Χάθηκα ε????? Και θα ξαναχαθώ για αρκετό καιρό μεχρι νά σταματήσω τις επαγγελματικές μου μετακινήσεις, όταν θα αποφασισω που θα μεινω τελικά (αν και, μάλλον θα κατασταλάξω δίπλα σε καποιες πανέμορφες λίμνες) και μόλις θα εχω τον προσωπικό μου υπολογιστή. Αλλά αυτά δεν είναι επι του παρόντος. Αυτά είναι σελίδες ενός οδοιπορικού τεσσάρων μηνών που θα σας τα γράψω κάποια στιγμή και, πιστεψτε με, θα διασκεδάσετε με τις απίστευτες περιπέτειες της Παν.
Στο τώρα λοιπόν! Ηρθα την Πέμπτη το απόγευμα στην Φρανγκφουρτη με το τραίνο απο το Leipzig (θα σας πω άλλη φορα για τις επαγγελματικές διαδρομές μου ανάμεσα σε Ολλανδια και πρώην Ανατολική Γερμανία. Με ενα εισιτήριο βγαλμένο την τελευταία στιγμή, με μια βαλίτσα που πέταξα το περιεχομενο της στο πάτωμα του δωματίου για να την παρω άδεια μαζί μου και μια απλωστρα με πλυμένα ρουχα στο χωλ του διαμερίσματος να μου χαμογελάνε. Το τραμ καθυστέρησε, ο οδηγός δεν ειχε ρέστα απο 10ευρω, η Μονίκ άργησε να ερθει να μου φέρει τα χρήματα απο την τράπεζα...και το τραίνο ηταν στην γραμμή! -Το εχασα, σκέφτηκα και άρχισα να ξανατρώω τα ήδη φαγωμένα νύχια μου. Δεν το έχασα τελικά! Μέτρησα τις 4 ωρες ώρες λεπτο με δευτερόλεπτο μέχρι να συναντήσω την αγαπημένη μου...καi κοιμήθηκα μέχρι το Hanau. Στις 4 και μισή έκλαιγε στην αγκαλιά μου. -Βρε, σταμάτα να κλαις! Δεν πέθανα, απλά έφυγα. Εμένα έκραζες στην Ελλάδα πως δεν έκοψα τον ομφαλιο λώρο. Δεν είπε τίποτα, μόνο που πηρε το χρώμα του βατόμουρου απο την προσπσθεια της να μην κλαψει άλλο.
Κι έπειτα βρέθηκα ανάμεσα στα ατομα της οικογενειας μου. Σε οσους αγαπώ και με αγαπάνε. Κι ετσι ξεκινήσαμε τον πρώτο γάμο! Της όμορφης ανηψιας μου, της Αναστασίας. Τρια κορίτσια είναι ολο μας το βιός! Δυο της αδελφης μου και ενα δικό μου. Η αγαπημένη μου. Και το ντύσαμε στα άσπρα το κορίτσι μας και το παραδώσαμε στον αγαπημένο της και το αγκαλιάσαμε και μας αγκαλιασε και χαρήκαμε με την χαρά της και κλαψαμε εμείς οι γηραιές κυρίες, που και γαμώ τα συναισθήματα μας, άσχετα αν το παιζουμε ευρωπαιες-ναχαμε να λέγαμε- δεν παυουμε να είμαστε οι κλασσικες Ελληνίδες μαναδες...που με μια πεισματικη εγωιστική άρνηση.....υποκρινόμαστε πως κόψαμε τον ομφάλιο λώρο!
Κι έτσι το ασπροντυμένο κορίτσι μας, κατάφερε και ένωσε την μικρή μας οικογένεια ξανα και μας έκανε να αισθανόμαστε σαν να μην είχαμε χωρίσει ποτέ στο παρελθόν!
Το νέο μου ανηψούδι Tobias Jungclaus
Οταν οι αγγελοι χαμογέλασαν, αναπνέαμε τον ίδιο αέρα με την αγαπημένη μου Οταν οι άγγελοι χαμογέλασαν, η ανηψια μου εδινε τους όρκους αγάπης και αφοσίωσης, απαστράπτουσα μέσα στο λευκό της φόρεμα. Οταν οι αγγελοι χαμογέλασαν, είπα για άλλη μια φορά πως ...αξίζει να ζούμε για αυτές τις λίγες αλλά υπέροχες μοναδικές στιγμές!
Den tha grapso polla dioti to g.....o to daneiko lap top einai propolemiko,kolaei,svinei apo mono tou kai...oti thimatai xairatai. Kapos etsi leitourgo ki ego tora pia, exo tetoio fortoma ergasiakis pressas,spanio eleythero xrono, pou gia na koimitho to vrady,oti thimamai prepei na einai xaroumeno. Oi katastash mexri ton Septemvri tha einai poly strimokoli. Ektos an arxiso na pairno mathimata di' allilografias sto tsifteteli kai to paikso xanoymisa giati oi trellares oi Ollandezes me travologane na tous matho ton xopo tis koilias asxeta an skouzo kai tsirizo" Vreeeeeeeeeee Ellinida eimai oxi tourkala, pou na ksero ego apo tetoious idypatheis xorous? Ante na vgalo akri... Ase pou me priksane kathe fora pou feygoun sta 3 stayrota filia. Kai to xeirotero...akoune ta pio ilithia tragoudia apo kati atalanta asteroudia ton skyladikon.
An vgalate akri me ta griklis mou tha sas grapso ki alla eytrapela otan tha exo pali eleythero xrono. Mexri tote sas stelno agkalies kai filia.....
Αν αναρωτιέστε τι κάνουν οι ορχιδέες μέσα στο ρύζι, θα σας πω πως είναι διακοσμητικά πιάτων σε Βιετναμέζικο εστιατόριο. Οσο για την πάπια με τα λαχανικά και την καυτερή σάλτσα που συνόδευαν, ομολογώ πως είχε θεεική γεύση! Καλό μήνα σας εύχομαι με μια ακαλιά λουλούδια από την Γερμανία.
...Plus encor que la vie, la morte nous tient souvent par des liens subtils... Baudelaire.
...ακόμα περισσότερο κι από την ζωή ο θάνατος συχνά μας κρατάει με ευαίσθητα (λεπτά) δεσμά...
