σας....

Χαλάσματα...

Μια φορά κι έναν καιρό αυτό το πράσινο κομμάτι ανήκε σ' έναν πανέμορφο κήπο. Παιδί ήμουν τότε και τον θαύμαζα όταν καθόμουν στο μπαλκόνι και διάβαζα. Τριανταφυλλιές, ζουμπούλια, αγιόκλημα και γιασεμιά όπου κρύβονταν τ' αηδόνια και τραγουδούσαν κάθε άνοιξη τα ξημερώματα. Οπωροφόρα δέντρα γεμάτα ωδικά πουλιά που έστηναν το επόμενο τραγούδι σαν σώπαιναν τ' αηδόνια. Λογής, λογής λαχανικά που έφερνε ο κυρ-Γιώργης στο πανεράκι στην γιαγιά μου μαζί με τα ζουμερά σύκα. Ένα κακό είχε μόνο ο κυρ-Γιώργης, έστηνε ξόβεργες και έβαζε τα πουλιά σε κλουβιά. Έβλεπα τα κλουβιά καρφωμένα στο περιτοίχισμα με το νάιλον για την βροχή από πάνω και γινόταν η ψυχή μου μαύρη. Και ω! του θαύματος το μυαλό μου πήρε στροφές!

- Θέλω κι εγώ πουλιά, είπα στην Μαρίκα.
- Δεν τα λυπάσαι να τα έχεις στο κλουβί?
- Επειδή τα λυπάμαι θέλω να τα περιποιούμαι.
Την άλλη μέρα ήρθε το πρώτο πουλί.Το κλουβί ήταν χειροτέχνημα του Κυρ-Γιώργου. Μια καρδερίνα ήταν, συννεφιασμένη και αμίλητη. Το σατανικό μου παιδικό μυαλό το είχε οργανώσει καλά το "έγκλημα" και όταν τα κλουβιά έγιναν 4-5, τα πουλιά άρχισαν να εξαφανίζονται και να "πεθαίνουν" μυστηριωδώς.
- Τι έγινε το πουλί?
- Ψόφησε...
- Και που είναι το πτώμα?
- Το έθαψα στην παραλία...
Η Μαρίκα με κοίταξε αρκετές φορές με απορία ώσπου την ψιλιάστηκε και έγινε σιωπηρός συνένοχος. Δεν θυμάμαι πόσα πουλιά πέρασαν από το μπαλκόνι. Όταν πέρασαν τα χρόνια και έφυγα από το πατρικό μου τα κλουβιά είχαν ήδη πεταχτεί. Η Μαρίκα είχε "φύγει" και την ακολούθησε και ο κυρ-Γιώργος...
Σαν ξαναγύρισα πριν 20 χρόνια στο σπίτι όπου μεγάλωσα, ο κήπος είχε περισσότερα λουλούδια, καθόλου λαχανικά και τα πουλιά τραγουδούσαν ελεύθερα στα δέντρα. Δύο ακόμα σπίτια ξεφύτρωναν πάνω από το μικρό ημιυπόγειο σπιτάκι.
Οταν "έφυγε" και η γυναίκα του μετά από λίγα χρόνια και οι κόρες τους μετακόμισαν με τις οικογένειες τους μακρυά...ο κήπος άρχισε σιγά-σιγά να πεθαίνει.
Τα λουλούδια μαράθηκαν,πολλά δέντρα αρρώστησαν και ο κισσός τύλιξε τα πάντα στο πέρασμά του. Μόνο τα αηδόνια ακουγόταν...και έπιαναν ακόμα το τραγούδι το ξημέρωμα.

Όταν ήμουν παιδί θυμάμαι, στις αυλές των σπιτιών της γειτονιάς, υπήρχαν πάντα 5-6 χοντρές γάτες και καλοζωισμένα σκυλιά. Τα σπιτάκια έγιναν πολυκατοικίες, αλλά οι γάτες συνέχιζαν να σεργιανίζουν στις πρασιές, μιας και οι περισσότεροι νέοι κάτοικοι ήταν φιλόζωοι. Τις τάιζαν και έβαζαν κουτιά στις πυλωτές για να γεννάνε. Εκτός από αυτούς όμως, υπήρχαν και οι ορκισμένοι εχθροί τους...
Έτσι, με τον χρόνο, τα ζώα άρχισαν να λιγοστεύουν. Έβγαινα από το μπαλκόνι για να ταΐσω, φώναζα, φώναζα, μα δεν υπήρχε ψυχή ζώσα. Μερικοί είπαν φόλα, άλλοι χλωρίνη και άλλοι ποντικοφάρμακο...Ακολούθησαν ομηρικοί καυγάδες στην γειτονιά με τους "ύποπτους".
Ώσπου...
Μια μέρα, που καθόμουν και παρατηρούσα τα χάλια του απέναντι κήπου από το μπαλκόνι, είδα μια ξανθομαλλούσα μέσα στον πράσινο κισσό και μερικές γάτες τριγύρω της να τρίβονται στα πόδια της και να νιαουρίζουν. Στο ψι-ψι-ψι που ξεστόμισα, είδα πολλά χνουδωτά κεφαλάκια να έρχονται τρέχοντας. Από την αρχηγό των φιλόζωων έμαθα πως η ξανθομαλλούσα νεράιδα των γάτων έκανε εκστρατεία μετά από τις φόλες που έπεσαν και μάζεψε τα ζωντανά στον εγκαταλελειμμένο κήπο.
Μέσα από μια άτυχη δική μου στιγμή, είχα την τύχη να την κάνω φίλη μου. Ταΐσαμε μαζί, κάναμε εμβόλια μαζί, αντιβιώσεις μαζί...πολλά μαζί και μέσα από κάποιες άτυχες συγκυρίες της ζωής της, έφυγε για τον τόπο της. Κράτησα ενθύμιο απ΄αυτήν, τον μαύρο γάτο με τα τρία πόδια, που μου κάνει την ζωή δύσκολη έκτοτε με τα κλάματα και τις απαιτήσεις του! Με την ξανθομαλλούσα λέμε από τηλεφώνου πια, που και που, τα της ζωής μας.
Στις 31 Μαρτίου, πρωί-πρωί, ξύπνησε όλη την γειτονιά ένας θόρυβος, δυνατός σαν σεισμός. Βγήκαμε όλοι στα μπαλκόνια και είδαμε τους τοίχους να γίνονται θρυμματισμένα τούβλα κάτω από τα χτυπήματα του κατεδαφιστικού οχήματος. Μέσα σε μόλις δύο μέρες το ένα φορτηγό πίσω απ΄τ΄άλλο είχε ξεμακρύνει και τα τελευταία μπάζα.
Χάθηκε πια και το τελευταίο καταφύγιο των ζώων μας. Κατέφυγαν πάλι στις πρασιές. Φαγητό σίγουρα θα έχουν, αλλά η εμπεριστατωμένη φροντίδα είναι πια παρελθόν...
...το παρόν τους και το παρόν μας είναι πια χαλάσματα και μπάζα...