Και θέλοντας να κόψω αυτά τα δεσμά των καθημερινών θανάτων μιας ζωής που σιγά-σιγά έπιανε πάτο στο τέλμα, προτίμησα μια φυγή σ' εναν τόπο όπου πηγαίνω για πρώτη φορά. Και μπορώ να πω μέσα από βαθιές ανάσες , πως νοιώθω ήδη καλύτερα αγναντεύοντας το "άγνωστο" και αποχαιρετώντας το γνώριμο.
Φιλοι μου, άγνωστοι και γνωστοί, εχθροί μου και αδιάφοροι περαστικοί, παλιοί μου ξεχασμένοι εραστές, σας αποχαιρετώ! Στις 3:30 δεν θα αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, ούτε και θα βλέπουμε τον ίδιο ουρανό.
-Το προτιμάτε διακλαδιζόμενο ωσάν τα κέρατα του ταράνδου? -Τότε σας κοστίζει την ψυχική σας ηρεμία, διότι είστε ακόμα με τον-την κερατωμένο - αλλά και με τον-την που έκανε εισβολή στην εφησυχασμένη ζωή σας σαν να ήταν ο Τζένγκις -Χαν. Και δεν έκανε και τίποτα ιδιαίτερο! Ενα καλό πήδημα σας έριξε που το είχατε ανάγκη λόγω του ότι ο/η παρταινέρ σας βαρέθηκε τα ίδια και τα ίδια μετά από τόσα χρόνια, και μουρμούριζε προσευχές ορθόδοξα και ανάσκελα όταν εσείς "είχατε κέφια". Κι ίσως έφταιγαν και κομματάκι, τα παραπανίσια κιλά που πήρατε οπότε το Κάμα -Σούτρα έγινε ανάμνηση και όνειρο θερινής νυκτός. Κι εκεί επάνω στην απελπισία της ανοργασμικής σας ζωής ανακαλύψατε πρώτα την μαλακία ..και μετά το κεράτωμα!
-Προτιμάτε το κέρατο της αγελάδας και του ταύρου? Εδώ χάσατε επεισόδια! Μια βραδιά και με το ζόρι γιατί η ομάδα θα διαλυθεί μέσα από τα γαλακτοφόρα βυζιά της άκακης κερατωμένης αγελάδας. -Της κατσίκας μήπως τα κέρατα? -Θα σας αφήσει στην πρώτη ανηφόρα , για να βρει καινούρια χορταράκια. Και πάμε στα κέρατα της σαβάνας και της στέπας. -Ζέβρες, αντιλόπες, ελάφια του χιονιού, βίσονες και όλα τα κερασφόρα συναφή και προς εξαφάνιση είδη. Κερατώνουν το ένα το άλλο για να διαιωνίσουν το είδος τους. Προσωπικά, προτιμώ τους λύκους που είναι μονογαμικά ζώα!!!
Α, ρε μάνα! Λύκο έπρεπε να με γεννήσεις.! Είδες τι έπαθα τώρα? Μπερδεύτηκα με τα κέρατα και θυμήθηκα τους λύκους Δεν πάω καλά!
Και πάμε παρακάτω... -Υπάρχει το κέρας της Αμάλθειας -Τα κέρατα της αρχαίας Βαβυλώνας των οπαδών του Βααλ -Το κέρας που φυσούσαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, προ των πυλών εν όψη εχθρού -Το κέρατο που έπιναν κρασί οι Βίκινγκς -Το κέρατο μου το τράγιο (Μ. Λουντέμης στο "ένα παιδί μετράει τα άστρα") -Το, και γαμώ το κέρατο μου (Παν, σε στιγμές αγανάκτησης)
Αλλά εδώ υπάρχει ένα παρά φύση κέρατο. Κάποιος/α έκανε την υπέρβαση! Κι έγινε το "έλα να δεις". Κι εγώ προσπαθώ να κάνω τον διαιτητή όλη μέρα. Κι έλα μου ντε , που δεν τα κατάφερα ακόμα!
-Απορώ, γιατί ενώ είμαστε ανίκανοι να κρατήσουμε αυτό που έχουμε, σκούζουμε σαν τις γκαστρωμένες γελάδες, αντί να κάτσουμε να συζητήσουμε το πρόβλημα με τον/την σύντροφο μας. -Απορώ, γιατί θέλουμε να κρατήσουμε κάποιον που τον αποκαλούμε "μαλάκα" ενώ κάναμε παιδιά μαζί του. -Απορώ, πως θα ξανακοιμηθούμε με αυτόν τον άνθρωπο που τον ξεφτιλίζουμε, αντί να πιάσουμε το χέρι του και να ρωτήσουμε "τι έγινε"? Γιατί έγινε? Πως έφτασε και έγινε? -Απορώ , γιατί δεν τον/ την αγκαλιάσαμε , να κλάψουμε στον ώμο του και να τα βάλουμε κάτω για να βρούμε το χρυσό νήμα της επανασύνδεσης, -Απορώ, γιατί αγαπάμε τόσο πολύ τον άκρατο εγωισμό μας και τον ηλίθιο εαυτό μας, ώστε να προσπαθούμε να κρατήσουμε κάποιον/α μόνο από βίτσιο και καπρίτσιο. -Απορώ , που ακόμα δεν κατάλαβαν τα ανεγκέφαλα ανθρώπινα όντα πως "και κανείς κανενός". -Απορώ τελικά. Ακόμα......
Και για να γελάσουμε λίγο
Για την Γιωργίτσα που δεν απορεί με τίποτα!!!!! Για το μόνο που απορεί είναι με ποιαν την κεράτωσε ο "σύζυγος" μετά 25 χρόνια γάμου. Αλλά δεν έχει τον τρόπο για να το μάθει. Τουλάχιστον νοιώθω ολοκληρωμένη γυναίκα, που σαν ανακάλυψα το κέρατο που φύτρωσε στο κούτελο μου, έμασα τα υπολείμματα της αξιοπρέπειας μου και....έφυγα
-Ετσι θα σκέφτεσαι φιλενάδα Γ.Μ.! Η δικιά σας είναι η καλύτερη! Πρώτη επιλογή η γκόμενα! Δυο μέτρα γυναίκα! Εχει γούστο τουλάχιστον ο σύντροφος σου.
Τι να πω εγώ που ήταν μπάζο ...το κεράτωμα μου! Και μην μου στεναχωριέσαι. Δεν αξίζει τίποτα ένα κέρατο εκ του μακρόθεν. Θα έπρεπε να κόψω φλέβες δηλαδή που το είχα μέσα στο σπίτι μου?
Έδεσα το πολύχρωμο παρεό γύρω στην μέση μου και ροβόλησα κατά παραλία πλευρά για να πάρω τον πρωινό καφέ μου με την Αντα. Πρωί ήταν, γύρω στις 9, σαν την βρήκα να σκοτώνεται με τον Πασχάλη. -Βρε μαλακισμένο, τώρα γύρισες από την Θεσ/νίκη? Πότε θα στήσουμε τις σούβλες? Ουτε τα κατσίκια έφερες ανόητο πλάσμα. Αναρωτιέμαι από τι είδους γιαούρτι είναι φτιαγμενο το μυαλό σου. -Αντα, τα κανόνισα όλα, σταμάτα να φωνάζεις γιατί έχω φοβερό πονοκέφαλο. Η Αντα τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και του την "είπε": Πασκάλ anima mia, υποψιάζομαι πως η κουμπάρα και φίλη μου Σον. σε αποπλάνησε!(δεν ξέφευγε τίποτα απο το τρίτο μάτι της Αντας )Ο Πασκαλ έφτυσε και τα κουκούτσια μαζί με τον ιδρώτα. -Μην τα χάνεις! Στο ύψος σου κρατήσου γιέ μου.(είπε εκείνη) Ειδα τα 24 ετών μάγουλα του Πασκαλ να γίνονται σαν την παπαρούνα κι είδα την Αντα να γυρίζει αλλού το βλέμμα της για να μην γελάσει και θίξει αυτό το γλυκό αγόρι.
Η Αντα είχε ένα τρελλιάρικο μαγαζί, χύμα στο κύμα!Ο Πασχάλης ήταν ένα άτομο που η Αντα το "μαζεψε" στα 15 του όταν δεν είχε στον ήλιο μοίρα.Τον αγαπούσε σαν παιδί της αλλά τον μάλωνε συνέχεια και σε άγριους τόνους, κι όταν της έλεγα πως δεν του συμπεριφέρεται σωστά, θόλωνε η σκοτεινή-μόνιμα-ματιά της και μου έλεγε:"δεν ξέρεις εσύ ακόμα, δεν έγινες ΜΑΝΑ. Λες κι εκείνη ήξερε...
Ο Πασκαλ γύρισε με τα 2 ψόφια, γδαρμένα κατσίκια παραμάσχαλα. -Που είναι? με ρώτησε. -Καπου εδώ γυρνάει, αλλά βρε καλό μου τι έγινε τελικά και τα πήρε στο κρανίο η "μητριά σου" -Ασε ρε Παν, μ'έστειλε χθες με την Σον στην πόλη να της αγοράσω τα καινούρια Hits. Ελα εδώ στην άμμο, να στήσω τις σούβλες, θα σου φέρω κάθισμα και θα σου τα πω. -Ασε,θα φέρω εγώ. Εβαλα την ξαπλώστρα δίπλα στις σούβλες του Πασκαλ, έλυσα και το παρεό για να μαυρίσω στον Μαγιατικο ήλιο και του είπα: τράβα και φέρε καμιά μπύρα και λέγε εδώ και τώρα τι τρέχει γιατί μεσημεριάσαμε πια.. Η ώρα είχε πάει12 και η Αντα ήταν άφαντη. Το beach πάρτι της Πρωτομαγιάς που οργάνωσε η Αντα θα άρχιζε στις 5 το απόγευμα. Ο Πασκαλ εφερε τις μπύρες και βάλθηκε να σουβλίσει τα κατσίκια. -Τα'φτυσα ρε Παν.Δεν ξέρω τι μου γίνεται . Χθες το βράδυ θα έφευγε η Σον και με "διέταξε" η Αντα να πάω μαζί της για να τελειώσω τις δουλειές της. Μου έδωσε και τα κλειδιά για να κοιμηθώ στο σπίτι της. Μόνο που εγώ την Σον την είχα εδώ και καιρό κρυφό καημό. Ασχετα αν είναι πιο μεγάλη από μένα. Οταν σε αυτά τα 124 km (εγώ τα μέτρησα αυτά)κατάφερα και της έπιασα το χέρι, καθώς της άλλαζα κασέτες στην διαδρομή, ξέχασα και την Αντα ξέχασα και τις δουλειές που μου είπε να κάνω. -Κοιμήθηκα με την Σον όλο το βράδυ βρε Παν. -Κι ήταν υπέροχα! -Και θέλω να ξαναγίνει! Ο Πασκάλ ήταν πια εκτός τόπου και χρόνου. Βολόδερνε στην αγκαλιά της Σον -Μια ερώτηση να σου κάνω Πασκάλ? -Λεγε ρε Παν αρκεί να μπορώ να σου απαντήσω -Ποιός ποιόν? -Εκείνη Παν! Αν δεν έκανε εκείνη την αρχή δεν θα ούρλιαζε η Αντα τώρα,που δεν τελείωσα τις δουλειές της. -Με λίγα λόγια σε αποπλάνησε η Σον? -Οχι!!! μου έδειξε τον δρόμο,και την ευγνωμονώ γι αυτό.
Εριξε το οινόπνευμα στα κάρβουνα της σούβλας και κόντεψε να πάρουμε όλοι φωτιά. Κι εκεί επάνω στο καλύτερο εμφανίστηκε η Αντα βρυχόμενη σαν την Ερινύα. Την ξέρω χρόνια την Αντα. Ξέρω την τρέλλα που την δέρνει. -Κατσε στην άκρη είπα του μικρού, αναλαμβάνω εγώ.
-Βρε μαλακισμένο, να ουρλιάξω ή να σε κουτουπώσω τώρα βρε άχρηστο πλάσμα? -Αντα, σταμάτα να τσιροκοπάς και λέγε τι τρέχει. -Τι τρέχει? ρωτας τι τρέχει ρε Παν? Αει μη σε πω καμιά βαρεια κουβέντα κι εσένα -Πες και να την πάρει το ποτάμι. -Έλα μέσα και πάρε μαζί σου κι αυτόν τον άχρηστο. -Έλα,"άχρηστε" πάμε Ηρθε κι έπιασε το μπράτσο μου. -Μη μασάς ρε! Πάρε της πια τον αέρα. Και πήγαμε μέσα Έβγαλε το πακέτο με τα Άλμπουμ, Καθαρό μαύρο,ατόφιο γυαλιστερό βινύλιο. Άστραψε στην ανταύγεια του μεσημεριάτικου ήλιου. Το εξώφυλλο ήταν λίγο περίεργο. -Βρε άχρηστε, έτσι σπαταλάς τα λεφτά μου? -Όχι αφεντικό, είναι από αυτά που ακούγονται -Ασε τα σάπια, και μη με λες αφεντικό γιατί θα σου το φέρω στο κεφάλι. -Θα σου αρέσει αφεντικό...για σένα το πήρα... -Αντα με λένε, όχι αφεντικό... -Πάρτον έξω Παν γιατί θα τον πνίξω... Τον πήρα και ξαναβγήκαμε στην αμμουδιά. -Τι της έκανα ρε Παν? Τίποτα, αγόρι μου, ψάχνει να βρει τον δρόμο της, και ίσως και τον χρόνο της...
Τον βοήθησα με την φωτιά και τα κάρβουνα... Σαν ξαναμπήκα μέσα για πάρω μια μπύρα την βρήκα να κάθεται πάνω σε μια ντάνα από άδειες πλαστικές κάσες κοκα-κολα. Φορούσε ακουστικά κι ονειρευόταν με κλειστά μάτια. Είδα το βινύλιο να γυρνάει στο πικ-απ και μ'έφαγε η περιέργεια στο να δω τι άκουγε. Έσκυψα πάνω από τον πάγκο και είδα το αστείο εξώφυλλο, την αιτία του καυγά με τον Πασχάλη....
...Οταν το πρωτομαγιάτικο πάρτι της έφτασε στο φόρτε του, πολύ αργά μέσα στη νύχτα πήγα και κάθησα πάνω στις άδειες πλαστικές κάσες. Εβαλα το βινύλιο να "χορέψει" και φόρεσα τα ακουστικά. Μαγεύτηκα!!!! Μια φωνή με έβγαλε από την μαγεία. -Θα ήθελα... -Να μην θέλετε τίποτα τώρα... -Μα... Του έδωσα τα ακουστικά και βγήκα έξω στην αμμουδιά... Μεγάλο σπάσιμο ο τυπάς. Μου έκοψε την μαγεία στη μέση. Ο Πασκάλ ήταν με την Σον. Τρισευτυχισμένος! Η Αντα έδινε τα σώου της χορεύοντας κάτω από τους ήχους των scorpions! Πήγα και κάθισα εκεί που σκάει το κύμα. Το φεγγάρι γέμιζε, όταν ένα χέρι άγγιξε τον ώμο μου. Ηξερα ποιός ήταν! Από ένστικτο... -Του πολέμου? ρώτησε -Ναι -Και της φωτιάς? -Ναι -Εκει θα με βρεις! Έφυγε,ενώ η Πρωτομαγιά είχε γίνει πια παρελθόν μέσα από την μέρα που ξημέρωνε αγκαλιά με ένα πορφυρό Ήλιο.
Ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι ποιός αποπλάνησε ποιόν 16 μέρες μετά. Ξημερώνοντας Τρίτη με Πανσέληνο το 1989. Κι ο Μαης έτρεχε μέσα σε αρώματα χρώματα, όνειρα, οράματα και παροράματα... Μόνο που εκείνο το ξημέρωμα...έβρεξε χαλάζι!!! -Σημεία των καιρών,είπε εκείνη και αγκάλιασε την κουβέρτα -Διαστροφες της φύσης ,της απάντησε και την αγκάλιασε... Πάτησε το play στο φορητό κασετόφωνο. -Πάλι αυτό? -Πάντα αυτό!
Αυτό άκουσε η Αντα και σταμάτησε να μαλώνει τον Πασκαλ Αυτό άκουσε η Παν και έφτασε στα "ορια" του πολέμου και της φωτιάς Αυτό άκουσε ο Σ.Κ. και είπε "ο τολμών νικά"
-Κανένας μας δεν νίκησε... -Δεν θα γράψω συνεχίζεται... -Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον σας ολοκληρώσω την ιστορία
Προς το παρόν σας εύχομαι καλό μήνα αγάπες μου.....
>> Το τηλέφωνο κουδούνισε άγρια μέσα στο χάραμα. -Μμμμμμ -Καλημέρα σας, είναι 5 η ώρα. -grazie... -prego... Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, σκέφτηκε, ο Πάνος, και τράβηξε για το μπάνιο. Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει μετά την κρασοκατάνυξη με την Ρίτα, και την μετέπειτα κραιπάλη στα γαλάζια μεταξωτά της σεντόνια. Αχόρταγη ήταν η Ρίτα αλλά της είχε αδυναμία. Του ανύψωνε το ανδρικό του γόητρο! Έβαλε την άσπρη στολή, έκλεισε την βαλίτσα, πήρε παραμάσχαλα το καπέλο του και κατέβηκε στην ρεσεψιόν. Έκλεισε τον λογαριασμό του και μπήκε στο ταξί που τον περίμενε έξω.
>> Η Ράνια έφτυσε με αηδία την μαστίχα που μασούσε, κι έβγαλε ένα σοκολατίνι από την τσέπη της. Κοίταξε για άλλη μια φορά το φτηνό της ρολόι για να τσεκάρει την ώρα. Περασμένες 6! Άρχισαν να την ζώνουν τα φίδια. Ξαναέβγαλε το χαρτάκι από την τσέπη της και βεβαιώθηκε πως ήταν στο σωστό dock. Τσεκάρισε ακόμα μια φορά τα διακριτικά της λάντζας η οποία θα την πήγαινε στο πλοίο και έκατσε πάνω στην στραπατσαρισμένη της βαλίτσα. Γαμώ την καταδίκη μου, μουρμούρισε. Λες να έφυγαν? Αλλά αφού στις 6 μου είπαν να είμαι εδώ.
>> Ο Πάνος κατέβηκε από το ταξί και πήγε στα γραφεία της εταιρίας. Είχε ώρα ακόμα μπροστά του για ένα αχνιστό καπουτσίνο. Το πλοίο δεν θα έφευγε πριν τις 7.
Το λιμάνι του Βrindisi έσφυζε από ζωή. Καράβια αραγμένα μεσοπέλαγα περίμεναν να "ταϊστούν" με εμπορεύματα, νταλίκες, ζώα και ανθρώπους.
>>Η Ράνια ξαναβλαστήμησε φωναχτά σαν άκουσε πίσω της μια φωνή να μιλά την μητρική της γλώσσα. -Λες να μην ήρθαμε στο σωστό μέρος Νίκη? -Μην είσαι ηλίθια. Απλά θα φύγουμε τελευταίες. Ωπς!!!!Ρε κορίτσια κι εσείς για το "Ηλιος"? Κι εμείς για εκεί, αν έρθει τελικά κάποιος να μας πάρει. Αντάλλαξαν ονόματα, σοκολατίνια και μπομπόνες αγναντεύοντας το πέλαγος. Η λάντζα ήρθε ακριβώς 10 λεπτά πριν τις 7. Φόρτωναν τις βαλίτσες τους όταν είδαν τον ασπροφορεμένο (γαλατά) υποπλοίαρχο να τρέχει στην αποβάθρα φωνάζοντας: περιμένετε, είμαι κι εγώ για το "Ήλιος". Ο Πάνος είχε αποξεχαστεί χουφτώνοντας την Εστέλλα πρωινιάτικα, την προϊσταμένη της εταιρίας κι έχασε το σκάφος των αξιωματικών.
Πέταξε την βαλίτσα πάνω στα πόδια τους χωρίς να ζητήσει συγγνώμη. Κάθισε δίπλα στον pilot καθώς τις κοίταξε με μισό μάτι, υπεροπτικά και με φανερή απαξίωση! Τα "δουλικά του πανεπιστημίου" σκέφτηκε με αηδία. Η Ράνια οσμίστηκε την αποστροφή και την απαξίωση του, έβγαλε ένα σοκολατίνι και το έγλειψε. Σκούπισε τα χέρια της στο τριμμένο τζιν κι έβγαλε τον καπνό από την τσάντα της. Έστριψε τσιγάρο, έφτυσε το σοκολατίνι στην θάλασσα και μονολόγησε: Και γαμώ το κέρατο μου, δεν έχει μόνο η στεριά μαλάκες και στην θάλασσα τους βρίσκεις πιο τσουχτεροί κι από τις μέδουσες.. Η μηχανή πήρε μπρος και μέσα στον θόρυβο της ο Πάνος δεν άκουσε όλη την πρόταση. Έπιασε όμως το νόημα της στον αέρα. Μίσησε αυτό το λιγνό ψηλό κορίτσι με το καστανό μελένιο μαλλί δεμένο σε τσιγγάνικη κοτσίδα. Η Νίκη και η Μελίνα βούλιαξαν στην σιωπή με τα αυτιά ολάνοιχτα για την συνέχεια και τα μάτια στραμμένα στο πέλαγος. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Η έχθρα είχε ήδη αρχίσει, όλες οι λεπτές ισορροπίες είχαν πια χαθεί! Ο πόλεμος θα συνεχιζόταν. Κι είχαν πολλά ναυτικά μίλια μπροστά τους μέχρι την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου -Εεε, υπηρετριούλα, απαγορεύεται το τσιγάρο . -Δε γαμιέσαι ρε κύριος... Άναψε το στριμμένο τσιγάρο με έναν Ζιπο μαϊμού αγορασμένο από τις μπαγκαρέλες της Νάπολης και του γύρισε τα οπίσθια της. -Είσαι αναιδέστατη, χυδαία και ακοινώνητη, και το κυριότερο δεν είσαι καν γυναίκα! Για νταλικέρισα μου φαίνεσαι, ούρλιαξε για να τον ακούσει μέσα από το θόρυβο της νηχανής. Γύρισε και τον κοίταξε και το μάτι της θόλωσε. -Κι εσύ είσαι ένας μαλάκας και μισός, ανέραστος και μάλλον σαβουρογάμης.
Ήθελε να την σκοτώσει 'κεινη την στιγμή. Θυμήθηκε την χθεσινή νύχτα με την Ρίτα, που την πηδούσε μόνο και μόνο γιατί ανήκε στην borghesia και είχε την ικανοποίηση να φαντάζεται τους δήθεν οργασμούς της και να νοιώθει "αρσενικό"! (Πολύ αργότερα θα μάθαινε πως η Ρίτα αυνανιζόταν μέχρι αηδίας σαν αυτός της έλεγε ci vedremo καθε φορά που έκλεινε η πόρτα πίσω του το πρωί. Και μόνο τότε κατάλαβε πως ήταν μπούφος και ανέραστος στο κρεβάτι παρά την μορφή του Αδωνη που είχε και έκανε τα θηλυκά να πέφτουν στα πόδια του...)
Το "Ηλιος" ήταν γεμάτο ήδη από τα μεσάνυχτα με τους επιβάτες και τους ανθρώπους που θα το έστελναν να ερωτευτεί με το κύμα και το απέραντο γαλάζιο.
Η Ράνια έβγαλε ξανά το χαρτί από την τσέπη της. Τσεκάρισε τον αριθμό της καμπίνας της και τα ονόματα των γηραιών κυριών που θα τους έκανε την dame de compagnie. Ο Πάνος φώναξε το πρώτο αγόρι που εκτελούσε χρέη καμαρότου στο κατάστρωμα να του ανεβάσει την βαλίτσα. -Θα σου κάνω την ζωή δύσκολη, της είπε -Δεν πας να ξαναγαμηθείς ρε γαλατά! Αει σιχτιρ και με έπρηξες πρωί-πρωί! Φορτώθηκε την παλιά βαλίτσα και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά για το εσωτερικό του κήτους. Τρίτο υπόγειο πάτωμα, τετράκλινη καμπίνα. Βρήκε μια κοντούλα ξανθιά με γυαλάκια αλλά John Lennon να την κοιτάει χαμένη καθισμένη στην κατω κουκέτα. -Βonjour της είπε -Τώρα τα κονομήσαμε φιλενάδα! Συνεννόηση μπουζούκι θα βγάλουμε με τα Γαλλικά. -Pardonne moi... -Ασε τις συγγνώμες και κοίτα πως θα βολευτούμε, γιατί δε μας βλέπω καλά με όλο τούτο το θόρυβο. Το δωμάτιο των "δουλικών" ήταν λίγο πιο πάνω από τις μηχανές. Σε ανύποπτο χρόνο εμφανίστηκαν η Νίκη με την Μελίνα. -Καλώστες μου!!!! Νάμαστε λοιπόν εδώ όλες σαν μια ταπεινή και ηθική οικογένεια! -Η Petit (μικρή) από όσο κατάλαβα Γαλλίδα πρέπει να είναι είναι. Συννενοηθείτε εσείς γιατί εγώ είμαι σκράπα στην γλώσσα των Λουδοβίκων. (Δεν θυμάμαι το όνομα της Petit, στην mare di Libia την βάφτισα Lennon, γιατί μου'λεγε πως η μάνα της την "έπιασε" στα Μάταλα μέσα στις σπηλιές πίτα στην Μαρία-Χουάνα και της έμεινε έκτοτε το όνομα). Αλλά η Lennon μας βγήκε στην πορεία Λουκρητία Βοργία! Αποπλάνησε τον μισό ανδρικό πληθυσμό στο κρουαζιερόπλοιο. Μονο ο Αρίστος το καραβόσκυλο του μάγειρα την γλύτωσε (o μαγειρας οχι) και ο Sucre το τερριέ της Μαντάμ Nτελφίν. Ολα τα άλλα αρσενικά κυνοειδή του πλοίου την είχαν στο κατόπι σε όλο το ταξείδι!
Χορέψτε με την "χρυσή καρδιά" πρώτα. Αφεθείτε σε αόρατες αγκαλιές και μουσικές. Γευτείτε τον αέρα, την κίνηση, το συναίσθημα.
Απολαύστε τα βήματα που γλιστράνε πάνω στο παρκεταρισμένο σανίδι. Tango vals για "δυο" λοιπόν, όπου η έκφραση του χορού διαφαίνεται σαν μια μαθηματική γεωμετρική πρόοδο αλλεπάλληλων οργασμών, μέσα σε μια ονειρική έκρηξη φαντασίωσης των αισθήσεων και των παραισθήσεων. . Ταξιδέψτε..... γιατί έχω σκοπό να σας ταξιδέψω και να να σας διηγηθώ κάποιες ιστορίες αποπλάνησης (seduzione) με οδοιπορικό: Ελλάδα, Νότια Αμερική, Μεξικό, Τυνησία, Ιταλία και .....ότι άλλο θυμηθεί η Αντα! Η ανάμνηση θα γίνει παραμύθι, το παραμύθι θα γίνει λέξεις, οι λέξεις θα γίνουν emozioni (συναισθήματα) μέσα από αλήθειες και ψέματα!
Θα ταξιδέψετε με την Αντα. Είμαι σίγουρη πως θα σας πλανέψει με τα παραμύθια της σαν άλλη Χαλιμα....
Ο τελευταίος πειρασμός είναι το βιβλίο του εξαίρετου συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη που το 1955 ξεσήκωσε την "εκκλησία" εναντίον του.
Ο Καζαντζάκης μέσα στις σελίδες που έγραψε κάνει μια συναρπαστική περιγραφή για το πως θα μπορούσε να εκφραστεί η ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου. Δεν διαφοροποιεί το Ευαγγέλιο. Αφήνει να διαφαίνονται τα ίδια νοήματα αλλά με... άλλες προεκτάσεις. Περιέγραψε με τον μοναδικό του τρόπο την ευτυχία, που προέρχεται από την υλιστική και συναισθηματική πλευρά της ζωής του ανθρώπου, και ταυτίζεται με τα γραφόμενα των λόγων στα Kατά Mατθαίο Δ' 1-2, και Kατά Λουκά Δ' 1-13, όπου αναφέρονται οι πειρασμοί στους οποίους αντιστάθηκε μετά από μεγάλη περισυλλογή και ψυχική αγωνία ο Κύριος μας όταν κατέφυγε στην έρημο. Ο Καζαντζάκης, τοποθετεί τον Ιησού σε κοινή μοίρα με τον απλό άνθρωπο Θέλει τον Ιησού να προσπαθεί να διαλέξει ανάμεσα σε μια ζωή θνητή αλλά γεμάτη από τις γήινες μικροχαρές και μια ζωή ατελεύτητη κοντά στον ουράνιο Πατέρα. Μέσα από επώδυνες σκέψεις ο Υιός καταγράφει ένα νοητικό ονειρικό πλάνο για μια ζωή απλή και ευτυχισμένη μαζί με μια σύζυγο και παιδιά τους όπου θα είναι το κέντρο του κόσμου τους. Και μέσα από το γήινο όραμα ικετεύει τον Πατέρα: "Απελθέτω το ποτήριον τούτο απ'εμε". Μόνο που η Θεϊκή φύση αποδεικνύεται ισχυρότερη και η κατάληξη είναι ο ανθρώπινος πόνος του και το μαρτύριο της Σταύρωσης για να φτάσει στο ύστατο σκαλοπάτι όπου θα ενωθεί με το Αιώνιο πνεύμα!
Ο ταγμένος αμνός της θυσίας: "Τίναξε το κεφάλι, κι ολομεμιάς θυμήθηκε που βρίσκουνταν, ποιός ήταν και γιατί πονούσε, άγρια αδάμαστη χαρά τον συνεπήρε. Οχι δεν ήταν άνανδρος, λιποτάχτης, προδότης. Οχι,όχι, ήταν καρφωμένος στο σταυρό, τίμια στάθηκε ως το τέλος, κράτησε το λόγο του΄ μια αστραπή τη στιγμή που φώναξε "Ηλί! Ηλί!" και λιποθύμησε, τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεψε΄ ψέματα οι χαρές, οι παντρειές, τα παιδιά΄ ψέματα τα χούφταλα, ξευτελισμένα γεροντάκια, που τον φώναζαν άναντρο, λιποτάχτη, προδότη΄ όλα, όλα, φαντάσματα του Πονηρού! Ζουν και βασιλεύουν οι Μαθητές του, πήραν τις στεριές και τις θάλασσες και διαλαλούν το Καλό Μαντάτο. Τα πάντα έγιναν όπως πρέπει, δόξα σοι ο Θεός! Έσυρε φωνή θραμβευτικιά: - Τετέλεσται! κι ήταν σα να λεγε: Όλα αρχίζουν. Νίκος Καζαντζάκης
Το 1988 ο Μάρτιν Σκορτσέζε μετέφερε στην οθόνη τον Τελευταίο Πειρασμό τιμώντας τον μεγάλο μας λογοτέχνη.. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ:http://www.mininova.org/tor/886807 Ο Peter Gabriel ταξίδεψε στις χώρες της Μεσογείου και σε κράτη όμορα του Ισραήλ και συνέλεξε παραδοσιακές μουσικές για να "ντύσει" μουσικά την ταινεία. Το άλμπουμ με τον τίτλο Passion εδώ: http://thepiratebay.org/torrent/3415583/Peter_Gabriel
Προσωπικά λάτρεψα την ταινεία και την μουσική της Στο youtube ανακάλυψα αυτά τα πιο εκφραστικά σε σύνδεση με τις σκηνές του έργου μουσικά κομμάτια.
Βρίσκεστε στην ίδια απόγνωση που βρέθηκα πριν λίγα χρόνια και μου στέλνετε μειλ για να σας κατατοπίσω στην επάρατη νόσο των γατιών. Διαβάζετε αυτό που πέρασα και κλαίτε μαζί μου γιατί ξέρετε ήδη πως θα ξανακλάψετε στο τέλος! Και πολύ μάλιστα . Οπως εκλαψα κι εγω... Οχι!!!!! Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες ελπίδες. Αν το ζωντανό σας είναι μικρό ίσως να το ξεπεράσει και να τα καταφέρει με κάποια ειδική δίαιτα. Αν πάλι είναι τυχερό ίσως να ζήσει και άλλα 10 χρόνια. Το δικό μου δεν τα κατάφερε. Η δίαιτα ήταν συκώτι κοτόπουλου, ρύζι και αυγό μετρημένα με ζυγαριά ακριβείας και αλάτι Καλίου και όχι Νατριου που έκανε 14Ε το μπουκαλάκι. Κράτησα το μπουκαλάκι για να θυμάμαι ακόμα την αγαπημένη μου... Η CRF δεν ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ με τίποτα! Αν θέλετε και μπορείτε να την προλάβετε εξ αρχής , μην ταΐσετε ποτέ με Φρισκις και Πουρίνα Αποδείχτηκαν ακατάλληλα. Σπιτικό φαγητό, και όχι κροκέτες ειδικά στα αρσενικά ζώα. Ρογιαλ κανιν μονο σε κροκέτα και μια καλή κονσέρβα για συμπλήρωμα. Δυστυχώς έπρεπε να την χάσω για να μάθω....
-Eχεις πραγματι γάτες? -Και βέβαια! Ψέμματα νόμιζες πως σου έλεγα? -Μα αυτός έχει 3 πόδια μόνο! -Ναι, αλλά τρέχει σαν πάνθηρας.Γι αυτό τον φωνάζουμε Πουμα... -Η άλλη που είναι? -Η άλλη είναι μπλογκερου! κοιμάται στο κουτί και φυλάει τον σκληρό. -Να την δώ? -Ελα, κοιμάται όμως τώρα... -Α...δεν το πιστεύω!Είναι μια εικόνα που δεν την ξαναείδα! Δωσε μου μια φωτογραφία της να την βάλω στο μπλογκ μου και να βγάλω το μαύρο ιντερνετιακό γατι -Οχι! Αυτό δεν γίνεται!Εμεις είμαστε ξένοι... Δεν μοιράζομαι τις αγάπες μου... -...... -...... -Που θα κοιμηθεί το Πούμα? -Μαζί μου... -Κι εγώ? -Κι εσύ μαζί μου...
Αυτη είναι η μπλογκερού που μου απέμεινε ενθύμιο από την αγαπημένη μου που έφυγε από την Chronic Renal Failure
Μην έχετε ελπίδες Η crf δεν έχει γιατρειά... Οπως και πολλά άλλα...
Βασίλη, καλέ μου παλιέ φίλε εσύ είσαι η αιτία που ξαναθυμήθηκα την CRF σήμερα, όταν με ρώτησες αν ζει η Λούλα ακόμα. Οχι δεν ζει πια σου είπα... Κι επιμένεις ξανά να θέλεις να με πας εκεί απέναντι από το χιονισμένο Κιλιμάντζαρο. Αν πάρω όμως μια τέτοια απόφαση με τις γάτες μου θα έρθω και την αγαπημένη μου Μαριαλενα Η Μαρία ξέρεις πως δεν θα ακολουθήσει... Αλλωστε την γνωρίζεις από παιδάκι. Ακόμα θυμόσαστε τα σκραμπλ που παίζατε!
Για τον αγαπημένο φίλο Γ. του αφιερώνω την φώτο της μπλογκερου γάτας.
Για τους υπόλοιπους θα πω πως αν σας προκύψει η CRF αν έχετε πολλή αγάπη και τρέλλα κάντε την μαλακία που έκανα! Πάλεψα 5 μήνες για να γλυτώσω το ζωντανό, πλήρωσα κοντά στα 1000 ευρω και παραπάνω και το αποτέλεσμα ήταν να το ταλαιπωρώ γιατί δεν ήθελα να του κάνω ευθανασία......
Αμα σε πιάσει μια άγρια γρίπη στα καλά καθούμενα και σηκώνεσαι πρωινιάτικα χωρίς να μπορείς να μιλήσεις λες και τραγουδούσες στην πίστα χθες βράδυ,τραγουδάς από μέσα σου voca a me μήπως και σε λυπηθεί ο Ύψιστος! Αμα έχεις και κανένα αρμόνιο ή πιάνο εύκαιρα στημένο του ρίχνεις και πέντε νότες και του λες comfutatis Θεέ μου.
Άμα η γρίπη εξελιχθεί σε μια άθλια επώδυνη ουρολοίμωξη κατεβάζεις το αρμόνιο από το πατάρι μιας και δεν έχεις πιάνο και του παίζεις Μπετόβεν λέγοντας του: Κύριε αυτός κουφός ήταν αλλά εσύ με ακούς.
Κι όταν δεν πιάσουν τα κόλπα σου και τα παρακάλια σου κι'εξακολουθείς να μην είσαι καλά, και ο Ύψιστος είναι πιο κουφός και από τον Μπετόβεν χτυπάς ένα animation και ακούς Orff για σένα.
Και μετά του λες: Τέρμα μπαγάσα τα γούστα! Βολέψου τώρα μόνος σου. Μας τελείωσε η Live μουσική, άσε που ήρθε η ώρα να πάω στο WC. Και κοίτα εδώ θα είμαι εγώ! Για να το θυμάσαι Επουράνιε. Δεν θα σου κάνω καντάδες κάθε μέρα...
Οπότε ξανακλείνεις το μουσικό όργανο, πας στο WC και μετά ρίχνεις και "μια κούρσα θανάτου μια νύχτα Σαββάτου" άσχετα αν ξημερώνει Δευτέρα, και πριν πεις καληνύχτα στον Ύψιστο ξαναπαίρνεις τα septrin σου...
Κι εδώ είναι ο τελευταίος οργασμός! Φτανει τόσο δικιά μου... Τελείωνε πια... Πάρε και μισό από τον "Αλέξη" γιατί πρέπει να κοιμηθείς. Εχεις πολλές δουλειές αύριο....
H Aντα τυλίχτηκε στην μαλακιά άσπρη ρόμπα και ανατρίχιασε από το πρωινό αγιάζι. Ειχε ξημερώσει πια! Το χθες έγινε σήμερα! Το σήμερα στεκόταν σαν φονική γκιλοτίνα μπροστά της. Πήρε αγκαλιά τον μαύρο της γάτο και άναψε τσιγάρο μέχρι ο βραστήρας να αρχίσει να μουρμουρίζει μέσα από τους υδρατμούς. Ο γάτος και ο βραστήρας συνταίριαζαν την απαξιωμένη ευτυχία τους όταν αυτή ήπιε την πρώτη γουλιά της καφεΐνης. Κοιταξε τα κιτρινισμένα από την νικοτίνη δάχτυλα της και χαμογέλασε. Κοίταξε τα φαγωμένα νύχια της που τα μασούσε χρόνια τώρα μέχρι να βγάλουν αίμα και ξαναχαμογέλασε. -Μπορα είναι,θα περάσει είπε... Ετσι νόμιζε η Αντα... Μονο που οι μπόρες σέρνουν θύελλες και καταιγίδες που δύσκολα κοπάζουν...
Η Αντα ήταν πάντα το άτομο που όλοι το οριοθετούσαν στο "εσύ θα τα καταφέρεις" ή στο "εσένα δεν σε φοβάμαι,θα βρεις την άκρη." Ξημέρωνε... Βάλθηκε να θυμηθεί πότε άρχισε αυτό το "εσύ θα τα καταφέρεις".Το παίδεψε, και την παίδεψε... Κι έφυγε πολύ πίσω, όπως όταν ήταν άγουρο φρούτο -παιδί ακόμα- να αναρωτιέται αν αυτή δημιούργησε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου. Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά, η μέρα πέρασε και ξημέρωνε άλλο ένα πρωινό με τον μαύρο γάτο αγκαλιά.Κι εκει που πάσχιζε να κάνει τις εγκεφαλικές της ρυθμίσεις, χτύπησε το ρημάδι το τηλέφωνο,κι ήταν ένας φίλος πάνω από 15 χρόνια χαμένος στην Αφρική! Και μετά από 3 ώρες συνομιλία της είπε "Εσύ δεν πρόκειται να χαθείς Αντα! Ξερεις και το παλεύεις ακόμα και τώρα" ...Ναι είπε η Αντα και έκανε την χαζή ωραία κοιμωμένη .... Τι νόημα θα είχε μια περαιτέρω συζήτηση"?
Αναψε τσιγάρο και βάλθηκε να τρώει τα νύχια της. Δεν έμεινε τίποτα πια να καταστρέψει. Εγλυψε το αίμα που έτρεχε από τα δάχτυλα της και βούλιαξε στην λήθη... Ανατρίχιασε χωρίς την αγκαλιά του μαύρου γάτου αλλά έμεινε μέσα στο κρύο και το σκοτάδι περιμένοντας την "αγαπημένη της".
-Θα φύγεις τελικά ε? -Ναι αγαπημένη μου.. -κι εγώ? -Εσυ θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου -Δεν μου φτάνει αυτό. Θα μου λείπεις -Δίπλα σου θα είμαι πάντα, δεν είναι μεγάλες οι αποστάσεις... -... -Ναι αλλά.... -Ελα να σε πάρω αγκαλιά... -... -Μην κλαις, αγκάλιασε με... -... -Σ΄αγαπάω.... -Εγώ να δεις... -Χαιρομαι για σένα...σου χρειάζεται μια καινούρια ζωή... -Ετσι ειναι...μου χρειάζεται! -Αλλά εγώ πόσο μόνη θα είμαι....? -Δεν φευγω για 10 μέρες.Για 10 χρόνια φεύγω... Ισως να μην γυρίσω και ποτέ ξανά. Μόνη θα είσαι αλλά θα είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μου αγαπημένη μου. Κι οτι και να συμβεί το τραίνο της μεγάλης φυγής θα έχει πάντα εισιτήριο επιστροφής για σενα.
Η Αντα της έδωσε τα προκαταρκτικά φιλιά του αποχωρισμού και χαμογέλασε... Τυλίχτηκε στην μαλακιά άσπρη ρόμπα και αναρίγησε ξανά... -Γιατί οι αποχωρισμοί επαναλαμβάνονται? Αναρωτήθηκε... ...και άναψε τσιγάρο!
